"La conjura de Cortés", de Matilde Asensi

A novela de hoxe é de moi recente publicación. Terceira entrega dunha triloxía a medio camiño enre a novela histórica e a de aventuras, de autora española de gran éxito. Con estas pistas case seguro que máis de un e unha xa saberán de que e de quen falo. A autora é Matilde Asensi e a novela “La conjura de Cortés”, que pecha a triloxía dedicada a Martín Ojo de Plata.

En abril do 2010, pouco tempo despois de empezar con este blog, deixei un comentario das dúas primeiras novelas destra triloxía. E a autora non é a primeira vez que aparece por aquí, así que para non repetirme aforro a recensión biográfica e remítome a comentarios anteriores que podedes buscar no arquivo do blog. A primeira novela desta saga apareceu baixo o título de “Tierra Firme” no ano 2007, a segunda “Venganza en Sevilla” fíxoo no 2010 e neste 2012 péchase a historia coa terceira entrega. Unha historia ben montada, con cambios de localización en cada unha delas e cunha serie de personaxes, tanto protagonistas como antagonistas, que son case constantes nas tres novelas, polo menos os máis importantes.

Volvemos coa historia de Catalina Solís e a súa contrapartida masculina, Martín Nevares. Como moitos lectores recordarán “Tierra Firme” contábanos a historia de Catalina na súa viaxe ao Novo Mundo para casar cun home que non coñecía, un matrimonio concertado que aceptaba por obriga. Tras naufraxios, sobrevivir unha illa e ser rescatada vese obrigada a cambiar de sexo para manter o anonimato, así aparece Martín, adoptado por un matrimonio que vive ao outro lado do Atlántico. Moitas aventuras pasaba nesta primeira entrega, que sigo a considerar como a máis entretida das tres. A segunda contábanos a volta de Catalina a España para tentar rescatar ao seu pai do cárcere, inxustamente condenado, e como este morre sen recuperar a liberdade e a obriga a xurar que se vingara da familia responsable da súa prisión, a familia Curvo. Esta segunda novela transcorre case integramente en Sevilla e céntrase nesa vinganza que remata coa morte de varios dos integrantes da citada familia. Nela pérdese un pouco o espírito aventureiro e mariñeiro da anterior, resultoume algo máis parada a pesar de ter moita acción e quizais, algo máis previsible. Aínda así foi unha lectura entretida, algo que sempre garante esta autora.

“La conjura de Cortés” lévanos de novo ás terras americanas tras a fuxida de Catalina de España, perseguida polos asasinatos en Sevilla dos Curvo. Segue buscada pola xustiza e rodeada da maior parte dos personaxes aparecidos en entregas anteriores. Agora, entre aventuras de todo tipo, descubrirá sentimentos que non apareceran ata agora, entre eles o amor por un dos seus acompañantes, que a desconcertará e deixará en evidencia máis dunha vez. Tras unha serie de peripecias, viaxes e cambios de escenario verase inmersa na conxura que da título á novela, relacionada co navegante, explorador e conquistador Hernán Cortés. Unha serie de nobres e algún descendente deste personaxe queren derrocar ao rei de España como gobernante das novas terras e poñer a un novo rei so para as terra descubertas e conquistadas. Pero para iso necesitan diñeiro e pensan sacalo do lendario e impresionante tesouro que Cortés escondeu nalgún lugar do novo continente. Case sen querelo Catalina verase metida dentro desta historia como unha parte activa e fundamental da mesma. Algún novo personaxe aparecerá para axudala nesta nova aventura que será moi importante para ela. De paso advirto que non estou a contar nada que non se poida ler nas recensións da propia editorial ou na contraportada do libro, é máis, creo que aínda conto menos que eles, que sigo a pensar que en ocasións cóntannos tanto que case non merece a pena ler a novela, so falta que nos digan como remata.

Con esta terceira entrega remata por tanto a triloxía de Matilde Asensi con este personaxe e o século XVII como marco histórico. Sigo a dicir que están a medio camiño entre a novela histórica e a de aventuras no seu estilo máis clásico, con momentos quizais influenciados por autores como Salgari, Stevenson, Verne..., o que non lle resta mérito ningún, que conste. Digo a medio camiño entre ambos xéneros por varias razóns. Certo é que a historia está plenamente ambientada na época e que moitos dos acontecementos que nos conta e que inflúen na trama parten de feitos históricos reais, e nese sentido a cantidade de información sobre a época é moi importante e, sobre todo, recibida dun xeito máis que ameno. Do mesmo modo outro elemento a destacar é o ben reflectida e plasmada que me parece a época en todos os sentidos, a forma de vida, de viaxar, de comportarse..., todo isto avalado, como dixen no comentario anterior, por un maxistral uso da linguaxe. Nese sentido a mistura que fai entre expresións do Século de Ouro e a linguaxe máis moderna, sobre todo cando falan os personaxes, paréceme algo digno de mencionar. Sen chegar a caer na pedantería ou nun uso excesivo de palabras ou expresións da época. A isto tamén contribúen as situacións que desenvolve, as descricións de paisaxes, cidades, roupas, barcos...son importantes sen caer no excesivo, usadas na súa xusta medida. A labor de investigación e uso da historia creo que é boa, dándonos datos e coñecementos suficientes para aprender algo ou ter ganas de ampliar esa información. E ademais está perfectamente usada dentro da historia. Claro que practicamente todos os personaxes centrais son ficticios, pero creo que o lector poderá velos case como se existiran.

Y ten moito de novela clásica de aventuras. As viaxes, os piratas, os barcos, enganos, personaxes de todo tipo, escravos, loitas con espadas, duelos... Non hai un so elemento da novela de aventuras que non estea presente nas tres novelas, e case sempre usados dunha excelente maneira. Sempre gustei moito das novelas deste tipo e o cine do mesmo xénero e creo que neste caso o resultado tamén é bo. O primeiro que se lle debe pedir a unha novela de aventuras é que sexa entretida e movida, algo que as tres cumpren en maior ou menor medida. Neste caso a terceira está algo máis cerca da primeira neste sentido, hai máis movemento de personaxes e cambios de lugar, máis personaxes novos importantes para a trama e algún misterio máis tamén. É mais movida que a anterior nese sentido e quizais por iso gustoume máis. Se a todo isto lle engadimos un tesouro, un misterioso mapa que descifrar, os amores de Catalina e algunhas cousas máis creo que estamos ante unha boa e moi entretida historia. E por fin saberemos a razón do seudónimo de Martín, ese Ollo de Prata que temos presente desde a primeira entrega.

Matilde Asensi é unha autora que poderá gustar máis ou menos, pero non podemos negar que nos vai dar sempre unha lectura entretida, amena e interesante, por riba da media doutros produtos do mesmo tipo. Sempre ten algo que anima á lectura, xa sexan os personaxes, as situacións ou as tramas. Lía que ten varias ofertas para levar esta triloxía ao cine, pero ningunha lle da as garantías suficientes como para deixar aos seus personaxes en mans dun director, quere que cando se faga apareza na pantalla dunha forma fiel e preto do que ela e os seus lectores imaxinan. Creo que será difícil que consigamos ver a Catalina / Martín na gran pantalla algún día. Unha magoa, porque creo que xa dixen algunha vez que as súas historias parécenme moi cinematográficas e darían boas producións, pero creo que caras se se quere ser fiel ás mesmas.

Péchase a triloxía cunha novela máis cerca da primeira que da segunda. Das tres, xa o dixen, a que menos me gustou foi a segunda que me pareceu algo máis lenta e, quizais, retorcida nalgúns sentidos e incluso menos crible dentro de liña do personaxe. Esta última é un bo peche para a historia, polo menos a min pareceume así. Máis na liña de aventuras, con máis ritmo que “Venganza en Sevilla” que quizais se centraba demasiado nese aspecto, en todo o que ideaba para acabar cos Curvo e deixaba aos personaxes e outras situacións demasiado en segundo plano. Aquí de novo rescatamos á Catalina valiente, aguerrida e débil nalgúns sentidos ao mesmo tempo. Aquí, a pesar de ser conscientes de que estamos ante un personaxe de ficción, paréceseme máis á Catalina de “Tierra Firme”, que creo que na segunda quedaba algo difuminada. Agora teremos que esperar a ver con que nova aventura nos sorprende a autora.

"Total Recall", "Desafío Total"

Os anos noventa foron un gran momento para o cine de ciencia ficción, algúns clásicos veñen daquela época e houbo algunhas películas a medio camiño entre este xénero e o de acción que me pareceron moi boas, máis de unha segue entre as miñas favoritas. En 1990 estreouse “Desafío Total”, dirixida por un dos directores máis destacados do xénero, Paul Verhoeven, e protagonizada por Arnold Schwarzenegger. Unha película cunha boa historia, cuns efectos especiais que na época deixáronnos pasmados, entretida e, penso eu, algo por riba da media do xénero naquel momento. Para min é un deses clásicos neste tipo de cine, divertida e cun toque que te tiña pendente da historia desde o principio ata o final, xogando co que crías ver e dándolle voltas á historia. Algunhas das súas escenas creo que están gravadas na cabeza de moitos afeccionados. Ah, tamén aparecía Sharon Stone nunha das súas primeiras presencias con certo protagonismo no cine.

Ven isto a conto de que esta última fin de semana fomos ao cine, non había demasiado onde elixir e tíñalle unhas ganas relativas á película que vos deixo hoxe, pero non me decepcionou en absoluto. De todos modos é un dato máis da falta de imaxinación dos guionistas de Hollywood ou das poucas ganas de arriscar un pouco e dedicarse a películas que poidan ter garantida unha certa taquilla, xa que son versións actualizadas de algunhas desas moi coñecidas de hai uns anos e que moita xente non viu no seu momento, aproveitando de paso o tirón de certos actores e historias con algo de interese e, sobre todo, de entretemento. Vimos a nova versión desa que menciono no primeiro parágrafo, claro que agora con esa manía de deixar os títulos en inglés en vez de “Desafío Total” é “Total Recall”. É unha das moitas versións novas que chegarán deste xénero, anteriormente estrearon “Dredd”, partindo da que imos dicir mediocre “Juez Dredd”, protagonizada por Stallone en 1995. E para o ano que ven estrearán “Robocop”, curiosamente outra película de Verhoeven de 1987. Teño a impresión de que algunha máis aparecerá por aí. Claro que se é como o caso da de hoxe tampouco é que me importe demasiado, non vou dicir que sexa mellor que a orixinal, porque non é así, pero queda cerca e a pesar de ser o mesmo pódese ver como algo distinto. Ademais os que non coñezan a cinta anterior estou seguro de que disfutarán con esta boa historia de ciencia ficción con bos momentos de acción.

Outro dato a ter en conta é de onde parte esta historia. Está libremente baseada nun relato de Philip K. Dick, un autor nado en Chicago en 1928 e que morreu en 1982. Escribiu gran cantidade de novelas e relatos curtos, a maior parte dentro do xénero da ciencia ficción. Durante a súa vida viviu na pobreza, case sen ter ningún recoñecemento polos seus escritos. Trala súa morte o cine foi o mundo que o devolveu ao gran público e sacouno do esquecemento, converténdoo nun dos grandes clásicos do xénero. Aínda que como en moitos outros casos este recoñecemento chegoulle un pouco tarde. Boas películas tiveron algún dos seus relatos ou novelas como base de inspiración, aínda que hai que dicir que case sempre dun modo algo libre, funcionando máis como un punto de partida sobre o que desenvolver unha historia. Grandes películas e coñecidos directores acudiron aos seus libros. Desde Ridley Scott coa imprescindible “Blade Runner” a Spielberg con unha das súas cintas que máis me gustan, “Minority Report”. De outros directores quizais menos coñecidos pero tamén recomendables temos “Destino oculto”, “Paycheck” ou “Next”. E posiblemente non sexan as últimas que usan a Dick como base. “Total Recall” segue a historia dun relato curto titulado “Podemos recordalo por vostede ao por maior”.

Estamos a finais do século XXI. Douglas Quaid leva unha vida gris, traballando como operario nunha factoría dedicada á montaxe de robots encargados da seguridade. Un pequeno apartamento, unhas vistas deprimentes e unha muller que traballa como policía. Todos os días vese obrigado a realizar unha viaxe desde onde vive cara ao outro lado do planeta, o lugar onde traballa. Para isto colle o que chaman a “cascada”, unha especie de gran verme que atravesa o centro da Terra nuns minutos. Un mundo devastado polas guerras químicas, gobernado por Cohaagen e o seu exército de forma ditatorial. So a resistencia enfróntase con el, dirixida polo misterioso Mathias. Cando lle denegan un ascenso decide vivir unha nova experiencia, algo que o separe da súa vida monótona e aburrida. Rekall é unha empresa que se dedica a implantar falsos recordos na mente das persoas, a base de drogas e novas técnicas garante unha experiencia inesquecible, algo grande e cheo de aventuras que un so vivirá de modo virtual, pero que na súa mente quedará como algo completamente real. Quaid decide probar pero algo sae mal, ou polo menos iso parece. De repente, verase perseguido pola policía, inmerso en persecucións, disparos e misterios. Non entende nada, agora descobre que en realidade é Hauser, un axente secreto infiltrado na resistencia por orde de Cohaggen para acabar con ela. A súa muller non é a súa muller, personaxes que parecen coñecelo e aos que non recorda crúzanse continuamente con el... Está completamente desconcertado. ¿Que hai de certo nesa aventura? ¿Tan real é o efecto conseguido por Rekall? Un xogo de enganos, misterios, traizóns...onde case ninguén é o que parece.

O director é Len Wiseman, especializado en películas de acción cunha certa calidade e incluso algúns elementos orixinais. É o responsable de “La jungla 4.0” ou varias historias da saga “Underworld”. Neste sentido está dirixida con bastante ritmo e non hai demasiado que reprocharlle, consegue atrapar ao espectador nese mundo de ficción ou real, non o saberemos ata o final e terá ao espectador tan desorientado como ao propio protagonista da historia. Anotemos que sempre e cando non teña visto a anterior, porque entón terá claro desde un principio que é o que pasa. En canto aos actores cambiamos aquí a Arnold por un moi convincente Colin Farrell. Este é outro deses actores que soe gustarme e aquí está bastante ben, consegue que nos metamos na historia, misturando escenas de acción vibrante con outras nas que brilla algo máis como actor. En xeral as interpretacións están, desde o meu punto de vista, un pouco por riba da media neste tipo de historias. Xunto con Farrell os dous papeis protagonistas son para dúas mulleres. Kate Beckinsale e Jessica Biel, amiga unha e inimiga a outra. Do resto destacaría dúas caras coñecidas. O papel do revolucionario Mathias é para o inglés Bill Nighy, cunha aparición breve pero importante. Mentres Cohaagen está interpretado por Bryan Cranston, que sae do mundo da televisión (imprescindible a súa interpretación de Walter White na brutal “Breakin Bad”) e está a ter algunhas aparicións secundarias en varias películas destes últimos anos.

A súa maior virtude é que se parece moito á versión dos 90, o que ao mesmo tempo é o seu maior defecto. Digo isto porque o seu maior interese reside en descubrir que hai de certo ou de ficción no que está a vivir o protagonista. Os meus fillos non viran a anterior e gustoulles moito, no meu caso desde o principio sabía que era o que estaba a pasar, o que non fixo que disfrutara moito. Salvo algúns detalles menores segue a historia ao pe da letra. Cambiamos o Marte do orixinal por un centro de traballo en Australia, algúns personaxes secundarios e pouco máis. O resto mantense case integramente, tamén é certo que mellor non cambiala demasiado porque xa a orixinal era unha historia redonda. ¿Cal me gustou máis? Pois as dúas, cada unha ten as súas cousas, esta nova perde a orixinalidade pero gaña noutros aspectos, é máis espectacular e algo máis movida en canto a escenas de acción. Dúas destacan por riba das demais, unha persecución ao máis puro estilo das clásicas de automóbiles e, sobre todo, a escena dos ascensores, tensa e orixinal. O deseño da colonia é practicamente igual ao que vimos situado en Marte, nese sentido a homenaxe é inevitable. E incluso ten algúns guiños en varias escenas para os fans da primeira, non os vou contar porque teredes que descubrilos, e os que o sexan seguro que non poderán evitar un sorriso.

Cine de ciencia ficción e acción algo por riba da media, con momentos realmente espectaculares. Os efectos especiais evolucionaron moito desde os 90 ata hoxe e iso nótase, gaña con respecto á orixinal. Algo máis emocionante e tensa que este, pero fáltalle o encanto dos 90, aínda que hai uns dúas puxéronna nalgún canal e estiven a vela, non enteira, pero case, e quizais esta fora algo máis simpática ou divertida nalgúns momentos. Como dixen son o mesmo e ao mesmo tempo non o son, as innovacións técnicas axudan a manter e acrecentar esas emocións que provoca no espectador. Coñecendo a historia non se me fixo nada aburrida, todo o contrario, as cerca de dúas horas que dura pasaron con bastante rapidez. Ben interpretada e dirixida garante unha boa dose de acción, diversión, entretemento e intriga. Así que a recomendo para todos, para os que disfrutaron nos 90 e para as novas xeracións que non o fixeron. Aínda así non podo evitar pensar que falta imaxinación e era mellor ver algo novo e distinto, non ter que volver aos 90 para facer películas que algúns xa vimos.

"Como una novela", Daniel Pennac

Capítulo 1: “O verbo ler non soporta o imperativo”

Capítulo 49: “O tempo para ler sempre é tempo roubado... O tempo para ler, ao igual que o tempo para amar, dilata o tempo para vivir”

Os meus fillos non len. O meu alumnado (son profesor de lingua e literatura) tampouco. Len o que lle mandan por estudos, pero se digo que nada máis non quedo curto. ¿Por que? A verdade é que non o teño nada claro. Non é que non lles guste, pero o mundo audiovisual supón hoxe unha gran competencia. Pensan que é unha soberana perda de tempo e prefiren dedicar o seu tempo libre a outras actividades. Claro que para min a perda de tempo ven sendo moitas veces o que fan eles. O medio consolo que me queda é que polo menos os que teño na casa de momento prefiren saír a xogar ao baloncesto que quedar enredando coa consola, cando iso cambie creo que terei que preocuparme algo máis.

Sempre se dixo que de pais lectores o normal é que saian fillos lectores. No meu caso foi así, na miña familia sempre había algún libro á nosa disposición e recordo aos meus pais moitas veces cun libro nas mans. Na miña casa, mentres eran pequenos, tiña o costume de lerlles algún conto todas as noites, pero aí quedou a cousa. Ata lles merquei un ebook (eu teño un desde hai dous anos e estou encantado, pero ese é outro tema) a ver se a pantalla a entendían como un engado máis, pero nada, non hai maneira. Obrigalos non parece a mellor solución, o resultado tal vez os escorrentaría aínda máis.

Ademais da competencia, o maior problema é que nos centros de estudio non estamos a crear lectores. Advirto que, en xeral (sempre hai excepcións), pesa unha idea demasiado “literaria” cando se escollen as lecturas. Unha gran parte do profesorado teima en recorrer aos “clásicos” para un alumnado ao que non lle gusta ler. O resultado é que estes tamén saen escorrentados. Eu, cando non sei que poñer, acudo aos outros clásicos, os da miña infancia é xuventude (Salgari, Verne, Poe, Stevenson, Christie...) e teño comprobado que seguen a estar vixentes e á maioría resúltanlle lecturas interesantes. Non saben o que perden, viaxar, soñar, loitar, resolver enigmas..., isto e moito máis é que nos trae unha boa lectura. Temos que formar lectores, e estamos a caer en todo o contrario.

Esta longa introdución escribina hai uns meses para a portada do blog dunha editorial. Aparece hoxe aquí ao fío da obra que vou comentar, moi relacionada co dito e á que pertencen as primeiras liñas do post. Chegou a min como unha recomendación nun comentario do blog, alguén me dicía que como profesor de literatura debería lela e como teño por costume facer caso desas recomendacións alá fun. Darlle as gracias á persoa que ma recomendou, xa que me gustou moito e penso que me vai facer cambiar algúns plans para este curso que pronto comezará pronto, polo menos para tentar algo distinto. O autor é Daniel Pennac e o seu escrito titúlase “Como una novela”. Un autor que non coñecía de nada e que me sorprendeu, sobre todo polo que di, pero tamén por como o di. Unha obra de gran éxito no seu país e que me fará ler algunha máis das súas historias en breve.

Daniel Pennac é o seudónimo de Daniel Pennacchioni, escritor francés nado en Casablanca (Marrocos) en 1944. Provén dunha familia de militares e pasou a súa infancia entre varias zonas de África e máis tarde en Niza, onde se graduou en letras e decidiu dedicarse ao ensino. Comezou a súa produción literaria con obras para nenos e adolescentes, con gran popularidade da súa saga protagonizada pola familia Malausène, a medio camiño entre a novela negra e a xuvenil. A súa obra é variada, novelas dirixidas tanto a nenos, rapaces ou adultos e ensaios; destes últimos o máis destacado é o que comento hoxe. En 2007 recibiu o Premio Reanudot pola súa obra “Mal de escuela” (anotada na miña lista de lecturas). Comeza a súa produción nos anos 80, a saga mencionada aparece por primeira vez en 1985 con “La felicidad de los ogros” e daralle un gran éxito de ventas e críticas. Polo momento a súa última obra é “Diario de un cuerpo”.

