No último post dicía que aínda me quedaban algunhas cousas por comentar de “Fringe”, so dixera algo xeral e sobre os personaxes, pero case nada sobre o argumento, as historias que nos conta e o que realmente pasa nela, que é o mellor de todo. Os personaxes son máis que decentes e atraentes, unha das razóns fundamentais para que teña o éxito que ten, son curiosos, complexos, nada planos e sempre descubrimos en cada capítulo algún dato máis sobre eles que fai que aínda queiramos saber máis.
Os guionistas din que para facela tiveron varias fontes de inspiración. Eles mesmos falan de series como “Expediente X”, “Dimensión desconocida”, películas como “Viaje alucinante al fondo de la mente” ou as novelas de Michael Crichton. Algúns din que as similitudes con un clásico da televisión como “Expediente X” son máis que claras e en moitos sentidos isto é así. Por exemplo a estrutura dos episodios é moi similar. Todos empezan coa, digamos, presentación do interrogante científico, aparece o personaxe que será o que teñan que investigar, logo o tema de fondo da serie, o desenvolvemento do capítulo e, ao final, sempre abren un interrogante sobre algún dos personaxes principais. É case igual á mencionada anteriormente. Recoñezo que fun fan de “Expediente X” durante moito tempo, pero non ata o final, as dúas últimas temporadas teño que dicir que xa me cansaron un pouco e o esquema era algo repetitivo. Ademais os dous protagonistas non me resultaban tan “vivos” como os de “Fringe”. Ao principio estaba ben o do axente Mulder e a axente Scully, pero creo que eran algo planos, demasiado iguais sempre e con pouco desenvolvemento persoal, centrábanse máis nas cousas que pasaban que nos personaxes e iso cansoume un pouco. Non sei se con “Fringe” pasará o mesmo, pero de momento non. Ademais a primeira centrábase máis en cuestións de extraterrestres e esas cousas, algo máis fantásticas, mentres que nesta, como dixen antes, os temas son, aínda que fantásticos, máis “terrenais” e científicos, algúns non completamente cribles, pero se un ten un pouco de imaxinación pode pensar a onde nos poden levar os descubrimentos científicos e a tecnoloxía.
O primeiro episodio é un piloto de oitenta minutos de duración e foi o que me fixo dicir “esta serie vaime gustar bastante”, e cada vez que vexo un esta idea inicial queda confirmada. Empeza cun estraño accidente de aviación no que todos os pasaxeiros morren dun xeito moi pouco normal, máis que raro, e será o punto de partida para a investigación e todo o que se vai montar despois. Neste e nos seguintes veremos como en todo o mundo están a producirse unha serie de feitos que chaman a atención das forzas de seguridade. Todos teñen algo en común, ningún deles ten unha explicación científica sinxela e razoable, e son denominados polos investigadores como o “Patrón”. Neste primeiro a axente Olivia Dunham e o seu noivo e compañeiro John Scott acoden para a investigación. Unha substancia descoñecida afecta ao axente Scott, deixándoo case morto. Ela decide poñerse en contacto con Peter Bishop para que a axude a sacar ao seu pai, o científico Walter Bishop, do psiquiátrico no que leva metido máis de 15 anos. A razón é que este científico levou a cabo unha serie de investigacións nos anos 70 nas que parecen inspirarse todos os feitos do “Patrón”. A partires de aquí, cada capítulo trata un episodio relacionado con ese patrón que ten de cabeza aos investigadores, pero do que máis de un parece saber máis do que di.
Hai que dicir que a produción é impecable, limpa e seria, ben dirixida e cuns actores, como xa dixen, moi metidos nos seus papeis. Sempre temos máis dun momento de humor para romper un pouco coa tensión que xera cada capítulo, xa que case sempre as situacións lévanse ao límite. Así o ritmo é rápido, non deixa demasiado respiro ao espectador, que ten que estar sempre atento a todo o que pasa, porque calquera detalle pode ser importante para ese capítulo, pero tamén para calquera dos que veña despois. É unha serie dinámica, atractiva e entretida e que vai gañando en interese a cada capítulo que vemos. Isto é debido a ese concepto central do “Patrón” que nos vai ter intrigados en todo momento. Non so iso, senón que moitos dos personaxes, incluídos os principais, esconden moito máis do que parece en cada momento. Hai varios que non sabes de que lado están, porque nun momento parecen dun e ao momento seguinte do outro, e as veces están nos dous. O xefe do equipo é un deles, sempre seco, eficaz, pero que a veces mantén algunhas conversas e actitudes que fan que desconfíes del completamente. A encargada dos contactos coa empresa Massive Dymanics, Nina Sharp, é outra dese tipo, que non sabes moi ben a que cartas xoga. E non digamos nada dese que chaman “o observador”, que so sabemos del que está en todas partes e que come as cousas con moito, pero moito, picante. Así esta idea de fondo que anda por todos los episodios é un dos seus maiores méritos, unha idea moi interesante e algo novidosa para a televisión, sobre todo polas grandes posibilidades que ofrece e que imos descubrindo pouco a pouco.
Xa vedes que me deu para bastante, e creo que podería escribir algo máis, pero agora prefiro que tomedes contacto con ela, que tentedes vela e a ver se vós enganchades tanto coma min coas historias destes tres personaxes e todos os interrogantes científicos e tecnolóxicos que nos vai plantexar, xa que, como dixen máis dunha vez, a verdade é que dá un pouco de medo pensar nas cousas que se poderían facer neste momento ou dentro de pouco tempo; ¿ou alguén estará a facelas xa?...
E como remate, unha frase que escoitei no capítulo de onte e que vale para resumir perfectamente o argumento da serie: “É como se alguén estivera experimentando e o mundo fóra o seu laboratorio”.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=BmICUZMhYuM&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario