Hoxe non vou exactamente a falar dun libro en concreto, senón da produción dun autor que me gusta moito e agora que estou a ler algunha das súas primeiras novelas penso que merece aparecer por aquí, aínda que é ben coñecido, supoño, por todos os afeccionados á lectura. Falo de Carlos Ruiz Zafón. Gústame moito non so polas historias que desenvolve, que soen ter sempre algún elemento orixinal dentro dunha serie de fórmulas ben coñecidas pero ás que lles da sempre un toque persoal que fai que me resulte bastante atractivo. Pero no que máis me gusta é no uso que fai da linguaxe. Hai un par de anos que lin a súa novela máis coñecida, “La sombra del viento”. A verdade é que pasou un tempo entre a época na que foi un gran éxito de ventas e o momento no que a lin, non por nada en concreto, pero por outras preferencias e lecturas pendentes foi quedando no andel dos libros por ler durante bastante tempo. E teño que dicir que nada máis empezar a lectura quedei atrapado por ela. A forma que ten de escribir paréceme excelente, como xoga coa linguaxe, as comparacións, metáforas e todos os recursos que utiliza son, creo, xeniais en moitos sentidos, conseguindo reflectir perfectamente aquelo que quere e facendo que o lector quede sorprendido e identificado con esa forma de xogar coa lingua.
Naceu en Barcelona en 1964. Educouse no colexio dos xesuítas de Sarriá e posteriormente cursou estudos de periodismo, dedicándose posteriormente á publicidade. En 1992 decide deixar o seu traballo como director creativo e dedicarse á escritura. A súa primeira novela é do ano 1993, “El príncipe de la niebla”, coa que obtivo o Premio Edebé de literatura xuvenil. Co gañado decide marchar a vivir aos Estados Unidos, á cidade de Los Ángeles, onde reside desde 1994, adicándose ademais da escritura ao traballo de guionista cinematográfico. En 1994 publica “El palacio de la medianoche” e “Las luces de septiembre” en 1995. Estas tres son novelas pensadas para un público xuvenil e no ano 2007 reuníronse no volume titulado “La trilogía de la niebla”. En 1999 aparece “Marina” (que é a que estou a ler nestes momentos). No ano 2001 aparece a súa primeira novela non pensada para público xuvenil, “La sombra del viento”. A novela foi finalista do Premio Lara do ano 2000 mais non gañou, aínda que as bases indicaban que so se publicaría a novela gañadora a Editorial Planeta decidiu facer unha excepción tendo en conta a calidade da novela. Non tivo éxito rapidamente, sobre todo a nivel de crítica pero a través das recomendacións dos propios lectores chegou a ser un auténtico fenómeno literario. Pronto chegou a sona a outros países e tres anos despois foi traducida a corenta linguas. Obtivo o Premio José Manuel Lara á obra máis vendida en España; a biblioteca de Nueva York a seleccionou como “libro para recordar” e foi recoñecida en Francia como a mellor novela estranxeira do ano. Conseguiu tamén un bo éxito por parte de crítica. No 2008 levaba 247 semanas na lista de libros máis vendidos en España e vendera uns 10 millóns de exemplares en todo o mundo. Nese mesmo ano apareceu “El juego del ángel”, no que retomaba algúns aspectos da novela anterior, e que tamén foi un gran éxito tanto en España como en moitos outros países. Ademais parece ser que ten previstas dúas novelas máis seguindo os mesmos principios destas dúas.
Como dixen ao principio lin “La sombra del viento” non hai demasiado tempo e cativoume por completo. A idea do Cemiterio dos libros esquecidos deixoume encantado, tanto polo concepto como por como estaba plasmado na novela, o lugar, como era, o que alí pasaba; pareceume fascinante, case tanto como a historia que nos conta. O protagonista, Daniel Sempere, nunha cidade de Barcelona que é case outro personaxe máis, é levado polo seu pai ata o Cemiterio dos libros esquecidos, un sitio misterioso, cunhas condicións para entrar que son sorprendentes e no que terá que escoller un libro, que terá moito que ver coa súa vida posterior. Aínda que sería máis xusto dicir que é o libro o que te escolle a ti. O libro que escolle titúlase igual que a novela, e o autor é Julián Carax. Este será o que provoque que se vexa inmerso en intrigas, misterios e historias de amor. Unha historia que ademais ten momentos de aventura, humor e suspense, case de todo. Ademais dunha serie de personaxes do máis intrigante e misterioso, todos ocultan algo e o lector ten que pensar e tentar saber que é o que pasou en realidade xunto con Daniel. Debo dicir que é unha das miñas novelas favoritas, e aínda que non teño demasiado costume de reler cousas, creo que dentro duns anos volverei lela.
Do mesmo tipo é a seguinte, “El juego del ángel” que tamén transcorre máis ou menos pola mesma época en Barcelona e tamén aparece nela o cemiterio dos libros. Gustoume algo menos que a anterior, pero é que a outra gustárame moito. Neste caso vainos contar a historia de David Martín, un periodista que é contratado por un misterioso personaxe, Andreas Corelli, para que escriba un libro que sirva como base para unha nova relixión. A idea tamén é bastante orixinal e tamén ten moitos elementos tanto de misterio como fantásticos. Temos o mesmo estilo fluído, con axilidade en todo o que conta, sexa descritivo ou narrativo e tamén os elementos fantásticos, as historias de amor, o humor e todos os elementos da fórmula que lle deron o éxito a este autor.
As outras dúas que lin forman parte do que se considerou literatura xuvenil e teño que dicir que como tal resultáronme bastante atraentes e entretidas. Nelas vemos xa as constantes de toda a súa produción, esa forma de narrar que te engancha case desde o principio, eses personaxes normalmente perdedores que se teñen que enfrontar a cousas coas que nunca soñaron e, sobre todo, esa forma de tratar a lingua que xa mencionei que nestas, aínda que non tanto como nas dúas últimas, xa está completamente presente. Tamén aparece outra das constantes da súa obra, os elementos fantásticos (recordo que Stephen King fixo unha estupenda crítica de “La sombra del viento”, cualificándoa como unha das súas novelas favoritas) que fan que as veces quede entre unha novela fantástica con elementos clásicos da novela de terror. A primeira foi “El palacio de la medianoche”. Unha historia ambientada en Calcuta onde uns rapaces que viven nun orfanato e teñen unha sociedade secreta vense inmersos nunha historia de asasinatos, inventos e personaxes que non se sabe se están mortos ou vivos. Esta en concreto púxena como lectura nun dos meus cursos e gustoulles bastante a todos. Penso que é mellor que moitas das que as veces aparecen polo centro recomendadas polas editoriais, xa que ten algo máis de complexidade na trama e nos personaxes, aínda que se non se fai unha lectura atenta un pode perderse un pouco dentro da rapidez coa que, nalgúns momentos, se desenvolve a historia. A outra, que rematei hai pouco, foi “Marina”, que tamén segue un esquema similar e na que se poden ver certos inicios das cousas que aparecen nas dúas últimas. Transcorre na cidade de Barcelona e o ambiente é moi parecido e como nas outras o personaxe principal, un rapaz que vive interno nun colexio case sen ver aos seus pais, vese metido dentro dunha historia causada polo coñecemento da Marina que lle dá título á novela. Así terá contacto cunhas historias do pasado que terá que investigar ata chegar a unha serie de sorpresas e situacións que terá que afrontar con valentía e superando os seus medos. É posible que probe para o curso seguinte cos alumnos a ver que lles parece.
Xa o dixen ao principio, Ruiz Zafón converteuse nun dos meus autores favoritos e, mentres espero a publicación da próxima terei que conformarme con ler as outras dúas dos seus inicios que aínda non lin. Penso que é un autor máis que recomendable, por un lado polas historias que desenvolve, os personaxes e as situacións, pero sobre todo polo seu estilo, pola forma de xogar coas palabras para conseguir reflectir perfectamente na imaxinación do lector aquelo que quere que o lector vexa e sinta, son novelas nas que é fácil imaxinar o que está a pasar e iso non é fácil de conseguir.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=-up6kKEevWk&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
A min tamén me gusta moito Zafón.
ResponderEliminarDas anteriores a La Sombra del viento, recomendo Marina
un saúdo