"La herejía", Romain Sardou

No último comentario sobre libros falaba de “El nombre de la rosa”, unha novela que provocou a publicación de moitas outras case no mesmo estilo, algunhas destacables e outras facilmente esquecibles. Parecía que de repente un montón de autores tiñan ideas do mesmo estilo, intrigas medievais con asasinatos e misterios e con temas relacionados coa igrexa. Hoxe vou comentar algunhas cousas sobre un deles, que a min me pareceu máis que decente e que está algo por riba da media neste tipo de novelas. O título é “La herejía”, dun autor francés chamado Romain Sardou, aínda que a tradución literal do orixinal francés sería “Perdoa as nosas ofensas”, que creo que é algo máis adecuado ao que nos conta na novela.

Romain Sardou é un autor nacido en 1974 en Boulogne-Billancourt, Francia. Como curiosidade comentar que é fillo do cantante e compositor Michel Sardou. Ven dunha familia de artistas, cantantes, actores e escritores. Isto fixo que a súa infancia e xuventude estiveran cheas de arte en case todas as súas manifestacións, pero foi a lectura a que gañou a partida sobre as demais. Creceu lendo as obras de grandes autores e foi o que fixo que se decidira a escribir. Deixou a escola secundaria o ano no que se ía graduar coa idea de converterse en dramaturgo. Logo asistiu durante tres anos a clases de teatro, coa idea de comprender mellor o funcionamento do mesmo e entender a profesión de actor. Posteriormente traballou no festival de Rametuelle. Nos anos noventa viaxou a Estados Unidos e traballou na Disney. No ano 2002 apareceu a súa primeira novela, a que é motivo deste comentario que recibiu eloxios da crítica e o público, chegando a cualificalo como unha das revelacións na narrativa de misterio medieval. En castelán as súas obras están editadas por Grijalbo e DeBolsillo. A primeira apareceu no ano 2004. Outras publicadas son “El peregrino del tiempo” (2006), “El círculo de los escribas” (2008) e “Líbranos del mal” (2009).

“La herejía” transcorre no inverno do ano 1284 nun pobo pequeno da diocese de Draguan, onde comezarán a suceder cousas estrañas. Aparecen tres cadáveres mutilados flotando nas augas do río Montayou e a raíz diso empezan os rumores sobre demoños, pobos malditos, seres infernais e cousas estrañas que suceden en aldeas perdidas. Pouco despois descobren un pobo perdido nos límites do condado. Logo asasinan ao bispo Haquin, o mesmo día que chega ao pobo un sacerdote novo que tiña que facerse cargo da parroquia que se ía instalar nese remoto pobo, Henno Gui, que será o protagonista da historia. Un novo sacerdote que vai provocar sentimentos encontrados entre os frades que xa están na parroquia, incluso un certo medo. Henno é un home aberto, sereno, moi intelixente e templado e pronto conquista a todos os seus compañeiros de congregación. Un home intelixente que se vai atopar cun pobo de mentes simples dominadas polo medo que provocan eses asasinatos de difícil explicación. Uns crimes que o pobo interpreta dun xeito maligno, a presencia do demo, rituais sacrílegos e aldeas malditas, tanto que incluso a Inquisición vai intervir. Aínda así a intelixencia de Henno Gui e a súa racionalidade tentarán que haxa explicacións moito máis terrenais, con xente que sabe manexar e manipular a ignorancia do pobo, tentando ver sempre baixo eses acontecementos a man do home e non do demo. Para iso contará coa axuda de dous amigos, un é o seu discípulo Floris e o outro un home forte e de bo corazón, Carnestolendas.

A novela combina varias tramas para atrapar a atención do lector, e normalmente consegue esa intención. Moitas veces os capítulos rematan en situacións que fan que o lector non poida deixalo aí e teña que pasar ao seguinte para saber que vai pasar, case como nunha novela por entregas, o que fai que a atención do lector estea sempre aberta. Ten momentos verdadeiramente fortes e violentos e o autor non tenta disimular con palabras a violencia das cousas que pasan, co que algunhas escenas son realmente desagradables. Hai varias tramas dentro da historia, todas elas, claro está, relacionadas, co que podemos dicir que non é unha novela nada simple pero tampouco tan complexa como para que o lector se perda entre os acontecementos. Tamén, como case todas as novelas deste tipo, o autor aproveita para facer unha certa crítica ao comportamento da igrexa nesa época, na que eran capaces de facer calquera cousa para manter o seu status e a súa forma de manter o poder e a visión do mundo que eles querían que o pobo tivera. Unha das mellores ideas do argumento é ese pobo illado que aparece e que se mantiña case como unha sociedade primitiva á que agora o que quererán é converter ao catolicismo a calquera precio.

O argumento está bastante ben plantexado e, aínda que a lectura en certos momentos pode ser algo árida (so en certos momentos puntuais) creo que merece a pena tomar contacto con ela. Hai que ter en conta que ten os defectos propios dunha primeira novela, pero que son menos que noutros casos. Hai ideas que non están demasiado ben aproveitadas, o que é unha pena, xa que pasaría de ser unha novela máis que decente a ser unha boa novela. Son algo máis de 300 páxinas ben escritas, cuns momentos máis que destacables, unha boa idea de partida, unha intriga bastante ben conseguida; elementos que penso que fan que estea algo por riba doutras do seu tipo. Así que penso que merece a pena afrontar a súa lectura, eu fíxeno hai un tempo e non me decepcionou, tanto é así que agora teño no listado de posteriores lecturas algunhas das súas outras obras, a ver que tal están.