Normalmente, tras rematar unha novela e plantexarme facer un comentario, sempre boto unha ollada por internet a outros comentarios, buscar datos biográficos e esas cousas, máis que nada para documentarme un pouco e ver tamén as distintas opinións e consideracións que sobre a lectura que fixen tiveron outras persoas. O normal é que apareza de todo, a maioría son bos comentarios e poucos son malos, tamén será porque con todo o que se publica hai que ser un pouco selectivo co que se le e normalmente un ponse a ler algunhas cousas de autores que xa coñece ou que tiveron boas críticas, ventas ou porque o tema pode resultarme atrainte. Pois con esta novela que vou comentar hoxe teño un pequeno problema, todos os comentarios que vexo pola rede son excelentes, parécelles boísima, do mellor dos últimos anos no xénero e que marcará época e, aínda que gustoume a min persoalmente non me pareceu para tanto, a verdade, resultoume entretida, amena pero pouco máis. Falo dunha novela de recente publicación e que está a ter moi boas ventas, tanto no seu país como fóra del, “El nombre del viento”, de Patrick Rothfuss. De entrada non son demasiado amigo das triloxías, a verdade, sobre todo cando pasa tempo entre a publicación do primeiro e o resto, non por nada, pero as veces se deixas pasar demasiado tempo case tes que reler a anterior para recordar un pouco a historia e coa cantidade de libros que pasan entre un e outro é fácil esquecer algunhas cousas. Recoñezo que as veces é imprescindible facelo así, en partes, porque a historia enteira non seria publicable nun so volume, pero non son dos libros que me guste demasiado ler. Non é o mesmo con aqueles que teñen os mesmos personaxes pero que cada un ten unha historia que empeza e remata, polo menos non quedas con intrigas e dúbidas, e se están ben deseñados e o escritor é bo pois sempre resulta interesante. Digo isto porque esta é a primeira novela dunha triloxía na que nos vai contando a historia do protagonista. Neste primeiro conta os seus primeiros anos, e hai cousas que estaba esperando que tiveran unha explicación ou algo así e cando rematei quedei como estaba, tendo que ler o seguinte se quero despexar esas dúbidas, a verdade algo que non me gusta demasiado. Por certo, falamos dunha novela de xénero fantástico, non de ciencia ficción, senón desas de fantasía, con mundos distintos ao noso, algo de maxia, seres fantásticos e case todos os elementos do xénero.
Patrick Rothfuss é un autor nacido en 1973 en Madison, Wisconsin (Estados Unidos). Foi un asiduo lector e no ano 1991 matriculouse na universidade coa intención de estudar enxeñería química, non lle debeu gustar e pasouse á psicoloxía clínica, pero logo dedicouse a estudar asignaturas que lle resultaban interesantes sen estar matriculado de xeito oficial. Tivo varios traballos e empezou a escribir unha novela de fantasía moi longa que chamou “The song of Flame and Thunder” (que sería algo así como “A canción da chama e o trono”). Graduouse no ano 1999 con un título en lingua inglesa. Despois realizou un curso de profesor e dedicouse logo a dar clases. Agora é profesor adxunto de literatura e filoloxía inglesa na Universidade de Wisconsin. Cando rematou a súa novela envioulla a varias editoriais, pero foi rexeitada. No ano 2002 gañou un concurso presentando un extracto da súa novela e gracias a iso conseguiu que a editorial DAW Books a publicara dividida en tres tomos baixo o título xeral de “La crónica del asesino de reyes”. O primeiro tomo, “El nombre del viento”, foi editado no ano 2007, ano no que gañou o Premio Quill á mellor novela de fantasía / ciencia ficción e converteuse nun dos libros máis vendidos nos Estados Unidos. Fóra do seu país tivo moi boas ventas, en España publicouse no ano 2009, tamén con moi bos resultados. A segunda novela está prevista para o ano 2011, “El temor de un hombre sabio” e a terceira, “Las puertas de piedra” como título previsto e sen data de publicación aínda.
O protagonista e Kvothe, que vainos contar a súa vida, é un músico, mago e aventureiro que, tras ser moi famoso na súa xuventude, desaparece. Convertido en Kote atopámolo ao principio da novela levando unha taberna en Devan Lochees acompañado dun discípulo chamado Bast. Un día aparece un personaxe, chamado Cronista, que convence ao noso protagonista para que lle conte a historia da súa vida. A historia transcorre en dúas liñas, por un lado o presente no que está a contar a súa historia contando ademais con que sabemos que algunhas persoas andan a buscalo, e o pasado, a historia da súa vida contada desde o principio. Así coñeceremos a súa infancia e xuventude neste primeiro volume. Como os seus primeiros anos transcorren coa súa familia nunha troupe de músicos e actores que van polos pobos facendo o seu traballo, como un día aparece un home que lle vai ensinar os seus primeiros conceptos de maxia ademais de outras moitas cousas, como Kvothe amosa ter unhas dotes moi especiais para todas estas cousas ademais da música e ter unha facilidade natural para a aprendizaxe de calquera cousa, porque asimila todo enseguida. Un día a súa familia e todos os que van con ela son asasinados e terá que buscarse a vida, tentando sobrevivir nunha das grandes cidades da súa época. O seu gran obxectivo é ser admitido na Universidade na que se estudan todos eses conceptos máxicos dos que está chea a historia e a partir de aquí xa non vou contar máis, que creo que xa contei bastante e é a partires de este punto cando penso que a historia é algo máis interesante.
Dicía ao principio que tras ver os comentarios da xente sobre esta novela quedei un pouco “preocupado” porque non coincido demasiado coa maior parte deles. Todos falan dela como a mellor novela do xénero dos últimos anos, falando de que desde Tolkien non aparecera nada tan orixinal e ben tratado, incluso algúns din que é a mellor novela do xénero, falando de que é algo diferente, novidoso, na que o mundo fantástico aparece como algo completamente real, minucioso e incluso que parece máis unha crónica histórica que unha novela de fantasía. Coincido con eles no sentido de que está máis centrado nos personaxes e nas súas vidas que en todo o que é o mundo máxico, ademais de que é unha maxia algo distinta, sinxela, simple, sen grandes espavientos e efectos especiais, case de andar por casa, como se todo o mundo puidera facela. Si penso que o personaxe principal e atrainte e chama a seguir lendo, sobre todo para saber o camiño que o levou a vivir no presente como un humilde posadeiro cun negocio que case non ten clientes e case escondido nese pequeno pobo tras ser, como parece polo que se di, un dos homes máis importantes da súa época. Outros din que por fin leron unha novela de fantasía para adultos, e aquí si que non estou de acordo. Paréceme unha lectura máis para adolescentes afeccionados ao xénero que para outro tipo de lectores. Hai que ter claro que un ten que ser afeccionado a este xénero para que lle guste, senón o é, mellor non tentar lela, porque seguro que non lle vai gustar. A historia non está mal, é entretida e a lectura faise con agrado e tranquilidade, pero nalgúns momentos pareceume falta de emoción. Ademais non é sinxelo entrar nela, é unha novela longa, de máis de 800 páxinas e teño que dicir que coñezo a algunha persoa que ao chegar ás duascentas páxinas máis ou menos deixouna porque non a enganchou. A min pasoume algo parecido, pero como teño o costume de non deixar unha novela sen rematar continuei, e chegando ás 300 páxinas estaba algo máis metido na historia e resultoume máis entretida, pero sen chegar a engancharme tanto como outras moitas novelas deste xénero. Ademais non atopei tantos elementos orixinais como din algúns comentarios, aínda que penso que están bastante ben metidos na historia e non lle sobre nada. A parte na que sobrevive na cidade recordoume a algúns pasaxes de “Oliver Twist” e moitos dos momentos que pasa na Universidade trouxeron a miña memoria moitos momentos da saga de “Harry Potter” (que teño que dicir que lin enteira, gustoume e penso que as últimas eran, por dicilo dalgún modo, máis “adultas” e duras que esta que comento hoxe). Con isto non quero dicir que non me gustara, gustoume e entretívome, pero non tanto como os comentarios que lin antes de facer este. Claro que a literatura é algo subxectivo e os gustos son tan variados como os lectores e cada un saca as súas propias conclusións e como sempre estes son comentarios subxectivos meus que non teñen que coincidir cos dos demais, pero si que me gustaría que se algúns dos que me len leron esta novela me digan se coinciden en xeral comigo ou non.
E un último comentario sobre un aspecto que me chamou moito a atención. Estou tentando conseguir a edición en inglés deste libro porque ao final aparece un personaxe que é coidador de porcos, que nun momento din que pertence á tribu dos “paletos” que fala cunha mistura entre galego, asturiano e castelán medieval e cunhas estruturas que penso que non poden saír do autor orixinal, polo que creo que pode ser unha liberdade da tradución que me resultou sorpresiva por un lado e rara por outro, non sei como cualificalo, pero cando esta a ler ese fragmento case alucino coas conversas e as frases dese personaxe. Como antes se alguén xa a leu a ver que pensa deses capítulos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario