Hai uns días recibín a revista de Canal+, de paso dicir que cada vez parécese máis a unha folla dominical que a unha información sobre a súa programación, porque perde máis follas que unha árbore en outono, e a maior parte das que permanecen son publicidade. Ben, sigamos, este mes en Paramount Comedy porán a terceira temporada dunha das mellores series dramáticas que teño visto nunca. Algúns dirán que iso mesmo digo de todas, pero claro, teñamos en conta que neste momento as nosas canles televisivas están cheas de series, e eu limítome a comentar aquelas que me gustan ou que me parecen entretidas, que no fondo é o que todos queremos, pasar o rato, pero se de paso vai acompañado dunha boa dose de calidade pois moito mellor.
As dúas temporadas anteriores pasaron so por esta mesma canle, que pode verse tamén en outros operadores, como R por exemplo, pero non pasou polas gratuítas, aínda que creo que lin hai uns días que unha delas pensaba emitila, non recordo cal, pero eu estaría atento para non perdela.
Falo de “Breaking Bad”, que mantivo aquí o título en inglés e que sería algo así como “rompendo cara ao mal” ou simplemente “volvéndose malo”. Se no comentario sobre “Dexter” dicía que non estabamos precisamente ante unha serie politicamente correcta esta idea é algo que se pode aplicar coa mesma facilidade neste caso, porque está tan lonxe como ela da corrección, moi lonxe. De novo imos ver a unha persoa que por unha serie de circunstancias toma un camiño que o vai levar lonxe da normalidade, do correcto, cara a un mundo descoñecido, sórdido e violento. En canto resuma o argumento veredes perfectamente o que quero dicir.
Conta a historia de Walter H. White (interpretado por Bryan Cranston, do que falarei algo máis despois), profesor de química dun instituto en Alburquerque, Nuevo Méjico, en Estados Unidos, claro. É un home dócil, tranquilo, sinxelo, case patético en certos momentos, que ademais para poder soster a súa familia traballa nun lavado de coches. É un respectado cidadán, casado con Skyler White (Anna Gunn), escritora de contos, que ademais está embarazada. Teñen un fillo, Walter White Jr. (R. J. Mitte), un adolescente que naceu con parálise cerebral, que lle provoca algúns problemas coa fala e dificultades motoras, polo que utiliza muletas. Walter, pouco despois de cumprir 50 anos, ten problemas de saúde e diagnostícanlle un cancro de pulmón terminal. Ao principio como lle dan poucas expectativas decide non someterse a ningún tratamento, pero tras visitar a outros médicos e por presións familiares, acepta someterse a un procedemento experimental cun médico que lle da bastantes esperanzas. O problema é o prezo do mesmo, que excede en moito as posibilidades económicas da familia. Isto provoca que empece a pensar en como pode resolver eses problemas. A solución aparece tras acompañar ao seu cuñado a unha redada antidroga. Ve un xeito de conseguir diñeiro fácil e rápido e en grandes cantidades. Gracias aos seus coñecementos de química (veremos a medida que avanza a historia que é un auténtico xenio na materia) decide montar un laboratorio de fabricación de metanfetaminas. Evidentemente non sabe nada do negocio e para iso porase en contacto cun antigo alumno seu, Jesse Pinkman (Aaron Paul) para que o axude na fabricación e distribución. Deste xeito verase metido nun mundo que non so no é o seu, senón que non ten nada que ver co seu, totalmente oposto e distinto. Estes cambios afectarán aos dous protagonistas, Walter e Jesse de moitas maneiras. Walter pasará pouco a pouco desa timidez e silencio vital a ser un home duro, manipulador e cruel, capaz de calquera cousa por conseguir o diñeiro non so para o tratamento, senón tamén para deixar a súa familia en boas condicións trala súa morte. É impresionante a evolución deste personaxe, tanto que non parece para nada o mesmo desde o primeiro ata o último capítulo.
A serie é un tremendo exemplo de humor negro, un impresionante, forte e, moitas veces, máis que desagradable humor negro. Non é este tipo de humor algo habitual no mundo do cine e a televisión americanas, parece máis propio doutros países, pero vos garanto que alcanza cotas inimaxinables. O primeiro laboratorio, para que non os pillen, vai estar nunha destartalada autocaravana que levan ao medio do deserto para que non os vexan, so isto provocará situacións inesquecibles. E xa dixen que o seu cuñado é un dos axentes máis importantes da DEA (a sección antidroga da policía), o que é outro enorme elemento de humor negro, xa que en certo momento vai perseguir a ese novo distribuidor que vende un produto dunha pureza descoñecida ata o momento, tanto que os volve tolos. As relacións que establecen cos distribuidores son algo tremendo, un simple profesor axudado por un rapaz que se ven metidos nun mundo duro, violento e cheo de trampas e enganos. Tantas trampas, enganos e mentiras como as que ten que montar Walter para poder manter esa situación sen que ninguén sospeite nada, tentando levar a mesma vida de sempre, pero envolto en cousas coas que nunca soñou. Ten que manter un equilibro entre a súa familia e a ocultación da nova situación, sumándolle o cancro e o seu tratamento, tendo que facer auténticas barbaridades para protexer a súa vida e a súa identidade como delincuente, sabendo ademais que tiña outras alternativas menos problemáticas.
O guión é do máis brillante que vos podades imaxinar, ben levado, con sorpresas e cada episodio é un paso máis cara a un final aínda por determinar. Xa vos digo que rematei hai un tempo a segunda temporada e estou desexando para ver que pasa na seguinte, porque nos deixaron co mel nos labios e cunha incerteza “insoportable”.
A verdade é que todos os actores están impresionantes, non hai un que non destaque, tanto dos protagonistas como dos máis secundarios. Os elementos do mundo da droga son do máis violento e sórdido que podades imaxinar. Pero destacan por enriba de todos os dous protagonistas. Bryan Cranston interpreta a un Walter creo de matices, as súas caras van desde a desesperación ata a máis forte ira, pasando pola felicidade, a tranquilidade, o desacougo..., e un montón de sensacións que transmite de forma xenial ao espectador. E o mesmo ocorre co seu “axudante”, o pobre Jesse, un drogadicto que se ve metido sen querelo demasiado, no mundo do tráfico a alto nivel e cunha historia familiar e persoal que coñeceremos pouco a pouco.
A primeira temporada é do ano 2008 e consta so de 7 episodios, parece como se probarán a ver como ía a cousa, e visto o éxito que tivo, continuaron cunha segunda de 13. Algúns pensamos, antes de ver o último episodio, que terminaría aí, pero non, hai, polo menos, unha terceira que polo que lin noutros blogs americanos segue a mesma tendencia de xenialidade. Tivo moitos premios en Estados Unidos, pero por mencionar os máis importantes e coñecidos, os Emmy, nos anos 2008 e 2009 o seu protagonista obtivo o premio ao mellor actor dunha serie dramática e, como dixen, non me sorprende, porque a cantidade de sensacións que provoca o seu papel é difícil de ver noutras series.
Pois iso é o que temos, unha serie dramática, de humor negro e case surrealista en moitas ocasións. Tamén advirto, por se non é algo que podades supoñer, que é tremendamente dura, violenta, con escenas e situacións que poñen os pelos de punta a calquera. Isto é algo que pode facer que alguén a deixe ao pouco de comezar. Eu recomendaría que non o fixerades, porque seguro que tras catro episodios non seredes capaces de deixala pasar, polo menos iso é o que me pasou a min, ao principio, tras ver dous, non fun capaz de ver a maravilla que vin despois. Tras esa violencia temos unha historia que merece a pena ver e disfrutar.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=0t_tGu-Os70&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario