A verdade é que ultimamente foron varios libros seguidos, así que hoxe toca serie de televisión. Vou falar dunha produción recente, xa que aínda está pola primeira temporada e, polo menos, ten prevista unha segunda. Ademais no seu primeiro ano obtivo varios premios importantes, o maís coñecido o Globo de Ouro, gañando o de mellor serie de comedia e musical e tres dos seus actores, o profesor, a encargada do grupo de animadoras e unha das que cantan tamén obtiveron premios nas categorías de musical e comedia. Si, falamos dunha serie musical, algo non demasiado habitual no panorama televisivo, non recordo series musicais nos últimos anos tralo grande éxito dunha das mellores do xénero, “Fama”, pero diso hai moitos anos. O musical é un xénero que ten moitos seguidores, polo menos a min, de vez en cando e se está ben feito, gústame bastante. Foi un dos maiores impulsores do cine americano alá polos anos 30 e 40 e nos anos 80 tivo de novo un certo pulo no cine, con cintas como “Fiebre del sábado noche” ou “Grease”, pero creo que é un xénero como o Guadiana, de repente desaparece e volve a aparecer con forza pasados uns anos. Agora quizais sexa un xénero máis teatral, xa que a cantidade de musicais que se poden ver en escena nas grandes cidades é bastante ampla e cobre varios xéneros. De todas maneiras, con poucas excepcións, na televisión non é algo habitual, así que hoxe toca serie musical.
Chámase “Glee”, que traducido sería algo así como xúbilo ou alegría, e diso ten a montóns. Non é fácil clasificala, a verdade. A acción transcorre nun instituto americano onde todo parece normal. Xa sabedes por outras cintas que nestes centros de ensino teñen grupos para todo e fan concursos de todo, de silabeo, de debates, de xadrez, deportes a esgalla, de bandas de música, de animadoras..., que non sei de onde sacan o tempo estes rapaces para estudar, porque non lles debe de quedar moito; neste incluso hai un club de castidade (non é broma, que por outras referencias, sei que existen). Ben, pois neste, ademais de todo isto, tiveron uns anos antes o “Glee Club”, un grupo de rapaces e rapazas que se adican a cantar, bailar, facer coreografías e, claro está, participar en concursos (porque ademais nestes centros boa parte dos presupostos dependen directamente da cantidade de concursos que gañen, que xa lles vale). Hai un profesor destes con gañas de facer cousas que ademais de dar clase, como todos alá, teñen outras obrigas, unhas máis agradables que outras, que na súa xuventude participou nese club e tivo unha certa sona, agora bota de menos a música e síntese un pouco bastante frustrado. Así decide tentar formar de novo o club Glee para participar no concurso de centros, pero a ninguén lle interesa a música, alí o principal e o fútbol americano e as animadoras, que son os que se levan o diñeiro. Así que recolle ao alumnado que ninguén quere, que non teñen amigos ou que son un pouco especiais pola súa forma de ser, o físico, as actitudes... Algúns din que é unha serie de frikis, de xente rara, máis ben é unha serie na que os protagonistas son inadaptados, as veces por decisión propia e outras por non ser aceptados polos demais, ou por ser aceptados, pero non estar contentos con iso. Tamén din que é como a cara B (isto é de cando non había CD e os discos tiñan dúas caras e a B era a veces a secundaria) de “High School Musical”, esa saga de Disney de nenos e nenas guapiños que tamén se poñen a cantar e que tivo moito éxito entre os e as preadolescentes. Nese sentido pode ser, é algo parecido pero non son os bos, nin os guapos, nin os ricos..., pero a idea central é que calquera pode perseguir os seus soños e chegar a conseguilos, ata os máis rariños.
Digamos que non so os alumnos son os raros, tamén temos unha serie de personaxes entre o profesorado que é para darlles de comer aparte. Evidentemente non estamos ante unha serie realista, para nada, máis ben en moitas ocasións chega a rozar o esperpéntico ou ridículo. Temos a encargada das animadoras, ata arriba de esteroides, sempre de chándal, sempre facendo exercicio e cunhas actitudes e poses moi masculinas. Un adestrador de fútbol americano que é un indio nativo e que tamén ten o seu. A orientadora é una rapaza nova que está obsesionada coa limpeza, tanto que, por exemplo, limpa cada uva antes de comela (e isto é so un exemplo). O director, un indio da India máis preocupado polo presuposto que polo centro. Todos estes e máis conforman un plantel de xente con comportamentos completamente esaxerados, pero non tan lonxanos de moitas realidades existentes.
Entre o alumnado que recolle para o club temos ao xogador de fútbol, atractivo ao que todos queren parecerse, pero tremendamente inseguro. O alumno gay ao que todos martirizan día tras día. A alumna con un talento inmenso para cantar e bailar pero que non ten ningún para as relacións sociais. Unha asiática que tartamudea cando fala, pero non cando canta. A alumna de color, anchota, simpática e cunha tremenda voz. Un alumno en cadeira de rodas..., e non nos perdamos ás animadoras, que están todo o día con esa roupa, camiseta e faldiña curta, saen así de casa e pasan todo o días no instituto con ese atuendo.
Vendo isto pode parecer algo estraño, raro, e a verdade é que o é, non o vou negar. Advirto que é desas series que ou gustan moito ou que un odia e non é capaz de ver en absoluto, porque lle parecen horrorosas. A min entretenme bastante, paréceme simpática e as veces ten momentos divertidos e cun certo aire crítico bastante notable. Se non vos gustan os musicais nin vos plantexedes vela, pero se vos gustan aínda que sexa un pouco eu daríalle unha oportunidade, sobre todo porque os números musicais son verdadeiramente bos, as voces dos alumnos son excelentes e sempre están a facer versións de temas máis que coñecidos. Eu lle daría unha oportunidade. Nas cadeas de pago pode verse na Fox, e nas cadeas do TDT empezou hai pouco en Antena Neox (creo).
É unha serie na que os protagonistas son un grupo de perdedores, tanto profesores como alumnos, pero coa idea de que hai que tentar estar por encima da xente e facer o que a un lle guste, é a única maneira de ser feliz, e as veces o conseguen, non sempre. Tamén é unha serie que non é nada politicamente correcta, o cal é unha alegría, e non pensedes que está pensada so para adolescentes, é moi intelixente, traballando coa parodia de si mesma e desmitificando a idealización da época escolar. Os deportistas, as animadoras que son sempre os personaxes a admirar e seguir son aquí patéticos, e son os habitualmente patéticos os que acaban por conquistar ao público. É a demostración de que podemos facer o que queiramos, polo menos tentalo.
Tentádello, dádelle unha oportunidade e a ver se os gusta.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Nz5kla5sFM4&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario