En Vigo a oferta cinematográfica podemos dicir que non é escasa, aínda que tampouco é para tirar foguetes. Como na maior parte dos sitios o 90% de carteleira dedícase ao cine americano, ao que por este blog é evidente que son afeccionado, non o vou negar. Pero é complicado ver outro tipo de cine, outro estilo e sobre todo de outras nacionalidades. Soamente nos queda un pequeno cine que se sostén a medias onde se poden ver outras cousas. De todos modos hai cinematografías e actores que conseguen que as súas películas poidan verse dentro dos circuítos máis habituais, aínda que as veces poidan quedar eclipsadas por esas grandes producións e a espectacularidade que case pecha outras posibilidades. É o caso da película que fomos ver esta última fin de semana, que penso que sería unha pena que quedase oculta entre estas outras. Cando digo que hai actores que conseguen facerse un oco conto ao protagonista desta de hoxe, o arxentino Ricardo Darín, un deses actores que me gustan sempre e que alterna películas digamos máis “serias” con outras un pouco máis suaves, pero que non decepciona nunca, e nesta en concreto non o fixo en absoluto, xenial coma sempre. A película é unha estrea recente, espero que podades vela antes de que desapareza da carteleira, na sala na que estivemos eramos pouco máis de vinte persoas e iso ao día seguinte da estrea, unha pena, titúlase “Un cuento chino”.
A historia é simple. Roberto é un home que ten unha pequena ferretería das de toda a vida, lonxe das grandes cadeas, un negocio familiar que atende persoalmente. É un home huraño, protestón, que vive so porque quere e así o decidiu, maniático e moi metódico (apaga a luz todos os días ás once en punto da noite, nin un minuto antes nin un despois). A súa vida redúcese ao seu traballo e aos poucos clientes que van mercar catro cousas á tenda. Perdeu a súa nai cando naceu el (pero nunca a esqueceu, cada día polo seu cumpreanos ponlle unha pequena figura de cristal na vitrina na que tamén ten unha foto dela) e era moi afeccionada a coleccionar cousas, costume que el tamén ten. Entre xente que tenta ser a súa amiga pero á que rexeita; Mari, unha rapaza que é evidente que está namorada del pero á que tenta manter a unha certa distancia e os clientes “pelotudos” desenvolve o seu día a día. Pasa os días contando os parafusos ou as puntas das caixas dos provedores e reclamando, porque nunca veñen os que teñen que vir, todos son iguais, levantarse, almorzar sempre o mesmo, atender a tenda e pouco máis. Cada día tráenlle os xornais de varios sitios, o alimento da súa maior afección ata o momento, recortar noticias ridículas, esaxeradas, curiosas, incribles e poñelas nunha serie de álbums. Outro dos seus entretementos é ir no seu coche e aparcar ao lado das pistas do aeroporto, ver aterrar e despegar os avións...; pero un día algo vai pasar, algo que cambiará por completo a súa vida, a súa rutina, as súas relacións e a súa forma de ver a vida. Un taxi deixa a un chino tirado un pouco máis adiante de onde está el. Cando o ve é incapaz de non facer nada, pero o problema é que o chino non ten nin idea de castelán e, claro, Roberto non sabe unha soa palabra de chino. Terá que esforzarse por facerse entender, con moitas dificultades, claro. E así, a base de xestos, desesperación, enfados e situacións ridículas vai nacer unha relación entre eles que fará que moitas cousas cambien para Roberto e o seu entorno. Como noutros casos non quero contar moito máis, é mellor ir vela e ver por onde van os camiños de dúas persoas distintas, que case non se entenden e como acabará a historia.
O director é Sebastián Borenzstein, con algunha película máis anterior e producións para televisión, é a primeira película súa que vexo, pero mantén esa liña de cine arxentino tranquilo, delicado, suave, pausado e cun certo compoñente crítico que aparece en varios momentos, igual que ese humor negro que se está a facer tan característico das producións dese país e que penso que por aquí entendemos moi ben.
No que se refire aos actores non imos agora descubrir a Ricardo Darín, un actor xenial e que lle da un aire de calidade a calquera cousa na que aparece. Aquí está moi ben, na súa liña, recreando perfectamente a ese ferreteiro solitario, con mala uva, que vive metido en si mesmo e con medo a abrirse, saír do seu mundo, namorarse, pechado a calquera cousa que altere a súa vida diaria. Ten momentos realmente bos, como no que se enfronta á policía que non quere facer demasiado polo pobre chino e tamén todos aqueles nos que aparece un cliente “pelotudo” na súa tenda, ou cando vai ao Consulado Chino xa desesperado porque ninguén lle bota unha man. É un actor que so cos ollos nun segundo transmite máis sensacións que outros en hora e media de película, así que sempre merece a pena. Pero Ignacio Huang, o actor que fai do chino que aparece na vida de Roberto foi todo un descubrimento encarnando a Jun, non di unha soa palabra en castelán en toda a película, pero chega un momento no que case entendes á perfección o que quere dicir. Ten unha cara enormemente expresiva e transmite en todo momento con mestría as situacións de agobio, tristeza, de alegría perfectas en cada escena. O mellor da cinta son as situacións nas que están os dous xuntos, que compoñen a maior parte da película, a comunicación ou falta de comunicación sobre todo ao principio, vai quedando pouco a pouco compensada polos esforzos que fan, sobre todo Roberto, para chegar a un bo final. E logo temos a Muriel Santa Ana, que fai o papel de Mari, unha muller que está namorada de Roberto e que non está disposta a renderse ante o medo de este ao compromiso, a manter unha relación con alguén, a ter unha vida algo máis feliz e chea que a que ten. Claro que el ten as súas razóns, a súa vida marcou moitas cousas e iso é algo que teredes que descubrir ante a pantalla.
Non é unha marabilla, non é a mellor película que se pode ver neste momento e non quedará entre as grandes producións de Darín, pero si que é unha cinta que merece a pena ver, xa sexa no cine ou en DVD na casa dentro duns meses. Garante que estaredes toda a metraxe cun sorriso, a veces de moderada tristeza e outras de alegría, e que sairedes do cine con ese leve aire de contento co que un sae cando ve algo que lle di algunhas cousas e no fondo merece a pena. A súa estrea en Arxentina non esperaba o éxito que tivo, era case unha película menor que foi crecendo gracias ao público. Creo que neste maremagnum de cine espectacular e falto de argumento merece a pena sentarse un rato a ver algo distinto, máis calmado, máis suave pero moi entretido e con momentos realmente bos. Non da máis nin menos do que promete, é unha película lenta pero que non cansa nin aburre en ningún momento, para gozar de varias actuacións moi destacables e sobre todo convincentes e dun argumento con máis dun momento orixinal e inesperado. Eu recomendaríaa, sobre todo para escapar dese outro tipo de cine que, aínda que tamén me gusta, as veces cansa un pouco; para ver algo distinto. Non creo que vos decepcione.