Esta é a primeira novela dun autor italiano nacido en Turín no ano 1982. É licenciado en Física, graduado cum laude pola Universidade de Turín. Obtivo unha beca para realizar un doutorado en física de partículas na mesma universidade. A novela, publicada en Italia no ano 2008 gañou ese ano o Premio Campiello á mellor opera prima, o Premio Fiesole de Narrativa Under 40 e o máis prestixioso dos tres, o Premio Strega na edición dese ano, sendo o autor máis novo en gañar o citado premio. Ademais obtivo outros premios, é todo un éxito editorial e está traducida en máis de vinte países, tamén cun bo número de ventas. Tamén é autor dalgúns relatos curtos e obras de carácter científico. Tamén están xa a facer unha versión cinematográfica, que posiblemente chegará ás salas durante este ano 2010.
O título e a historia parten dunha idea matemática. Os números primos son aqueles que de xeito natural so son divisibles por si mesmos ou pola unidade. Pero, tal e como di un dos protagonistas da novela, hai uns números primos que aínda son máis especiais. Son os que os matemáticos chaman números primos xemelgos, parellas de números primos que están case xuntos, porque entre eles sempre hai un número par que impiden que estean xuntos de verdade. Son parellas de números como o 11 e o 13, o 17 e o 19...
Vainos contar a historia de dous personaxes fundamentalmente, Mattia e Alice que van ser como esas parellas de números primos, dúas persoas soas e perdidas e non o suficientemente xuntos como para tocarse de verdade. Ao redor deles as respectivas familias e algúns “amigos”, porque a verdade é que non teñen verdadeiras relacións persoais con ninguén. As veces querendo ser persoas “normais”, pero sen chegar a conseguilo nunca. Este é o núcleo central da historia dos dous. Ambos personaxes están absolutamente marcados por un pasado do que non poden escapar en absoluto. No caso de Alice todo ven motivado por un grave accidente de esquí que sofre cando é pequena, practicando un deporte que ademais non lle gustaba nada. Mattia está marcado pola desaparición, da cal é culpable, da súa irmá xemelga, unha rapaza que nacera con el pero que non era como el, era distinta. Ambos son persoas moi intelixentes, pero quizais, motivado por esas vivencias do pasado, carecen por completo de intelixencia emocional, non se senten como os demais e non son capaces de sentir como eles, senón dun xeito frío, persoal e amargo. Por casualidades do destino as súas vidas vense conectadas na adolescencia e esa relación continuará ao longo dos anos, pero máis que unha relación de cercanía é máis unha relación de separación, marcada por ambos. Tras ese primeiro encontro van pasando os anos e a historia vaise desenvolvendo en distintos momentos temporais, cunha vidas que non van ser fáciles para ningún dos dous, non so por eses feitos iniciais da súa vida, senón tamén por toda a súa vida posterior e todo o que lles vai pasando nela. Unha historia sen o máis mínimo asomo de esperanza ou de alegría.
Os primeiros capítulos son unha presentación dos personaxes e dos que os rodean. Algúns pasan pola súa vida sen deixar nin unha soa marca, outros non volven aparecer nunca e quedan diluídos nese non vivir dos protagonistas. Creo que esta é a idea fundamental da historia, o non vivir, o pasar pola vida case de perfil, sen chamar demasiado a atención, pero porque eles tampouco queren.
É unha novela seca, sen ningunha concesión á esperanza, amosando unha realidade quizais demasiado real. O que máis me gustou da novela é a forma de narrar, está chea de metáforas, imaxes, comparacións e recursos bastante orixinais e ao mesmo tempo brutais, que fan que o lector sinta perfectamente ese sufrimento dos personaxes da historia, pero non so deles, senón de case todos os que aparecen. O amigo homosexual que non encaixa en ningún sitio, os pais que viven case alleos á vida dos seus fillos, uns falsos amigos que gozan cometendo actos crueis e sen sentido e no medio de todo temas como a anorexia ou as autolesións, tentando buscar unha explicación a actos deste tipo. Non hai un so momento de felicidade no relato das súas vidas, van cara ao abismo sen nada que lles poña freo e o lector séntese arrastrado a ese mesmo abismo, meténdose dentro desas vidas tristes e deprimentes, tentando agarrarse a algo para non caer con eles. Quizais fóra isto o que non me gustou da novela, a historia é esaxeradamente real e pechada, non hai saída; aínda que quizais este sexa tamén o seu maior mérito.
Nalgúns momentos recordoume a un dos meus escritores favoritos, Paul Auster, que tamén é un especialista neses personaxes solitarios e tristes, inmersos nunha vida que parece máis que lles tocou en sorte (mala) que feita por eles. Ademais, casualidades da vida, agora estou a ler unha novela súa das primeiras, “La música del azar” na que hai unha frase que parece sacada da novela de Giordano: “Números primos... Números que se negan a cooperar, que non cambian nin se dividen, números que permanecen inalterables para toda a eternidade”. Estes son Mattia e Alicia, dous números primos eternamente xuntos e eternamente separados, inalterables...
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=gPAYSRoq3IQ&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario