Vou facer un comentario dunha novela dunha das autoras que máis me gustan, xa desde hai tempo, todas as súas novelas son un prodixio de entretemento e documentación, xa que a maior parte delas estarían dentro da novela histórica. E seguramente non será a última das súas obras que comente, xa que lin a maior parte delas e, de momento, non hai unha que non me gustara.
A novela titúlase “Todo bajo el cielo” e é a unha das últimas novelas da autora española Matilde Asensi. Nun dos primeiros posts deste blog falei algo dela a raíz dunha entrevista que lera nun periódico xa que me gustara moito o que dicía sobre o feito de ler e tamén sobre que tipo de libros deberían ler os alumnos e alumnas dos nosos centros de ensino, lecturas entretidas que ao mesmo tempo lle poidan aportar algún tipo de dato, de curiosidade, que sirvan tamén para aumentar a súa cultura e os seus coñecementos. E moitas das obras desta autora son máis que recomendables para isto, e tamén para pasar un bo e entretido rato de lectura.
Matilde Asensi naceu en Alicante en 1962. Estudou periodismo na Universidade Autónoma de Barcelona e traballou na SER-Alicante e en Radio Nacional de España, ademais de ser corresponsal da axencia EFE e colaborar en varios diarios provinciais da súa zona. Como escritora foi finalista dos premios literarios Cidade de San Sebastián (1995) e Gabriel Miró (1996) e gañadora do XV Certame Literario de Contos Juan Ortiz del Barco (1996) e a XVI Edición do premio de Novela Curta Felipe Trigo (1997). Publica a súa primeira novela, “El salón de ámbar”, no ano 1999. Coa seguinte, “Iacobus” situouse nos primeiros postos das listas de ventas. “El último Catón” confirmouna como unha autora de grande éxito de crítica e público, e logo con “El origen perdido” entrou de cheo na novela de aventuras. En “Peregrinatio” recuperou aos personaxes de “Iacobus”, facendo unha viaxe polo Camiño de Santiago. Despois publicou “Tierra firme”, da que falaremos noutro momento, e na última recupera os personaxes desta, funcionando como unha continuación, “Venganza en Sevilla”, de recente publicación.
As súas novelas son, salvo a primeira que transcorre na época contemporánea, obras entre a novela histórica e a de aventuras, algunhas tremendamente aventureiras e cheas de misterios, pasadizos, grandes construcións cheas de trampas..., a verdade é que a min parécenme moi cinematográficas e darían unhas cintas moi amenas, entretidas e efectistas. Curiosamente ela mesma recoñece nunha entrevista recente na revista “Que leer” que non é nada aventureira e que non lle gusta nada viaxar. Non considera que teña que viaxar para documentarse, entre outras cousas porque a vida nos lugares e épocas nos que transcorren os seus relatos pouco teñen que ver co momento actual. Parte sobre todo de libros, documentos, escritos que merca ou consulta a través de internet.
Por exemplo, para esta novela que estou a comentar di que atopou un libro escrito por Federido Gomis nos anos 30 no que describía Shangai e que lle axudou moito.
“Todo bajo el cielo” conta a historia de Elvira, una pintora española que malvive impartindo clases de pintura en París, nos anos 20. Leva unha vida aburrida e triste, pero todo isto cambiará cando reciba a noticia da morte do seu esposo Rémy en Shangai. Vese obrigada a viaxar a China en compañía da súa sobriña Fernanda, nova, remilgada e protestona. Cando chega descobre que a morte do seu home non foi natural, foi asasinado e ademais déixalle a ela unha morea de débedas que non pode afrontar. Descobre que a vida do seu marido está chea de momentos escuros e escabrosos, implicado cunha banda de delincuentes, a Banda Verde, que anda na busca dun obxecto de valor incalculable e presuntamente en poder de Rémy. É o chamado “Cofre das cen xoias”, cunha antigüidade de máis de dous mil anos, na época da unificación do Imperio. Coa axuda dun anticuario, Jiang, o mestre Jade Rojo e un mozo, Biao, Elvira e Fernanda veranse inmersas nunha aventura chea de perigos para resolver o enigma que ten o cofre, o lugar onde se esconde a tumba de Shi Huang Ti, o primeiro Grande Emperador de China.
Como todas as súas obras esta é moi entretida e movida. So as primeiras páxinas son algo máis relaxadas, pero desde o momento no que as dúas mulleres chegan a China e atópanse con este misterio non hai un momento de parada. É unha boa novela de aventuras misturada con elementos da filosofía e da vida na China da época, que está perfectamente reflectida. Teremos mosteiros de monxes, meditación, loita, viaxes que parecen interminables sempre tentando estar un paso por diante dos seus perseguidores. Como toda boa novela de aventuras que se precie ten sorpresas, personaxes que non son o que parecen tanto nun sentido como en outro. Recorren gran parte da China da época en varios medios de locomoción. A resolución do enigma que ten o cofre é outro elemento a ter en conta, con símbolos que deben interpretar para chegar ao lugar que é o obxectivo da viaxe. Contar máis sería desvelar demasiadas cousas ao lector, polo que non direi moito máis, pero está chea de sorpresas e elementos fantásticos ao estilo das vellas novelas de aventuras ou incluso das películas de aventureiros estilo Indiana Jones na busca de obxectos valiosos da antigüidade.
Dous personaxes femininos son os principais, o cal tamén é unha certa novidade na novela de aventuras, chea de homes valentes e aguerridos que se sobrepoñen a calquera impedimento. Neste caso as dúas van cambiando o seu carácter, sobre todo a sobriña, obrigadas polas circunstancias e, sobre todo, para poder sobrevivir nun mundo que ao principio é completamente novo e descoñecido para elas, pero que ao final será case o seu propio mundo. Tamén os personaxes que as acompañan na súa viaxe son interesantes e cambiantes, e algúns esconden misterios e razóns que iremos descubrindo, igual que o resto, a medida que imos lendo. E por suposto China, as grandes extensións de terreo, os ríos, as casas, as cidades e os pobos que van visitando é outro dos personaxes principais.
Xa sei que o digo sempre, pero certo é que neste blog quero recomendar lecturas á xente que eu creo que lles van gustar, polo menos tanto coma min, pero estou seguro de que esta vai entreter moitísimo a todos os que se animen a lela. Adiante.
martes, 30 de marzo de 2010
"Todo bajo el cielo", Matilde Asensi
domingo, 28 de marzo de 2010
Shutter Island
Hoxe imos ao cine de novo, que de vez en cando toca ver algunha película, e mellor se é boa, como é o caso da que vou comentar. Polo que vin por internet adiante esta cinta creou algunha polémica e hai xente á que lle parece estupenda e a outros non tanto. Eu vou quedarme nun termo medio pero tirando cara arriba, xa que por momentos tívome un pouco indiferente, pero a medida que vai avanzando foi atrapándome ata deixarme atónito na última parte da metraxe, tanto pola historia que desenvolve como pola forma de facelo.
Falo da última película do director Martin Scorsese. Nacido en 1942 en Nueva York e de sobra coñecido para calquera bo afeccionado ao cine. É un dos grandes e moitas das súas películas quedarán para sempre na historia do cine. Falamos do director de “El aviador”, “Gangs of New York”, “Casino”, “La edad de la inocencia”, “El color del dinero” o “Uno de los nuestros”. É innegable a súa calidade á hora de contar historias e ademais cun estilo bastante persoal e moi imitado.
Esta é, de momento, a súa última cinta, estreada hai pouco, “Shutter Island”. Está baseada nunha novela de Dennis Lehane, ao que podemos coñecer por outra das súas novelas que foron levadas ao cine, “Mystic River” (estupenda novela e gran película, dirixida por Clint Eastwood).
Conta a historia do marshall Teddy Danniels, que , xunto a un novo compañeiro é enviado a investigar o misterio da desaparición dunha perigosa paciente dunha institución para criminais dementes que está situada na illa que da título á cinta. Esta foi recluída alí polo asasinato dos seus tres fillos, aos que afoga nun lago. Alí atoparanse coa sospeitosa e case sinistra actitude do director do centro, o doutor Crowley, un personaxe entre afable e ameazante, frío e distante, misterioso. E ata aquí podo contar, como dirían, porque o mellor da historia é como se vai desenvolvendo nunha mistura de sorpresas, xiros cambiantes, xogando co espectador. Advirto antes de que a vexades que non pechedes os ollos nin un momento, porque cada xesto, cada escena, cada momento pode esconder as claves para desentrañar o misterio de Shutter Island.
Estamos ante unha película de xénero, pero non nos enganemos, non é policiaca, está máis preto do xénero gótico, case como unha historia de Poe ou con similitudes con moitas das cintas do mago Hitchcok, o director que mellor soubo xogar co espectador para levalo por onde el quería ata chegar ao sitio que el quería levarnos a base de trampas e sorpresas. E digo xénero gótico porque está dominada por un ambiente escuro, sinistro, de tormentas infernais, choiva que entorpece a visión, acantilados, faros, pasillos longos e escuros, labirintos (impresionantes as escenas no pavillón C onde están os presos, perdón, pacientes, máis perigosos), bosques... dunha illa que esconde máis dun misterio.
O protagonista é Leonardo Di Caprio nunha das que considero das súas mellores interpretacións. A min é un actor que me gusta moito e que me parece máis que bo, pero ten un problema aínda que pareza unha afirmación rara. É un actor limitado polo seu físico, si, o seu atractivo fai que cando lle dan papeis de galán en películas podemos dicir mediocres, baixe moitos enteiros. É en películas como esta ou “Revolutionary Road”, “Infiltrados”, “Diamante de sangre” ou “Red de mentiras” onde vemos ao grande actor que é, con esas caras entre violentas, amargadas, atormentadas, un feixe de matices que pode expresar coa súa mirada e as súas faccións e xestos. Non o soporto, síntoo en películas como “Titanic” ou similares, onde penso que está a perder o tempo e a súa capacidade. É nestas películas, moitas delas dirixidas tamén por Scorsese que o está a facer un dos seus actores habituais, onde da a boa medida do que pode facer e convence completamente ao espectador.
Xunto a el, no papel do doutor que dirixe o hospital, temos a outro dos grandes actores desde hai anos, Ben Kingsley, coñecido sobre todo pola súa actuación hai anos xa en “Gandhi”, agora case especializado en papeis sinistros, misteriosos e con moito carácter. So a súa mirada nalgunha das escenas é capaz de quitar o sono ao máis forte, porque é completamente desacougante. Unha mezcla entre o máis amable do mundo e o máis escuro, sen saber moi ben que é o que pretende, a verdade é que en moitos momentos pon os pelos de punta a calquera. Axudado ademais en breves momentos polo actor Max Von Sydow, interpretando a un doutor alemán (non olvidemos que a acción transcorre no ano 1954) que ten tamén máis dun punto de sospeita.
Dende a primeira escena, cos dous policías subidos ao barco que os leva á illa, quedamos atrapados por unha historia que vai avanzando polos camiños da dúbida, de non saber moi ben que é o que estamos a ver, que ocorre, quen di a verdade e quen mente. Facemos unha viaxe cos personaxes ata chegar a un final..., non debo dicir nada máis, cando a vexades xa mo diredes.
viernes, 26 de marzo de 2010
Ferramentas de accesibilidade de Windows
Por se non o sabiades, este blog veu por un cursiño que estou a facer, aclaro isto porque o post que ven a continuación non é como todos os anteriores, senón que é un traballo para o curso, aínda que tamén pode servir de utilidade para algúns. Imos falar das ferramentas de accesibilidade de Windows.
Windows ofrece unha serie de configuracións que poden facilitar o uso do equipo non so a personas con necesidades especiais, senón que poden ser adecuadas para moitos usuarios e a maior parte as descoñece, xa que poderán usar algunhas das funcións con máis comodidade ou de forma máis adecuada.
En Windows 7 atopámolas seguindo a ruta “Inicio: Panel de Control: Centro de Accesibilidad”, máis ou menos da mesma forma que nas versións anteriores do sistema operativo. Unha vez aberto temos varias opcións directas, como son “Iniciar lupa”, “Iniciar teclado en pantalla”, “Iniciar narrador” e “Configurar contraste alto” que son as que destacan de xeito directo xa que poden resultar de máis utilidade. A verdade é que a maior parte delas penso que están máis dirixidas a persoas con dificultades de visión en maior ou menor grado, e hai que ter en conta que unha das máis útiles non ofrece bos resultados en castelán, como é o narrador, que le en voz alta o texto da pantalla e algunha mensaxes de error, xa que ven configurado por defecto so para funcionar en inglés, non en castelán. Imos ver as opcións que temos e destacarei aquelas que me parecen de máis utilidade.
1.Usar o equipo sen pantalla (optimización para problemas visuais): aquí podemos activar o narrador, activar unha descrición de audio, desactivar todas as animacións non necesarias e establecer o tempo que se amosan en pantalla as notificacións.
2.Facilitar o uso do equipo: aquí están as que me parecen máis interesantes, como pode ser:
Contraste alto: ao activalo pódese facilitar moito a lectura de textos e imaxes, xa que escurece as partes sen texto e facilita a lectura, paréceme unha das opcións máis axeitadas para persoas con problemas de visión
Tamén podemos activar desde aquí o narrador, a descrición de audio e outra das opcións interesantes, o ampliador, que funciona como unha lupa que amplia a parte da pantalla á que apuntemos co rato, pudendo aumentar moito o tamaño do que se queira ver ou ler, polo que tamén me parece das máis interesantes
Podemos aumentar o color e a transparencia das ventás para que sexa máis fácil distinguilas, aumentar o grosor do rectángulo de foco (que fai máis groso o borde do elemento seleccionado nos cadros de diálogo) e establecer o grosor do cursor parpadeante, o que fará que en programas como o editor de textos se vexa mellor. Tamén desactivar todas as animacións non necesarias, facilitando a concentración no importante ou quitar as imaxes de fondo para mellorar a visibilidade (aínda que non funciona perfectamente nalgúns programas)
3.Usar o equipo sen rato nin teclado: aquí temos tamén opcións bastante interesantes, xa que hai persoas con dificultades para usar estes periféricos e incluso un mal funcionamento dalgún deles pode ser subsanado con estas opcións.
Podemos usar un teclado en pantalla que pode usarse co rato ou, o que é máis interesante, en pantallas táctiles que empeza a aparecer agora escribir directamente cun dedo ou un punteiro. Tamén é interesante, aínda que de momento o seu funcionamento en castelán é lixeiramente reducido, o uso do recoñecemento de voz, dispoñible en castelán e que, tras un proceso de aprendizaxe, permitirá usar bastantes comandos para abrir ou pechar ventás, usar certos programas, navegar por internet coa voz (con certas limitacións, pero moitas máis serían se non se usar), etc.
4.Facilitar o uso do rato: tamén interesante o seu uso para persoas con problemas de visibilidade, xa que nos permitirá cambiar a color e o tamaño dos punteiros do rato en pantalla, algúns verdadeiramente grandes, activar as teclas do rato para controlalo a través do teclado numérico e activar as ventas ao desprazar o rato sobre elas.
5.Facilitar o uso do teclado: bastante interesantes algunhas para todo tipo de usuarios, xa que por exemplo podemos activar que soe un pitido ao tocar certas teclas que en ocasións son pulsadas por error, como o bloqueo das maiúsculas por exemplo.
Aquí podemos activar as teclas do rato, activar teclas especiais (para non ter que pulsar varias teclas á vez, o que é útil para persoas con problemas de mobilidade manual), activar teclas de alternancia (estas son as que emiten un son cando as pulsamos), activar teclas filtro (para evitar que se teñan en conta tecleos moi rápidos ou involuntarios) e subliñar os métodos abreviados de teclado e as teclas de acceso para acceder co teclado aos cadros de diálogo.
6.Usar alternancia de texto ou visuais aos sons: podemos activar notificacións visuais para certos sons do sistema, moi imporante para persoas con problemas de audición; tamén activar subtítulos de texto que aparecerán en lugar de certos sons, aínda que é interesante non funciona ao cen por cen.
7.Facilitar o traballo con tarefas: que en xeral recolle opcións das mencionadas anteriormente polo que non as imos destacar
Estas son as opcións que ofrece o sistema operativo, pero tampouco imos deixar de mencionar algunhas outras de certos programas que poden axudar moito na accesibilidade e que moita xente descoñece. En Internet Explorer temos opcións de zoom que poden aumentar moito a lectura dunha páxina web sen necesidade de usar a lupa mencionada anteriormente; Microsoft Office ofrece unha opción para cambiar o fondo branco e a letra en negro polo contrario, un fondo escuro e o que escribamos aparecerá en branco, que pode ser máis que útil en certos casos.
Estamos lonxe de que o ordenador, sen engadirlle nada máis, xa que hai moitos programas axeitados para persoas con necesidades especiais (programas de recoñecemento de voz, de transformación a Braille nos dous sentidos...) poida ser usado por todo tipo de persoas, estas ferramentas son unha parte importante para algúns casos, pero non para todos.
La mano de Fátima, Ildefonso Falcones
O prometido é débeda. Hai uns días dicía que ía falar de dúas novelas e unha quedoume no tinteiro porque xa me estendera demasiado, así que hoxe vai a outra. Vou falar agora da segunda novela de Ildefonso Falcones, “La mano de Fátima”.
Tralo éxito de “La catedral del mar” moitos esperábamos para ver se era autor dunha soa novela, para ver se a seguinte seguía a liña da outra, se tiña a mesma calidade, se era tan entretida e amena e, ademais, interesante desde un punto de vista histórico, e, polo menos a min, non é que me gustara tanto como a outra, senón que me gustou máis, non moito, pero si algo máis. Quizais sexa porque a época que trata non é tan tocada como a Idade Media, porque transcorre varios séculos despois e porque é algo case oposto. Neste caso pasamos da Cataluña medieval ao século XVI en Andalucía, polo que toca realidades completamente distintas, tanto culturais como sociais e, polo menos no meu caso, bastante descoñecidas en profundidade. Moitos sabemos que os musulmáns que se quedaron na península trala Reconquista tiveron moitos problemas e ao final foron expulsados, pero non coñecemos como era a súa vida, os seus problemas e a súa forma de vida. Isto é, entre outras moitas cousas, o que a obra de Falcones pódenos aportar.
Vainos contar a historia dun xoven atrapado entre dúas relixións e dous amores, sempre buscando a súa liberdade e, sobre todo, a do seu pobo, o musulmán, todo isto na Andalucía do século XVI.
A historia parte do ano 1568 e comeza nas Alpujarras de Granada, onde os moriscos viven grazas a tremendos esforzos e continuamente acosados polos cristiáns vellos (aqueles que non teñen antepasados moriscos nas súas familias). Vense obrigados a asistir as cerimonias cristiáns e a adorar e respectar uns símbolos relixiosos nos que non cren (a súa asistencia a misa, por exemplo, é obrigatoria e pásanlles lista). Debido a esta situación que se volve cada vez máis insostible, xúntanse para levantarse contra os cristiáns nunha loita cruel e sanguinaria. O protagonista é Hernando, un rapaz de quince anos rexeitado polos dous lados, xa que é fillo dunha morisca, Aisha que foi violada por un sacerdote cristián e por iso non é nin dun lado nin do outro e o seu alcume é o Nazareno. O seu pai, Brahim, o trata mal, obrigándoo a traballar como arrieiro desde moi pequeno e maltratándoo continuamente. O seu protector e que se comporta como un pai para el é Hamid, un vello alfaquí que en segredo ensínalle os fundamentos da súa relixión. Para el a guerra será a oportunidade de amosarlle ao seu pobo o valor que ten fronte ao desprezo que sofre por parte de todos eles. A súa experiencia cos animais fai que se gañe a confianza de Ibn Umeyya, o rei de Al-Andalus que o toma baixo a súa protección e a gratitude de Fátima, nai dun pequeno ao que Hernando salva dunha morte segura. El é unha persoa de gran corazón, que non soporta as inxustizas nin as barbaridades, veñan de quen veñan, por iso salva a Isabel, unha nena cristiá cautiva e a un nobre castelán, don Alfonso que lle estará eternamente agradecido. Esta honestidade fará que teña grandes inimigos, sobre todo Ubécar, un arrieiro ladrón e malvado e o seu propio pai que non soporta ver esa situación que o seu fillo alcanzou e a relación que ten con Fátima. Posteriormente será convertido en escravo, traballará para os sacerdotes cristiáns, sufrirá a incomprensión do seu pobo, pero el sempre estará convencido, aínda que non o entendan e o rexeiten, de que está a facer o que considera mellor para todos.
O autor realizou un serio traballo de documentación, partindo de feitos reais e creando unha trama ficticia moi atractiva para o lector. El mesmo di que con esta novela pretende render unha modesta homenaxe a aqueles que loitaron por transmitir unha cultura, neste caso a musulmana.
Xa dixen ao principio que a min gustoume algo máis que a anterior. Segue o mesmo esquema básico, un home que vai crecendo ante o lector, sempre cara adiante e superando todos os obstáculos que lle van poñendo por diante. É certo que se pode dicir que a cantidade de desgracias que lle ocorren ao protagonista son demasiadas para concentrarse nunha soa persoa, como na outra parece que vai nunha montaña rusa chea de subidas e baixadas, pero sempre consegue saír adiante. Claro que parece incrible todo o que vai sucedendo, máis pola concentración de feitos que por como se van desenvolvendo ou por como vai saíndo adiante, pero nunca cae no incrible. A min emocionoume en moitos momentos, os personaxes están perfectamente definidos e a lectura vaise facendo dun xeito fluído e moi entretido, sempre querendo saber como vai saír desa e que lle vai pasar a continuación. Alguén comentoume que lle cansou un pouco todo o asunto dos moriscos e o que os rodea, a min pareceume bastante interesante.
Tamén impresiona pola brutalidade, tanto dos musulmáns como dos cristiáns, neste sentido non se salva ninguén e quizais os que queden un pouco “peor” dentro de toda a historia sexan os cristiáns, xa que aparecen como impositores mentres os outros son os que se defenden das inxustizas, pero as veces cunha defensa que supera a ofensa. Neste sentido será o lector o que decida cal das dúas partes fixo o peor.
Ademais tamén aprenderemos moitas cousas non so sobre estas dúas relixións e a súa difícil convivencia na España do século XVI, senón que tamén teremos exhaustiva información sobre outros moitos temas, sobre todo sobre o coidado dos cabalos, a súa cría e o traballo con eles (o autor di que este tema, ao que é afeccionado, foi uns dos que o levaron a escribir esta novela).
En fin, unha novela sobre o amor, a superación dos obstáculos que nos pon a vida, a relixión, a intolerancia, a guerra, a incomprensión...
Como noutras ocasións, recoméndovos que a leades, será do voso agrado e teravos un bo rato atrapados e entretidos coas aventuras e desventuras de Hernando o Nazareno.
miércoles, 24 de marzo de 2010
Un tipo listo, de Xosé Monteagudo
“Desde había anos sempre me parecera que as persoas que falecían en agosto eran mortos a destempo, dobremente sós e continxentes no seu instante derradeiro. A maioría dos seus coñecidos e amigos, incluso os parentes menos achegados, encóntranse entón de vacacións, despreocupados dos traballos e pesadumes e a mala nova do pasamento estoura na súa rutina como unha interrupción molesta que os obriga a cumprir uns poucos ritos doutra realidade que enseguida fica esquecida, coma se nunca existise”.
Cando un le un libro, as veces, atopa frases que lle quedan retidas na cabeza e que lle fan pensar en cousas que ao mellor nunca se lle pasaron pola cabeza, ou polo menos non dese xeito. Hai autores que son auténticos especialistas en facer pensar e reflexionar ao lector sobre a realidade cotiá, sobre cousas de todos os días e que conseguen que un as vexa como algo non tan cotián. Conseguir iso non é algo fácil, ao revés, e cando un atopa máis dunha frase dese estilo considera que está a ler algo que merece a pena, non so por isto, claro, ademais ten que ter unha historia que te atrape e te atraia, que interese ou, polo menos entreteña.
Isto é o que pasou cunha novela que me deixou un amigo hai uns días e que me durou pouco tempo, porque é curtiña, demasiado pouco para o que me gustaba, a verdade.
Titúlase “Un tipo listo”, escrita orixinalmente en galego por Xosé Monteagudo e publicada a finais do ano pasado na Editorial Galaxia, gañadora ademais do Premio García Barros do ano 2009, convocado polo concello de A Estrada.
Xosé Monteagudo é un autor nacido o 1 de xaneiro de 1965 nunha aldea da provincia de Pontevedra, Santa Xusta de Moraña. Nela pasou a súa infancia, adicando a maior parte do tempo a ler e escribir, como el mesmo di, relatando en secreto os pequenos feitos que pasaban ao seu redor. Aos 12 anos marchou interno ao colexio San Narciso, en Marín, onde estudou o bacharelato. En 1983 foi a estudar Dereito en Santiago, licenciándose en 1988. Preparou oposicións ao corpo de Xestión de Facenda, aprobándoas en 1990. Durante eses anos viviu un tempo en Madrid. O seu primeiro destino foi na Delegación de Facenda de Pontevedra, en 1991, traballo que segue desenvolvendo. Está casado é ten unha filla. Sempre foi un gran lector, de autores tanto clásicos como modernos, el mesmo destaca a autores como Poe, Dickens, Faulkner, case todos os hispanoamericanos, Antonio Tabucci ou Paul Auster entre outros moitos. Polo momento é autor de tres novelas, “As voces da noticia” (Premio Blanco Amor, 2002), “Esta historia” (2006) e a que lin eu, “Un tipo listo”. Nelas sempre trata de atrapar ao lector desde o principio e seguen un esquema similar, normalmente algún tipo de investigación sobre un feito ou un personaxe que soe ter unha vida oculta e insospeitada, que os seus achegados non coñecen.
Nesta novela cóntanos a historia de Manolo Cortizo, viúvo, pai de dous fillos, Ricardo e Darío; que é o que realmente conta todo o que vai acontecendo; e director dunha sucursal de banco na cidade de Vigo. Trala súa morte descúbrese un desfalco de moito diñeiro no banco no que Manolo traballaba e os seus fillos vense implicados no mesmo como principais sospeitosos. Darío empeza a ver cousas na vida do seu pai, a primeira o desfalco de millóns que parece que fixo, e que o levan a descubrir a un completo descoñecido. As relacións entre os irmáns nunca foron boas, a tampouco a que tiñan co pai, iso é algo que sabemos case desde o principio. Pero a medida que imos lendo, descubrimos, xunto con Darío, que a persoa que el pensaba que coñecía non ten nada que ver coa realidade, sumíndose nun profundo pozo de descubrimentos que o sorprenden cada vez máis. Ao mesmo tempo imos vendo tamén como era e como é a relación que ten coa súa muller e as súas fillas xemelgas e cun irmán co que sempre falou o mínimo esixible. A trama vai desenvolvéndose como se o lector fora acompañando a Darío, descubrindo o mesmo que el, sorprendéndose tanto coma el nunha trama perfectamente urdida para atrapar ao lector.
Na novela vai tocar temas tan distantes como a Guerra Civil, a prostitución, as relacións persoais, o matrimonio, as infidelidades, as inxustizas, a morte, a satisfacción persoal, o traballo..., todo isto provocado polo diñeiro, a ambición de telo, pola ambición dunha sociedade onde o éxito soe ser o resultado de negocios escuros.
A trama está perfectamente resolta, incluso as partes nas que o autor explica as complicadas manobras practicadas por Manuel Cortizo para quedarse con grandes cantidades de diñeiro están ben resoltas, aínda que nun principio poida parecer complicado entendelo as explicacións dadas polo autor a través dos avogados e dos protagonistas fan que vexamos o “sinxelo” que é quedarse cun diñeiro que non e seu e xogar con el a moitos niveis.
Unha das conclusións que se plasman no libro é que o que rouba un millón é un ladrón, pero o que rouba miles de millóns é “Un tipo listo”.
Recoméndovos esta lectura para pasar un bo rato, para entreterse con moita facilidade e para seguir unha historia chea de sorpresas, de xiros e situacións que vos van atrapar, seguro.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=7zbbTEdqHzo&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
sábado, 20 de marzo de 2010
Acantilado rojo
Hoxe toca cine e ademais de estrea, que xa é raro, aínda que este inverno o de ir ao cine, co tempo que temos, foi algo relativamente habitual, pero levabamos case tres semanas sen ir. Como o día non tiraba para facer moito máis botamos unha ollada á carteleira e aos horarios, que tamén hai que telos en conta e ao final decidimos ir ver “Acantilado rojo”. Gústame bastante o cine de acción chinés, soe ser bastante entretido e sobre todo cunha estética alucinante, sempre rodeado dun aire de misticismo entre loitas, nobreza, espadas, amores..., que soe ter de todo e ademais ben misturado. E de vez en cando tampouco está nada mal ver algo que non sexa americano, que hai que repartir.
Esta é unha película do director John Woo (que pode soar máis que os actores, porque algún é coñecido de cara, polo menos para min, pero pouco máis), coñecido polo seu cine maioritariamente de acción, sempre ou case sempre con bastante éxito e que sempre destaca polas coreografías das súas escenas máis movidas. É un director nacido en China no ano 1946 e que comezou a súa carreira na súa terra natal e conta na súa carreira con cerca de 40 películas, a maior parte feitas alá e actuando na maioría delas. En certo momento decide marchar a Estados Unidos, polo ano 1996 e dirixe algunhas películas que o afeccionado ao xénero recoñecerá, poderíamos destacar “Windtalkers”, “Misión Imposible II”, “Cara a cara” ou “Broken Arrow”. Agora voltou para dirixir este filme, “Chi bi”, titulada aquí “Acantilado Rojo”.
Está baseada nun libro histórico “A crónica dos tres reinos” e outros arquivos históricos e era algo que o director quería facer desde hai 20 anos, pero non dispoñía da tecnoloxía, a fama e o mercado necesario para unha película desta magnitude. Cun presuposto de 80 milleiros de dólares, rodada en un ano en 14 provincias de China, John Woo, director, guionista e produtor da cinta tiña moi claro o que quería facer: “O meu obxectivo para esta película é superar as barreiras culturais e históricas, de maneira que o público occidental sinta que está a ver unha versión asiática de Troia, mentres que o público oriental descubra novas perspectivas dunha historia que lle é coñecida. Quería mostrar tamén que somos capaces aquí en China de crear unha película épica do mesmo calibre que unha produción de Hollywood”. Estas son as súas palabras, e tras vela, creo que conseguiu o que pretendía en todos os sentidos.
A historia comeza ao final da Dinastía Han, no 208 a. de C. e conta como o Primeiro Ministro convence ao Emperador para que declare a guerra aos reino do Sur aducindo que o que quere é conseguir a unificación de China, cando o que se esconde é algo moito máis egoísta. O seu exército de case un milleiro de homes derrota con facilidade ao primeiro dos seus inimigos. Estes escapan para aliarse co outro señor das terras do sur e enfrontarse xuntos ao gran exército imperial, refuxiándose e preparándose para o combate na zona que da título á película.
A duración da versión orixinal é de cinco horas, aquí vemos a reducida que dura dúas horas e media pero que a min non se me fixeron nada longas nin pesadas, a verdade é que a historia e sobre todo a estética da dirección atrapáronme de tal xeito que o tempo pasou case sen darme conta.
A cinta ten o aire épico dunha película clásica. As escenas de acción son largas e elaboradas cheas de soldados e obxectos, de movemento, de acción pura pero que non chega a ser dura porque se ve case como un cómic, como unha danza perfectamente plasmada. Imaxinativa e xenial a escena do roubo das frechas, inxeniosa e divertida. Se coñecedes o cine de Woo veredes como nesta cinta non renuncia en absoluto ao estilo que o caracteriza como as pombas brancas, as escenas ralentizadas (pero sen ser nada esaxerado como pasa con outros que abusan excesivamente do efecto “Matrix”), os conxelados de imaxe e outros efectos que son marca da casa no seu cine.
