Shameless

De novo un trailer en inglés, non atopei nada que non o estivera

Hoxe volvemos ao mundo da televisión. Aproveito que lin hai uns días que Canal+ vai emitir en breve a segunda temporada da serie que vou comentar hoxe para recomendala, así que se non a vistes procurade facelo e os que xa a viron que estean pendentes do momento no que poidamos ver a continuación. Falo de “Shameless”, unha serie que, ademais de distinta, pareceume realmente boa en todos os sentidos, tanto na historia que nos conta como, sobre todo, pola calidade das actuacións de todos e cada un dos actores e actrices que aparecen nela. A tradución do título sería algo así como “descarado, desvergoñado, descocado, impúdico, cínico”, que se axusta bastante tamén ao que imos ver, porque cara non é precisamente o que lles falta á maior parte dos personaxes e vergoña teñen bastante pouca; todos eses significados poden aplicarse á historia.

Ao igual que no caso dunha das últimas series que comentei, falamos dunha versión americana dunha serie orixinalmente inglesa co mesmo título, neste caso estreada no seu país no ano 2004 que non sei se chegou a emitirse aquí, pero se o fixo a min pasóuseme. O guionista e creador da mesma é Paul Abbott, e vendo os datos de ambas deben de ser moi parecidas, xa que os americanos contaron cos mesmos guións. A serie parece calquera cousa menos americana, creo que é a serie menos americana que teño visto, tanto pola historia como polo directo das imaxes, xa digo de entrada que esta si que non é demasiado apta para menores, con escenas explícitas sobre todo de sexo, que non son nada habituais nas series desa procedencia. Creo que non recordo ningunha vista en televisión con estas características, nótase que parte dun orixinal inglés, algo menos discretos con este tipo de escenas e situacións. Pero non so por iso, a historia é moi dura en todos os sentidos, pero tratada dunha maneira que provoca máis dun sorriso, unhas veces de magoa e outras por situacións quizais demasiado esperpénticas, pero non demasiado lonxe da realidade. É máis, quizais nalgúns momentos sexa demasiado realista e poidamos recoñecer moitos comportamentos de xente e familias que nos rodean.

Vainos contar a historia da familia Gallagher, unha familia moi estruturada por un lado e moi pouco por outros. A nai deixouvos uns anos antes de que comecemos a ver a súa vida diaria. O pai, Frank, é un alcohólico, estafador, vividor e xa non sei que máis poñer; non se preocupa demasiado polos seus fillos e a súa vida é un ir e vir ao bar, beber e conseguir diñeiro de onde sexa, menos, iso si, traballando, algo ao que é alérxico. Ten unha pensión de invalidez que conseguiu finxindo accidentes laborais, pero o pouco ou moito diñeiro que consegue é so para el, case nada entra na casa familiar. Ten seis fillos, cada un cunhas características moi determinadas pero que non se lles pode negar que a situación que viven levounos a vivir dunha forma algo especial pero sempre cunha grande unidade e solidariedade entre eles que fai que sexan capaces de sobrevivir a calquera cousa e iso que o pasan realmente mal. Todos eles tentan colaborar dalgunha maneira á economía familiar con pequenos traballos temporais e sacando diñeiro ata debaixo das pedras. Fiona é a irmá maior, o verdadeiro e único punto central de toda a familia, ela encárgase absolutamente de todo, incluso do seu pai, renunciando á súa propia vida, vive para eles e nada se lle pode poñer por diante, facendo calquera cousa por calquera dos seus irmáns. Lip é o seguinte, un rapaz superdotado que contribúe á economía familiar presentándose por outras persoas aos exames de acceso á universidade, un negocio que lle da un bo diñeiro, ademais de outros pequenos traballos de moi diversa índole que realiza. Ian é o terceiro, traballa como dependente nunha tenda, ademais de estar metido dentro dunha especie de academia militar para persoas da súa idade; é gay, aínda que ao principio moi poucas persoas da familia sabe iso, aínda que o sospeitan, unha homosexualidade que lle traerá máis dun problema. Logo temos a Debbie, unha nena algo tocada pola situación pero tamén moi intelixente, debaténdose sempre entre o amor que sente polo seu pai e as cousas que ve, algo que lle traen tamén moitos problemas. Carl é o seguinte, obsesionado polas explosións, queimar cousas e provocar destrozos. E por último, o pequeno Liam, un bebé de cor co que sempre nos preguntaremos se é posible que sexa fillo dos mesmos pais que os demais e co que todos teñen que turnarse para poder atendelo. Ademais deles temos tamén algún personaxe fixo máis. Unha parella, Verónica e Kevin, el é o dono do bar onde van habitualmente. Forman unha parella alegre, descocada pero que esconde moito máis do que parece. E logo temos á familia formada por Sheila e Eddie Jackson e a súa filla Karen. A nai parece agorafobia e leva moito tempo sen saír da casa, Eddie é un fanático relixioso que colecciona pallasos e a filla e amiga dos fillos Gallagher.

Xa podedes ver que non é que respondan precisamente ao arquetipo de familia ideal das series americanas, non ten nada que ver, beben, fuman porros, enganan, estafan e fan todo o que sexa con tal de conseguir ir sobrevivindo día a día. Iso é o que iremos vendo en cada capítulo, o día a día dos integrantes desta estraña familia, os seus problemas, as súas alegrías, os malos e bos momentos. Podería ser un tremendo drama que nos fixera soltar moreas de vágoas, pero todo está tratado desde unha óptica de humor, de humor negro, sarcástico, cínico, duro e, en moitas ocasións, inesperado. Moitas das situacións que veremos poderán parecer esaxeradas ou fóra de lugar, pero sempre serán entendidas desde o punto de vista da realidade que viven, que está máis preto moitas do que parece. Os traballos que teñen que facer, os problemas nos que continuamente mete Frank a todos eles coa súa inconsciencia e as súas continuas meteduras de pata. Pero nada pode con eles, a unidade que hai entre todos os irmáns, a solidariedade coa que se comportan, sempre axudándose uns a outros no que sexa demostra que o amor e o cariño é capaz de axudar a superar calquera problema. Multitude de temas son tratados aproveitando esta situación, o alcoholismo, a drogadicción, a homosexualidade, a delincuencia, a pobreza..., pero tamén a felicidade, a loita pola supervivencia, o amor e a solidariedade..., cun equilibro perfecto entre ambos extremos.

Dos actores e actrices da serie so podo dicir que están todos absolutamente xeniais, a maior parte deles non son demasiado coñecidos, pero penso que teñen un bo futuro por diante. A credibilidade que aportan a calquera situación é impresionante e comunican con absoluta perfección unha gran cantidade de cousas en cada escena. Dous actores moi coñecidos aportan o seu bo facer e, como sempre, bordan os seus papeis. Frank, o pai golfo, alcohólico e egoísta é William H. Macy, un deses secundarios impresionantes que sempre deixan a súa marca coas súas actuacións, pois aquí non é menos, tanto que ata lle ides coller cariño. Joan Cusack, outra gran actriz, interpreta a Sheila, esa muller que non se atreve a saír da casa e que fai que todos os que entran nela teñan que descalzarse e poñer unhas bolsas de plástico nos pes, un personaxe que irá crecendo a medida que pasen os capítulos dunha maneira máis que destacable. Outros dous exemplos de grandes actores de cine que se pasan á televisión, mantendo toda a súa calidade interpretativa. Pero por riba destes dous destacaría ao que, para min, é o personaxe principal, Fiona, interpretada por Emmy Rossum, ela leva boa parte do peso de cada capítulo, ela é o centro da historia, o núcleo que mantén a todos unidos, que evita que a familia rompa e cada un vaia polo seu lado, incluso loitando contra os Servizos Sociais nalgún momento. Renunciando a súa vida, ao seu estado físico e ao que sexa necesario para conseguir que cada día os seus irmáns fagan o que teñen que facer e poidan ter algo de comida no prato. A min é das que máis me impresionaron, pero todas as actuacións son realmente dunha gran altura, non son capaz de pensar en ningún deles, nin principal nin secundario, que non cumpra con creces o papel que lle corresponde.

A historia dunha familia disfuncional que ao final non o é tanto porque están máis unidos que outras que parecen máis normais ou con menos problemas e funcionan mellor. Unha serie na que todos os personaxes teñen moito máis que dicir do que parece cando vemos os primeiros capítulos. É unha historia dura, tanto polo que conta por como o fai, a verdade é que non se cortan un pelo e todo é ben directo e visible e quizais ese sexa un dos seus maiores méritos, que di e conta o que quere e como quere, pero todo é perfectamente razoable e comprensible se o pensamos un pouco. Nalgún momentos pode parecer esaxerada, pero se lle damos un par de voltas veremos como non o é tanto. Darlle ese toque de humor negro e sarcástico non fai que o contado pareza menos grave, non o ridiculiza nin se ri das situacións, senón que fai que nos fixemos aínda máis. A pesar dese ton de comedia negra da moito que pensar. Espero que vos guste, xa me diredes algo.

Déixovos tamén unha canción de Nadal que serve como promoción da segunda temporada.

"Acero puro"

Este último fin de semana tocou sesión de cine, e tendo en conta como anda a carteleira nestas datas que se aproximan, de vacacións, festas de Nadal e esas cousas, non quedou máis remedio que poñernos diante dunha película desas que chaman de “cine familiar”, unha que valera para todos os públicos e de paso entreter a toda a unidade familiar. Ao final a película resultou entretida e cumpriu con creces o seu obxectivo, así que pode ser das máis ou menos recomendadas se queredes, simplemente, pasar un bo rato no cine sen demasiadas complicacións. Falo dunha estrea recente, titulada “Acero puro”.

A historia en si xa a vimos infinidade de veces posta de muchas maneiras, pero sempre coa mesma base. Pai que de repente ten que facerse cargo do seu fillo ao que non ve desde hai tempo porque a súa nai morreu. Moitas historias parten deste suposto, nunhas é o pai, noutras a nai e nalgunhas máis un parente máis ou menos directo. Todos sabemos perfectamente como van rematar, sobre todo tendo en conta que falamos dunha historia pensada para todos os públicos. Esta liña argumental logo pode aderezarse con distintas circunstancias para convertela nunha comedia, un drama ou incluso, como é o caso desta, nunha historia máis ou menos de acción. Iso si, os elementos típicos de superación persoal, establecemento de novos lazos familiares, cambios nas relacións ou nas formas de ver a vida están presentes tamén nesta. Aínda así, sen aportar case nada novo nin distinto, consegue entreter bastante e ten algúns bos momentos.

Estamos no ano 2020, unha época na que os combates de boxeo entre persoas xa non se celebran, agora substitúense por combates entre robots no mesmo tipo de ring e co mesmo tipo de público, apostas e emocións. Charlie Kenton é un ex-boxeador que agora dedícase a ir cun robot buscando boas pelexas coas que sacar algo de diñeiro. De todos modos é o típico caso de perdedor encantador, con débedas, enganos, préstamos non pagados e ese tipo de cousas. Agora co único robot que ten vai polas feiras dos pobos de Estados Unidos tentando dar algo de espectáculo. Ao principio vai enfrontarse a un gran toro de rodeo nunha desas feiras. Recibe a noticia de que a súa ex-muller morreu e ten que ir a un xuizo no que se lle solicita que renuncie á tutela dun fillo ao que non ve desde hai tempo para que a tía do neno poida facerse cargo del. Charlie non quere telo con el, ve que pode sacar algo de diñeiro e a cambio dunha boa cantidade, que lle permitirá mercar un novo e máis decente robot, comprométese a facerse cargo de Max durante dous meses (xa que o marido da súa tía quere ese tempo para facer unha viaxe). Por suposto os inicios da relación non van ser sinxelos, como é de esperar. Polo medio está tamén Bailey Tallet, a filla do antigo entrenador de Charlie, coa que mantén unha certa relación sentimental e que dirixe o ximnasio no que este adestraba, ademais de dedicarse a botarlle unha man coas reparacións e mantemento dos robots. Co diñeiro conseguido merca un novo e flamante robot, pero a súa ambición fai que a xogada non lle saia ben. Tras isto entran nun almacén de pezas para tentar reparalo, e aí Max atopará a Atom, un antigo robot dunha xeración moi anterior aos usados nese momento. Entre estes dous personaxes vaise establecer unha relación especial, Max quere adestralo para loitar nos rings, algo que Charlie non ve nada claro. A partir de aquí máis ou menos todos podemos supoñer por onde irán os tiros.

O director é Shawn Levy, un especialista neste tipo de cine cuns resultados que vou cualificar de medios, sen destacar demasiado pero case sempre con producións entretidas. Da súa dirección saíron as dúas “Noche en el museo”, “La pantera rosa” ou “Doce en casa”. En canto aos actores quizais sorprende un pouco ver no papel protagonista a un dos actores máis coñecidos de Hollywood, Hugh Jackman (entre outros papeis importantes, o Lobezno da Patrulla X), que está moi ben no papel dese antigo boxeador golfo, simpático, timador, sempre buscando o diñeiro e deixando un pouco de lado os sentimentos (aínda que no fondo ten, claro) tentando recuperar as antigas sensacións e lavar algunhas frustracións. A verdade é que a súa participación, partindo de que é unha historia de ficción, dálle algo máis de credibilidade ao papel. Max é o rapaz Dakota Goyo, saído fundamentalmente da televisión. E o papel feminino é para outra coñecida actriz televisiva, Evangeline Lilly, a Kate de “Perdidos”.

A historia está baseada nun relato de Richard Matheson, un clásico da ciencia ficción ao que moitos coñeceran como autor de novelas e relatos curtos, “El hombre menguante” ou “Soy leyenda” (con dúas adaptacións para o cine) quizais sexan as súas historias máis coñecidas. Dicir “baseada” quizais sexa algo esaxerado. O relato do que parte titúlase “Acero”, unha historia curta que lin despois por curiosidade. Desta toma a idea dos combates de boxeo entre robots, pero nada de nada máis, salvo ese detalle case non ten nada que ver a historia de Matheson coa da película, iso e algúns elementos relacionados co boxeo. Así que imos dicir que está “moi, pero que moi libremente” baseado no citado relato, que de todos modos, recomendo, é curtiño pero curioso.

No que se refire á película, como xa dixen, é entretida, un mero pasatempo recomendable para pasar hora e media sen pensar en moito máis. As interpretacións responden ben ao esperado. Creo que ten a dose xusta de acción e emocións, en ningún momento esaxera para converterse en algo, digamos, lacrimóxeno nin excesivamente sentimental. Como todos esperamos a relación pai-fillo terá o seu fío de unión a través dos combates de robots, nun proceso de aprendizaxe para ambos. Por outro lado as escenas de acción son bastante boas, por momentos incluso poderemos esquecer que o que estamos a ver son robots xerados por ordenador e case pensaremos que son reais. Estas escenas están moi ben conseguidas e son bastante espectaculares. Como dixen a orixinalidade non é a súa maior virtude, incluso recordaremos en máis dun momento varias das películas máis coñecidas do xénero puxilístico, desde “Rocky” ata “Toro salvaje” por poñer dous exemplos, case pensando máis nunha certa homenaxe do director cara a este xénero. Polo que lin incluso imitan golpes de boxeadores famosos, como Cassius Clay ou George Foreman, recreando momentos de algúns dos seus combates. Tamén podemos ver unha influencia grande do mundo dos videoxogos (non sei se o hai, pero case seguro que aparece un partindo da película), tanto na estética como na forma, así como en algunhas conversas. Por suposto ten os suficientes momentos de comedia para relaxar algunhas situacións, algúns esperables e outros non tanto, resultando divertidos a maior parte deles.

Pois iso, unha mistura de xéneros buscando o público familiar que non resulta demasiado mal. Boa para unha tarde de inverno se queremos simplemente pasar un bo rato. Aquí aparece como cualificada para todos os públicos, polo seu país de orixe, debido as escenas de violencia (as pelexas de robots), foi para maiores de trece. Tal e como está a carteleira nas festas non é que haxa demasiado onde elixir, senón sempre poderedes deixala para cando apareza en DVD, en cine gaña algo polos efectos especiais, pero penso que se pode ver na TV sen perder demasiado.

"El prisionero del cielo", de Carlos Ruiz Zafón

A verdade é que esperaba con bastantes ganas a publicación da novela que vou comentar hoxe, e non so eu, creo que moitos lectores estaban na mesma situación e queda demostrado por ser neste momento unha das máis vendidas. O autor xa apareceu por aquí, no mes de xuño do ano pasado, cun breve comentario dalgunhas das súas novelas escritas para público máis novo, pero non comentara nada da tetraloxía á que pertence esta de hoxe, que é a número tres na saga. Falo de Carlos Ruiz Zafón e a recente “El prisionero del cielo”. Teño que dicir que me enganchou desde o principio e que me gustou moito, dándolle unha nova perspectiva á anterior, “El juego del ángel”, tanto que fixo que me puxera a relela con ollos renovados ante a información aportada nesta nova. Creo que vai facer que a vexa doutra maneira, algo que me da a impresión de que lle vai pasar a máis lectores, tendo en conta a lixeira decepción que tiven no momento de lela por primeira vez.

Carlos Ruiz Zafón naceu en Barcelona en 1964. Educouse no colexio dos xesuítas de Sarriá e posteriormente cursou estudos de periodismo, dedicándose posteriormente á publicidade. En 1992 decide deixar o seu traballo como director creativo e dedicarse á escritura. A súa primeira novela é do ano 1993, “El príncipe de la niebla”, coa que obtivo o Premio Edebé de literatura xuvenil. Co gañado decide marchar a vivir aos Estados Unidos, á cidade de Los Ángeles, onde reside desde 1994, adicándose ademais da escritura ao traballo de guionista cinematográfico. En 1994 publica “El palacio de la medianoche” e “Las luces de septiembre” en 1995. Estas tres son novelas pensadas para un público xuvenil e no ano 2007 reuníronse no volume titulado “La trilogía de la niebla”. En 1999 aparece “Marina” (que é a que estou a ler nestes momentos). No ano 2001 aparece a súa primeira novela non pensada para público xuvenil, “La sombra del viento”. A novela foi finalista do Premio Lara do ano 2000 mais non gañou, aínda que as bases indicaban que so se publicaría a novela gañadora a Editorial Planeta decidiu facer unha excepción tendo en conta a calidade da novela. Non tivo éxito rapidamente, sobre todo a nivel de crítica pero a través das recomendacións dos propios lectores chegou a ser un auténtico fenómeno literario. Pronto chegou a sona a outros países e tres anos despois foi traducida a corenta linguas. Obtivo o Premio José Manuel Lara á obra máis vendida en España; a biblioteca de Nueva York a seleccionou como “libro para recordar” e foi recoñecida en Francia como a mellor novela estranxeira do ano. Conseguiu tamén un bo éxito por parte de crítica. No 2008 levaba 247 semanas na lista de libros máis vendidos en España e vendera uns 10 millóns de exemplares en todo o mundo. Nese mesmo ano apareceu “El juego del ángel”, no que retomaba algúns aspectos da novela anterior, e que tamén foi un gran éxito tanto en España como en moitos outros países. “El prisionero del cielo”, publicada hai moi pouco tempo, é a terceira novela con esta mesma liña, que teoricamente culminará cunha cuarta.

O curso pasado tiña un bo grupo de 4º de ESO e a última lectura que tiveron que facer comigo foi “La sombra del viento”, que por certo gustoulles bastante. Iso fixo que volvera a lela tras algúns anos e penso que a disfrutei máis que a primeira vez. Sigo pensando que é unha das novelas máis entretidas que teño lido, tanto pola historia como pola forma de contala, con suficientes elementos orixinais como para formar parte das miñas favoritas. Cando lin “El juego del ángel”, como dixen hai unhas liñas, quedei un pouco, digamos, decepcionado. Parecíame moito máis caótica, nalgún momento pouco comprensible e cunha historia algo máis retorcida e estraña. Trala lectura de “El prisionero del cielo” decidinme a lela outra vez, porque penso que hai varias cousas que me perdín ou que non entendín demasiado ben e non quero quedar así. Hai unha serie de personaxes, de situacións e case de explicacións que creo que van facer que a percepción que tiña da mesma cambie algo, aínda que tampouco é algo que saiba con seguridade, é algo que descubrirei cando a remate. Moitos lectores opinaron o mesmo e non sei se tras a lectura da nova historia terán a mesma tentación que eu, xa mo diredes.

Nesta nova historia retoma aos personaxes da primeira. De novo estaremos ante Daniel Sempere, Fermín Romero de Torres, Bea e algúns máis dos que protagonizaban “La sombra del viento”. A historia comeza pouco antes das festas de Nadal de 1957, pouco máis de dous anos despois da primeira. Daniel e Bea están casados e teñen un fillo, segue traballando na librería do seu pai e contando coa axuda de Fermín. En certo momento, por algo que pasa, trasladarémonos a 1939. Nesta época coñeceremos algo máis da historia de Fermín e tamén do personaxe protagonista de “El juego del ángel”, Daniel Martín. Pronto veremos como case todos os personaxes principais desta serie están estreitamente relacionados, montando pouco a pouco o puzzle que Zafón ten na cabeza ata rematalo, espero, na cuarta entrega. Esta nova novela céntrase sobre todo nestes dous personaxes, Fermín e David, no seu pasado e a súa relación cos demais e o presente. E, por suposto, teremos de novo a aparición do Cemiterio dos Libros Esquecidos, un referente central en toda a historia e un deses elementos que creo que forman parte xa da imaxinación de todos os bos lectores. Non vou contar moito máis, creo que o mellor, como sempre, é que sexan os lectores os que vaian acompañando a estes personaxes no seu camiño polas rúas de Barcelona e descubran que máis nos ten que contar o autor sobre eles.

Se hai algo que non me gustou desta nova entrega é que se me fixo demasiado curta, en comparación coas outras dúas é unha novela moito máis breve e quizais menos escura, algo menos sinistra e cunha historia moito máis simple, dito desde o máis absoluto respecto. Quero dicir con isto que non ten demasiado que ver coas anteriores no sentido de que a historia é algo máis lineal, máis directa e cuns interrogantes máis facilmente comprensibles para o lector, sobre todo o que tiña lido xa as anteriores. Nalgúns sitios lin que que algúns pensaban que podía lerse sen ter contacto coas outras dúas, unha afirmación que non me parece axeitada. Claro que podemos lela así, pero o nivel de comprensión e entendemento das enrevesadas tramas e relacións da historia vaise perder. Non so porque aparecen personaxes que o lector debería xa de coñecer para saber moitas cousas, senón porque o xogo real do autor paréceme ese, deixar que o lector que as le por orde vaia imaxinando cousas ou establecendo relacións que despois veranse confirmadas ou desmentidas a medida que avance a historia. Quizais a segunda sexa a menos comprensible, pero como xa dixen, adquire unha nova dimensión tras a lectura desta.

O Cemiterio dos Libros Esquecidos paréceme unha das creacións máis orixinais dos últimos anos, tanto na forma como no plantexamento que fai do mesmo. Creo que todos os que as limos daríamos algo por visitalo unha soa vez e todos soñamos con facelo algunha vez. Pero outra creación deste autor que destaca por riba das demais, para min, é o personaxe de Fermín Romero de Torres. A súa aparición na primeira novela creo que eclipsa case a todos os demais personaxes. Penso que é outro deses personaxes aos que todos imaxinamos algunha vez e que tamén nos gustaría coñecer. Moitos queríamos saber máis del e esta entrega daranos moitas desas respostas, das que tampouco vou contar nada, iso tamén teredes que lelo. Pero de todos modos penso que descubrir sobre el o que descubrín foi unha das razóns polas que esta novela gustoume.

E outra das cousas que máis me gusta de Zafón, ademais do orixinal do desenvolvemento e esa capacidade que ten para xogar con algúns tópicos do xénero de terror, gótico ou negro, facendo que a mistura sexa algo completamente novo, é o seu estilo, a súa forma de contar e conseguir imaxes novidosas, expresións impactantes e novas formas de xogar coa linguaxe. Ademais de ser moi cinematográfico á hora de contar, sempre sen caer en grandes e extensas descricións, consegue que o lector non so entre nunha historia fascinante, senón nun mundo lingüístico onde a forma de contar, de escribir, é tan importante como a historia que estamos a ler. É fácil pechar os ollos durante a lectura e chegar a sensacións a través da palabra escrita, creo que consegue non so que imaxinemos os lugares ou os personaxes, senón case que sintamos o mesmo que eles senten ou padecen, sufrindo nalgunhas ocasións, rindo noutras ou, simplemente, soñando. Creo que é evidente que me gusta moito este autor, pero iso é algo que xa comentei cando apareceu por aquí a primeira vez ao fío das súas primeiras obras.

Un paso máis dentro da historia que empezou a contarnos hai xa uns anos, e neste caso un bo paso, quizais algo máis simple que os anteriores, pero non por iso menos apaixonante. A min me resultou moi entretida ademais de interesante. Nótase o agarimo que ten polos seus personaxes, todos eles, e pola cidade de Barcelona na que se desenvolve a historia, que se convirte nun personaxe máis que actúa con eles e nalgunhas ocasións case pola súa conta. O mellor que podo dicir dela é que se me fixo moi curta e deume pena rematala, quería máis e espero con ganas o final desta historia que nos vai contando pouco a pouco, descubrindo algunhas cousas ao mesmo tempo que abre outros interrogantes e misterios. ¿Cal será o final de Daniel Sempere, a súa familia, Fermín Romero e algúns máis?