Adeus “Perdidos”. Antes de nada advirto que podedes ler este post sen problemas, non vou contar nada do final, polo menos nada o suficientemente importante como para sorprender aos que non o viron aínda. E iso que coa polémica que suscitou raro é o blog no que non pon algo que pode mediatizar aos posibles seguidores que aínda non o viron. Como xa veriades por outros comentarios que fago non me gusta nada iso de contar as cousas enteiras, desvelar finais e cousas así, non creo que sexa a funcións destas páxinas que deberían limitarse a dar opinións, resumos e esas cousas, pero nada máis. Hai veces que se un non ten coidado pode aforrarse unha lectura, unha serie ou unha película, non pode ser, polo menos iso é o que penso eu.
Xa podemos despedirnos de Jack, Kate, Hugo, Sawyer, Sayid, John Locke, Sun e Jin, Claire, Charlie, Desmond..., e tamén, por que non, de Ben Linus, un dos personaxes máis sinistros que eu vin nunca nunha serie de televisión e se me apurades, ata no cine.
Hai series con calidade, simpáticas, boas e malas e despois están as que crean tal cantidade de seguidores que se converten en fenómenos mediáticos que provocan, as veces, situacións incluso esperpénticas con xente que se reúne para ver a serie, que se disfraza, que vai coa camiseta de propaganda... Algunhas fan que a xente as meta dentro da súa vida e ata, como pasou con esta sexta temporada, que o mesmo presidente dos Estados Unidos, o señor Obama, teña que cambiar a data dun discurso porque coincidía coa emisión no seu país do primeiro episodio do que se publicitou como a “temporada final”. “Lost” é unha de estas series que non deixan indiferente a ninguén, coñezo xente que non foi capaz de engancharse a ela (pouca, a verdade) e outros que se tiñan a temporada completa eran capaces de ver catro episodios seguidos e deixalo non porque no quixeran ver máis, senón porque o corpo tamén ten que descansar e hai que durmir (estes foron máis que os que non se engancharon, e algúns aparecían ao día seguinte cunha cara de sono máis que marcada e preguntando a ver que máis ía pasar, pero eu non lles contaba nada, claro). A cantidade de seguidores, de comentarios que suscita e suscitou supera con moito a calquera outra, baste facer unha busca por internet para ver a cantidade de comentarios, páxinas, vídeos e todo tipo de cousas que circulan sobre ela por todas partes.
Debo dicir que a min gustoume moito, non tanto como para ver en directo e subtitulados ás tantas da mañá os dous últimos capítulos pero si como para velos en castelán na primeira oportunidade que tiven de facelo. Non a vin no seu momento, alá polo ano 2005 que foi cando se estreou a primeira temporada en España, pero algúns anos despois conseguina e xa me fixen un fan incondicional. As tres primeiras tiven a sorte de conseguilas enteiras, co cal como mínimo caían dous diarios, iso estaba ben, porque as seguintes xa tiña que velas de semana en semana, e as veces o nivel de ansiedade que provocaba era grande (aclaro que é unha ansiedade controlable, claro, non vaia a malinterpretarse), que un quería saber que máis ía pasar e tiña que esperar unha semana enteira, insufrible. E non digo do tempo que pasaba entre unha temporada e outra, que non podía ser case un ano para poder seguir as aventuras destes homes e mulleres na illa e fóra dela, claro. Gustoume sobre todo porque tiña unha certa orixinalidade, porque creaba unha serie de situacións de tensión moi ben levadas, porque había sempre uns interrogantes e unhas cousas que animaban moito a imaxinación... Sobre todo gustoume polos personaxes, bastante ben definidos pero sempre con algunha sorpresa na súa forma de actuar, polo menos nos principais e algúns deles moi ben deseñados, a verdade. E tamén paréceme boa pola forma da realización, case de cine, con escenas ben montadas, cambios de ritmo e unha serie de elementos que a achegaban moito ao cine. De todos os personaxes quédome con dous que son os meus favoritos, cada un terá os seus, porque hai ben onde elixir, pero para min os mellores son Hugo e Desmond. Hugo, cun corazón tan grande como o seu corpo, creo que está presente en moitos dos mellores momentos da serie, sempre de bo humor, cun sorriso na boca, e foi dos meus preferidos desde o principio. Logo apareceu Desmond, o pobre home que tiña que estar pechado no búnker marcando a serie de números que tanto nos desoncertou a todos ata que soubemos, máis ou menos, para que valía. Alí estaba el marcando 4, 8, 15, 16, 23, 42 cada 108 minutos para que non pasara nada, sen saber que ía pasar se o deixaba. Nas primeiras aparicións non parecía que fóra importante, pero pouco a pouco foi collendo protagonismo.
Para sempre quedarán entre nós as aventuras dos pasaxeiros dun dos voos máis famosos da televisión, por non dicir o que máis, o 815 de Oceanic Airlines en viaxe de Sidney a Los Ángeles. Vai ter un accidente e caer nunha illa do Pacífico, e quedan 48 superviventes que teñen que tentar subsistir co que a illa pode ofrecerlles. Ao principio todo parece normal dentro da traxedia, tentan apañarse como poden, buscan comida, auga, refuxio, todo vai ben e van solventando todos os problemas que aparecen. Xa nos primeiros capítulos imos vendo cales van ser os protagonistas, algúns toman o papel de líder do grupo e van encargándose das cousas. Pero ao pouco empezan a pasar cousas estrañas, e non poucas. De repente esa illa que parecía deserta resulta que está máis chea de xente que o metro de Madrid en hora punta. Están eles, pero tamén están os que van a chamar “os outros”, pero non vai quedar aí a cousa, que cada capítulo que pasa aparece e aparece máis xente. Despois temos as construcións subterráneas, cada unha coa súa función que iremos descubrindo pouco a pouco. Osos polares, ídolos xigantescos, a compañía Dharma, que parece levar alí anos facendo experimentos e unha morea máis de cousas, de xente e por riba de todo, o fume negro ese que fai un estraño son e que acaba con todo o que se pon por diante. É imposible poñer aquí todo o que lles pasa, porque son infinidade de cousas, por non falar dos saltos no tempo, cara adiante, cara atrás, o presente (nalgún momento nin sabemos cando están a pasar as cousas), pero aínda que poida parecer un lío, non o é. O maior mérito da serie é precisamente que pouco a pouco aparecen respostas, claro que moitas veces estas respostas traen consigo moitas máis preguntas, pero os guionistas souberon atrapar perfectamente ao espectador. Tanto é así que algunha vez un volve a ver un capítulo de temporadas anteriores porque sae un personaxe do que falan e quere comprobar que, efectivamente, estaba alí nese momento, e estaba, claro. Os guións están perfectamente montados para ter ao espectador pendente de cada frase, de cada xesto, de cada situación, da xente que sae en calquera lugar en cada momento e un está desexando pillar a estes guionistas nun renuncio, pero eu, polo menos non o conseguín.
E logo temos a Jacob e ao seu irmán, aos que por fin lles dedican nesta sexta temporada un capítulo enteiro no que podemos saber algo máis das súas vidas, de onde saíron e como viviron ata chegar ao momento no que os coñecemos. Ao final a serie non deixa de ser a eterna loita entre o ben e o mal, como en calquera conto case infantil, pero cunha complexidade que estes non teñen. Claro que Jacob é tan bo que as veces dá algo de pena, e o irmán, do que non coñecemos o nome, é malo por culpa das circunstancias, así que tampouco é para tanto. Neles dous está un dos elementos centrais da serie, de todo o que pasa e de moitas das explicacións das cousas que suceden.
E hai uns días rematou, foron seis temporadas cheas de emocións, dúbidas, misterios, maldades, bondades, incógnitas, viaxes no tempo, casas, chozas, praias, illas e cidades. A min encantoume este final, e non coincido con moitos dos comentarios que circulan pola rede. A verdade é que non sei que esperaban, porque en primeiro lugar era imposible que absolutamente todo quedara resolto e aclarado. O importante da serie, por se alguén non se deu conta eran as persoas, os perdidos, persoas perdidas nunha illa, perdidas nas súas vidas, perdidas nas súas relacións..., en case todo. E iso quedou resolto, as relacións entre eles, as cousas que viviron e sufriron, as penas e as alegrías quedaron rematadas. Non quero incidir máis e quedará todo para comentarios, se os hai, ou para correos, que sei que hai xente que aínda non o viu e está esperando, así que non lles vou desvelar nada, xa falaremos despois e espero que lles guste tanto coma min.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=WYRheDdIu80&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario