Hai xa catro meses que terminei de ver a serie que vou comentar hoxe, pero recentemente a cadea “Cuatro” empezou a emitila, así que pode ser un bo momento para deixar algunhas cousas sobre ela. A serie de hoxe é “American Horror Story”, na súa primeira temporada, por que parece que dará lugar a unha segunda sen unha data concreta de estrea.
Por comentarios anteriores xa sabedes que o terror é un dos temas que me gustan, xa sexa en cine, televisión ou literatura. Como comentei nalgunha ocasión ultimamente non hai demasiadas cousas en ningún destes terreos que me chamara demasiado a atención. No campo da novela destacaría algunhas de zombis máis ou menos entretidas e con algúns elementos novidosos que me gustaron bastante, sobre todo a triloxía de Manuel Loureiro, “Apocalipsis Z”. En televisión e casualmente dentro do mesmo tema quedo con “The walking dead”, que sobre todo na súa segunda temporada estame resultando incluso mellor que a primeira. En cine a verdade é que levo bastante tempo sen ver nada que me chame a atención nin un pouco. Ven esto a que a serie de hoxe está dentro desta temática, o terror. Viña avalada por moi boas críticas desde o seu país e como bo afeccionado púxenme a vela en canto Fox empezou coa emisión.
O tema en si non é nada novidoso. Parte do típico argumento de casa maldita na que tiveron lugar unha serie de asasinatos no pasado e na que pasan todo tipo de cousas raras e sinistras. Tentarei non desvelar case nada do argumento, aínda que non é demasiado sinxelo facer un comentario da mesma sen facelo, contar demasiado sería malo para os que empezaron vela e contar pouco pode non animar a algúns lectores a facelo. Aínda partindo dunha idea non demasiado orixinal creo que no seu desenvolvemento ten algúns elementos algo novidosos en canto ao tratamento e a forma que poden facer que destaque un pouco. A min persoalmente os primeiros capítulos gustáronme bastante e engancháronme, pero creo que a partir do cinco ou seis foi perdendo un pouco de interese. Aínda así rematei de vela porque non quería quedar sen coñecer o desenlace, ademais de que seguía a ter, sobre todo, algún personaxe que si me gustou moito e que mencionarei algo máis adiante. Ao principio parecía ter algo máis do que me foi demostrando despois, un certo aire que si daba algo de medo, de tensión provocada sobre todo polo descoñecemento das cousas e algúns momentos que si eran realmente desacougantes para o espectador. Cando un vai véndoa descobre que en máis dun capítulo é quizais demasiado repetitiva e alonga demasiado algunhas cousas, podendo chegar a cansar lixeiramente. Claro que todo isto non é máis que unha opinión persoal.
Os protagonistas centrais son a familia Harmon, formada por tres persoas. Ben é o pai da familia, un psiquiatra que en certo momento engana a súa muller. A causa disto e buscando a reconciliación a familia marcha a vivir de Boston a Los Ángele, onde mercan a un prezo marabilloso unha impresionante casa na que el ademais instalará a súa consulta. Vivian é a súa esposa, moi dolida con Ben polo engano e á que lle custa algo superar esa situación. Acepta o cambio sobre todo polo ben da súa filla, Violet, unha adolescente que tamén estará algo afectada por todo iso. A casa é o centro de atención de toda a historia, un personaxe máis, cheo de misterios, sorpresas, violencia e caos. Xa as primeiras escenas do primeiro capítulo farán que o espectador quede cheo de interrogantes e de momentos que irá entendendo a medida que avancen os capítulos. Desde o principio unha serie de personaxes irán aparecendo nas súas vidas, provocándolles algúns deles máis dun sobresalto. Adelaide Langdon será unha das primeiras, unha rapaza con síndrome de Down que aparece na súa casa cando quere e ronda por ela como se fóra súa. Constance Langdon é a súa nai, unha gran señora que vive coa súa filla na casa do lado, unha veciña algo rara, estraña, con aires de gran señora e que tardaremos algo en colocar dentro da historia. Tamén aparecerá desde o principio Tate, un rapaz que se converterá no primeiro paciente de Ben, violento, estraño e desconcertante. E Moira, unha muller que aparece en canto eles entran na casa para desempeñar o cargo de ama de chaves, traballo que leva realizando desde hai moitos anos. Todos eles desconcertarán ao espectador ata que poida ir colocándoos dentro dunha historia que é máis complicada do que parece nun principio. Sabemos desde os primeiros capítulos que non hai demasiado dous homes morreron na casa, algo que a vendedora ten que comunicar aos Harmon, unha morte violenta que é a que fai que o prezo da mesma sexa tan baixo, pero hai moitas cousas máis que nin eles nin nós sabemos e que teremos que descubrir pouco a pouco.
Para min unha das mellores cousas da serie son os actores. A verdade é que todos eles están realmente ben, a media é alta e algúns destacan moi por riba dos demais. Case todos eles son caras coñecidas, unhas máis que outras, pero hai dous que veñen directamente do cine. O papel de Ben Harmon está interpretado por Dylan McDermott con moita convicción, torturado pola situación que xerou co seu comportamento, loitando por tentar salvar a súa familia ao mesmo tempo que fai o seu traballo, cuns pacientes realmente complicados e estraños e tentando salvar da mellor forma posible as distintas situacións coas que se vai atopando. Non é un actor que me guste demasiado, a verdade, pero neste caso convenceume completamente. Moi ben tamén Connie Britton no papel da súa muller, Vivian, aínda que neste caso non vou dicir moito máis porque iso implicaría contar demasiado, pero me gustou moito, agoniada, torturada e asustada pola cantidade de cousas que lle van pasar dentro da casa. Pero por riba de todos, para min, está a actriz que interpreta o papel de Constance Langdon, polo que Jessica Lange (unha das grandes actrices do cine americano) gañou varios premios, entre eles o Globo de Ouro. É o personaxe que máis me impresionou e está realmente xenial, moi por riba dos demais, enchendo a pantalla cada vez que aparece. É imposible quitarlle a vista de enriba e non estar pendente de cada un dos seus xestos, das súas miradas ou actitudes. Para min ela quita máis o sono que calquera dos demais e que calquera das cousas que poidan pasara na casa. Fría e distante nalgún momentos, preocupada noutros e arrepiante nalgúns máis. Creo que ela é, con moito, do mellor da serie e merece a pena vela enteira so para disfrutar da súa presencia. Outro dos personaxes que destacará é Moira, a ama de chaves, da que non vou dicir nada porque de novo sería contar demasiado, pero atentos a ela. E, por suposto, a casa é o personaxe central, o núcleo de todo o que ocorreu e ocorre, a que provoca todo, escura, misteriosa e desconcertante.
Como dixen ao principio empecei a vela con bastantes ganas, as críticas eran boas e por todas partes dicían que era moi boa, do mellor do xénero nos últimos anos. Os primeiros capítulos parecéronme bastante bos, tanto na historia como na dirección, moi cinematográfica e ben feita. Todas es escenas están realizadas con idea de desconcertar e asustar ao espectador e teñen moi bos momentos en xeral. Especial atención aos títulos de crédito iniciais, moi ben feitos. Unha vez que un sabe máis ou menos por onde van os tiros creo que perde un pouco de interese e estiran a trama quizais demasiado. Esta primeira temporada está formada por doce capítulos, a min sóbranme dous en realidade, creo que quedaría máis redonda. Dentro do tema das casas malditas non está mal e ten algúns elementos novidosos, aínda que tamén xoga con moitos outros que temos visto antes, moitos deles en plan homenaxe ou recordo para afeccionados. Eu penso en historias como “El resplandor” ou “La semilla del diablo” e outros clásicos. Un dos seus defectos tamén podería ser, nalgún momento, a quizais excesiva cantidade de personaxes que iremos descubrindo, importantes algúns, pero demasiado anecdóticos outros. Tendo en conta o pouco atractivas que son ultimamente as series deste xénero creo que está un pouco por riba da media e merece a pena vela. Os seus defectos quizais sexan menores que as súas virtudes e a balanza queda máis ou menos equilibrada, salvo nalgúns momentos (que non podo contar, claro). Os últimos capítulos decepcionáronme un pouco e aínda que nalgúns medios falan dun final autoconclusivo, a min non me pareceu tal; é máis, está prevista unha segunda temporada que non sei moi ben por onde irá, aínda que teño algunha idea ao respecto. O mellor da serie son os actores, practicamente todos eles, algúns momentos e plantexamentos da historia e máis dun xiro levemente inesperado e sorpresivo na mesma. A idea é boa, pero peca de repetitiva nalgúns capítulos, o guión baixa un pouco e iso, aínda que non fai que perdamos o interese si que pode cansar algo. Xa me diredes que pensades.