Normalmente comento aquí unha serie de televisión cando xa vin polo menos unha temporada completa, de todas as que apareceron vin todas as que hai ata este momento, ou polo menos todas as que puxeron aquí. Pois hoxe imos romper un pouco esa norma e vou falar dunha serie da que so levo catro ou cinco capítulos, pero debo dicir que so con iso xa me ten intrigado, interesado e facendo cábalas sobre o que pasa, o que pode pasar e o que vai pasar. Sempre me gustou moito a ciencia ficción, tanto no cine como na literatura, e fun un lector empedernido de autores como Assimov, Clarke, Heinlein e outros considerados como clásicos e que tamén aportaron moitas cousas ao cine, xa que hai un gran número de películas que saíron directa ou indirectamente das súas novelas. Na televisión levábamos uns anos sen ver algo máis ou menos decente neste campo, e refírome a algo que poida responder ao xénero, é dicir, que teña máis de ciencia que de ficción, creo que me explico. Pois esta responde perfectamente a esa idea, ten, dentro do fantástico, un tratamento bastante serio das cousas e unhas explicacións medio científicas que poden convencer a aqueles que a vexan coa mente aberta, os escépticos ou os que non se crean nada mellor que non a vexan.
Falo dunha serie da que están agora a poñer en Canal+ a segunda temporada, como dixen eu so levo cinco da primeira, pero a sigo con moito interese. Chámase “Fringe”, que viría ser algo así como “no borde, ao límite”. O título fai referencia a que as cousas que aparecen nela desde un punto de vista científico quédanse aí, no limite, na fronteira entre o posible e o imposible (de momento). Moitos dos temas que aparecen poden soar á xente interesada en temas científicos, pero os guionistas avanzan un paso máis adiante no sentido de ata onde nos poden levar os descubrimentos científicos, e teño que dicir que as veces dá un pouco de medo ver a onde poderíamos chegar con algunhas das cousas que aparecen. Cando Verne escribiu as súas novelas moitos pensaban que era un tolo, que esas cousas non poderían chegar nunca, e case todas foron realidade máis pronto ou máis tarde. Pois nesta serie pasa algo parecido, moitas das cousas que aparecen non son posibles, pero si en menor medida do que o fan, o que quere dicir que a maior parte delas poderían selo máis pronto ou máis tarde.
Un dos guionistas da mesma é J. J. Abrams, os afeccionados recoñecerán nel a un dos que ultimamente converte en éxito case todo o que toca, por mencionar o máis coñecido, é un dos creadores doutra serie que comentei hai pouco e que xa é un clásico recente, “Perdidos”, ademais doutras e dalgunhas películas tamén con bastante éxito. A verdade é que ten algunhas similitudes con esta en canto á forma de desenvolver os capítulos, sempre con bastante tensión e facendo que o espectador estea pendente de cada detalle, xa que hai unha serie de elementos que son comúns a todos os capítulos. Cada un ten unha historia, pero hai varios personaxes e situacións recorrentes en todos eles que fan que un estea máis pendente.
Temos a tres personaxes centrais, moi peculiares todos eles e que esconden unha boa cantidade de cousas que iremos descubrindo capítulo a capítulo. Temos por un lado a un científico algo tolo, excéntrico e moi peculiar, algúns o describen como unha mistura entre o doutor Frankenstein e Albert Einstein, e hai que recoñecer que a comparación non é mala. Chámase Walter Bishop (interpretado por John Noble, unha cara medianamente coñecida sobre todo da televisión), é o encargado de desvelar todos os misterios científicos desde o seu laboratorio dunha coñecida universidade. No fondo el é o responsable de case todo o que pasa, xa que uns anos antes do momento actual e xunto con outro investigador, traballou para o Goberno de modo secreto. Todo o que pasa son cousas que parten das ideas que eles dous desenvolveron case vinte anos antes. Por causas non demasiado claras, de momento, Walter Bishop acabou recluído nun psiquiátrico no que estivo 17 anos e do que o sacan os axentes federais ao ver que os casos nos que traballan están directamente relacionados coas súas investigacións. O seu colega de traballos é William Bell, fundador dunha empresa punteira e que parece que está detrás de todo o que pasa, xa que en teoría aproveitou esas investigacións para desenvolver todas as posibilidades das mesmas. Para os afeccionados este papel é interpretado por Leonard Nimoy, o señor Spock doutro clásico, “Star Trek”. Este Bishop paréceme un personaxe xenial, ademais de ser o centro de case todo o que pasa tamén é o que pon de vez en cando cos seus despistes, peticións, respostas unha nota de humor que lle da un aire menos transcendente á serie. Temos logo ao seu fillo, Peter Bishop (interpretado por Joshua Jackson), un home de gran intelixencia e que ten o traballo de controlar e tentar entender as cousas que di ou fai o seu pai. Un bo personaxe tamén, fundamental para o traballo que desenvolven e que vai establecendo pouco a pouco unha certa relación coa protagonista feminina. Esta é Olivia Dunham (á que lle da vida a actriz Anna Torv), é unha axente do FBI que terá que xuntarse no primeiro episodio aos dous anteriores para tentar salvarlle a vida ao seu noivo. É unha muller de moito carácter, con certos problemas no seu pasado que descubriremos pouco a pouco. Non é capaz de ver as cousas dun xeito frío e moitas veces as súas opinións e sentimentos inflúen demasiado no seu traballo, algo que os seus superiores non ven demasiado ben, pero que toleran debido ao seu gran potencial de traballo e os seus resultados. A verdade é que nas series non son demasiado habituais as protagonistas femininas, aparecen, pero normalmente non dun xeito tan central como nesta, e teño que dicir que me parece un personaxe moi bo, con moito carácter e ben interpretado, unha muller dura e centrada no seu traballo pero que non deixa en ningún momento de lado os seus sentimentos. Tras un primeiro episodio de presentacións dos personaxes todos eles pasarán a traballar nunha especie de sección medio secreta ás ordes dun axente federal que será o encargado de asignarlles as misións e controlar o seu desenvolvemento.
Logo temos unha serie de personaxes que aparecen en todos os capítulos, desde axentes federais ata presencias recorrentes en todos eles e dos que, pouco a pouco, imos sabendo máis cousas, aínda que tamén xeran moitos interrogantes. Os máis importantes son ese axente federal que controla a estes tres mencionados, Philip Broyles. Temos tamén a Nina Sharp, un dos máis intrigantes e que esconde máis cousas, é unha empregada de alto nivel de Massive Dynamics, a empresa fundada polo socio do doutor Bishop e que ten relación con toda a tecnoloxía e ciencia que aparece nos casos. E logo temos a un misterioso personaxe, ao que chaman “o observador”, que aparece por todas partes, sempre presente, mirando todo o que pasa pero sen intervir.
Creo que vou a deixar o resto para outro día, que aínda me quedan cosas por comentar e este xa quedou un pouco longo, así que nun post posterior algo máis direi, así quedades pendentes, igual que eu entre capítulo e capítulo de “Fringe”
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=29bSzbqZ3xE&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario