"La ley de Harry", "Harry´s Law"

De novo disculpas, pero desta tampouco atopei ningún vídeo decente que non estivera en inglés.

Hoxe volvemos á televisión. Hai uns días un amigo meu publicaba no seu blog, “Caderno da crítica” que aparece ademais dentro de “A miña lista de blogs”, un comentario en galego que está moi relacionado coa introdución do meu de hoxe, titúlase “De “Fringe” a “Sons of anarchy”: a importancia dos guionistas”. Moito nos fixamos sempre nos actores, a ambientación e claro está, na historia, pero penso que van ser poucos os nomes dos guionistas que poidamos recordar, cando a realidade é que eles son o alma destas series que vemos case a diario. Nalgún dos meus comentarios mencionei estes nomes, e aínda así poucos poderíamos nomear. Moitas destas series teñen guións marabillosos, ben elaborados e preparados e como di ese post que menciono, moitos deles non teñen razón para estar lonxe das mellores producións literarias. Creo que, xa o dixen algunha vez, que hoxe a televisión é o sitio ao que moitos actores e guionistas recorren escapando un pouco do cine, sobre todo en Estados Unidos. Cústame recordar nestes últimos anos máis que unha ducia de películas que realmente destaquen polas súas historias e por como están contadas, mentres que podo pensar en moitas series que están moi por riba da media dun cine que hoxe está inmerso nun mundo de efectos especiais, novas versións de outras máis antigas ou incluso de intentos de recuperar vellas series para a gran pantalla (case todas elas con malos resultados). Tamén moitos dos grandes actores dese cine están a pasarse á pequena pantalla, como se fose o reducto onde poder desenvolver de verdade a súa capacidade, non vou mencionar ningún en concreto, pero estarán na cabeza de moitos dos meus lectores. Toda esta introdución ven a conto do guionista principal e a actriz protagonista da serie que vou comentar hoxe, “La ley de Harry” (que pode aparecer tamén por aí co seu título orixinal en inglés, “Harry´s Law”).

O guionista da serie é David E. Kelley, un nome deses que case ninguén coñecerá, especializado en series de avogados que tan habituais son por USA, pero neste caso, sempre cos suficientes elementos interesantes como para facelas estar por riba da media. En todas elas hai sempre un elemento de crítica, sobre todo cara á sociedade americana, que en algunhas é máis clara e evidente que en outras, e tamén cun gran compoñente de humor que creo que axuda aínda máis a facer chegar esas críticas ao espectador. Seguro que o nome non vos di nada, pero en canto mencione algunhas das súas series xurdirá esa cara de “¡Anda, é ese!”. Da súa pluma saíron “La ley de Los Ángeles”, “Picket Fences”, “Ally McBeal”, “El abogado”, “Profesores de Boston”, a para min xenial e imprescindible “Boston Legal” e esta de hoxe, que polo momento é a última. Moitas delas son case clásicos do medio e en todas, como dixen anteriormente, hai suficientes elementos non so para o entretemento, senón tamén para a reflexión e o debate.

A protagonista de “La ley de Harry” é Kathy Bates, unha das grandes actrices, impecable sempre e marabillosa moitas veces, ou aterradora nun dos seus papeis máis destacados, a protagonista de “Misery”, aquela muller que secuestraba ao escritor das súas novelas favoritas e ao que torturaba dunha maneira sádica porque non lle gustaba como remataba a súa última novela. Impresionante en “Eclipse total” e entrañable en “Tomates verdes fritos”. Gran cantidade de películas, moitas delas en papeis secundarios sempre importantes, gañadora dun Óscar e de moitos máis premios. A min sempre me gusta e unha película súa sempre é garantía de que imos ver algo decente. Como dixen moitas destas actrices atoparon na televisión un magnífico vehículo para seguir a traballar, cun cine dominado por mulleres moito máis novas e con poucos papeis que realmente merezan a pena. Participou en algunhas producións televisivas, pero é a primeira vez que case se lle prepara unha serie á súa medida, ela é o centro da serie e a que leva o peso. E realmente merece a pena vela, porque a cantidade de sentimentos que é capaz de comunicar a veces so cunha mirada é algo realmente digno de mención. A serie non é nada novidosa, aínda que ten elementos suficientes como para gustar, pero vela no papel da avogada Harriet Korn é algo que merece a pena.

A primeira temporada consta de 12 episodios e foi emitida por Calle 13. Agora están a emitir en Estados Unidos a segunda temporada, mostra de que tivo un certo éxito. Céntrase nas andanzas como avogada de Harriet, unha muller que leva unha vida máis ou menos fácil e gañando moito diñeiro como xurista especializada en patentes que é despedida do seu traballo. Como algunhas outras deste guionista ten unha serie de elementos na historia un tanto humorísticos ou esaxerados. Cando sae do seu despacho no primeiro episodio un rapaz negro cáelle enriba (este rapaz comezará a traballar con ela despois deste suceso) e un avogado novo algo cansado do seu traballo vaina atropelar co seu coche (e este tamén irá traballar con ela). Ve todo isto que lle pasa como un sinal e decide montar un bufete nun barrio problemático e marxinal para defender casos criminais que sempre teñen algún compoñente de crítica social e que poden xerar unha certa polémica, case sempre con protagonistas da rúa, xente corrente que non podería recorrer nunca a un avogado con certo prestixio. Aluga un local que era unha antiga zapatería de luxo na que aínda están a maior parte dos zapatos de prestixiosas marcas, que é o que lles dará algo de diñeiro, xa que a maior parte dos seus clientes son persoas con pouco ou ningún diñeiro. Pasará do mundo frío e máis tranquilo das patentes ao da violencia das rúas, as bandas, os asasinatos ou os problemas sociais, algo completamente descoñecido para ela pero que supón un desafío que lle dará unha nova vida, unha nova perspectiva e moitas gañas de seguir a traballar no mundo da avogacía. Case sen querelo verase inmersa neste novo mundo, algo que fará case que renaza, atopar un novo e gran motivo para seguir adiante, vendo a avogacía doutra forma completamente distinta e con moitas quebraduras de cabeza, sobre todo por cuestións éticas. Nun dos capítulos fai un discursos sobre os avogados e a onde están a ir que é realmente interesante e que da para unha boa discusión. Todos os casos teñen sempre algún compoñente polémico que se pode extrapolar ao campo da crítica social e da situación actual non so dese país, senón de outros moitos. Neste sentido creo que destaca por riba da media e moitos deles serían ideais para facer un bo debate, non so, por exemplo, nun aula, senón tamén incluso nunha boa conversa entre amigos.

Outra das cousas destacadas son os personaxes, deixando a un lado o central que leva a parte máis importante do argumento. Catro ou cinco son os fundamentais e máis de un irá collendo importancia a medida que avanzan os capítulos. Adam Branco (interpretado por Nathan Corddry) é novo avogado que ve o traballo con Harry como un novo reto, escapando dunha exnoiva e dun traballo que non lle satisfai. Harry ao principio non ve claro que poida quedar con ela, parece un rapaz inseguro, tímido e pouco capaz, pero pronto veremos como non é así. Malcolm Davis (o actor Aml Ameen) é outro chico novo, pandilleiro, exdrogadicto pero moi listo, tanto que pouco a pouco irá descubrindo na avogacía un mundo que lle convence, descubríndose como un membro fundamental do equipo. Jenna Backstrom (Brittany Snow) é un dos elementos femininos da historia, a que será medio secretaria medio vendedora de zapatos, unha muller que pode parecer un pouco frívola, pero que xa veremos como non o é tanto. Damien Winslow (Johnny Ray Gill) é o único destes personaxes que pertence ao barrio, é como un protector do mesmo, pero neste caso protexe aos demais das pandillas, das situacións perigosas, dos delincuentes, violento pero ao mesmo tempo consciente de que moitas veces non lle queda máis remedio que facer o que fai. E dos fixos deixo para o final ao meu favorito, a Tommy Jefferson (interpretado por Christopher McDonald); é o avogado mediático, ese que se anuncia na televisión e que é capaz de calquera cousa para conseguir diñeiro e fama. Ao principio faise odioso, faltón, maleducado, prepotente, pero pouco a pouco o seu personaxe vai tomando un camiño que fai que o vexamos distinto, collendo algo máis de protagonismo, non quero desvelar máis porque é mellor ver por onde vai.

En xeral está ben e creo que recomendaría bastante que lle derades unha oportunidade. Nalgún momento cae un pouco en historias sentimentais que parecen romper un pouco a boa dinámica que leva, como querendo darlle outros camiños ademais do dos casos a defender, creo que iso fai que decaia un pouco neses momentos. Pero, en xeral, mantén unha boa media de calidade e entretemento, ademais dese elemento de crítica que quizais sexa o que máis me gustou. Ten momentos realmente divertidos, outros fortes, algúns violentos e outros tristes, nese sentido sabe alternar bastante ben diversas situacións para conseguir a atención do espectador. Non é a serie ideal e hai outras mellores, pero creo que poderedes vela sen que vos decepcione. A min, ademais de estar bastante ben interpretada (destacando por riba de todos a señora Bates e o personaxe de Tommy Jefferson) gustoume bastante e espero a chegada da segunda temporada.

"La púrpura negra", de Luis Murillo

Hai un par de semanas recibín un correo que me deixou entre gratamente sorprendido e tamén, por que non dicilo, afagado. Nel o autor dunha novela pedíame, moi amablemente, que comentara a noticia da publicación da súa segunda obra. Como, a verdade, non o coñecía persoalmente nin como novelista, o primeiro que fixen foi botar un ollo a súa páxina web e a algúns comentarios que había pola rede sobre el. Contesteille que tentaría ler a primeira, realizar un comentario para o blog e, de paso, mencionar a publicación desa segunda obra, e este é o comentario que vou deixar, unha vez lida “La púrpura negra”, de Luis Murillo, publicada no ano 2008 por VíaMagna (unha editorial que creo que desapareceu) e que neste momento parece ser que está pendente dunha segunda edición, o que pode dar unha idea de que tivo un certo éxito. Xa de entrada direi que a lectura resultoume moi amena e entretida, que xa é un punto a favor.

Luis Murillo é un autor nado en Hinojosa del Duque, provincia de Córdoba, en 1947. Estudou Periodismo na Universidade Complutense de Madrid, tras abandonar os estudios eclesiásticos no seminario. Entre 1969 e 1976 obtén varios premios polos seus contos e algunhas das súas novelas, aínda non publicadas, foron seleccionadas como finalistas en varios coñecidos premios: Planeta, Ateneo de Sevilla ou Blasco Ibáñez. Ata 1985 centrarase no seu traballo como guionista cinematográfico, con dezanove películas de diversos xéneros; varias infantís como as protagonizadas polo grupo Parchís. Entre 1985 e 2005 pasará ao mundo da televisión. Durante catorce anos colaborará cun clásico deste medio, Narciso Ibáñez Serrador en programas como “Hablemos de sexo” ou o xa clásico “Un, dos, tres”; tamén foi director creativo da produtora Videomedia, con programas como “El precio justo” ou “Lo que necesitas es amor”. No ano 2006 volve á literatura, creando o personaxe de Dan Foster, a súa primeira obra é a que vos comento hoxe. “La púrpura negra”, publicada no ano 2008. A segunda é de recente publicación, “Currículum Mortis” e ten previsto para o 2013 unha terceira entrega baixo o título de “Magnum Secretum”. Esta información podedes ampliala tanto na páxina web adicada ao protagonista (www.sagadanfoster.com) como no blog do propio autor (www.lmurillo47.wordpress.com).

Ao igual que outros autores do xénero de acción e aventuras Murillo crea a Daniel Foster, máis coñecido como Dan nas súas novelas. El é o centro da saga novelística creada polo autor. É un personaxe no que podemos atopar influencias dos máis característicos do xénero, pero tamén algunhas características que fan que sexa algo distinto. É un periodista de investigación que ten como obxectivo escribir unha novela sobre algún tema polémico, misterioso ou de actualidade. Con algo máis de corenta anos, nado en Londres, fillo dun periodista inglés e unha tradutora catalá. Ao principio desta primeira novela, tras un problema profesional e unha decepción amorosa decide volver a Barcelona, a casa da súa nai. Aí coñece a Lola Portal, directora e propietaria da editorial Diamante, especializada en publicar libros de investigación sobre temas polémicos e actuais. A acción principal desta novela parte da idea de que Dan escriba unha novela sobre o conclave que se está a celebrar nese mesmo momento tras a morte do último Papa. Para iso deberá infiltrarse no Vaticano para tentar descubrir todo o que ocorre na Capela Sixtina neses momentos. Este personaxe é o fío que aglutina todo a historia, pero a novela vai algo máis aló da mera investigación sobre que ocorre no Vaticano durante esa elección. Dan Foster será algo así como o personaxe que nos irá contando a maior parte das cousas, case como unha testemuña dunha historia de intriga e amor que se vai complicando a medida que avanza, tanto para el como para os lectores. En realidade outros son os verdadeiros protagonistas da historia, aínda que el intervén é máis un espectador cunha importante intervención ao mesmo tempo que o protagonista.

A historia, situada ao redor do ano 2013, parte do momento no que vemos como o conclave que se está a celebrar resulta algo máis complicado do que parecía. Dúas faccións dentro dos cardeais loitan pola elección do seu elixido, pero tras varias votacións ningún dos dous chega a alcanzar o número de votos suficiente. Así veremos como case se produce unha loita de poder entre o grupo máis conservador e outro algo máis aperturista, pero aínda así ningún consegue gañar. Ao mesmo tempo imos descubrindo como a política internacional ten bastante que dicir ao respecto do novo Papa. Mentres isto ocorre é cando Foster acepta o encargo de recabar información sobre este proceso, pero descubrirá cousas que van máis aló. Ao mesmo tempo unhas estrañas profecías de San Malaquías de Irlanda circulan tamén ao redor de toda esta situación, sobre todo unha nova profecía que de casualidade descobre e investiga o profesor Crespo e que dará lugar tamén a un libro. Ao final os cardeais, dunha forma sorpresiva incluso para el, elixen Papa ao cardeal arxentino Jorge Darío Mendoza, que estaba a punto de abandonar a Igrexa polo amor a unha muller que coñeceu case de casualidade. Unha escapada nocturna deste cardeal a mesma noite que o elixen pon en alerta non so a todo o Vaticano, senón tamén a Foster, que ve algo raro na mesma, algo que pode facer que o seu libro cambie completamente de perspectiva. Pero o cardeal Mendoza ve nesta elección unha posibilidade de provocar un cambio radical na Igrexa en moitos campos, tanto sociais como morais ou teolóxicos. Estes cambios evidentemente non serán ben vistos por todos os ámbitos da sociedade e traerán consigo unha serie de intrigas para evitalos. Cales son estes cambios, por onde irán as vidas do cardeal Mendoza, a súa amada ou Dan Foster e algunhas cousas máis será algo que teredes que descubrir vós mesmos, lendo a novela.

É unha novela de acción e aventuras que mistura elementos que podemos considerar como realistas con outros algo máis fantásticos, como toda novela deste xénero ten normalmente. Entre dentro deste tipo de novelas con intrigas relixiosas, políticas e sociais que alterna investigación, escenas de acción, amor e case todos os elementos típicos deste xénero. Autores como Dan Brown, David Baldacci ou similares, moito máis coñecidos que Luis Murillo manexan todos estes elementos, normalmente con mestría. Unha das cousas boas deste novela é que non se perde demasiado en disquisicións doutro tipo, as cousas plantéxanse desde o principio, dunha forma rápida e abrindo unha serie de interrogantes que se irán descubrindo a medida que lemos. O desenvolvemento é áxil e con algunhas sorpresas, previsible nalgúns momentos e inesperado noutros. A pesar desta rapidez e axilidade a narración párase a veces en momentos descritivos que para algúns lectores poden parecer algo esaxerados, refírome a que o autor concreta todo dunha maneira exacta e precisa, mencionando marcas, cores, nomes de case todo o que aparece; recordándome a este respecto nalgún momento a unha novela de hai anos, “American Psycho”, que tamén tiña esta forma de describir. Claro que o que para algúns pode ser un leve defecto a outros pode gustarlles moito, iso xa é unha cuestión moi persoal. O estilo é directo, unha forma de escribir que anima a ler, fundado sobre todo na intriga da historia e nas varias liñas polas que discorre que vai alternando nos distintos capítulos, curtos e directos. Nótase a súa experiencia na escritura de guións, tanto para televisión como para o cine, é fácil imaxinalo todo como se estiveramos vendo a historia na gran pantalla ou na nosa casa. A trama central xoga cun tema relixioso e a modernización da Igrexa, unha serie de avances propostos por ese novo Papa que van agradar a moitos e molestar a outros. Veremos como ao final, como todos sospeitamos en realidade, o mundo está controlado e dirixido polas grandes empresas e a política de alto nivel.

Os personaxes están ben deseñados e todos eles teñen unha serie de características moi particulares. Dan Foster é o fío condutor e o lector vai descubrindo a trama case ao mesmo tempo que el. Para min o máis destacado, non so por levar a parte central da historia, é o cardeal Mendoza, un home que se ve sorprendido polas circunstancias pero que, a pesar da súa situación persoal, ve que se lle ofrece unha oportunidade inigualable para cambiar as cousas e a visión que o mundo ten da Igrexa Cristiá. Tamén teremos antigos axentes da CIA metidos a sacerdotes cunha aparición destacada, asasinos profesionais, médicos e políticos de algo nivel; todos eles cunha importante intervención no desenvolvemento dos feitos.

A min pareceume unha lectura moi entretida e xa a recomendei a varias persoas. Non é que aporte gran cousa ao xénero, pero ten suficientes elementos tanto como novela como en moitas das cousas que di, para resultar atractiva ao lector. Quizais unha das cousas que máis me gustaron é que a pesar de xogar un pouco coas polémicas sobre a Igrexa os argumentos que da para todos eses cambios non son un mero elemento de polémica, senón que están bastante ben argumentados e xustificados, outra cousa será que eses argumentos convenzan ao lector. Lina un pouco obrigado pola petición do autor, pero non me arrepentín para nada de facelo, enganchoume bastante e gustoume. Quizais algunhas das cousas poden resultar demasiado fantásticas (aínda que este sexa un elemento básico e constante deste tipo de novelas) e refírome non ao argumento, senón a outro tipo de elementos que tampouco quero desvelar aquí para non estragarlle a lectura a ninguén.

Recentemente Luis Murillo acaba de publicar a súa segunda novela, “Curriculum Mortis” con Adhara Editorial, segunda entrega do que el mesmo denomina a saga de Dan Foster. De novo unha novela de suspense internacional na que o protagonista viaxa a Estados Unidos para realizar unha investigación sobre unha serie de misteriosos asasinatos, un virus, a desaparición dunha famosa doutora, a aparición dun novo amor na súa vida, estrañas organizacións secretas e incluso relacións co asasinato de Kennedy ou a morte de Marilyn Monroe. A historia non ten mala pinta, así que non dubidedes de que algún día aparecerá por aquí.

"No abras los ojos", de John Verdon

No mes de xaneiro deste mesmo ano comentaba a primeira novela deste autor. Un home xa maior que unha vez xubilado tomou o camiño da novela por primeira vez. A novela era “Sé lo que estás pensando” e o autor John Verdon. Naquel momento xa dicía que firmara un contrato de tres novelas co mesmo personaxe coa súa editorial. A segunda apareceu recentemente e titúlase “No abras los ojos”, que é a que vou comentar hoxe. Dicía naquel momento que era unha historia englobada dentro do xénero negro e que tivera moi boas ventas en todos os países nos que se publicara. Non estaba mal, entretívome bastante e ata me enganchou un pouco, metido nunha trama que resultaba interesante e algo novidosa nalgunhas cousas. Xa de entrada vou dicir que esta segunda non me gustou demasiado, non conseguiu que tivera ganas de seguir a ler, de seguir avanzando na historia e levoume máis tempo do que esperaba, ademais de ser algo máis longa que a anterior, que quizais fóra un dos seus méritos, concentrar unha historia complicada en non demasiadas páxinas para non cansar ao lector con tantos interrogantes e liñas de     investigación que non se sabía demasiado ben a onde levaban. Dentro do xénero non é que sexa unha mala novela, pero quizais non aporte demasiado ao mesmo, o que non quere dicir que sempre haxa que aportar algo, pero non repetir sempre os mesmos esquemas. Ao final destas liñas explicareime un pouco máis.

Do autor non vou engadir nada, remítome á recensión anterior, xa que pouco cambiou desde entón. Como digo, firmou por tres novelas, esta é a segunda e seguramente en breve, aproveitando o tirón, aparecerá a terceira, que aínda que non o creo, espero que cambie un pouco a liña marcada.

O personaxe central é o mesmo, o detective retirado Dave Gurney e sitúase aproximadamente un ano despois da resolución do caso da novela anterior. A investigación xorde do brutal asasinato de Jillian, unha rapaza problemática que será degolada o día da súa voda nunha cabana preto da casa onde se celebra a mesma. Ía casar cun famoso psiquiatra, o doutor Scott Ashton, que ademais era o terapeuta da falecida. As primeiras e máis claras sospeitas recaen sobre Héctor Flores, un xardineiro hispano que leva un tempo traballando para o doutor Ashton, pero xa iremos vendo que nada é como parece. Dave Gurney vive con Madelaine, a súa muller, nunha casa no campo, encargándose das cousas de todos os días e, por que non dicilo, aburríndose un pouco. No fondo bota de menos a vida de detective e a súa muller, aínda que non lle guste nada, é consciente diso. Un día recibe unha chamada do detective en activo Jack Hardwick, un personaxe que xa tiña un papel importante na historia anterior. Ademais deste, varios serán os personaxes desa mesma novela que van repetir nesta e sigo pensando o mesmo ao respecto. Hai algúns que merecerían un desenvolvemento e unha intervención maior na historia, pero que seguen a quedar en papeis secundarios, case facendo bulto e cunha participación case testemuñal. Polas súas características ou personalidades parécenme interesantes, pero quedan niso, en peóns dentro dunha historia completamente ao servizo do seu protagonista. Cando o detective Hardwick chama a Gurney e lle comenta o caso que centra a historia e o perdidos que están, cóntalle as circunstancias do mesmo e o desconcertante das pistas que teñen. Ademais, por diferencias no plantexamento, el foi relevado do caso, que foi asignado a outro grupo co que non se leva demasiado ben e que elaborou una serie de hipóteses que a el non lle parecen demasiado lóxicas. A nai de Jillian, Val Perry, está desesperada pola situación, pasaron varios meses desde o brutal asasinato e non se sabe nada aínda e o principal sospeitoso desapareceu. Así que Hardwick lle di a Val Perry que chame a Gurney para que este, como investigador privado, tome contacto con toda a documentación, a ver se el pode descubrir algo que aos demais se lles escapara. Gurney agora é famoso polo caso da novela anterior, pero el sabe que a súa muller non lle vai facer ningunha gracia que acepte o encargo. Pero as circunstancias do asasinato serán un novo desafío para el que será incapaz de non aceptar, así que se dará un prazo de dúas semanas para descubrir algo, se nese tempo non logra avances importantes deixarao. Claro que isto a súa muller non lle vai facer ningunha gracia, aínda que sabe que el é o mellor e que a súa capacidade de dedución e de atencións aos detalles fan del alguén especial non quere que volva a unha vida que so conseguía que estivera lonxe dela e dos seus. Unha noiva que aparece coa cabeza cortada posta enriba dunha mesa, un rastro que acaba de forma misteriosa e unha serie de personaxes que parecen esconder algo, ningún parece ser como realmente é. Este será o novo desafío que aceptará Dave Gurney, que sairá do seu retiro para entrar nunha historia chea de interrogantes, de pistas que parecen non levar a ningún lado, de pezas que non encaixan de ningunha maneira, ¿cal será a peza que falta?

Este é máis ou menos o argumento da historia tentando non desvelar nada aos lectores, claro. ¿Por que non me gustou demasiado? Por un lado a resposta é sinxela, moitas das cousas que comentei cando falaba da novela anterior como interesantes poderían aplicarse do mesmo xeito. Quedei coa sensación en máis dunha ocasión de estar a ler case o mesmo. Elementos como a intervención da súa muller, algúns personaxes secundarios ou os interrogantes que xorden ao longo da historia, cousas que me gustaron algo na outra, repítense de tal maneira neste que en máis dunha ocasión incluso cansoume. Tiña a impresión de estar a ler algo tan parecido que non me enganchaba, lía un pouco e non me pasaba como con outras, podía deixala enriba da mesa con toda tranquilidade e poñerme a durmir para seguir ao día seguinte. Ademais a resolución, como soe ocorrer nalgúns casos, é demasiado rápida, tras un montón de páxinas de plantexamentos máis ou menos aceptables, todo se resolve nunha poucas páxinas dunha forma algo, para min, case casual. Neste caso, ademais, unha das cousas que me gustaron da outra, a intervención da súa muller plantexándolle interrogantes ou preguntas para botarlle unha man queda algo máis reducida. Gurney resolve el so case todo e esa intervención parecíame interesante. Incluso o personaxe de Jack Hardwick perde tamén algo de forza. Creo que se concentra demasiado no protagonista e segue sen sacar demasiado dos personaxes secundarios. O caso a investigar é interesante e curioso, pero é como se xa no lo souberamos. Cousas raras, personaxes estraños e situacións que non teñen unha explicación lóxica son a constante, pero claro, iso xa pasaba antes noutra. Hai autores con sagas moi extensas centradas nos mesmos personaxes que se preocupan de darlle algunha sorpresa ao lector, aínda mantendo un esquema saben e dominan a historia e sabes que sempre atoparás algo novo e interesante. A min iso non me está a pasar con John Verdon, a verdad. Incluso houbo cousas que non me cadraron demasiado, que parecían metidas á forza para introducir máis interrogantes na historia e incluso me quedou a sensación de que algunhas cousas quedaban como colgadas, sen que foran demasiado claras para o lector. Incluso o título non me pareceu demasiado acertado, cando o leades xa o comprobaredes.

¿Recomendaría a novela? Ben, como unha lectura sen demasiadas pretensións ao mellor si, pero se se quere ler algo interesante, ameno e cunha intriga de verdade non estaría dentro das miñas primeiras eleccións se alguén me pregunta. Tampouco creo que sexa mala, simplemente parecume frouxa, moito máis que “Sé lo que estás pensando”. Dáme a impresión de que hai máis de aproveitamento do tirón de ventas deste e que foi escrita con bastante rapidez, xa que saíu aos poucos meses, así que vexo máis marketing que outra cousa. Para os verdadeiros afeccionados á novela negra creo que non é demasiado interesante. ¿Lerei a seguinte? Posiblemente, pero tampouco é algo que teña demasiado claro, iso sempre dependerá do momento no que estea e da lista de lecturas pendentes que teña, aínda que case sempre dou outra oportunidade, nunca se sabe, sempre te poden sorprender. Como sempre isto é unha opinión persoal, non sei se estaredes de acordo ou non, pero me gustaría sabelo.