Os personaxes están ben diferenciados, uns marcados pola ambición e outros polo honor e a paixón, certo é que non teñen demasiados matices, simbolizan estes valores positivos ou negativos e pouco máis, pero tampouco é o que importa. De todos eles destaca, porque quizais sexa o único un pouco máis complexo, o humanista e estratega que axuda aos militares en todo o que ten que ver coa planificación dos combates.
É máis que entretida e divertida, co aire das películas feitas á antiga, chea de estratexias inxeniosas e de momentos tremendamente espectaculares e impresionantes con miles de soldados de ambos bandos loitando, centrándose nos heroes da historia e os seus antagonistas. A pantalla énchese de espectacularidade con escenas nas que non cabe ninguén máis, o número de elementos humanos, máquinas, barcos... que desfilan pola pantalla e enorme.
E entre toda esa violencia aparecen eses momentos calmados tan típicos do cine oriental, con esa filosofía da calma, da paciencia e da meditación, non gaña o que máis soldados ten, senón o que pensa máis e espera o momento adecuado. O neno que toca unha frauta e os soldados paran o seu adestramento para escoitalo, os dous solados que tocan a dúo e envolvendo todo unha banda sonora que realza o ton épico da cinta.
Se hai unha palabra que poida resumir a cinta é elegante, é unha película de guerra fundamentalmente, pero cuns combates tan ben feitos que as veces parece que estamos a ver a uns bailaríns interpretando unha danza xenial onde todo está medido e calculado para impactar ao espectador e, ao mesmo tempo, manter esa idea de elegancia, coas bandeiras ondeando ao vento en perfecta harmonía, cos soldados movéndose baixo os seus escudos como se foran un so, sen que nada en absoluto rompa un xenial marco estético.
De todos modos, se non vos gustan demasiado este tipo de cintas non vola recomendo, pero se queredes ir ao cine a pasar un momento realmente bo, de entre todo o que nos brinda a carteleira neste momento eu recomendaría esta.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=41u0pM6jzXs&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
jueves, 18 de marzo de 2010
"La catedral del mar", de Ildefonso Falcones
Vou escribir outra vez de dúas novelas, parece que sempre van a pares, pero non é máis que unha casualidade, e tamén é certo que cando a un lle gusta un autor, pois le máis cousas del, aínda que deste, de momento, so temos dúas novelas nas librerías, e a verdade é que non sei cal das dúas gustoume máis. Falo de Ildefonso Falcones, autor de “La catedral del mar” e “La mano de Fátima”. Non creo que a aqueles que sexan lectores habituais non lles soen estas novelas, xa que foron un grande éxito de vendas nos últimos anos, pero para aqueles que non as leran, como case todo o que poño por aquí, recoméndolles que o fagan, porque merecen a pena, sempre e cando lles guste a novela histórica, claro.
Ildefonso Falcones de Sierra naceu en Barcelona no ano 1958, de profesión avogado. Estudiou no Colexio dos Xesuitas de San Ignacio. Posteriormente comezou na Universidade dúas licenciaturas, Dereito e Económicas, aínda que deixou a segunda para poder traballar mentres terminaba a primeira. Actualmente traballa como avogado no seu propio bufete en Barcelona, compaxinando este traballo coa literatura.
A súa primeira novela é “La catedral del mar”. Tardou catro anos en escribila, mentres traballaba, escribindo antes e despois do traballo. Saíu á venda o 3 de marzo de 2006. Pronto converteuse no fenómeno editorial dese ano, vendendo case un milleiro de exemplares a finais do mesmo e sendo a obra máis vendida. Posteriormente foi traducida a quince idiomas. O autor sentía gran interese pola igrexa de Santa María do Mar, en Barcelona, así como polo estudo das leis medievais. Durante ano dedicouse a recopilar documentos da Cataluña medieval coa intención de escribir un libro onde puidera reflectir os usos e abusos das leis feudais. A historia transcorre a principios do século XIII, Barcelona é unha cidade en gran desenvolvemento e chea de oportunidades e os seus habitantes considerados cidadáns libres, fronte aos campesiños que aínda están sometidos aos crueis señores feudais. Por isto Bernat decide escapar á Cidade Condal con seu fillo Arnau (o protagonista da historia) para poder ofrecerlle un futuro como home libre. Así crecerá baixo a sombra da construción da igrexa que da título á obra. O seu pai é aforcado publicamente e vese obrigado a traballar ata que decide marchar á guerra. Ao volver, como un home valente e honesto, gaña o favor dun prestamista xudeu e abre un negocio de cambista e contrae un matrimonio por obriga, pasando a ser un dos homes máis importantes de Barcelona.
Este é un resumo moi breve dunha novela extensa, pero que fai disfrutar ao lector con cada unha das súas páxinas. A historia de Arnau Estanyol é case como unha montaña rusa, chea de subidas e baixadas, de éxitos e desgracias, amores e desamores, lealdades, vinganzas... Todo transcorre nun mundo onde dominan a intolerancia relixiosa (que pouco aprende a humanidade dos erros do pasado), a ambición material (grande parte dos personaxes están movidos case exclusivamente polo diñeiro e por ter máis e máis cousas) e a discriminación social, tanto por razóns relixiosas como de raza, de posibilidades económicas, etc. A verdade é que recrea perfectamente a época na que transcorre, ou polo menos a min paréceme que é así.
Como moitas das obras desta temática bebe directamente da influencia da que podemos considerar “novela nai” deste tipo de obras, “Los pilares de la tierra” de Ken Follet, pero polo menos persoalmente, esta da que estou a falar gustoume un pouco máis, sobre todo porque conseguiu emocionarme nalgúns momentos máis que a de Follet.
A historia transcorre de xeito fluído, les case sen darte conta, querendo saber que lle vai pasar aos personaxes a continuación. Certo é que tal cúmulo de desgracias concentrada nunha soa persoa quizais sexa un pouco esaxerado, pero a mestría de Falcones parece disolver un pouco esa concentración ata facela crible. Ademais non é un autor que faga unhas descricións longas e interminables, unha das cousas que máis me gusta del é que con catro trazos da unha idea perfecta daquilo que quere contar ou describir, consegue que o lector imaxine o que está a ler. É máis, emociona, polo menos a min. Xa hai anos que a lin, e aínda recordo perfectamente como sufría coas desventuras de Arnau, impagable o momento no que de neno carga coas pedras que se van usar par a construción da igrexa, ida e volta e como impresiona aos que o están a ver, ese momento é o que nos fai ver como será na súa vida, sen renderse ante ningún dos problemas e adversidades que lle vai deparando o destino.
Como en todos os meus comentarios espero que os que a leron pensen máis ou menos coma min e os que non que teñan ganas de facelo, porque é máis que recomendable para pasar un bo rato e saber algo máis da Idade Media. Tamén podedes botarlle unha ollada á páxina web desta novela, é bastante atractiva: http://www.lacatedraldelmar.es/
Ao principio dixen que ía falar de dúas obras, pero, como me soe pasar, empezo e non paro, así que o comentario de “La mano de Fátima” queda para outro momento. Deixovos un vídeo da igrexa, para que vos fagades unha idea
domingo, 14 de marzo de 2010
Celda 211
A verdade é que ultimamente non vou demasiado ao cine, concretamente desde hai uns 14 anos é algo que fago de xeito esporádico, de vez en cando, por razóns familiares e ademais económicas, que agora ir a unha sala de cine é algo que está empezando a poñerse case privativo polo esaxerado dos prezos (non entenderei por que se queixan de que a xente vai pouco, seguro que se os baixaban o número de espectadores crecía, pero bueno, ese é outro tema). É unha das miñas actividades de ocio favoritas, despois da lectura, pero agora teño que conformarme con ir de vez en cando, sobre todo a ver películas antes infantís, agora grazas a Deus van crecendo e podemos ir ver cousas algo máis adultas, pero pouco. Había fins de semana nos que ía o sábado e o domingo, e incluso dúas veces na mesma tarde, pero eran outros tempos, claro. Ademais agora hai outra razón para ir menos, xa sei que pode soar carca, pero é verdade, pero o ambiente que hai normalmente nas salas é para botar atrás a calquera, as molestias por diversas razóns son continuas e non é a primeira vez que teño que levantarme para chamarlle a atención a algún grupiño que non sei a que vai, porque a ver as películas non, se a iso lle sumamos as palomitas e bebidas (e incluso, non é unha invención, hai unhas semanas ao lado do meu fillo había uns que estiveron comendo flans e natillas, con cuchariña e todo, xa vedes), os teléfonos móbiles (que non é so que soen, e que hai xente que se pon a falar en medio da proxección) pois as veces é mellor quedar na casa. Así que agora imos de vez en cando e o resto pois a velas na televisión, cando as estrean en Canal+, alugadas en DVD ou por outros medios que todos coñecemos e non imos publicitar aquí porque está mal.
