"The Following"

Hai tempo que non tocaba o tema das series de televisión. Como xa dixen anteriormente a verdade é que non vemos demasiadas novas ultimamente, metidos de cheo nas novas temporadas de outras das que somos seguidores. Así que hoxe imos de novo cunha serie que cumpre moitas das ideas que teño postas por aquí sobre este tema, actores coñecidos, algún que ven directamente do cine, un bo guión, unha gran realización, boas interpretacións e unha historia que te atrapa case desde a primeira imaxe. Hai pouco que rematamos de ver a primeira temporada de “The Following” e aínda teño na cabeza máis dunha escena, máis dun momento que me deixou atónito. Iso si, que alguén lle diga aos guionistas que as formas que teñen ultimamente de rematar as temporadas é case unha ofensa ao espectador, que agora teño que esperar meses para poder ver que pasa, tras unha escena final que te deixa con ganas de moito máis. E non pasa so con esta, senón con case todas, señores guionistas, que non son formas, home.

Estamos ante un thriller que podería parecer do máis típico, unha máis. Asasino en serie, axente do FBI retirado e alcohólico e case todas as constantes do xénero. Pero xa desde o primeiro capítulo veremos que nos atopamos cunha nova e orixinal volta de torca na forma de tratar o tema e, sobre todo, en como xoga co espectador para conseguir que manteña a atención. E xa vos digo que aquí a mantivemos en todo momento, que chegamos a ter o corazón nun puño desde o principio ata o final. Creo que desde o personaxe de Hannibal Lecter ningún asasino televisivo ou cinematográfico conseguira poñerme os pelos de punta de tal maneira, sentindo cara a el unha estraña mistura entre atracción e repulsión difícil de conseguir. Creo que aquí radica un dos grandes méritos da serie. Xogando con dúas constantes do xénero, o asasino en serie e o policía retirado, consegue facer algo novo, darlle un desenvolvemento completamente inesperado e cheo de sorpresas, de momentos que farán que soltes unha exclamación ou case saltes no sofá, porque sempre esperaremos o inesperado e incluso algo máis.

Joe Carroll é o asasino. Empezamos a historia con el no cárcere e conseguindo escapar da mesma tras unha brutal e sanguenta fuga. Xa de paso digo que non vou contar nada que non se descubra ao pouco de empezar a serie, que xa sabedes que non me gusta nada que me destripen as historias, así que eu tento facer o mesmo. Ryan Hardy é o axente do FBI que o atrapou no seu momento, pero lle custou caro, unha puñalada preto do corazón cando se enfrontaba a el fixo que tivera que deixar o seu traballo a causa do implante dun marcapasos. Agora vive inmerso no alcohol e a depresión, pero a fuga de Carroll fará que teña que volver á acción. En primeiro lugar porque foi el o que o atrapou e en segundo porque o propio asasino quere que participe no xogo. Carroll é un profesor de literatura, obsesionado co Romanticismo e sobre todo coa figura de Edgar Allan Poe, un dos grandes da época. Ademais diso quere ser escritor, aínda que a primeira novela que publicou non tivo o éxito que buscaba, senón case todo o contrario. É violento, desapiadado e asasinou a varias mulleres de forma brutal antes de que Hardy puidera detelo. Pero o máis destacado é que posúe unha personalidade hipnótica, coas súas miradas e as súas palabras é capaz de conseguir case todo o que quere e se propón, incluso escapar do cárcere de máxima seguridade no que se atopa. Carroll vai concibir todo como se fora unha nova novela que está a escribir e coa que pretende alcanzar o éxito que se lle resistiu coa primeira. Unha novela na que Hardy é o protagonista e el o antagonista, manexando os fíos e deixando pouco espazo á improvisación, tentando ter todo calculado e previsto, pero claro, iso é case imposible. Para iso, ademais consegue que varias persoas do exterior colaboren con el, xente que foi visitalo ao cárcere e aos que, con esa gran personalidade que ten, convence para que traballen con el como elementos da súa vinganza. Iso fai que en todo momento non saibamos que pensar como espectadores, porque nunca saberemos se calquera dos que rodean a Hardy ou van aparecendo están do lado de Carroll ou non, unha das mellores cousas da serie e que fai que a tensión sexa moi alta. Do mesmo modo, como ben dixeron os meus irmáns, non lle collades demasiado cariño aos personaxes, porque pronto veredes que aos guionistas non lles doe nada facer desaparecer ou morrer a calquera deles, outra das cousas que farán que saltemos máis dunha vez no sofá.

Outra das mellores cousas da serie son os actores. De novo o protagonista provén directamente do mundo do cine e é outro deses que sempre me gustan e que aquí está realmente ben. O papel de Ryan Hardy é para o coñecido Kevin Bacon, un todoterreno que pasou do musical ao drama pasando pola comedia, tocando case todos os xéneros, incluso un par de boas cintas de terror. É un actor que sempre cumpre e gusta, pero aquí está xenial, cumprindo á perfección co seu papel e transmitindo ao espectador cos seus xestos, miradas e agonías, todo aquilo que o guión pídelle. O papel de Carroll é para James Purefoy. Xenial tamén encarnando a ese asasino frío, calculador e cun punto de loucura que fai que sexa completamente crible na súa actuación. Podería parecer que non, pero en todo momento parécenos que o que fai, o que pensa e o que di podería ser moi ben dunha persoa real. A súa obsesión por Poe, polo Romanticismo máis negro e violento fai del un personaxe que creo que quedará como un dos mellores dentro do mundo televisivo. E ao redor destes dous unha boa cantidade de personaxes que non me atrevo a considerar secundarios, porque non hai un so que non teña unha participación importante dentro de toda esa tea de araña que Carroll constrúe ao seu redor. Todos eles, tanto os que están con Hardy como os que están con Carroll (sobre todo estes, que dan calofríos máis dunha vez) conforman un mundo que desconcertará ao espectador. De todos eles quedo con dous, o axente do FBI que está ao lado de Hardy en todo momento, Mike Weston, e Emma Hill, da que non vou dicir nada de nada, xa o veredes.

A serie xoga con todos os tópicos deste tipo de historias, pero consegue darlle tales xiros que fai que sexa, desde o meu punto de vista, moi orixinal, creativa e sorprendente. A introdución dos relatos de Poe dun modo directo e constante é outro elementos que fai que me guste máis, xa que está entre os meus escritores favoritos e creo que todos os seus contos foron das primeiras cousas que lin cando era algo máis novo e que volvo ler algunha vez. O desenvolvemento da historia e as interpretacións son realmente sobresaíntes e farán que sexa difícil verse un so capítulo, porque sempre quereremos saber algo máis, non poderemos deixar a cousa colgada. A tensión chega a extremos que farán que manteñamos a respiración máis dunha vez, a as veces demasiado para soportalo, soltando unha boa exclamación cando eses momentos rematen. Unha das mellores cousas que ten é o guión e a forma de desenvolvelo, xa que as sorpresas serán constantes, é difícil dicir iso de “xa sei que vai pasar” porque aínda que esperemos algo normalmente as cousas non irán polo camiño que nos podemos seguir na nosa cabeza. É máis, irán por sitios completamente inesperados pero completamente lóxicos dentro do argumento, sen pasarse en ningún momento.

Rematada a primeira temporada espero con moitas ganas a segunda, esperando que manteñan a mesma liña, aínda que me parece bastante difícil. Se non a vistes no seu momento recomendo que busquedes a forma de facelo, do último que teño visto tanto neste xénero como noutros creo que é do mellor, completamente recomendable.

"Star Trek. En la oscuridad"

“O espazo, a última fronteira. Estas son as viaxes da nave estelar Enterprise, buscando novos mundos, novas civilizacións, para chegar a onde ningún home chegou nunca”

Con esta introdución dáme que moitos dos meus lectores saberán por onde vai o comentario de hoxe. Era o inicio dunha serie que marcou unha época, creo que a primeira á que me enganchei dunha maneira fel e aínda sen ser un “trekkie” con todas as da lei, confeso que é desas que non esquecerei nunca. Cando saímos do cine contáballe aos meus fillos a cantidade de horas que pasaba cos amigos xogando a ela, como nos tornábamos para interpretar aos distintos personaxes e pasábamos horas con iso. Daba igual que fora con monequiños tipo Madelman, paseando pola rúa ou sentados no balcón da miña cosa mirando ao ceo como se estivéramos na ponte de mando da Enterprise. Hoxe poden xogar a ela coas súas consolas, pero para min non é o mesmo, quizais sexa máis espectacular, pero a dose de imaxinación que gastábamos naquelas longas tardes non ten prezo.

Coa calor que estamos a pasar por aquí, que me ten morto, este pasado domingo decidimos prescindir da praia e recorrer ao aire acondicionado dunha sala de cine, que non se estaba nada mal. Ademais acababan de estrear “Star Trek. En la oscuridad” e non podía deixala pasar, esta non é para ver na casa, hai que disfrutar dela nunha gran pantalla de cine, y como é norma nesta familia, non en 3D, claro.

A min persoalmente gustoume moito, pero como dixen antes, son fan incondicional da serie e creo que tanto esta como a anterior xuntan perfectamente un aire moderno cun respecto á mesma, a súa forma de actuar e de aparecer ante nós. Ao saír alguén comentaba que ben podían modernizar un pouco os traxes, tanto os uniformes militares como os que usan na nave, pero non, iso non se pode facer, sería case como cambiar as cores do traxe de Superman ou darlle a Batman un atuendo multicolor. Hai cousas que non se deben tocar demasiado, modernizar si, pero cambiar radicalmente non. Non soamente mantén ese espírito nas formas, senón tamén en como se comportan os personaxes, en como actúan e en case todo.

A historia transcorre pouco despois de rematar a anterior, seguimos cos mesmos personaxes e a mesma idea, so cambia o antagonista neste caso. Se antes asistimos a como se foron coñecendo os distintos personaxes, en como chegaron a ser máis ou menos os que coñecemos na serie clásica, agora estamos ante unha nova aventura. Coñecemos antes como chegaron a contactar Kirk e Spock, amigos agora enfrontados a unha nova ameaza que pode acabar coa Federación e todo o que ten ao seu redor. As misións que teñen son de paz, coñecer novos mundos, estudalos pero nunca intervir ou darse a coñecer, algo bastante difícil como veremos ao principio da nova historia, realmente bo, divertido e espectacular. Pero claro, ten que aparecer pronto o malvado que quere acabar co mundo, neste caso un personaxe que é outra das constantes da saga e do que non vou desvelar o nome para non romperlle a sorpresa aos seguidores que vaian vela, porque primeiro aparece cun nome e logo co outros que nos vai soar moito.

Houbo moitos intentos de levar á serie ao cine, os primeiros cos mesmos actores da serie. O primeiro aló polo ano 1979 e con varias entregas máis en anos posteriores. Estas tiñan case o mesmo encanto da televisión e seguían a mesma liña con algo máis de espectacularidade e case co mesmo encanto, catro películas entre ese ano e 1986. en 1996 e 1998 apareceron de novo cos personaxes das novas entregas da serie, que parecía seguir a ser o mesmo pero para min xa non o era tanto, aínda que tampouco estaban mal.

No ano 2009 aparece J.J. Abrams e decide contarnos a historia de case todos os personaxes pero desde un principio anterior incluso á serie clásica. Imos velos antes das súas viaxes polo espazo buscando novos mundos e civilizacións. Algo de medo me daba, pero quedaba un pouco apagado cando vin quen ía encargarse desas novas historias. Creo que Abrams está preto de ser o novo Spielberg do cine americano, sobre todo en canto a espectacularidade e bo facer, buscando contarnos cousas a medio camiño entre o clásico e o moderno. Iso si, non creo que teña a xenialidade de Spielberg, pero en canto a bordar a mistura entre entretemento e calidade creo que está bastante cerca. Gustoume moito esa nova entrega e como dixen ao principio creo que ten a medida xusta entre a homenaxe a un clásico aderezado coas posibilidades que nos ofrecen as novas tecnoloxías. Vimos como se coñecían Kirk e Spock e tiñan a súa primeira aventura, que ten a súa continuidade agora, no 2013 con esta nova entrega que ademais ten pinta, iso espero, de non ser a última.

En canto aos actores repiten nos principais papeis os mesmos que na primeira. Todos eles gustáronme bastante nesa, así que nesta seguen a mesma liña. Destes quedo con Zachary Quinto no papel de Mr. Spock, que non debe de ser nada fácil actuar tentando manter esa cara de impasible todo case todo o tempo. Iso si, para min, dous destacan por riba do resto, e curiosamente ambos son ingleses. Cando xogabamos de pequenos o papel máis desexado e para o que había que pelexarse curiosamente non era o de ningún dos protagonistas, senón o de Scotty, o encargado de facer que a nave funcionara e que era case sempre o centro de moitos dos bos momentos da serie. Pois aquí pasa o mesmo, as escenas máis simpáticas son as que o teñen como principal. Aquí, como antes, está interpretado por Simon Pegg, un actor inglés de comedia que sempre me gusta. Pero o mellor da historia é o antagonista, interpetado por Benedict Cumberbatch, o xenial Sherlock da serie da BBC (que realmente merece a pena e nos ten a moitos esperando pola súa terceira temporada) e que soa agora para unha versión de Frankenstein que parece que dirixirá Guillermo del Toro (con esa mistura non creo que a deixe pasar, aínda que a historia está xa quizais demasiado tocada). Cando el aparece na historia come todo o que ten ao seu redor, un gran actor que estivo moito tempo centrado no teatro e que agora deleitanos coas súas aparicións no cine máis ou menos breves.

A min gustoume moito pero son fan da serie. Coa mistura perfecta entre a homenaxe e as novidades, mantendo en moitos sentidos o aire da mesma, aderezado cuns máis que convincentes efectos especiais e sen romper co clásico en moitos sentidos. As dúas horas e algo que dura pasáronseme nun suspiro. Unha boa unión entre unha historia decente (algo do que este tipo de cine prescinde en ocasións) cunhas boas doses de acción e efectos especiais que non quedan por riba do argumento. O que sexa con tal de ver voar de novo á Entreprise, a miña nave favorita do cine (a segunda, como podedes imaxinar é o Falcón Milenario), e ver renovados a Kirk, Spock, Scotty, Uhura, o doutor ou Sulu. Espero que a seguinte siga a mesma liña, non a perderei.