"Apocalipsis Z", Manuel Loureiro

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=SE71PSkc50Q&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Son lector desde hai moitos anos, penso que é unha das mellores actividades para o tempo libre por moitas razóns e dáme algo de pena que a xente non lea máis. Cando tiña menos anos na casa sempre houbo moitos libros. Meus pais eran os dous moi afeccionados á lectura e supoño que de velos e tamén pola cantidade de libros que había na casa (e que segue a haber) eu tamén me afeccionei. Meu pai sempre gustou moito das novelas de terror e misterio, supoño que como era grande parte do que había en casa eu tamén as lía. Isto ven a conto porque a maior parte dos libros que comento neste blog pertencen ao xénero da novela histórica, e hoxe imos romper un pouco esa liña para pasar a outro xénero completamente distinto.
Gústame moito a novela de terror, aínda que ultimamente parece que o xénero anda algo esgotado e por iso non que o toque demasiado, chegado certo momento canseime de ler historias que case sempre eran iguais e repetían os mesmos esquemas. Tamén é certo que é difícil facer algo novo porque xa está case todo escrito, pero de vez en cando aparece algunha novela que aínda tocando temas de sempre consegue darlle un certo aire de orixinalidade que fan que pague a pena lelas. Un dos meus autores favoritos é Stephen King, do que sigo a pensar, xa que leo cada obra nova que sae, que segue a ser dos mellores e máis orixinais, ademais de escribir bastante ben. Parece que nos últimos anos hai un rexurdimento deste tipo de novelas. Primeiro foron os vampiros, coa saga “Crepúsculo”, da que debo dicir que lin o primeiro e ningún máis. Creo que teñen un mérito, que é facer que boa parte da xuventude, sobre todo feminina, collera un libro por vontade propia, xa que moitas das miñas alumas andaban con eses libros baixo o brazo. Non é que me apaixoara esta novela medio rosa aderezada con vampiros como pretexto, pero tampouco creo que estiveran escritas para lectores coma min (dito isto con todo o respecto, dígoo máis que nada por unha cuestión de idade). Pouco despois puxéronse de moda as novelas de zombis, facendo incluso versións de obras clásicas, como “Orgullo y prejuicio zombie” e outras máis orixinais que están a ter boas ventas e bastantes lectores. Incluso hai uns día vin nun escaparate unha versión do “Lazarillo zombi”, que teño intención de ler, porque non sei eu como será iso do Lazarillo matando zombis na España do Século de Ouro.
Todo isto ven a conto para o comentario das dúas novelas de zombis dun autor galego, Manuel Loureiro, os seus títulos “Apocalipsis Z” e a súa continuación “Apocalipsis Z. Los días oscuros”, ambas escritas en castelán. Hai pouco que rematei a segunda e parecéronme do máis orixinal, entretido e tenso que teño lido ultimamente nestes temas, máis que recomendables para os afeccionados.
Manuel Loureiro Doval é un autor pontevedrés nacido en 1975 e licenciado en Dereito (igual que o protagonista das súas novelas, que é avogado) pola Universidade de Santiago de Compostela. Traballou na Televisión de Galicia como presentador (por exemplo do programa “Sin perdón”) e como guionista. Deste modo afeccionouse á escritura. Un bo día ocorréuselle escribir unha novela nun blog, “Apocalipsis zombi”, co nick de Mundocadáver. Empezóu pensando nun relato curto para uns cantos amigos e coñecidos, pero pronto a voz correu e milleiros de lectores accedían a súa páxina para poder ler como se ía desenvolvendo a historia. Tanto é así que enseguida comezou a recibir ofertas de editoriais para transformar esa idea inicial nun libro. O blog tiña a estrutura dun diario con entradas de lonxitude variable nas que o protagonista ía contando a súa historia en primeira persoa. Empezou a publicarse en xaneiro de 2006 e conta, xa que a novela mantivo a estrutura do blog, baixo a forma dun diario persoal, a historia dun avogado que vine nunha urbanización preto de Pontevedra, acompañado do seu gato, Lúculo. Desde aí ve como a humanidade camiña rapidamente cara a súa destrución a causa de un escuro incidente que se produce en Rusia e que pronto se estende por todo o mundo, convertido nunha epidemia sen control que ameaza a existencia do home na terra. A primeira parte é unha carreira contra reloxo desde Pontevedra ata Vigo, andando, en coche ou en barco e sempre loitando pola súa supervivencia contra os infectados polo virus. A segunda parte, de publicación recente, perde esa estrutura de diario, o que quizais lle resta algo de orixinalidade e frescura, pero non a tensión que é constante en todo o relato. Non vou contar máis porque desvelaría demasiadas cousas da historia e merece a pena ler as dúas. Eu fíxeno dun tirón, quería saber que máis lle pasaba e seguro que o que lea a primeira non resistirá a tentación de ler a continuación a segunda. Todo isto aderezado, para darlle realidade e credibilidade, con nomes reais de políticos mundiais do momento e lugares coñecidos.
O mellor da historia é que o protagonista é un tipo normal, non é ningún heroe ao que nada pode derrotar, pásao fatal desde o principio e o seu inxenio e unha boa dose de sorte fan que vaia saíndo con ben de todas as situacións polas que pasa. A acción é continua, con moi poucos momentos de calma, e a tensión producida por esa loita contra os zombis é unha constante. Grande parte da acción da primeira novela transcorre na cidade de Vigo, con dúas escenas destacables, unha no porto e unha zona de Bouzas e a outra no Hospital do Meixoeiro. A verdade é que agora, cando paso por eses dous lugares non vou dicir que me asuste, pero si que me quedou un pequeno resto de intranquilidade. Digo isto para que vos fagades unha idea de que realmente consegue impresionar ao lector. A segunda parte tamén me gustou moito, pero creo que está un pouco por debaixo desta. O autor aproveitou o tirón pero o resultado é algo inferior, pero non demasiado, que conste. Ademais do protagonista nas dúas hai outros tres personaxes que desde certo momento acompañarán ao noso avogado nas súas aventuras e desventuras. Un piloto ucraniano de helicópteros que traballa para a Xunta na extinción de incendios é un deles, simpático e valente, moi bo. O contrapunto feminino póñeno unha monxa e unha rapaciña, Lucía, ás que se van atopar de casualidade en certo momento da historia é que irán con eles.
A verdade é que disfrutei moito con esta lectura, tendo en conta ante todo que non é máis que un bo entretemento bastante ben escrito, xa que consegue atraparte e, incluso, facer que pases máis dun mal momento. O argumento non é nada orixinal, xa dixen que creo que é complicado hoxe ser orixinal en certos xéneros, pero o xeito de contarnos a historia, desenfadado e adictivo, é o maior dos seus méritos. É unha pequena xoia máis que recomendable que fará pasar máis dun mal momento ao lector. Tamén advirto, para os non afeccionados ou os que sexan facilmente impresionables, que ao mellor non deberían lela, está chea de sangue, vísceras e algunhas esceas algo desagradables, pero aínda así se o intentan creo que pasarán un bo rato.