E que é “Como una novela”? A medio camiño entre o ensaio e a reflexión o autor déixanos unha serie de consideracións, opinións, pensamentos e ideas sobre que razóns ou situacións levan a xuventude de hoxe (e tamén aos non tan novos) a ter unha consideración negativa sobre o feito de ler, de achegarse a unha novela e pasar algún tempo con ela entre as mans disfrutando e viaxando coa imaxinación. Toda ela escrita cunha linguaxe sinxela e accesible, non é un ensaio profundo na forma, pero si, e moito, no fondo. Menciona varias razóns para tentar xustificar esa realidade e tenta poñer algo da súa parte, algunhas ideas ou iniciativas, para buscar un camiño alternativo que poida levar a moita xente a ter contacto cos libros. Non hai, evidentemente, un so culpable. Por un lado temos á propia sociedade, acelerada e centrada en outras cousas, deixándonos moi pouco tempo libre e o que queda é aproveitado para outras cousas. Vai falarnos tamén do sistema educativo, máis centrado noutros aspectos que en formar lectores ou, polo menos, rapaces con curiosidades e inquietudes. Usa un ton lixeiro e incluso, en moitos momentos, divertido, o que fai que todo o que nos quere expoñer chegue dunha forma clara e rápida ao lector. A isto axuda a brevidade do mesmo, non chega ás duascentas páxinas, pero ben concentradas. Non hai unha soa liña que non diga algo, un so parágrafo que non poida facernos reflexionar sobre o tema central da novela. En moitos momentos poderemos vernos reflectidos nas súas palabras, xa sexa como pais ou, como no meu caso, como profesores. Moitas das situacións que usa para apoiar as súas reflexións aparecerán ante o lector como algo que a el mesmo pasoulle ou viviu máis dunha vez. E non so aos adultos, a imaxe inicial do rapaz diante dun libro, tentando lelo, contando as páxinas que leva e as que lle quedan, pensando se lle dará tempo de rematalo para a data indicada polo profesor..., vexo nel a moitos dos meus alumnos e alumnas. Pasando páxinas sen darse conta do que len, deixando a lectura para os dous ou tres últimos días e sufrindo en certo modo tanto por ter que ler como pola premura do tempo que cae sobre el como unha guillotina.

Pero non so nos fará pensar sobre este tema central. O último capítulo, realmente bo, convértese nun decálogo dos dereitos imprescindibles do lector desde o seu punto de vista. Algo que tamén fará que esbocemos máis dun sorriso aqueles que son lectores desde sempre. Cousas que tamén moitos pensamos nalgún momento aparecerán aquí case como un apoio a certas actitudes que en moitos casos teñen unha consideración negativa. O primeiro dos puntos é o dereito a non ler, non ler nada de nada, sempre e cando apareza como resultado dunha reflexión persoal tras telo feito, tras coñecer o que é ler de verdade. Logo aparecerán outra serie de puntos con ideas como o dereito a saltar páxinas de algunha novela en concreto (con exemplos que non vou mencionar, teredes que velos por vós mesmos e estar ou non de acordo). O dereito a non rematar unha novela, algo que antes non facía, agora algunha vez que hai moitas cousas boas que ler para perder o tempo con algo que non te está a gustar ou non te di nada. O dereito a reler, algo que tamén deberíamos practicar de vez en cando, sobre todo pensando que unha lectura feita na adolescencia non nos dirá o mesmo se a repetimos agora. O dereito a ler calquera cousa...

Pareceume unha lectura moi interesante, con moitas cousas sobre as que reflexionar e pensar e con algunhas ideas para tentar conseguir, sobre todo desde o meu traballo como docente, algúns lectores máis. E non so iso, senón lectores máis reflexivos, con máis atención e moita mellor comprensión. Teño en mente, tras unha nova lectura, tentar algunhas das cousas que aporta o autor e ver se se conseguen bos resultados, ou non, xa o veremos. O que si é certo é que é preocupante esa falta de lectura entre os rapaces de hoxe (desde hai xa uns cantos anos) e habería que buscarlle remedio e solución. Os clubes de lectura que funcionan nalgúns centros de ensino son tamén un posible camiño, pero de momento apúntase poucos, aínda que iso xa é máis do que tiñamos. Sigo a pensar que outro camiño, como apuntei ao principio, e tentar atopar lecturas que poidan gustarlle máis, quizais lonxe dos clásicos de toda a vida, que lles resultan moi áridos, aburridos e demasiado serios. Camiños para formar lectores de verdade e non pasadores de páxinas ou xente que se limita a xuntar palabras. Logo eles xa tomarán a súa decisión, serán ou non lectores, pero temos que abonar ben o camiño, senón non conseguiremos nada. Traballar case como se foran bebés, cos que imos do máis sinxelo ou o que lles pode gustar máis para ir pasando logo a cousas máis serias, so son ideas soltas. En conclusión, unha lectura que aínda que ten uns anos segue completamente vixente. Creo que moitos profesores de lingua e literatura deberían coñecela, case imprescindible, pero tamén é recomendable para todo o mundo, estou seguro de que vai dicirvos máis dunha cousa interesante e sobre a que pensar.

"Memphis Beat"

Non é o verán unha boa época para a televisión, todas as cadeas están cheas de reposicións e poucas novidades hai. Comprensible en certo modo, polo menos desde o seu punto de vista, a xente está de vacacións e ve menos a televisión. Aínda así a veces é desesperante sentar pola noite coa intención de ver algo e non atopar nada de nada, incluso nas cadeas de pago, que aínda que algunha novidade presentan, fano con contagotas. Así que tirando das cousas que tiña gravadas sen ver atopeime cona serie que vos deixo hoxe, “Memphis Beat”.

Dúas temporadas de dez episodios cada unha e cancelada ao rematar a segunda. Hai cousas cos temas da audiencia que non acabo de entender. Hai series que sen aportar nada novo continúan ata o incomprensible, dez ou máis temporadas vendo sempre o mesmo. Certo é que algunhas van introducindo elementos novos e fan que aínda partindo do mesmo parezan distintas. Estaba pensando agora na temporada 12 de “CSI Las Vegas”, que cuns cambios de actores e de guións, ten un aire renovado e máis entretido. En cambio outras que non están mal, como é o caso da de hoxe, desaparecen do mapa case sen darte conta. Non é que esta serie sexa algo especial, distinto ou aporte algo novo ás outras do mesmo tipo, pero si ten bastantes elementos como para merecer, creo eu, algo máis e non desaparecer pola porta de atrás, quedando nuns escasos vinte episodios. Pode deberse á falta de éxito ou ao desgaste dos guionistas, non o sei. So sei que levo vistos uns sete capítulos e está a resultarme moi entretida e atractiva, sobre todo por unha serie de cousas que contarei despois.

Tema central, o de infinidade de series americanas, a policía. Neste caso estamos na cidade que indica o título, Memphis, o berce de Elvis Presley, o rey do rock e de boa parte das grandes estrelas da música americana. E aquí unha das novidades do plantexamento da serie e a que máis me gusta. A música e o personaxe de Elvis son elementos centrais das historias. O protagonista é un inspector da policía, Dwight Hendricks, que podemos dicir que está obsesionado con esta gran figura (un dos meus favoritos musicalmente falando). O salón da súa casa está integramente adicado a el, fotos, figuras, portadas de discos e case calquera cousa que podades imaxinar. Pero non so iso, ademais de traballar do departamento de policía Diwght dedícase a cantar, sobre todo cancións do seu ídolo. Así en cada episodio, en unha ou dúas ocasións, unha sempre ao final, verémolo no escenario do típico bar americano interpretando algunha destas cancións. Máis homenaxes, os títulos de cada un dos capítulos tamén son de cancións coñecidas de Elvis. Pero non so iso, a música é unha constante na serie, soando sempre de fondo ou como acompañamento das escenas de cada capítulo. Grandes clásicos do rock, do soul ou do blues irán aparecendo pouco a pouco. Xa os títulos de crédito con unha declaración de intencións, cunha boa canción de fondo e unha homenaxe estética aos anos 60 e o que os rodea. O protagonista conduce un coche clásico da época, un Pontiac GTO de 1964 e incluso a súa aparencia, sen chegar a caer no ridículo, parece un pouco “pasada de moda”. En outras escenas teremos uns fabulosos riffs de guitarra que tamén merece a pena escoitar. Non o vou negar, Elvis encántame e a estética dos 60 tamén, así como os outros xéneros musicais que mencionei, así que esa debe de ser unha das razóns fundamentais para que me estea a gustar esta serie.

Tampouco é que sexa, en xeral e como dixen, nada novo, outra máis da típica parella de policías máis ou menos distintos que traballan xuntos. Case todos os tópicos deste tipo de series está presente e poucas cousas novas atoparemos. A maior parte dos casos que teñen que resolver presenta un certo aire de denuncia social. Non son os típicos asasinatos ou roubos relacionados con mafias, drogas ou cousas dese tipo. Imos atoparnos con abusos infantís, violencia de xénero, abusos a persoas maiores, problemas familiares... Este quizais sexa outro dos elementos que fan que sexa algo distinta ao resto, pero tampouco demasiado. Os dous protagonistas son moi simpáticos, como sempre dúas personalidades distintas. Dwight é o sensible, reflexivo e moi intuitivo, preocupado por todo o mundo e buscando sempre a forma correcta de facer as cousas, cunha idea algo especial da xustiza. O seu compañeiro é Charlie “Whitehead” White, algo maior que o outro e un pouco máis seco, serio e directo. Como sempre nestas series aparecerá o enfrontamento co seu xefe, neste caso a tenente Tanya Rice, que acaba de chegar ao departamento e quere impoñer a súa maneira de facer as cousas. Claro que verá que iso non é fácil e terá que chegar, ao igual que os seus subordinados, a un punto intermedio no que traballar dunha maneira correcta e adecuada. E tamén teremos ao axente de uniforme que soe ser algo especial, neste caso é Davey Sutton, amigo dos protagonistas e co que contarán en máis dunha ocasión.

Os casos están ben montados e resultan interesantes, como sempre con varios sospeitosos entre os que elixir para facer máis interesante o desenvolvemento. Gústame ese fondo digamos social de todos eles, implicando case sempre a xente normal e non a verdadeiros delincuentes como pasa en outras series. Ese aire de denuncia social tamén me parece interesante e moitas veces son persoas maiores, nenos ou xente desvalida ou problemática os que sofren as consecuencias dunha violencia non merecida ou gratuíta. O capítulo inicial da primeira temporada marca un pouco as pautas e pareceume unha historia realmente dura, tratada en todo momento desde o cariño e a sensibilidade. En xeral de todos os que levo vistos gustoume bastante ese aire que teñen. Ademais, para ser unha serie policiaca, non é excesivamente violenta nin prima a acción sobre a trama. Os casos son duros, iso si, pero sen cebarse demasiado neles. É máis o que se supón e non se ve, que as veces é peor, que o que contempla directamente o espectador.

En canto aos actores o máis coñecido é o protagonista. O papel de Dwight Hendricks está interpretado por Jason Lee, un actor que case sempre me gusta. Coñecido por algunhas series anteriores, como a divertida “Me llamo Earl” e tamén con algunhas aparicións no cine. O resto son caras máis ou menos coñecidas da televisión e do cine, pero ningunha demasiado destacable. Como curiosidade comentar que un dos produtores da serie é o coñecido actor George Clooney. De paso tamén xa vos digo que non é Jason Lee o que canta na serie, fixéronlle algunhas probas pero a cousa non parecía ir demasiado ben, así que a voz é de un cantante pouco coñecido e que se chama Mark Arnell. Tamén engadir que a serie ten un disco coa maior parte das cancións da mesma, moi recomendable tamén. Gustaríame deixarvos algúns vídeos máis dos que poño para ilustrar o comentario, pero a maior parte están desactivados para insertalos, supoño que a petición da produtora da serie.

Vinte capítulos que quizais saiban a pouco, a min creo que me vai pasar iso. Sen ser unha marabilla e sen aportar demasiadas cousas creo que merece a pena vela. É unha boa serie dentro do xénero das parellas de policías, bastante ben feita e con moito ritmo. Centrada non so nos casos que teñen que investigar, senón que tamén ten momentos nos que coñeceremos a vida dos protagonistas, os seus problemas, amistades, familias e esas cousas. A min paréceme entretida e os casos teñen un bo desenvolvemento. Se a iso lle sumamos o que comentei sobre o tema da música temos unha boa forma de pasar corenta minutos entretidos. Creo que aqueles aos que lles guste este tipo de música deben de tentar recuperala de algunha maneira, por aquí creo que de momento so apareceu en canais de pago, en concreto AXN. Se aparece por algún da TDT non vos despistedes, está algo por riba da media do xénero.