Onte vin unha película que tiña gañas de ver desde hai tempo. Non é que sexa demasiado afeccionado ao cine español, a verdade, pero de vez en cando aparece algunha película que rompe un pouco o molde típico do noso cine, que non digo que sexa malo, conste, porque hai auténticas marabillas dignas de ver, pero que parece non conectar demasiado co espectador, de aí o fracaso de moitas das nosas cintas. E a verdade é que é unha magoa, porque temos actores impresionantes, directores máis que bos e boas historias, pero por un lado a competencia do cine americano é moi forte e por outro moitas das nosas cintas buscan unha excesiva transcendencia que non parece comulgar co espectador.
Xa me estou liando, a película que vin onte foi “Celda 211”, supoño que a maior parte da xente xa a viu porque é dos últimos éxitos do noso cine, pero polo dito máis arriba non tivera oportunidade de vela, ou mellor dito, de disfrutala. Por iso é posible que este comentario chegue algo tarde, pero para aqueles que non a viran aínda, lla recomendo, e moito.
É unha cinta estreada no ano 2009, dirixida por Daniel Monzón e baseada nunha novela de Francisco Pérez Gandul. Nos papeis principais temos a un actor galego que non necesita presentación, Luis Tosar, acompañado por Alberto Ammann, Antonio Resines, Carlos Bardem ou Marta Etura. Recentemente tivo lugar a entrega dos premios do cine español, os Goya, e estaba nominada en 16 apartados e obtivo 8 premios, entre eles os máis importantes: mellor película, mellor director e mellor actor para Luis Tosar.
Conta a historia de Juan, que se presenta un día antes no seu novo traballo como funcionario de prisiones para ver un pouco de que vai e amosar interese polo mesmo. Sen querelo vese atrapado nun motín no cárcere e amosando un sangue frío tremendo porque é a súa vida a que está en xogo, consegue facerse pasar por un preso máis para salvarse e tentar poñer fin á revolta, que está liderada por un preso temido e respectado por demais, Malamadre (Tosar). Nese xogo Juan terá que mostrarse astuto, mentir e controlar as súas mentiras e pasar por varias situacións de risco e tensión.
Pareceume unha película xenial, tensa, dura e non demasiado axeitada para persoas excesivamente sensibles, porque a dureza da historia e das imaxes é tremenda, tan tremenda como realista, porque un dos seus méritos é que parece completamente crible. A narración é dunha tensión que non deixa ao espectador nin un minuto de respiro, a tensión é continua, sen un momento de tranquilidade e repouso. Unha cinta intelixente e ben levada. Un drama carcelario, unha película de xénero moi habitual por outras cinematografías, pero pouco na nosa, pois podo dicir que é das mellores películas de cárceres que vin.
Non imos agora descubrir a Luis Tosar, maxistral nun personaxe memorable, duro, directo pero ao que lle colles un certo apego, co que te sentes identificado na súa loita dentro do cárcere para conseguir algo de dignidade para todos dentro das catro paredes nas que viven. O mellor que se pode dicir del é que non interpreta senón que recrea ou mellor dito, crea un personaxe impresionante, con esa voz augardentosa que por momentos non parece a súa pero que sabes que si o é, con esas miradas duras que parece que te van traspasar, con esas veas do colo inchadas polo enfado e a rabia. Unha actuación digna de ver e conservar, pouco máis se pode dicir.
Todos os actores están impresionantes, pero gustaríame destacar ao outro personaxe principal, interpretado por un para min descoñecido Antonio Ammann. Interpreta a Juan, o funcionario que se ve inmerso nese mundo de violencia e rebelión e que ten que facerse pasar por preso para sobrevivir a todo iso. Impresionante a evolución e o cambio que vai sufrindo a medida que se desenvolven os acontecementos ata levalo a algo que el non esperaba en absoluto.
O único que non me gustou foi a interpretación, para min pouco convincente, do primeiro negociador, que ademais ten un papel importante, pero fronte aos outros pareceume moito menos convincente, pero claro, esa é unha opinión persoal.
Creo que os americanos están pensando en facer unha versión, como fan con moitas películas europeas que lles parecen orixinais, collen e copian porque parece que lles faltan ideas, ou polo menos boas ideas. Estou seguro de que a van converter no que non é, será unha ensalada de tiros e espectacularidade, en conclusión, que van estropear as boas calidades do orixinal. Espero equivocarme, pero non o creo.
Pois nada, para os que xa a viron espero que coincidan co dito, e para os que non, que lles entraran ganas de vela.
viernes, 12 de marzo de 2010
Bizancio
Xa dixen que un dos xéneros literarios que máis me gustan cando están ben feitos é a novela histórica e hoxe vou escribir algunha cousiña sobre unha das novelas históricas que máis me gustaron. A verdade é que non é unha novela recente, pero para aqueles que me len recoméndovos que tentedes conseguila, porque realmente merece moito a pena. O título é “Bizancio” e o autor Stephen R. Lawhead. Levo moitos anos sendo socio do Círculo de Lectores e alá polo ano 1998 (que xa choveu) aparecía esta novela na súa revista, non coñecía de nada ao autor, pero o tema da novela e o resumo que aparecía chamoume a atención e como non había nada demasiado apetecible pois pedina. Cando empecei a lela descubrín que foi unha decisión completamente acertada.
É un novelista nacido en Nebraska, Estados Unidos, no ano 1950. Foi profesor durante cinco anos na Universidade de Chicago e ao memos tempo publicou diversos artigos e ensaios en revistas universitarias. O seu interese pola cultura celta levoulle a marchar a vivir a Gran Bretaña, onde se dedicará exclusivamente á literatura. É autor de varias novelas que conforman ciclos, como o “Ciclo de Pendragón” ou a triloxía “La canción de Albión” que o converteron nun dos autores máis recoñecidos da literatura fantástica inspirada en lendas artúricas (recoñezo que non lin ningunha destas, pero tamén están na lista de próximas lecturas), ademais da serie “Las cruzadas celtas” ou as do “Rey Raven”. Tamén escribiu varias novelas infantís tamén en varios volumes como as “Historias de Riverbank” ou a serie “Howard”. “Bizancio” foi a súa primeira incursión na novela histórica, publicada en inglés no ano 1996. Tras esta outras obras do mesmo xénero como “Avalón. La historia del rey Arturo” (1999), “Patrick” (2003), ou “El señor del bosque” (2006). Por se a alguén lle interesa, ten unha páxina web, en inglés, claro: http://www.stephenlawhead.com/
“Bizancio” está inspirado na vida de San Aidano e relata a viaxe realizada por este místico irlandés ás lonxanas terras de Oriente. Unha viaxe chea de perigos e sorpresas que o levarán a contemplar a impresionante beleza da capital bizantina e descubrir un mundo novo, dentro e fóra del mesmo. O protagonista é un monxe, Aidan mac Cainnech, que cre ter o don de ver o futuro en soños. Nun deles contempla a súa propia morte e non dubida nin por un momento na veracidade do mesmo. Acabará os seus días con sufrimento e medo nunha lonxana e fermosa cidade chamada Bizancio. Cando o seu abade o selecciona para formar parte dun séquito de once monxes irlandeses que partirían cara ao Imperio Bizantino soubo que o destino empezaba a correr cara a el e non ía facer nada por evitalo. Parte coa misión de entregar ao Emperador un valioso regalo, o Libro de Kells. Estamos no século XI, os mares están cheos de viquingos e el nunca podería imaxinar que ía caer en mans deses bárbaros. Este vai ser so o primeiro contratempo da súa fascinante viaxe. Será escravo, embaixador, espía, falso sarraceno..., e continuará o seu camiño cara ao esplendor das douradas cúpulas de Bizancio. Pero a medida que avanzaba ía descubrindo que non todo está escrito, e moito menos aínda o seu destino, e que en moitas das cousas que terá que facer non se recoñecerá nin a si mesmo.
