"Motín na Bounty", de John Boyne

Xa comentei en máis dunha ocasión que un dos recursos máis usados, sobre todo nos últimos tempos, para escribir unha novela é coller un momento histórico, un feito puntual ou un personaxe e desenvolver toda unha trama de ficción ao redor del. Este tipo de historias existiron sempre, pero parece que agora están máis de moda, sobre todo dentro dese gran xénero que acolle multitude de obras distintas que se denomina novela histórica. É un xénero tan amplo que nel cabe de case todo, moitas destacables e outras non tanto. En parte o autor e a novela que vou comentar están, nesta ocasión, cerca deste xénero mencionado, pero penso que esta vez o resultado non se pode meter dentro deste, senón que máis ben fixo, creo que de forma completamente consciente, unha novela de aventuras, e máis que destacable, a verdade. A novela é “Motín na Bounty” e o autor John Boyne. No meu caso fixen a lectura nunha versión traducida ao galego de publicación recente na editorial FaktoríaK, e tamén podedes atopala en castelán en versión rústica ou de peto en Ediciones Salamandra.

Non é o primeiro comentario que fago dunha obra deste autor, así que a parte biográfica vouma aforrar e como noutros casos remítome a algún anterior. So engadirei que a súa última novela, aínda sen publicar por aquí, é xa número un no seu país, o título en inglés é “Noah Barleywater runs away”, que viría a ser algo así como “Noah Barleywater vaise correndo”, máis ou menos. Penso que cando apareza tamén a lerei, porque teño que recoñecer que cada vez me gusta máis. A primeira que lin, “O neno do pixama a raias” xa dixen que non me entusiasmou, despois foi “A casa do propósito especial” que me gustou bastante máis. Esta de hoxe publicouna entre estas dúas mencionadas, no ano 2008 e, de momento, é a que máis me gustou das tres e unha das novelas máis entretidas que lin nos últimos meses. Vamos como este é un deses autores que parece que colleu como norma o dito no parágrafo anterior. En todas elas colle unha serie de feitos ou personaxes históricos para recrear unha historia de ficción, pero quizais esta sexa a que máis se centra neses personaxes reais, aínda que a historia non sexa tal e como el nola conta, xa que neste caso parece como se fóra máis unha especie de escusa para contar algo dunha forma distinta a como foi e centrándose en, digamos, outras cousas. Digo isto porque a maior parte dos personaxes da novela son históricos, pero non así o protagonista que lle dá unión real a todos eles, convertendo o feito nunha máis que boa novela de aventuras.

A historia do motín da Bounty é bastante coñecida, non é a primeira novela que trata o tema, pero ademais ten nada máis e nada menos que tres versións cinematográficas bastante parecidas no seu desenvolvemento, pero non exactamente iguais. A primeira é do ano 1935 protagonizada por Charles Laughton e Clark Gable (unha moi boa película, a verdade), outra no ano 1962 con Marlon Brando no papel principal e a última de 1984 con Mel Gibson e Anthony Hopkins. Non me centrarei en ningunha delas, pero as tres merecen a pena se un e afeccionado ás películas de aventuras no mar. Recrean, igual que a novela, un feito histórico. O 23 de decembro de 1787 a Bounty sae de Inglaterra baixo o mando do capitán William Bligh nunha longa viaxe ata Tahití para recoller árbores do pan e levalos ás colonias para alimentar cos seus froitos aos escravos que traballaban nas plantacións de azucre. O capitán Bligh tiña 33 anos e servira ás ordes do famoso capitán James Cook. A viaxe foi longa e difícil, chegando ao seu destino o 25 de outubro de 1788. Ao chegar á illa pasan alí unha longa temporada, varios meses, que fixeron que grande parte da tripulación acostumárase a levar unha vida relaxada e a manter relacións coas mulleres de Tahití, vivindo moito mellor que na súa lugar de orixe e moito mellor que no barco. Saen de volta o 4 de abril de 1789, pero o día 28 prodúcese o motín que dá título ao libro, dirixido por Fletcher Christian. Os amotinados deixaron ao capitán e a 18 mariñeiros leais a el nun bote mentres eles regresaban a Tahití.

Ben, pois o autor colle esta historia e introduce un elemento novo, de ficción, que vai funcionar como fío condutor da mesma. Este será John Jacob Turnstile, un rapaz que irá como asistente do capitán en toda a viaxe. John é un neno duns 12 anos, orfo, que vive nas rúas de Portsmouth traballando como ladrón e algunhas cousas máis para un tal señor Lewis, que ten ao seu cargo a varios nenos do mesmo tipo que o protagonista, recollidos das rúas e malvivindo ás ordes deste home que os utiliza sobre todo como ladróns, pero tamén como algunhas cousas máis sórdidas que descubriremos a medida que avancemos na lectura. Ao principio da historia John é sorprendido cando tenta roubar un reloxo nunha librería ao señor Zéla. A policía deteno, méteo no cárcere e será xulgado e condenado a pasar unha boa temporada na cadea. Pero antes diso mantivera unha conversa con aquel ao que lle rouba e cando John pensa que o seu destino está marcado este home aparece de novo para tentar salvalo. O señor Zéla ofrécelle, a cambio da cadea, que se embarque como axudante do capitán Bligh na Bounty, xa que o asistente que este tiña rompeu as pernas pouco antes de partir. John dálle unhas voltas ao asunto, nunca estivo no mar nin saíu da cidade na que sobrevivía, pero a perspectiva é moito mellor que pasar unha longa temporada no cárcere, así que decide aceptar a oferta. Nada máis embarcarse, descubrirá que quizais non está feito para iso, é o último mono do barco e os primeiros días de travesía son un auténtico inferno. Ademais todos trátano bastante mal, rinse del e métense con todo o que fai, pero pronto establecerá unha boa relación co capitán da nave, unha relación que, no fondo, será a súa salvación en todos os sentidos. Este será o protagonista da historia e o que nos vai ir contando como se desenvolven os acontecementos, como vai sabendo case todo o que pasa no barco, das intrigas, rancores e distintas situacións que desembocarán no motín. Ao mesmo tempo, a pesar da distancia de idade e formación, terá unha relación bastante especial co capitán do barco, nalgúns momentos case de amistade, sobre todo porque ao capitán o pobre John recórdalle ao seu fillo que deixou en Inglaterra, xunto coa súa muller, á que lle escribe cartas moi habitualmente.

A historia penso que está moi ben contada, dunha forma amena e divertida en moitos momentos, en máis dun pasaxe algunha risa escapóuseme mentres lía, sobre todo coas intervencións, pensamentos e aventuras do protagonista. En certos momentos recordoume a algunhas das mellores pasaxes des historias de Charles Dickens, sobre todo tendo en conta que a situación de John mentres está ás ordes do señor Lewis mentres vive como ladrón, recordan a varias das novelas deste autor, pero véxoo máis como unha homenaxe que como unha imitación. Todos os protagonistas están moi ben definidos e teñen intervencións destacables na historia, desde os oficiais ata os mariñeiros, pero destacan por riba de todos dous, o asistente John e o capitán Bligh, cada unha coa súa forma de ser. A un quédalle moito por aprender na vida, pero esta viaxe convertérase nunha das máis rápidas de facelo. O capitán, o típico inglés, calmado, sobrio e preocupado polo seu barco e a súa tripulación, sempre tentando contemporizar para non ter que usar métodos violentos cos mariñeiros para impor a disciplina, algo que vista a historia real tamén responde á realidade. Xa comentei que me gusta moito como escribe John Boyne, un estilo que destaca sobre todo pola súa fluidez, a facilidade e por conseguir unha narración que parece fácil pero que en realidade non o é. Teño que dicir que a novela enganchoume desde o principio, está chea de momentos moi bos, tristes e duros uns e divertidos outros. A historia de John Jacob é a historia dunha aprendizaxe a marchas forzadas dun rapaz que acabará a historia convertido nun home, de alguén que parecía non ter máis futuro que o cárcere e a delincuencia, pero que gracias a esa viaxe chegará a ser unha persoa completamente distinta ao que el mesmo imaxinaba.

Penso que é unha boa novela de aventuras, ao estilo das clásicas pero cunha linguaxe máis actual e moderna, preto non so de Dickens, senón tamén de autores clásicos do xénero de aventuras como Verne (que tamén ten unha novela sobre o tema, “Los amotinados de la Bounty”) ou Salgari, dos que se nota en moitos momentos a influencia. É unha novela ideal para un público xuvenil, sempre que sexa algo afeccionado a ler, porque senón as algo menos de cincocentas páxinas que ten botarán a máis de un para atrás. Pero ao mesmo tempo creo que incluso a eses non afeccionados á lectura, se lle dan unha oportunidade, poderá chegar a gustarlles e enganchalos. Pero tamén penso que un lector adulto poderá disfrutar moito dunha historia que ten moitas máis cousas das que pode parecer. A min, persoalmente, do que lin estes últimos meses, é das que máis me gustaron, así que aí queda a recomendación.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=OtmV2tpbnjA&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=MEmZ_A0UTrA&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=g5QER2wu0lg&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"El profesor", de John Katzenbach

Sei, porque xa o comentei nalgunha ocasión, que facer algo novo no xénero da novela negra é algo difícil e complicado, é un xénero con multitude de novelas e moitas delas son grandes obras, así que a innovación é complicada e ten que ir sempre por algún outro lugar que simplemente o argumento. Poño isto porque a novela que vou comentar hoxe pertence a este xénero e tenta dar un aire novo nalgúns sentidos, aínda que penso que un pouco fallida nalgúns aspectos (e, como sempre, é a miña opinión persoal). Digamos que non é que non me gustara, entretívome, pero ten algunhas cousas que non me convenceron completamente, sobre todo se as comparamos con algunha das outras obras do mesmo autor, que aínda que non lin todas si varias, e non vou poñer esta entre as que máis me gustaron. Falo dunha historia de recente publicación, o seu autor, John Katzenbach e a novela titúlase “El profesor”.

John Katzenbach é periodista e escritor. Naceu en 1950 e empezou traballando sobre todo como periodista especializado en temas criminais, traballando para varios dos periódicos máis coñecidos dos Estados Unidos. En certo momento deixou esta profesión para dedicarse por enteiro á literatura e a traballar como guionista de cine. Varios dos seus libros leváronse á gran pantalla con resultados desiguais. Entre outras “Llamada a un reportero” (baseada na novela “Al calor del verano”), “Causa justa” (protagonizada por Sean Connery) ou “La guerra de Hart” (con Bruce Willis). A maior parte das súas novelas foron todas grandes éxitos de ventas. A primeira, “Al calor del verano” é do ano 1982 e ademais das mencionadas antes na súa versión de cine, quizais a de maior éxito ata o momento foi “El psicoanalista”, do ano 2002. Esta que comento hoxe é, ata o momento, a súa última novela. Algunhas delas foron nominadas aos Premios Edgar de novela negra. Actualmente vive na zona de Massachussets. A maior parte das súas novelas son thrillers relacionados coa psicoloxía clínica ou en algunha das súas outras versións, con plantexamentos normalmente bastante orixinais.

Antes de comentar algo do libro dicir que as veces as traducións dos títulos quizais non sexan as máis adecuadas para facernos unha idea do que imos ler, como, penso eu, neste caso. O título orixinal é “What comes next”, que viría a ser algo así como “Que ven despois”, e ademais fai referencia a unha páxina web básica na historia. Os que xa fixeran a lectura ou vaian facelo despois disto xa me dirán se o título que lle puxeron por aquí lles parece axeitado, a min, a verdade, non demasiado.

Aqueles que non a leron poden seguir este comentario con calma, porque o pouco que vou contar da historia non lles vai desvelar nada que non poida ser lido nas primeiras páxinas, así que tranquilos. Comeza con un dos protagonistas, Adrian Thomas, facendo unha visita a un médico, que non lle da unhas noticias demasiado boas, ten unha enfermidade terminal parecida ao Alzheimer que acabará cos seus recordos e coa súa vida en pouco tempo. Esta noticia vai levalo a unha situación de depresión que o leva directamente á idea do suicidio, acrecentada ademais por unha situación familiar na que todos aqueles que estaban preto del morreron de forma violenta, a súa esposa, o seu fillo e o seu irmán. Ao mesmo tempo temos á, digamos, protagonista central, a adolescente Jennifer Higgins, con unha moi mala situación familiar. Por un lado está a súa nai, Mary, coa que non ten demasiados problemas máis aló dos normais para a súa idade. Pero por outro lado temos ao seu padrastro, Scott, un psicólogo que esconde moito máis do que parece. Esta situación fai que xa tentara escaparse de casa en varias ocasións e esta coa que comeza a historia parece que será unha máis. Pero non, cando sae de casa disposta a marcharse tras moita preparación vai ser vítima dun secuestro. Os secuestradores son Michael e Linda, unha parella algo excéntrica na súa forma de comportarse e cunhas historias detrás entre siniestras e escandalosas. O obxectivo do secuestro veremos como non será a petición de rescate nin nada do habitual, Jennifer vaise converter na protagonista da “Serie 4”, un programa que ambos emiten por internet a través dunha páxina web de pago por subscrición, a mencionada algo máis arriba “whatcomesnext.com”, que, como dicía, dá título ao libro na súa versión orixinal. Este secuestro terá unha testemuña, aínda que tardará algo en darse conta do que viu, Adrian, e converterase nun estímulo para loitar contra as ideas que ten de acabar coa súa vida trala noticia da súa enfermidade. Tras un inicio algo titubeante entrará en escena a policía Terri Collins, axente do pobo que terá moitas dúbidas coa testemuña de Adrian e con unhas probas que non son completamente definitivas. ¿Que pasará con Jennifer? Iso teredes que lelo, porque eu non volo vou contar.

A última novela que lera deste autor, “El psicoanalista” gustárame bastante, un plantexamento bastante orixinal, unha forma máis que decente de manter a tensión e algunhas sorpresas para o lector, a verdade é que pareceume unha novela destacable. Non me pasou o mesmo con esta, que hai que recoñecer que é bastante máis simple que a anterior. Por un lado a historia non é demasiado complexa, o que tampouco é que sexa malo, claro. Pero penso que presentaba unha serie de posibilidades pouco explotadas. Ademais ten un elemento que non quero mencionar directamente no proceso da trama, a investigación e a forma de actuar de Adrian que non me gustou nin me convenceu demasiado. Cando haxa outros lectores xa comentaremos isto, porque mencionalo directamente sería sacarlle demasiado interese á novela. A idea xeral gustoume bastante e a forma de desenvolver todo o proceso do secuestro e do programa en internet así como as intervencións de aqueles que pagan para velo paréceme do máis interesante da novela, é nisto onde penso que quizais podería centrarse un pouco máis. A verdade é que esta idea estremece un pouco, máis que nada porque é máis que posible que estea a pasar algo parecido ou non estea demasiado lonxe tal e como van algunhas cousas nesta sociedade. Con todo isto non quero dicir que non me gustara, entretívome e mantívome nunha certa tensión durante máis dun momento, pero penso que algunhas situacións están pouco aproveitadas e outras poderían ser doutra maneira. Todo isto dito desde a miña propia opinión e consideración, claro está, supoño que o autor tería as súas razóns para facer as cousas deste xeito. Aínda así, tras ler varias novelas deste xénero ultimamente non é das que máis me convenceron, espero as vosas opinións, a ver se coincidimos ou non, que todo é cuestión de gustos.

"A conxura dos necios", de John Kennedy Toole

Nestes últimos anos lin bastantes novelas, unhas gustáronme máis que outras, outras entretivéronme e tiven a sorte de que foran moi poucas as que non me atraeron. De todos modos moi poucas sorprendéronme de verdade, parecéronme distintas ou con algo máis do habitual. Esta de hoxe lida xa hai tempo, está dentro desa categoría das “distintas” e que no seu momento sorprendéronme moi gratamente. Hai pouco regaláronma nunha edición traducida ao galego e editada por FaktoriaK (que xa comentei nun post anterior que estaba a editar traducións moi interesantes), e iso fixo que me decidira a volver a lela, disfutándoa tanto ou creo que máis, que a primeira vez. Falo de “A conxura dos necios”, de John Kennedy Toole.

John Kennedy Toole naceu en Nova Orleáns en 1937. Parece que tivo unha infancia algo complicada a causa do carácter da súa nai. Foi un bo estudante e tras graduarse na Universidade de Tulane licenciouse en Lingua Inglesa na Universidade de Columbia. Logo pasou un ano como profesor asistente no Colexio Hunter. Tentou conseguir un doutorado en Columbia, pero foi recrutado polo exército en 1961 e destinado a Porto Rico, onde serviu dous anos, entre outras cousas ensinando inglés aos recrutas hispanofalantes. Regresou a Nova Orleáns e deu clases no Dominican College. Tamén traballou unha temporada nunha fábrica de roupa masculina e incluso andou con músicos de rúa e traballou como vendedor tamén polas rúas. Moitos destes escenarios aparecen na súa novela “A conxura dos necios”, que el mesmo considerou, tras escribila, unha “obra mestra”. Presentou a mesma a varias editoriais, pero ningunha se atreveu a publicala dicindo, por exemplo, “que non trataba de nada”, cando en realidade a razón sería que era posiblemente demasiado directa, descarnada e crítica. Estas negativas tiveron efectos moi negativos nel, que entrou nunha forte depresión que o levou á bebida, a descoidar as súas actividades profesionais e a sentirse un completo fracasado. Todo isto culminou no seu suicidio en 1969 poñendo un extremo dunha mangueira no tubo de escape do seu coche e o outro na ventá. Deixou unha nota de suicidio, que a súa nai destruíu. Thelma Toole, a súa nai, conseguiu que o escritor Walter Percy lera a novela do seu fillo, sentíndose rapidamente apaixonado con ela e conseguindo a súa publicación en 1980, escribindo el mesmo o prólogo. O propio Percy recoñece que a nai de Toole foi moi insistente e ante isto decidiu ler a novela, que ao principio pareceulle boa, pero a media que avanzaba o calificativo pasou a xenial. Autor e novela recibiron en 1981 o Premio Pulitzer a título póstumo e o premio á mellor novela estranxeira en Francia nese mesmo ano. Outra novela completa a produción deste autor, “A Biblia de Neón”, que escribiu con 16 anos e que sempre considerou demasiado xuvenil para tentar publicala. Ao final viu a luz, gracias ao éxito da anterior, en 1989.

O título fai referencia a unha cita de Jonathan Swift: “Cando un verdadeiro xenio aparece no mundo, recoñecerédelo por esta sinal: todos os necios conxúranse contra el”. E isto é o que máis ou menos lle pasa ao protagonista da novela, Ignatius Reilly, un “xenio” que parece que ten a todo o mundo en contra, incluso á súa propia nai. Poderíamos resumila nas peripecias e aventuras de Ignatius, un personaxe excéntrico e estrambótico, que tenta vivir dentro do mundo normal e vese obrigado a atopar traballo para poder pagar unha débeda. É un inadaptado social, dentro claro está dos parámetros da sociedade na que se move, onde para el os inadaptados son todos os demais, nunca el. Quere que todo o mundo saiba o que pensa, e para iso vai plasmando nunha especie de diario tan estraño como el, as súas ideas, vivencias, as cousas que lle pasan no día a día. Todo iso queda plasmado nuns cadernos marca “Big Chief” (“Gran Xefe”) que anegan a súa habitación, tan caótica como a súa vida. A causa dun accidente da súa nai co coche vaise ver obrigado a saír de casa e buscar traballo. Esta sería a liña central da novela, as aventuras e desventuras de Ignatius no mundo real, aínda que sexa un mundo tan caótico e estraño como a súa propia vida e forma de ver o mundo. Porque a xenialidade da novela vai ser o rosario de personaxes cos que se vai atopar ao longo de todas estas aventuras. Primeiro en “Levy Pants”, onde traballará na oficina dunha fábrica de pantalóns, teoricamente encargado do arquivo, pero claro, iso é pouco para el e as cousas irán máis alá. Logo, indo á base da economía, será vendedor na rúa de pan e salchicas, claro que o termino “vendedor” será máis ben un título honorífico que real. Non sería demasiado complicado contar algo máis, pero penso que para todos aqueles que non a leran, o mellor é ir descubrindo as cousas a medida que len a novela. A acción se desenvolve na cidade de Nova Orleáns, quizais unha das cidades máis distintas dos Estados Unidos, converténdose en moitos aspectos nun personaxe máis.

Ignatius posiblemente sexa un dos mellores personaxes literarios nos que podo pensar. Algún fan a comparación con Don Quixote, máis que polo punto de tolería penso eu, que por esa idea central de ver as cousas máis como un lle gustaría que foran que como en realidade son, buscando sempre un mundo ideal, mellor e máis ordenado segundo os seus propios ideais. Un home de pouco máis de trinta anos, que vive coa súa nai e que o único que quere é un mundo mellor. Ben, iso e que se solucionen os problemas da súa válvula pilórica, posiblemente a máis famosa de toda a literatura e que da pe a momentos realmente hilarantes. O seu aspecto, a súa forma de vestir, a súa hixiene o a súa forma de mostrarse pola cidade é algo realmente impresionante, case tanto como o seu reloxio do rato Mickey, outro elemento característico. El é o centro da historia, a súa forma de ver as cousas, a vida e a revolución que quere para un mundo que non lle di nada. A súa única “amiga” por dicilo dalgunha maneira é unha especie de noiva que tivo en certo momento e coa que mantén unha case violenta correspondencia. Ela é Myrna Minkoff, outra muller tamén algo especial, parecida a el en algunhas cousas e que sempre estará presente en case todo o que Ignatius fai. Pero o mellor da novela é o rosario de personaxes que aparecen ao redor da vida do protagonista. Todos eles fan da novela unha amarga e dura crítica contra a clase media americana, contra as súas preocupacións, as súas actividades e forma de ver a vida da que non se salva ninguén, un rosario de personaxes cada un máis desagradable e estraño que o anterior, tanto que algún fan parecer a Ignatius case normal, coherente e digno. Poderíamos empezar coa súa propia nai, Irene Reilly, unha muller que por un lado vive para o seu fillo pero que por outro non quere máis que librarse de el e que gracias a unhas amistades que fará ao principio da novela, irá vendo cousas que antes non vía. Case sempre queixándose da vida que lle da o seu fillo e da súa “arturitis”, unha dor que non lle deixa vivir en paz. Quizais un dos máis destacados sexa o patrulleiro Ángelo Mancuso, un policía practicamente inútil, desprezado e vacilado por case todos, pero moi digno no concepto do seu traballo, o seu obxectivo principal nesta vida é facelo ben e conseguir algunha detención (algo que o seu xefe tamén desexa con ansia). Mancuso, para conseguir este obxectivo, terá que traballar de incógnito, cuns disfraces realmente ridículos e esaxerados e incluso confinado en certo momento case a vivir nos baños dunha estación de autobuses. Está casado e ten fillos, pero sempre aparecen como algo case alleo a el, están, pero como se non estiveran, case como el para eles. A nai de Ignatius, por cousas da historia, farase amiga deste policía e dunha tía do mesmo, Santa Battaglia, que será en parte a encargada de abrirlle os ollos a Irene para que bote ao seu fillo de casa e poida levar unha vida máis normal, ademais, como é viúva tamén actuará de celestina para conseguirlle un noivo á pobre Irene.

En cada lugar polo que pasa Ignatius teremos a unha serie de personaxes que ademais entrecruzáranse dunha maneira bastante simpática e curiosa. Así ao principio da novela nai e fillo entran nun local de copas. Aí teremos a Lana Lee (dona do bar) que ademais do seu bar ten unha serie de estraños e escuros negocios xunto con George que descubriremos a medida que leamos. Nese bar traballa Darlene, unha muller que se encarga de que os clientes beban máis. Ademais nese bar entrará a traballar Jones, outro deses personaxes realmente xeniais (un dos meus favoritos xunto co protagonista e Mancuso), un negro protestón, algo reivindicativo pero realmente “pringado”, obrigado a traballar limpando o bar por unha miseria ante as ameazas da xefa e a policía. Xenial este Jones tanto pola súa forma de falar como, sobre todo, polas cousas que di.
Cando Ignatius entra a traballar en “Levy Pants” aparecerá outro grupo. Alí está o señor González, quizais un dos máis “normais” da historia. O xefe da oficina e un dos poucos que traballa de verdade en toda a novela. Pero aquí imos atopar a outros deses bos de verdade, a señorita Trixie, unha secretaría que tería que levar varios anos xubilada. ¿Por que non o está? Porque a señora Levy, a esposa do dono da fábrica de pantalóns, está empeñada en ser a salvadora desta pobre muller que o único que quere é xubilarse e o xamón que non lle regalaron na Pascua. A señora Levy, case salvadora do mundo, que di que non pode xubilarse porque iso acabaría con ela baseándose nun curso de psicoloxía que non chegou a superar. O dono da fábrica, o señor Gus Levy, unha especie de playboy de medio pelo ao que non lle preocupa demasiado a fábrica, máis metido en vivir a vida, saír, xogar ao tenis, viaxar...
Logo, cando empece a vender salchichas, un traballo que a súa nai considerará humillante e baixo para unha persoa que ata estudou na universidade, teremos a outro grupo máis, desde o dono da empresa dos carriños, Dorian Greene ou o ancián señor Claude Robichaux.
Paréceme imposible plasmar aquí como é toda esta fauna de seres humanos que aparece na historia, a verdade, así que o mellor é que vos mesmos os descubrades.

É unha novela disparatada, ácida e á vez tremendamente intelixente. Unha traxicomedia onde as gargalladas deberían aparecer máis dunha vez, pero tamén a amargura e a tristeza. O autor reflexa a sociedade que lle tocou vivir nun ton burlón e crítico, aínda que podemos seguir recoñecendo moitas das actitudes que aparecen na novela na nosa sociedade actual. Piedade, comprensión, amargura, resignación, tristeza, alegría e moitos outros sentimentos poderán saír á luz coa súa lectura, e cando, coma min, fíxose unha segunda vez, moito máis. Díxose que reflexa tamén algunhas das vivencias do propio autor, polo que podemos pensar en Ignatius como unha especie de trasunto caricaturesco de Toole. Por outro lado é inevitable pensar que, posiblemente, a súa tempérana morte privounos doutras novelas, incluso dunha posible continuación, xa que o final desta da pe a pensar neles, unha verdadeira pena.

Unha novela que considero imprescindible de verdade para todo bo afeccionado á literatura, unha obra que hai que ler, e lela con calma, con cariño, disfrutándoa. Se non o fixeches é algo que recomendo moito, ides disfrutar, e para os que o fixeran hai tempo penso que pasados uns anos é tamén recomendable sacala do estante e volver a tela entre as mans.

Cómo conocí a vuestra madre

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=40NAXqTIsr0&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Hai xa uns cantos anos o que estaba de moda nas series de televisión era a comedia, tiñamos comedias familiares, comedias de situación, comedias de parellas, eran as que dominaban por completo a programación. Pero como todo neste mundo as cousas soen ir por modas, e de repente case desapareceron este tipo de produtos. Podemos ver como agora a tendencia é polas series policiacas, ou de forenses, xunto coas de avogados e algunhas cousas máis dese tipo, normalmente todas bastante serias e con pouco humor. A verdade é que boto de menos algunhas daquelas de antes que o único que pretendían era conseguir o sorriso do espectador, e non por nada, pero a verdade é que aínda que hai algunhas agora, poucas son as que realmente fan que me ría con ganas. Esta de hoxe é unha serie relativamente recente, porque no seu país de procedencia, os Estados Unidos, vai pola súa sexta temporada e aquí están a emitir a quinta en Fox. Ata este verán, salvo os afeccionados que nos dedicamos a navegar por aí buscando noticias de novas series ou os que revisamos a programación dos canais de pago mirando cada novidade que aparece para ver se merece a pena, pouca xente a coñecía. Pero creo que foi a Sexta a que emitiu algunha das primeriras temporadas, e fixo que moita xente empezara a coñecela e a gustar dela, polo menos por comentarios que teño oído por algúns sitios. Chámase “Cómo conocí a vuestra madre”

A primeira temporada é do ano 2005, e xa dixen que agora están a emitir por alá a sexta. Ademais non son temporadas curtas, cada unha ronda os 20 episodios de media hora de duración, como dixen antes a duración daquelas comedias de hai xa anos, duración curta para manter o interese do espectador, que as veces é o máis complicado nunha comedia. Así os episodios son bastante rápidos, sempre está a pasar algo e non hai un momento de descanso na acción, nada de perder o tempo en cousas anecdóticas, céntrase na acción, nos personaxes e as relacións entre eles.

Parte dunha idea algo orixinal. No ano 2030 o personaxe principal, Ted Mosby, cóntalle aos seus dous fillos adolescentes todo o que pasou ata que coñeceu a súa nai. Visto así non parece nada demasiado atrainte nin divertido, pero hai que ter en conta que o relato comeza cando Ted toma a decisión de ter noiva, non directamente de cando coñeceu á súa muller e nai dos seus fillos. A narración polo tanto parte do presente da acción pero se desenvolve en tempo pasado, cos fillos sentados nun sofá, escoitando todas as aventuras amorosas do seu pai e dos seus amigos, que tamén teñen moito protagonismo na acción. Mediante saltos no tempo vai contar todas as súas aventuras, absolutamente todas, desde as máis longas ás máis curtas ou case anecdóticas. Os seus fillos pensan que cada nova historia que lles conta vai ser a definitiva, aquela que fixo que eles estiveran alí nese momento, pero non, a verdade é que se van cansar de escoitar e esperar á resolución. Pode parecer cansado para o espectador, que a verdade (polo menos a min pásame) está desexando saber dunha vez quen é a nai, como a coñeceu e que pasou, pero de momento (en breve comezarei a ver esta sexta a ver se aparece xa) non se fai nada pesado. As historias sentimentais de Ted sempre son distintas, algunhas longas, outras desesperadas cando ve que os seus amigos casan e el aínda non ten nin noiva estable, outras divertidas..., sempre hai algo entre desesperado, ridículo e cómico nelas, e todas merecen a pena. O mellor da serie son os personaxes e as situacións que se desenvolven entre eles, algunhas reais e cribles, outras histriónicas, outras ridículas e outras incribles, pero podo garantir que todas son divertidas e sen máis pretensión que esa, divertir, non pretende ser un libro sobre as relacións de parella nin a amistade, aínda que son ideas que sobrevoan moitos momentos así como outros temas, é imposible non facelo, pero sigo pensando que o obxectivo básico é divertir.

Ted Mosby (o actor Josh Radnor), como comentei, é o protagonista da trama, pero iso non quere dicir que sexa o máis importante. É o que da pe para todo, pero podemos dicir que hai cinco protagonistas e todos teñen o seu momento. Sairán algo máis adiante. Este é un rapaz novo, arquitecto de profesión, aínda que traballa pouco como tal. O seu maior problema, pensa demasiado as cousas e actúa con pouca naturalidade, improvisación e paixón. Ten que telo todo controlado e non quere que nada escape ao seu control. O seu obxectivo é conseguir o amor perfecto, a parella perfecta, algo que vaille custar conseguir máis do que pensa.

Marshall Eriksen (interpretado por Jason Segel) é amigo de Ted desde a universidade e noivo de “toda a vida” de Lily, prometidos e chegarán a casarse, o que provocará a desesperación de Ted xa que iso é o que el quere e non da conseguido. En xeral podemos dicir que, simplemente, é “bo”, completa e absolutamente bo. Ven dun pequeno pobo e dunha familia grande así que ademais de bo tamén é bastante inocente e aparentemente fácil de enganar, pero non é para tanto. Tras estudar para avogado quere traballar nunha empresa que defenda o medio ambiente, algo bastante difícil nos tempos que vive e na cidade de Nueva York.

Lily Aldrin (a actriz Alyson Hannigan) é a noiva de Marshall e tamén a gran amiga de Ted desde a universidade, onde se coñeceron os tres. Quere ser pintora, pero de momento é profesora de nenos pequenos. Tamén é bastante controladora, algo cotilla e encántalle gastar un diñeiro que normalmente non ten, case como unha compradora compulsiva.

Robin Schersbatsky (Cobie Smulders) é o primeiro e máis duradeiro amor de Ted ao principio da serie. É reporteira de profesión e canadense (que, por certo, como se pasan con eles). Aínda que saen moito tempo é completamente oposta a Ted, non quere relacións longas, non quere nenos, gústanlle as armas e, curiosamente, foi unha estrela do pop xuvenil no seu país, o que dará lugar a máis dun problema.

E deixo para o final ao quinto en discordia, Barney Stinson (o máis coñecido de todos os actores da serie, Neil Patrick Harris que foi unha estrela dunha serie cando era neno, “Un médico precoz”). Para min o mellor de todo e o que da lugar aos momentos máis divertidos. É un antigo hippie reconvertido en yuppie que case non se saca o traxe nin para durmir, máis que nada porque sostén a teoría de que de traxe liga máis. É todo o contrario de Marshall, non quere saber nada de matrimonios nin de parellas estables, un dos seus obxectivos na vida e deitarse con, polo menos, unha muller de cada nacionalidade. Ten libros e decálogos para case todo, pero sobre todo para ligar (“El libro de las jugadas”) e para as amistades (“El código de los colegas”) que rexen case toda a súa vida. É rico, aínda que non sabemos de onde lle ven o diñeiro. Ten moitas frases que se irán repetindo ao longo dos episodios como características súas. Visto así pode parecer un personaxe repulsivo, e hai que dicir que en certos momentos o é, pero hai que velo desde a óptica da comedia sen tentar trascendentalizar o seu comportamento. Penso que o mellor é ver varios capítulos da serie para darse conta do que quero dicir.

Cun aire parecido nalgunhas cousas á última gran serie cómica deste tipo, “Friends” aínda que claro está con moitas cousas que fan que sexa diferente e teña a súa propia identidade. Por riba de todo están as relacións entre estes cinco personaxes fixos, que precisamente por ser tan distintos entre eles da lugar a moitas situacións realmente simpáticas e divertidas. Calquera afeccionado á comedia non debería deixala pasar. Iso si, procurade empezar polo principio, porque senón non vai ser sinxelo entender algunhas das cousas que virán despois. Penso que realmente merece a pena como o que é, un mero entretemento sen máis pretensión que esa, entreter, e sempre pensarei, como moita xente, que é máis fácil facer chorar ao espectador que facelo sorrir ou rir de verdade, e con esta teño rido de verdade máis dunha vez. Recoméndovola, a ver que vos parece.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=1RK2-RhPR7Y&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=VqxApHNxlwY&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"Sepulcro", de Kate Mosse

Kate Mosse é unha autora inglesa nacida en West Sussex en 1961. Estudou no Chichester High School e posteriormente no New College de Oxford. Tras graduarse traballou como editora e logo dedicouse á escritura. En 1996 publica a súa primeira novela “Besos esquimales” e en 1998 o thriller “Crucifijo”. Desde 1998 ata 2011 foi directora do Festival de Teatro de Chichester. Durante uns anos estivo ocupada en traballos de investigación para unha novela que lle deu o éxito internacional, “Laberinto”, publicada en 2005, unha historia de aventuras ambientada entre a Idade Media e o momento actual. Conseguiu varios premios, entre eles o British Book Award, con esta novela e foi un gran éxito de ventas, converténdoa nunha autora traducida en máis de corenta países. A súa seguinte novela, obxecto deste comentario, foi “Sepulcro”, publicada no ano 2007. A súa última novela ata o momento, do 2009, é “Fantasmas del invierno”. De “Laberinto” cendeu máis de dous millóns de copias no seu país e alcanzou os primeiros postos en países como Estados Unidos, Alemaña, Francia ou Italia. Ademais é autora de relatos curtos e artigos publicados en varias revistas e periódicos internacionais, como The Times, The Guardian ou The Financial Times, entre outros. Tamén á autora de libros de non ficción, “Convertirse en madre” e “La casa: detrás de las bambalinas de la Ópera Real de Covent Garden”. Xunto co seu marido, Gren Mosse, tamén escritor, crearon o Premio Orange de ficción en 1996 e os dous ensinan escritura creativa no West Dean College. Ademais é presentadora dun programa sobre libros na BBC polo que pasaron varios dos autores máis coñecidos e importantes do mundo. Viven, xunto cos seus fillos, entre Inglaterra e unha casa que teñen en Carcasonne (Francia) desde hai máis de vinte anos, unha zona na que se sitúan algunhas das súas novelas. “Laberinto” e “Sepulcro” forman parte dunha triloxía, que ela denomina “Triloxía de Languedoc” por estar situadas as accións das novelas nesa zona de Francia que a ten atrapada desde que se foi a vivir temporalmente alí. A terceira aparecerá este ano, “La ciudadela”

Para escribir “Sepulcro” partiu de varios elementos, desde un poema de Charles Baudelaire titulado “Sepultura”, a música de Charles Debussy, as cartas do tarot, unha visita ao pobo francés de Rennes-les-Bains (onde se sitúa boa parte da acción)... Unha idea que apareceu cando mercaron unha casa en Carcassonne alá polo ano 1989 e que pouco a pouco foise desenvolvendo con todos os elementos anteriores e algún máis. Unha historia que mistura segredos, asasinatos, ocultismo a cabalo entre o século XIX e o XXI.

A historia comeza en 1891 con dous irmáns, Léonie y Anatole Vernier no París de finais do século XIX, onde viven coa súa nai. Certos problemas fan que Anatole teña que escapar da cidade e buscar un sitio apartado e remoto onde se faga difícil que o poidan atopar, a súa vida corre perigo. Saben dunha tía que vive en Rennes-les-Bains, na zona do santuario de Domaine de la Cade, cerca de Carcassonne, nunha gran mansión e casualmente reciben unha invitación para pasar alí unha temporada, invitación que aceptan ao momento, aínda que Léonie non sabe as verdadeiras razóns polas cales o seu irmán quere marchar da cidade. Pronto descubrirán que os dominios da súa tía Isolde non son exactamente o que pensaban. Algúns habitantes pensan que o antigo señor da mansión morreu tras invocar a un demoño tras atopar un antigo sepulcro visigodo dentro das súas posesións. Na biblioteca da mansión Léonie descubrirá un libro, unha misteriosa baralla de tarot que desapareceu tras a morte do seu tío e algúns misterios máis. Todo encerra un antigo misterio relacionado co pasado e cunhas cartas que parecen ter poderes sobre a vida e a morte. Ao redor de todo isto o acoso dun misterioso personaxe que os persegue, a xente do pobo, os amigos e criados da súa tía... En 2007 a historia trasládase de novo a Francia, onde Meredith Martin investiga par escribir unha biografía do músico Claude Debussy, ao mesmo tempo que busca elementos que a axuden a comprender a súa vida e, sobre todo, o seu pasado. Conta cunha antiga peza de piano e unha fotografía en branco e negro que pronto descubrirá que están relacionadas coa historia dun amor tráxico, unha rapaza desaparecida e un alma torturada. Ela tamén chegará a Rennes-les-Bains, a un hotel cunha serie de personaxes que non sabe moi ben nin quen son nin que pretenden. Terá estraños soños, reforzados polas predicións duna botadora de cartas, ao mesmo tempo que descubre un paquete de cartas do tarot que puideron ser pintadas por Léonie Vernier e que poden ser a clave de moitas cousas, sobre todo de certos segredos do pasado que están a punto de saír á luz.

Unha novela que descubrín case de casualidade e que teño que dicir que me gustou bastante. Recoñezo que ao principio custoume un pouco entrar nela, non sei moi ben por que, pero as primeiras páxinas non que que me atraeran demasiado. Pero pouco a pouco vaste metendo nas dúas historias, imaxinando a relación entre elas, porque a verdade é que están moi ben alternadas para conseguir a atención do lector, e terminou por gustarme bastante. A historia do século XIX está moi cerca, por non dicir que o é, do terror gótico máis clásico. Bosques misteriosos, noites de tormenta, personaxes sinistros, asasinatos, espíritos, criptas, aparicións, choiva, tormentas... case todos os elementos máis típicos do xénero están presentes. A historia actual tamén está moi ben, cun personaxe que ten como escusa a biografía de Debussy para ver como, pouco a pouco, realmente está buscando elementos dun pasado que descoñece e desexa coñecer. Tamén está chea de misterios, de personaxes que a teñen desconcertada e en ocasións tamén desconcertan ao lector, que non sabe moi ben a que aterse. Logo temos unha relación entre ambas historias moi ben realizada, levando ao lector por un camiño cheo de perigos e elementos fantásticos. Penso que unha das mellores cousas da novela son os dous personaxes femininos, a rapaza Léonie con toda a súa inocencia xuvenil que pouco a pouco vai desaparecendo forzada polas circunstancias e unha Meredith que parece máis forte do que o é en realidade, pero a súa forza crecerá tamén motivada polas circunstancias nas que a vai poñendo o camiño que emprende en busca de explicacións.

Tamén creo que a autora escribe moi ben, os capítulos inicias no París de finais do século XIX relatan cunhas poucas pinceladas o ambiente desa gran cidade. Cando pasamos a Carcassonne ou Rennes-les-Bains e os seus arredores é sinxelo imaxinar perfectamente os lugares nos que se desenvolve a acción sen que a lectura resulte pesada, non é excesivamente descritiva pero cunhas poucas palabras consegue o seu obxectivo. Os que coñezan a zona verán como é completamente certo que Kate Mosse quedou atrapada polo encanto e fascinación desa parte do sur de Francia, onde cando entras, por exemplo, en Carcassonne, parece que, xa vista desde fóra, vas entrar de repente nun túnel do tempo que te vai levar varios séculos cara atrás.

A medio cabalo entre a novela romántica, a novela de aventuras e a novela de terror nesa vertente que mencionei antes do terror gótico, apta para calquera tipo de lector que queira pasar un bo rato de lectura cunha historia (ou dúas) moi atrainte.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=70bxhZIE2iU&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"La caída de los gigantes", de Ken Follet

Hai autores que sempre espertan moitas expectativas, as súas novelas son esperadas por lectores de todo o mundo con bastantes ganas e normalmente veñen sempre precedidas de boas campañas de publicidade, aínda que teñan garantidas as ventas. Son os creadores de best-sellers que moitos coñecemos e lemos. Ser autor deste tipo de novelas as veces parece que ten un certo compoñente de novelas sinxelas, de calidade media e cousas dese tipo. Eu son dos que len moitas destas obras e penso que este concepto, como xa teño comentado algunha vez, tería que perder un pouco ese elemento case pexorativo que ten en ocasións. Dentro deste saco hai bos autores e outros de calidade media, malos penso que non, que a xente tamén sabe o que le, pero sempre pensei que o máis importante é que a xente lea, e que lea bastante, iso é o máis importante. Cando un é un bo lector serán esas ganas as que lle fagan ir alternando entre cousas mellores e digamos “máis serias” literariamente falando e estas outras, que aínda así, son moitas veces boas, tampouco imos negar iso. Esta novela de hoxe está dentro do concepto de best-seller no seu máis amplo sentido, falamos da última novela do máis que coñecido Ken Follet, “La caída de los gigantes”, publicada moi recentemente e cun número de ventas máis que importante. Moitos estabamos esperando, tras “Un mundo sin fin” a publicación da seguinte novela deste autor, un dos meus favoritos cando se trata de pasar un bo e entretido rato de lectura ademais de aportar algunhas cousas máis na mesma. E o caso desta é deses, comezarei dicindo que, por fin, entendín perfectamente todo o conflito que deu lugar ao comezo da Primeira Guerra Mundial, maticemos de todos modos. Hai anos que rematei de estudar, e hai moitas cousas que esquecín, claro está, sabía o motivo central do conflito, pero tras esta lectura quedoume completamente claro, así que un mérito xa ten. Non vou falar da súa biografía porque xa apareceu en algún comentario anterior, remítome a el.

Por se non o sabedes, esta novela forma parte dunha triloxía, da cal é a primeira. Non son demasiado amigo deste concepto de novelas por partes, sobre todo cando teño que esperar ao 2012 pola segunda e ao 2014 para poder rematar a historia. Ao final da novela quedoume un certo sabor amargo, cando máis metido estaba na historia dos personaxes cheguei á última páxina, e non me sentou nada ben. Chegado ese momento estaba eu xa disfrutando e sufrindo con eles e quedan varias cousas colgadas que sei (ou supoño) que continuarán nas seguintes, pero paréceme demasiado esperar, a verdade. A triloxía é un proxecto ambicioso contido baixo o título de “The Century” (“O século”) e por se alguén non o sabe é unha historia de varias familias ao longo de todo o século XX, mentres están todos inmersos en algúns dos acontecementos históricos máis importantes do século pasado. Nesta primeira chega ata mediados dos anos 30. Empeza a historia uns anos antes da Primeira Guerra Mundial e a parte central da mesma transcorre entre esta guerra e a Revolución Rusa, serán estes os dous acontecementos máis importantes da historia. A segunda partirá máis ou menos do crack de 1929 e a Segunda Guerra Mundial e a terceira concentrarase na Guerra Fría e os acontecementos dos últimos anos do século. Parece algo tremendamente ambicioso, nada fácil e complexo, xa que a historia circula ao redor dunha serie de familias e personaxes que veremos como pouco a pouco van cruzando os seus destinos e participando directamente en todos estes feitos.

Representantes de familias de cinco países serán os que tomen parte na historia que nos vai contar, aínda que uns son algo máis importantes que outros en canto á acción, todos teñen a súa importancia e a súa función e misión dentro da historia. De todos modos penso que a familia inglesa xunto coa galesa son os que máis interveñen; nun segundo plano teríamos aos rusos e aos alemáns e se fora un ranking o último posto sería para os americanos, que teñen unha participación algo menor. O número de personaxes da novela é, como soe pasar coas grandes novelas deste autor, é enorme, pero fronte a outras (polo menos no meu caso) non foi nada difícil seguir a historia en ningún momento. A verdade é que penso que xoga maxistralmente con eles, case como pezas dun xadrez movidas por un gran mestre. Penso que este é un dos maiores méritos de Follet, esa capacidade que ten para mover a un gran número de persoas dentro do mundo da súa novela sen que ningúns sexa anecdótico, todos teñen o seu momento de importancia e todos destacan por algunha cousa, a pesares de ter tamén varios protagonistas que levan o peso da historia. A forma que ten de movelos paréceme impresionante, imos ver como personaxes que parecen completamente lonxanos vanse cruzar en algún momento e o mérito é facer que non pareza nada imposible, senón completamente verosímil. Estes serán os personaxes principais (dos que so direi un par de cosas para que o teñades en conta, pero procurando non contar demasiado):

A familia galesa son os Williams, unha familia de mineiros, e a novela comeza con eles, cando Billy Williams (un dos principais) empeza a traballar de neno na mina. Este inicio fixo que ás poucas páxinas tivera medio claro que a novela ía ser das que me gustan, tiven unha sensación desas que me dixo que ía estar ben, e non fallou. Dentro desta familia este e a súa irmá, Ethel, serán dous dos que máis aparecerán na historia e levarán boa parte do peso da mesma. Ethel traballa como criada na casa duns nobres ingleses, outra parella de irmáns que xunto cos dous galeses serán, penso eu, os elementos máis importantes da historia.

A familia inglesa son os irmáns Fitzherbert, os nobres que funcionan un pouco como contrapunto dos irmáns do parágrafo anterior. Son o conde coñecido como Fitz e a súa irmá Maud. Teñen unha casa na que traballa Ethel Williams ao principio na novela. Fitz é o típico nobre inglés tradicionalista e que sempre defende a súa postura, mentres Maud é todo o contrario, unha muller que, aínda sen perder ese aire de nobreza, loita polos dereitos das mulleres, sufraxista e algo máis moderna que o seu irmán. Ademais Fitz está casado con Bea, una princesa rusa que tamén terá un papel bastante destacado no desenvolvemento da historia.

A familia alemá tamén pertence á nobreza, son os Von Ulrich, dos que destacará por riba de todos o fillo, Walter, un home que antes da guerra vive en Inglaterra traballando na embaixada do seu país.

Os rusos son os irmáns Peshkov, Grigori e Lev, que tamén serán bastante importantes en moitos dos acontecementos que nos vai contar o autor en moitos sentidos. Dous irmáns moi distintos, serio e traballador un e golfo e vividor o outro, o que dará lugar a algúns conflitos.

E por últimos os americanos teñen dúas familias máis ou menos importantes. Por un lado temos a Gus Dewar e os seus pais, de clase alta el traballa como asesor do presidente Wilson. Por outro lado temos a unha familia rusa afincada en Estados Unidos desde hai tempo, destacando o pai Josef Vyalov e a súa filla Olga, que tamén terán un papel destacado.

Ao lado destes que eu considero os máis importantes teremos a unha boa cantidade máis de familiares, amigos ou veciños que irán tendo a súa función dentro da historia. Poucos son os que aparecen unha soa vez, como dixen antes non hai ningún que non teña algo que dicir, algo que facer que sexa importante para o argumento.

O mellor de todo é como o autor vai xogando con eles, como imos vendo as súas vidas, como van cambiando, crecendo, evolucionando tanto persoalmente como nas súas relacións en calquera sentido. É imposible non esbozar un sorriso en algún momento cando ocorre algo disto, como tendo unha certa complicidade co autor, dicindo “anda, que ben o fixeches”.

Destacaría tamén algo que sempre me chamou a atención neste autor, a dimensión dos seus personaxes femininos que case sempre son algo máis importantes que os masculinos. Xa en novelas anteriores é algo que destacaría, sempre son mulleres con carácter, con moito que dicir e determinantes nas historias. Neste caso, que vemos que é unha historia que transcorre na súa maior parte durante a guerra, podería parecer que isto non ía ser así, pero non. Penso que a maior parte das mulleres que aparecen na historia son as que levan a voz cantante, algo máis importante que a maior parte dos homes, que non quero dicir que non sexan tamén importantes, pero mulleres como Ethel, Maud e algunha máis destacan por riba de todos eles.

E logo temos a unha serie importante de personaxes históricos, a maior parte deles con intervencións directas, é dicir, que aparecen como elementos reais dentro da historia interactuando cos personaxes de ficción. Ao final da novela o propio autor di que todas estas intervencións están baseadas nas súas investigacións e que o que fan ou din parte de momentos reais do que se está a contar, tanto se falan con outros reais como se o fan con personaxes ficticios, trasladando as súas palabras do momento a esas escenas inventadas polo autor. Así teremos ao presidente Wilson dos Estados Unidos, a Winston Churchill e todos os que gobernaban Inglaterra neses anos, ao Kaiser Guillermo, Lenin e Trotsky en Rusia..., penso que todos están perfectamente incluídos dentro do argumento dunha forma moi destacable. Ese é outro mérito, a investigación e o ben que xoga cos datos históricos para contarnos perfectamente os acontecementos centrais dos anos nos que transcorre a novela. Evidentemente non son historiador, pero polo que estudei e o que lin penso que como historia é unha gran novela que incluso, se non fora pola súa extensión, podería ser usada como manual para algunhas clases de historia. Pena que sexa tan longa, algo que asusta moito ao alumnado, a verdade.

Esta vez xa me pasei un pouco de máis de extensión, pero non son capaz de facer un comentario sobre esta novela sen dicir o que dixen e algunhas cousas máis que quedarán no tinteiro. Para rematar dicir que me gustou moito, entretida, amena, ben levada e sobre todo ben engarzada, perfectamente montada para atrapar ao lector. Moitas veces deixa un momento colgado para pasar a outros personaxes, o que fai que teñas que seguir lendo ata chegar a ese momento no que continúa a outra, aínda que moitas delas están relacionadas. Ten ademais en máis dun momento, diálogos simpáticos, sarcásticos e case cínicos sobre moitas realidades da época, conseguindo algún sorriso de vez en cando. É longa, pero non se me fixo nada pesada, ao revés, creo que lin máis que noutras ocasións porque quería avanzar na historia e non era capaz de deixala, sobre todo en certos momentos. Tras a lectura da anterior, “Un mundo sin fin” que como dixen no comentario non me gustou demasiado, volvo a pensar no Ken Follet que máis me gustou, un bo contador de historias, un bo construtor de novelas e sobre todo de personaxes que ademais ten un estilo fluído pero non demasiado sinxelo. Un autor que pode gustar a calquera afeccionado á lectura. Para min máis que recomendable, agora so me queda esperar un par de anos para saber que máis lles vai pasar a todos estes homes e mulleres que deixei colgados nun estante e que espero non esquecer nese tempo.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uNnv2xEk-1I&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]