A novela é tremendamente entretida e fluída. A narración está feita en primeira persoa e o monxe é o personaxe principal, tanto é así que aos demais lles falte algo de profundidade, aínda que tampouco é que sexa demasiado necesaria e non estropea para nada a fascinación da lectura, das aventuras e, sobre todo, dos distintos grupos, sociedades e formas de vida coas que se vai topando na súa viaxe, e a tensión argumental mantense perfectamente ao longo de algo máis de 700 páxinas. Esta narración en primeira persoa reflexa perfectamente as contradicións, as dúbidas que xurden no protagonista, a súa evolución na forma de ver a vida, a sociedade e a si mesmo. Quizais un defecto é que ao final todo se resolve algo máis rapidamente do desexado, como se o autor pensara que xa se estaba alongando demasiado e decidira rematar, pero isto non empaña demasiado a marabillosa lectura que estamos a realizar.
O ritmo narrativo é trepidante e engancha rapidamente ao lector e a historia é sinxela e directa, unha lectura que se fai con facilidade e gusto, disfrutando de cada páxina e desexando constantemente ver que vai pasar a continuación.
Non é habitual que lea unha novela máis dunha vez, pero esta fareina dentro de pouco polo bo recordo que teño dela. Recoméndovos que se non a coñecedes tentedes facervos con ela, estou seguro de que os vai encantar.
Non había vídeo axeitado, así que vai cun sobre Bizancio e outro sobre unha das últimas obras deste autor, a ver se tamén vos animades.
martes, 9 de marzo de 2010
Mad Men
Hoxe vou falar dunha das mellores series que se poden ver, ademais de que en breve supoño que a cadea (Cuatro) que puxo as dúas temporadas anteriores estará a punto de emitir a terceira, que pode verse neste momento en Canal+. Tamén é unha das favoritas dun bo amigo e compañeiro, que me le habitualmente. Falamos de “Mad Men”. Quizais moita xente non a coñeza, pero estamos a falar dunha serie gañadora dun Globo de Ouro en 2010, outro en 2009 e dous en 2008; 3 premios Emmy (os Óscar da TV) en 2009 e 6 en 2008 e elixida como mellor serie dramática durante tres anos consecutivos. Non estamos ante unha serie ao uso como as que vemos a diario, non hai policías, asasinatos, comedia, intriga, misterio e ao mesmo tempo ten todo isto e moito máis. A produtora é a cadea americana HBO (a mesma de “Dexter”, “A dos metros bajo tierra” e outras dunha calidade indubidable e que sempre sorprenden e conquistan ao espectador).
Sería mellor falar de cine en bloques de 45 minutos, a realización é elegante, a ambientación impecable (parece tal cal unha película dos anos 50, que non sei de onde sacan o vestiario, os coches, as cafeterías, as casas perfectamente equipadas con todo aquilo que rondaba por elas na época), os temas que trata (feminismo, homosexualidade, política, tabaco, ambición...), a profundidade dos guións..., non hai nin un só minuto de recheo, todo está calibrado, medido, perfecto para enganchar ao espectador nese mundo.
Está ambientada no mundo da publicidade, os protagonistas son publicistas dunha oficina media, non das máis importantes, da cidade de Nova York a principios da década dos 60. Segue a vida dos executivos desa empresa e da publicidade nun momento de esplendor e desenvolvemento, todo aparece como susceptible de ser anunciado e calquera cousa valía para facelo (impresionante o plantexamento da campaña política pola presidencia entre Nixon e Kennedy), sempre que se fixera algo creativo e orixinal. A reconstrución deste mundo é impresionante e sería imposible pararse a detallar todo o que aparece, pero sobre todo destacan en este aspecto a fotografía e a ambientación.
A ambición é un dos motores de todos eles, e de paso aparecen temas como a homosexualidade, o racismo, a maternidade non desexada, a infidelidade, os fogares rotos e, para un espectador actual, quizais o que máis lle impacte é o papel que desempeñan as mulleres tanto dentro como fóra do traballo. A este respecto alguén a cualificou como unha serie machista, nada máis lonxe da realidade, o que é é unha serie realista que reflicte perfectamente o papel da muller nesa sociedade de homes. As secretarias son tratadas como inferiores e sempre dispostas a satisfacer os máis mínimos desexos dos seus xefes, sexan os que sexan. As esposas son perfectas amas de casa que coidan aos seus maridos, lles fan a comida, coidan aos nenos e sempre están na casa impecables. Non podemos quedarnos nesa idea, o que pretende e que vexamos nese aspecto como eran as cousas na América dos 60 e poder facer unha reflexión sobre as cousas que cambiaron e as que aínda deben cambiar.
Estamos nun universo basicamente masculino. Nun dos episodios teñen que preparar unha campaña para un lapis labial; os creativos reúnen a todas as secretarias nunha habitación e as deixan cos cosméticos e eles miran sen que elas o saiban, case como se foran monos ou ratas de laboratorio, sen amosar o máis mínimo respecto. O que fai é amosarnos que distinto era o mundo hai uns poucos anos e ver que produce esa realidade en nos.
O personaxe principal é Don Draper, considerado o mellor no seu traballo, un personaxe enigmático e irresistible, do que imos descubrindo pouco a pouco unha vida que pouco ten que ver coa realidade que vive. Mantense sempre aparte como se non pertencera a ese mundo, cando a realidade é que parece non pertencer a ningún mundo.
En aparencia el e todos os personaxes viven unha sociedade aparentemente feliz, pero tras esa felicidade escóndense moitas infelicidades de moi diversos tipos.
Unha cousa, para os que pensen en deixar de fumar non é recomendable. Todas as escenas están pesadas polo filtro do fume dos cigarrillos que todos fuman sen parar. A xente fuma nos trens, nos restaurantes, no traballo, na cama antes de durmir en calquera momento e diante de quen sexa. Niso si que son iguais homes e mulleres, todos fuman sen parar. Incluso un dos primeiros episodios o xinecólogo fuma mentres fai unha exploración a unha das protgonistas.
Por todo isto, se aínda non a coñecedes, recoméndovos que o fagades, é do mellor.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=0I-WTCOTlOI&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
domingo, 7 de marzo de 2010
Chufo Lloréns
Hoxe vou comentar de novo dúas novelas do mesmo autor. A novela histórica é hoxe un dos meus xéneros favoritos e hai que dicir que está de moda e son moitas as que aparecen. Gústanme aquelas que teñan unha historia atrainte, que te enganche polos personaxes e as situacións, pero sobre todo que estean ben documentadas sen resultar pesadas no contido histórico, é dicir, aquelas que mezclen unha boa historia cuns datos históricos que aparezan como un elemento máis do relato.
Por iso falamos dun autor que no ano 2008 publicou unha novela deste xénero que tivo bastante sona e foi bastante lida, sen chegar, por exemplo, ás ventas de Ken Follet, pero que, para min, está algo por encima deste, o título “Te daré la tierra” e o autor, Chufo Lloréns.
Naceu en Barcelona no ano 1931 e licenciouse en Dereito, exercendo durante un tempo como empresario do mundo do espectáculo. Tardou bastante en escribir a súa primeira novela, pero o de ser escritor é algo que lle chamaba desde sempre. “Nada sucede la víspera” publicouse no ano 1986, e foi finalista do Premio Planeta dese ano. Ademais é autor de “La otra lepra” (1993), “Catalina, la fugitiva de San Benito” (2001) e das dúas que se van comentar, que son as que lin, aínda que estas anteriores están dentro das lecturas que teño previstas en breve.
Hai que dicir que o traballo de recopilación de datos históricos é unha das súas constantes, as súas novelas están ben documentadas, os personaxes históricos son frecuentes e o momento histórico, a sociedade e todo o que a rodea están perfectamente inseridos dentro da historia que nos conta, sen facerse nunca pesado nin aburrido. O seu estilo fai que a lectura sexa fluída, as súas descricións son perfectas sen ser nunca pesado e farragoso e ten a cualidade de facer que todos os seus personaxes queden perfectamente definidos para o lector con moi poucas palabras.
“Te daré la tierra” é posiblemente a súa novela máis coñecida, aínda que a min gustoume máis a que mencionarei despois. Conta a historia de Martí Barbany, un campesiño que viaxa desde Ampurias ata a cidade de Barcelona (que é un personaxe máis da historia), todo isto a mediados do século XI. Vai para coñecer a última vontade do seu pai. Descubrirá que é rico e gracias ao seu carácter emprendedor e a amistade de personaxes destacados da cidade (destacan o arcediano Eduard Llobet ou o cambista xudeu Baruj Benvenist; vemos como a axuda lle ven de dous elementos destacadas das relixións predominantes na cidade na época) irá gañando un lugar na grande urbe como mercader. Namórase de Laia, a filla dun poderoso conselleiro da cidade, Bernat Moncusí, pero o pai non ve con bos ollos a relación se non pode sacar algún beneficio a cambio. Por iso a súa prioridade é chegar a ser nomeado cidadán de Barcelona e obter o nivel social que lle permita conseguir o que quere. A novela é un cúmulo de aventuras e desventuras, viaxes, comercio, descubrimentos e ademais de dar unha idea clara de como era a vida nunha Barcelona que estaba a crecer tamén saberemos como funcionaba o comercio da época.
“La saga de los malditos” é a que publicou antes que a comentada, en concreto no ano 2003. a min persoalmente gustoume máis que a anterior, posiblemente porque non se centra na época medieval, xa que alterna o relato de dúas familias en dúas épocas completamente distintas, pero relacionadas. Hai novelas que falan da persecución dos xudeus na Idade Media e outras que tratan o tema do Holocausto nazi, pero moi poucas o fan conxuntamente. Pois isto é o que fai maxistralmente o autor, tanto que o relato que transcorre no século XIV e o que o fai a partires de 1933 amosan un paralelismo que parece unha repetición da historia. Vainos contar a vida de dúas mulleres xudías (normalmente os protagonistas destas historias son homes e aquí, claro tamén os hai, pero destacan elas). Esther é a xudía na España do ano 1387 e Hanna a xudía da Alemaña de Hitler en 1933. Dúas épocas escuras que por un lado amosan os máis baixos instintos do ser humano e por outro incribles actos de valentía e heroicidade. Cada unha delas conta a súa historia, cheas ambas de amor e xenerosidade. Como no caso anterior as dúas épocas están plasmadas perfectamente e o lector vai pasando de unha a outra cunha tremenda facilidade e querendo saber que pasa con unha e logo coa outra. Se queredes sabelo non tedes máis que lela, é máis que recomendable.
Para os meus alumnos e alumnas que sexan bos lectores son dúas obras que deberían ler, porque estou seguro de que lles van gustar moito, aínda que mellor ler a segunda primeiro, paréceme máis orixinal e ao misturar ambas épocas é algo máis atrainte, e despois a outra. Para os que non son bos lectores, que son por desgracia a maioría, estou seguro de que se son capaces de afrontar a lectura cun mínimo de ganas van chegar ao final moito antes do que pensan e van quedar encantados coa mesma, pola historia e por todo o que van aprender; para isto o primeiro que teñen que facer en non fixarse en algo que preguntan sempre cando se lles din as lectura que teñen que facer: ¿Cantas páxinas ten?, porque xa advirto que as dúas son ben longas, pero todo o que teñen de longas o teñen de entretido e apaixoante.
De verdade, facédeme caso e a ver se alguén se anima e despois pode comentarme algo.
jueves, 4 de marzo de 2010
"Ollos de auga" / "A praia dos afogados", de Domingo Villar
Hoxe tocan dúas polo prezo dunha. Vouvos falar de dúas novelas do mesmo autor, unha xa a lera hai un tempo e a outra remateina hai uns días. “Ollos de auga”e “A praia dos afogados”, editadas por este orde, aínda que eu as lin ao revés, primeiro a segunda, son dúas novelas de Domingo Villar. Antes de falar un pouco delas, dicir que ambas son de moi recomendable lectura para pasar un rato máis que entretido e podedes facelo tanto en galego como en castelán, xa que están publicadas nos dous; dicir que a súa redacción orixinal foi en galego.
Domingo Villar é un autor nacido en Vigo no ano 1971. Trasladouse a Madrid, onde reside actualmente, e traballou como guionista de cine e televisión, ademais de colaborar en radio.
Falamos nos dous casos de novelas de xénero, novelas negras que non é un xénero demasiado traballado por estas terras, a verdade, parece que só os americanos poden e saben escribir boas novelas policíacas, claro que, en teoría, eles inventaron o xénero. De todos modos agora parece que é un xénero en auxe e aparecen novas e boas novelas que vai merecendo a pena ler.
Ambas teñen en común aos seus personaxes principais. O protagonista é o inspector da policía de Vigo Leo Caldas, o “patrulleiro das ondas” (alcume que non lle gusta nada, case tan pouco como o seu traballo nunha emisora local de radio que é o que fai que todo o mundo o recoñeza), que responde as características máis comúns deste tipo de personaxes novelescos engadíndolle unhas pingas do carácter galego e da vida nunha cidade como Vigo. É un home tranquilo, con problemas matrimoniais e cunha relación complicada co seu pai, que non entende demasiado a súa vida. Xunto a el temos ao seu axudante, Rafael Estévez, un aragonés que non encaixa demasiado ben nin co seu superior e case con ninguén. É moito menos reflexivo, máis directo e case brutal en ocasións, non demasiado comprensivo e sempre disposto a solucionar as cousas pola vía máis directa. Xunto a eles unha serie de personaxes que aparece en ambos relatos e que contribúen a darlle un aire de credibilidade e cercanía, que quizais sexa unha das mellores características das dúas novelas, todo transcorre dun xeito crible, cercano, cotián, moi lonxe de moitas novelas do xénero e non digamos das series televisivas que tocan este tipo de temas.
En “Ollos de auga”, publicada no ano 2006, o inspector Caldas ten que investigar o cruel e brutal asasinato dun saxofonista que aparece un apartamento da Illa de Toralla, na ría de Vigo. Para iso terá que moverse entre o mundo nocturno dos clubs de jazz e discotecas e os círculos da alta burguesía da cidade.
“A praia dos afogados”, publicada no ano 2009, parte da aparición do cadáver dun mariñeiro nos acantilados de Monteferro, en Panxón. O misterio ven dado porque ten as mans atadas e non hai rastro da súa embarcación. Agora Caldas e Estévez terán que moverse por unha pequena poboación mariñeira onde ninguén quere falar e todo aparece rodeado de cousas insólitas a misteriosas, escuras.
As novelas están ben contadas, enganchan ao lector para que vaia avanzando, imaxinando quen pode ser o asasino, e o autor vainos levando, moi ben por certo, cara a resolución dos casos. Non hai complicacións estilísticas, e ese é un dos méritos, o que conta é a historia, os personaxes, as súas vidas e as razóns que poden ter para actuar como actúan. Ademais continuamente aparece un sentido do humor que fai imposible que o lector non esboce un sorriso (a maior parte saen do compañeiro de Caldas, Estévez, un aragónes que se sente impotente cando pretende conseguir que algunha das persoas ás que interroga ou pregunta simplemente sexan capaces de darlle unha resposta directa á primeira, e, en ocasións, nin a sexta, o que provoca a súa desesperación).
Ademais para os que somos de Vigo a lectura faise como moito máis entrañable, situando mentalmente as accións nos lugares nos que están a pasar, sendo, gracias a súa forma de escribir, fácil imaxinarse aos personaxes nese mesmo sitio e facendo o que estamos a ler, a verdade é que é unha sensación máis que agradable.
Así que, para todos aqueles que me lean o non leran estas dúas novelas a miña recomendación máis grande, sobre todo para os meus alumnos, porque estou seguro que lles van gustar, non so por non ser nada complicadas, senón porque os van enganchar ata chegar a última páxina, na que se desvelan os misterios, non antes como en toda boa novela negra que se precie.
