"A conxura dos necios", de John Kennedy Toole

Nestes últimos anos lin bastantes novelas, unhas gustáronme máis que outras, outras entretivéronme e tiven a sorte de que foran moi poucas as que non me atraeron. De todos modos moi poucas sorprendéronme de verdade, parecéronme distintas ou con algo máis do habitual. Esta de hoxe lida xa hai tempo, está dentro desa categoría das “distintas” e que no seu momento sorprendéronme moi gratamente. Hai pouco regaláronma nunha edición traducida ao galego e editada por FaktoriaK (que xa comentei nun post anterior que estaba a editar traducións moi interesantes), e iso fixo que me decidira a volver a lela, disfutándoa tanto ou creo que máis, que a primeira vez. Falo de “A conxura dos necios”, de John Kennedy Toole.

John Kennedy Toole naceu en Nova Orleáns en 1937. Parece que tivo unha infancia algo complicada a causa do carácter da súa nai. Foi un bo estudante e tras graduarse na Universidade de Tulane licenciouse en Lingua Inglesa na Universidade de Columbia. Logo pasou un ano como profesor asistente no Colexio Hunter. Tentou conseguir un doutorado en Columbia, pero foi recrutado polo exército en 1961 e destinado a Porto Rico, onde serviu dous anos, entre outras cousas ensinando inglés aos recrutas hispanofalantes. Regresou a Nova Orleáns e deu clases no Dominican College. Tamén traballou unha temporada nunha fábrica de roupa masculina e incluso andou con músicos de rúa e traballou como vendedor tamén polas rúas. Moitos destes escenarios aparecen na súa novela “A conxura dos necios”, que el mesmo considerou, tras escribila, unha “obra mestra”. Presentou a mesma a varias editoriais, pero ningunha se atreveu a publicala dicindo, por exemplo, “que non trataba de nada”, cando en realidade a razón sería que era posiblemente demasiado directa, descarnada e crítica. Estas negativas tiveron efectos moi negativos nel, que entrou nunha forte depresión que o levou á bebida, a descoidar as súas actividades profesionais e a sentirse un completo fracasado. Todo isto culminou no seu suicidio en 1969 poñendo un extremo dunha mangueira no tubo de escape do seu coche e o outro na ventá. Deixou unha nota de suicidio, que a súa nai destruíu. Thelma Toole, a súa nai, conseguiu que o escritor Walter Percy lera a novela do seu fillo, sentíndose rapidamente apaixonado con ela e conseguindo a súa publicación en 1980, escribindo el mesmo o prólogo. O propio Percy recoñece que a nai de Toole foi moi insistente e ante isto decidiu ler a novela, que ao principio pareceulle boa, pero a media que avanzaba o calificativo pasou a xenial. Autor e novela recibiron en 1981 o Premio Pulitzer a título póstumo e o premio á mellor novela estranxeira en Francia nese mesmo ano. Outra novela completa a produción deste autor, “A Biblia de Neón”, que escribiu con 16 anos e que sempre considerou demasiado xuvenil para tentar publicala. Ao final viu a luz, gracias ao éxito da anterior, en 1989.

O título fai referencia a unha cita de Jonathan Swift: “Cando un verdadeiro xenio aparece no mundo, recoñecerédelo por esta sinal: todos os necios conxúranse contra el”. E isto é o que máis ou menos lle pasa ao protagonista da novela, Ignatius Reilly, un “xenio” que parece que ten a todo o mundo en contra, incluso á súa propia nai. Poderíamos resumila nas peripecias e aventuras de Ignatius, un personaxe excéntrico e estrambótico, que tenta vivir dentro do mundo normal e vese obrigado a atopar traballo para poder pagar unha débeda. É un inadaptado social, dentro claro está dos parámetros da sociedade na que se move, onde para el os inadaptados son todos os demais, nunca el. Quere que todo o mundo saiba o que pensa, e para iso vai plasmando nunha especie de diario tan estraño como el, as súas ideas, vivencias, as cousas que lle pasan no día a día. Todo iso queda plasmado nuns cadernos marca “Big Chief” (“Gran Xefe”) que anegan a súa habitación, tan caótica como a súa vida. A causa dun accidente da súa nai co coche vaise ver obrigado a saír de casa e buscar traballo. Esta sería a liña central da novela, as aventuras e desventuras de Ignatius no mundo real, aínda que sexa un mundo tan caótico e estraño como a súa propia vida e forma de ver o mundo. Porque a xenialidade da novela vai ser o rosario de personaxes cos que se vai atopar ao longo de todas estas aventuras. Primeiro en “Levy Pants”, onde traballará na oficina dunha fábrica de pantalóns, teoricamente encargado do arquivo, pero claro, iso é pouco para el e as cousas irán máis alá. Logo, indo á base da economía, será vendedor na rúa de pan e salchicas, claro que o termino “vendedor” será máis ben un título honorífico que real. Non sería demasiado complicado contar algo máis, pero penso que para todos aqueles que non a leran, o mellor é ir descubrindo as cousas a medida que len a novela. A acción se desenvolve na cidade de Nova Orleáns, quizais unha das cidades máis distintas dos Estados Unidos, converténdose en moitos aspectos nun personaxe máis.

Ignatius posiblemente sexa un dos mellores personaxes literarios nos que podo pensar. Algún fan a comparación con Don Quixote, máis que polo punto de tolería penso eu, que por esa idea central de ver as cousas máis como un lle gustaría que foran que como en realidade son, buscando sempre un mundo ideal, mellor e máis ordenado segundo os seus propios ideais. Un home de pouco máis de trinta anos, que vive coa súa nai e que o único que quere é un mundo mellor. Ben, iso e que se solucionen os problemas da súa válvula pilórica, posiblemente a máis famosa de toda a literatura e que da pe a momentos realmente hilarantes. O seu aspecto, a súa forma de vestir, a súa hixiene o a súa forma de mostrarse pola cidade é algo realmente impresionante, case tanto como o seu reloxio do rato Mickey, outro elemento característico. El é o centro da historia, a súa forma de ver as cousas, a vida e a revolución que quere para un mundo que non lle di nada. A súa única “amiga” por dicilo dalgunha maneira é unha especie de noiva que tivo en certo momento e coa que mantén unha case violenta correspondencia. Ela é Myrna Minkoff, outra muller tamén algo especial, parecida a el en algunhas cousas e que sempre estará presente en case todo o que Ignatius fai. Pero o mellor da novela é o rosario de personaxes que aparecen ao redor da vida do protagonista. Todos eles fan da novela unha amarga e dura crítica contra a clase media americana, contra as súas preocupacións, as súas actividades e forma de ver a vida da que non se salva ninguén, un rosario de personaxes cada un máis desagradable e estraño que o anterior, tanto que algún fan parecer a Ignatius case normal, coherente e digno. Poderíamos empezar coa súa propia nai, Irene Reilly, unha muller que por un lado vive para o seu fillo pero que por outro non quere máis que librarse de el e que gracias a unhas amistades que fará ao principio da novela, irá vendo cousas que antes non vía. Case sempre queixándose da vida que lle da o seu fillo e da súa “arturitis”, unha dor que non lle deixa vivir en paz. Quizais un dos máis destacados sexa o patrulleiro Ángelo Mancuso, un policía practicamente inútil, desprezado e vacilado por case todos, pero moi digno no concepto do seu traballo, o seu obxectivo principal nesta vida é facelo ben e conseguir algunha detención (algo que o seu xefe tamén desexa con ansia). Mancuso, para conseguir este obxectivo, terá que traballar de incógnito, cuns disfraces realmente ridículos e esaxerados e incluso confinado en certo momento case a vivir nos baños dunha estación de autobuses. Está casado e ten fillos, pero sempre aparecen como algo case alleo a el, están, pero como se non estiveran, case como el para eles. A nai de Ignatius, por cousas da historia, farase amiga deste policía e dunha tía do mesmo, Santa Battaglia, que será en parte a encargada de abrirlle os ollos a Irene para que bote ao seu fillo de casa e poida levar unha vida máis normal, ademais, como é viúva tamén actuará de celestina para conseguirlle un noivo á pobre Irene.

En cada lugar polo que pasa Ignatius teremos a unha serie de personaxes que ademais entrecruzáranse dunha maneira bastante simpática e curiosa. Así ao principio da novela nai e fillo entran nun local de copas. Aí teremos a Lana Lee (dona do bar) que ademais do seu bar ten unha serie de estraños e escuros negocios xunto con George que descubriremos a medida que leamos. Nese bar traballa Darlene, unha muller que se encarga de que os clientes beban máis. Ademais nese bar entrará a traballar Jones, outro deses personaxes realmente xeniais (un dos meus favoritos xunto co protagonista e Mancuso), un negro protestón, algo reivindicativo pero realmente “pringado”, obrigado a traballar limpando o bar por unha miseria ante as ameazas da xefa e a policía. Xenial este Jones tanto pola súa forma de falar como, sobre todo, polas cousas que di.
Cando Ignatius entra a traballar en “Levy Pants” aparecerá outro grupo. Alí está o señor González, quizais un dos máis “normais” da historia. O xefe da oficina e un dos poucos que traballa de verdade en toda a novela. Pero aquí imos atopar a outros deses bos de verdade, a señorita Trixie, unha secretaría que tería que levar varios anos xubilada. ¿Por que non o está? Porque a señora Levy, a esposa do dono da fábrica de pantalóns, está empeñada en ser a salvadora desta pobre muller que o único que quere é xubilarse e o xamón que non lle regalaron na Pascua. A señora Levy, case salvadora do mundo, que di que non pode xubilarse porque iso acabaría con ela baseándose nun curso de psicoloxía que non chegou a superar. O dono da fábrica, o señor Gus Levy, unha especie de playboy de medio pelo ao que non lle preocupa demasiado a fábrica, máis metido en vivir a vida, saír, xogar ao tenis, viaxar...
Logo, cando empece a vender salchichas, un traballo que a súa nai considerará humillante e baixo para unha persoa que ata estudou na universidade, teremos a outro grupo máis, desde o dono da empresa dos carriños, Dorian Greene ou o ancián señor Claude Robichaux.
Paréceme imposible plasmar aquí como é toda esta fauna de seres humanos que aparece na historia, a verdade, así que o mellor é que vos mesmos os descubrades.

É unha novela disparatada, ácida e á vez tremendamente intelixente. Unha traxicomedia onde as gargalladas deberían aparecer máis dunha vez, pero tamén a amargura e a tristeza. O autor reflexa a sociedade que lle tocou vivir nun ton burlón e crítico, aínda que podemos seguir recoñecendo moitas das actitudes que aparecen na novela na nosa sociedade actual. Piedade, comprensión, amargura, resignación, tristeza, alegría e moitos outros sentimentos poderán saír á luz coa súa lectura, e cando, coma min, fíxose unha segunda vez, moito máis. Díxose que reflexa tamén algunhas das vivencias do propio autor, polo que podemos pensar en Ignatius como unha especie de trasunto caricaturesco de Toole. Por outro lado é inevitable pensar que, posiblemente, a súa tempérana morte privounos doutras novelas, incluso dunha posible continuación, xa que o final desta da pe a pensar neles, unha verdadeira pena.

Unha novela que considero imprescindible de verdade para todo bo afeccionado á literatura, unha obra que hai que ler, e lela con calma, con cariño, disfrutándoa. Se non o fixeches é algo que recomendo moito, ides disfrutar, e para os que o fixeran hai tempo penso que pasados uns anos é tamén recomendable sacala do estante e volver a tela entre as mans.

Cómo conocí a vuestra madre

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=40NAXqTIsr0&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Hai xa uns cantos anos o que estaba de moda nas series de televisión era a comedia, tiñamos comedias familiares, comedias de situación, comedias de parellas, eran as que dominaban por completo a programación. Pero como todo neste mundo as cousas soen ir por modas, e de repente case desapareceron este tipo de produtos. Podemos ver como agora a tendencia é polas series policiacas, ou de forenses, xunto coas de avogados e algunhas cousas máis dese tipo, normalmente todas bastante serias e con pouco humor. A verdade é que boto de menos algunhas daquelas de antes que o único que pretendían era conseguir o sorriso do espectador, e non por nada, pero a verdade é que aínda que hai algunhas agora, poucas son as que realmente fan que me ría con ganas. Esta de hoxe é unha serie relativamente recente, porque no seu país de procedencia, os Estados Unidos, vai pola súa sexta temporada e aquí están a emitir a quinta en Fox. Ata este verán, salvo os afeccionados que nos dedicamos a navegar por aí buscando noticias de novas series ou os que revisamos a programación dos canais de pago mirando cada novidade que aparece para ver se merece a pena, pouca xente a coñecía. Pero creo que foi a Sexta a que emitiu algunha das primeriras temporadas, e fixo que moita xente empezara a coñecela e a gustar dela, polo menos por comentarios que teño oído por algúns sitios. Chámase “Cómo conocí a vuestra madre”

A primeira temporada é do ano 2005, e xa dixen que agora están a emitir por alá a sexta. Ademais non son temporadas curtas, cada unha ronda os 20 episodios de media hora de duración, como dixen antes a duración daquelas comedias de hai xa anos, duración curta para manter o interese do espectador, que as veces é o máis complicado nunha comedia. Así os episodios son bastante rápidos, sempre está a pasar algo e non hai un momento de descanso na acción, nada de perder o tempo en cousas anecdóticas, céntrase na acción, nos personaxes e as relacións entre eles.

Parte dunha idea algo orixinal. No ano 2030 o personaxe principal, Ted Mosby, cóntalle aos seus dous fillos adolescentes todo o que pasou ata que coñeceu a súa nai. Visto así non parece nada demasiado atrainte nin divertido, pero hai que ter en conta que o relato comeza cando Ted toma a decisión de ter noiva, non directamente de cando coñeceu á súa muller e nai dos seus fillos. A narración polo tanto parte do presente da acción pero se desenvolve en tempo pasado, cos fillos sentados nun sofá, escoitando todas as aventuras amorosas do seu pai e dos seus amigos, que tamén teñen moito protagonismo na acción. Mediante saltos no tempo vai contar todas as súas aventuras, absolutamente todas, desde as máis longas ás máis curtas ou case anecdóticas. Os seus fillos pensan que cada nova historia que lles conta vai ser a definitiva, aquela que fixo que eles estiveran alí nese momento, pero non, a verdade é que se van cansar de escoitar e esperar á resolución. Pode parecer cansado para o espectador, que a verdade (polo menos a min pásame) está desexando saber dunha vez quen é a nai, como a coñeceu e que pasou, pero de momento (en breve comezarei a ver esta sexta a ver se aparece xa) non se fai nada pesado. As historias sentimentais de Ted sempre son distintas, algunhas longas, outras desesperadas cando ve que os seus amigos casan e el aínda non ten nin noiva estable, outras divertidas..., sempre hai algo entre desesperado, ridículo e cómico nelas, e todas merecen a pena. O mellor da serie son os personaxes e as situacións que se desenvolven entre eles, algunhas reais e cribles, outras histriónicas, outras ridículas e outras incribles, pero podo garantir que todas son divertidas e sen máis pretensión que esa, divertir, non pretende ser un libro sobre as relacións de parella nin a amistade, aínda que son ideas que sobrevoan moitos momentos así como outros temas, é imposible non facelo, pero sigo pensando que o obxectivo básico é divertir.

Ted Mosby (o actor Josh Radnor), como comentei, é o protagonista da trama, pero iso non quere dicir que sexa o máis importante. É o que da pe para todo, pero podemos dicir que hai cinco protagonistas e todos teñen o seu momento. Sairán algo máis adiante. Este é un rapaz novo, arquitecto de profesión, aínda que traballa pouco como tal. O seu maior problema, pensa demasiado as cousas e actúa con pouca naturalidade, improvisación e paixón. Ten que telo todo controlado e non quere que nada escape ao seu control. O seu obxectivo é conseguir o amor perfecto, a parella perfecta, algo que vaille custar conseguir máis do que pensa.

Marshall Eriksen (interpretado por Jason Segel) é amigo de Ted desde a universidade e noivo de “toda a vida” de Lily, prometidos e chegarán a casarse, o que provocará a desesperación de Ted xa que iso é o que el quere e non da conseguido. En xeral podemos dicir que, simplemente, é “bo”, completa e absolutamente bo. Ven dun pequeno pobo e dunha familia grande así que ademais de bo tamén é bastante inocente e aparentemente fácil de enganar, pero non é para tanto. Tras estudar para avogado quere traballar nunha empresa que defenda o medio ambiente, algo bastante difícil nos tempos que vive e na cidade de Nueva York.

Lily Aldrin (a actriz Alyson Hannigan) é a noiva de Marshall e tamén a gran amiga de Ted desde a universidade, onde se coñeceron os tres. Quere ser pintora, pero de momento é profesora de nenos pequenos. Tamén é bastante controladora, algo cotilla e encántalle gastar un diñeiro que normalmente non ten, case como unha compradora compulsiva.

Robin Schersbatsky (Cobie Smulders) é o primeiro e máis duradeiro amor de Ted ao principio da serie. É reporteira de profesión e canadense (que, por certo, como se pasan con eles). Aínda que saen moito tempo é completamente oposta a Ted, non quere relacións longas, non quere nenos, gústanlle as armas e, curiosamente, foi unha estrela do pop xuvenil no seu país, o que dará lugar a máis dun problema.

E deixo para o final ao quinto en discordia, Barney Stinson (o máis coñecido de todos os actores da serie, Neil Patrick Harris que foi unha estrela dunha serie cando era neno, “Un médico precoz”). Para min o mellor de todo e o que da lugar aos momentos máis divertidos. É un antigo hippie reconvertido en yuppie que case non se saca o traxe nin para durmir, máis que nada porque sostén a teoría de que de traxe liga máis. É todo o contrario de Marshall, non quere saber nada de matrimonios nin de parellas estables, un dos seus obxectivos na vida e deitarse con, polo menos, unha muller de cada nacionalidade. Ten libros e decálogos para case todo, pero sobre todo para ligar (“El libro de las jugadas”) e para as amistades (“El código de los colegas”) que rexen case toda a súa vida. É rico, aínda que non sabemos de onde lle ven o diñeiro. Ten moitas frases que se irán repetindo ao longo dos episodios como características súas. Visto así pode parecer un personaxe repulsivo, e hai que dicir que en certos momentos o é, pero hai que velo desde a óptica da comedia sen tentar trascendentalizar o seu comportamento. Penso que o mellor é ver varios capítulos da serie para darse conta do que quero dicir.

Cun aire parecido nalgunhas cousas á última gran serie cómica deste tipo, “Friends” aínda que claro está con moitas cousas que fan que sexa diferente e teña a súa propia identidade. Por riba de todo están as relacións entre estes cinco personaxes fixos, que precisamente por ser tan distintos entre eles da lugar a moitas situacións realmente simpáticas e divertidas. Calquera afeccionado á comedia non debería deixala pasar. Iso si, procurade empezar polo principio, porque senón non vai ser sinxelo entender algunhas das cousas que virán despois. Penso que realmente merece a pena como o que é, un mero entretemento sen máis pretensión que esa, entreter, e sempre pensarei, como moita xente, que é máis fácil facer chorar ao espectador que facelo sorrir ou rir de verdade, e con esta teño rido de verdade máis dunha vez. Recoméndovola, a ver que vos parece.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=1RK2-RhPR7Y&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=VqxApHNxlwY&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"Sepulcro", de Kate Mosse

Kate Mosse é unha autora inglesa nacida en West Sussex en 1961. Estudou no Chichester High School e posteriormente no New College de Oxford. Tras graduarse traballou como editora e logo dedicouse á escritura. En 1996 publica a súa primeira novela “Besos esquimales” e en 1998 o thriller “Crucifijo”. Desde 1998 ata 2011 foi directora do Festival de Teatro de Chichester. Durante uns anos estivo ocupada en traballos de investigación para unha novela que lle deu o éxito internacional, “Laberinto”, publicada en 2005, unha historia de aventuras ambientada entre a Idade Media e o momento actual. Conseguiu varios premios, entre eles o British Book Award, con esta novela e foi un gran éxito de ventas, converténdoa nunha autora traducida en máis de corenta países. A súa seguinte novela, obxecto deste comentario, foi “Sepulcro”, publicada no ano 2007. A súa última novela ata o momento, do 2009, é “Fantasmas del invierno”. De “Laberinto” cendeu máis de dous millóns de copias no seu país e alcanzou os primeiros postos en países como Estados Unidos, Alemaña, Francia ou Italia. Ademais é autora de relatos curtos e artigos publicados en varias revistas e periódicos internacionais, como The Times, The Guardian ou The Financial Times, entre outros. Tamén á autora de libros de non ficción, “Convertirse en madre” e “La casa: detrás de las bambalinas de la Ópera Real de Covent Garden”. Xunto co seu marido, Gren Mosse, tamén escritor, crearon o Premio Orange de ficción en 1996 e os dous ensinan escritura creativa no West Dean College. Ademais é presentadora dun programa sobre libros na BBC polo que pasaron varios dos autores máis coñecidos e importantes do mundo. Viven, xunto cos seus fillos, entre Inglaterra e unha casa que teñen en Carcasonne (Francia) desde hai máis de vinte anos, unha zona na que se sitúan algunhas das súas novelas. “Laberinto” e “Sepulcro” forman parte dunha triloxía, que ela denomina “Triloxía de Languedoc” por estar situadas as accións das novelas nesa zona de Francia que a ten atrapada desde que se foi a vivir temporalmente alí. A terceira aparecerá este ano, “La ciudadela”

Para escribir “Sepulcro” partiu de varios elementos, desde un poema de Charles Baudelaire titulado “Sepultura”, a música de Charles Debussy, as cartas do tarot, unha visita ao pobo francés de Rennes-les-Bains (onde se sitúa boa parte da acción)... Unha idea que apareceu cando mercaron unha casa en Carcassonne alá polo ano 1989 e que pouco a pouco foise desenvolvendo con todos os elementos anteriores e algún máis. Unha historia que mistura segredos, asasinatos, ocultismo a cabalo entre o século XIX e o XXI.

A historia comeza en 1891 con dous irmáns, Léonie y Anatole Vernier no París de finais do século XIX, onde viven coa súa nai. Certos problemas fan que Anatole teña que escapar da cidade e buscar un sitio apartado e remoto onde se faga difícil que o poidan atopar, a súa vida corre perigo. Saben dunha tía que vive en Rennes-les-Bains, na zona do santuario de Domaine de la Cade, cerca de Carcassonne, nunha gran mansión e casualmente reciben unha invitación para pasar alí unha temporada, invitación que aceptan ao momento, aínda que Léonie non sabe as verdadeiras razóns polas cales o seu irmán quere marchar da cidade. Pronto descubrirán que os dominios da súa tía Isolde non son exactamente o que pensaban. Algúns habitantes pensan que o antigo señor da mansión morreu tras invocar a un demoño tras atopar un antigo sepulcro visigodo dentro das súas posesións. Na biblioteca da mansión Léonie descubrirá un libro, unha misteriosa baralla de tarot que desapareceu tras a morte do seu tío e algúns misterios máis. Todo encerra un antigo misterio relacionado co pasado e cunhas cartas que parecen ter poderes sobre a vida e a morte. Ao redor de todo isto o acoso dun misterioso personaxe que os persegue, a xente do pobo, os amigos e criados da súa tía... En 2007 a historia trasládase de novo a Francia, onde Meredith Martin investiga par escribir unha biografía do músico Claude Debussy, ao mesmo tempo que busca elementos que a axuden a comprender a súa vida e, sobre todo, o seu pasado. Conta cunha antiga peza de piano e unha fotografía en branco e negro que pronto descubrirá que están relacionadas coa historia dun amor tráxico, unha rapaza desaparecida e un alma torturada. Ela tamén chegará a Rennes-les-Bains, a un hotel cunha serie de personaxes que non sabe moi ben nin quen son nin que pretenden. Terá estraños soños, reforzados polas predicións duna botadora de cartas, ao mesmo tempo que descubre un paquete de cartas do tarot que puideron ser pintadas por Léonie Vernier e que poden ser a clave de moitas cousas, sobre todo de certos segredos do pasado que están a punto de saír á luz.

Unha novela que descubrín case de casualidade e que teño que dicir que me gustou bastante. Recoñezo que ao principio custoume un pouco entrar nela, non sei moi ben por que, pero as primeiras páxinas non que que me atraeran demasiado. Pero pouco a pouco vaste metendo nas dúas historias, imaxinando a relación entre elas, porque a verdade é que están moi ben alternadas para conseguir a atención do lector, e terminou por gustarme bastante. A historia do século XIX está moi cerca, por non dicir que o é, do terror gótico máis clásico. Bosques misteriosos, noites de tormenta, personaxes sinistros, asasinatos, espíritos, criptas, aparicións, choiva, tormentas... case todos os elementos máis típicos do xénero están presentes. A historia actual tamén está moi ben, cun personaxe que ten como escusa a biografía de Debussy para ver como, pouco a pouco, realmente está buscando elementos dun pasado que descoñece e desexa coñecer. Tamén está chea de misterios, de personaxes que a teñen desconcertada e en ocasións tamén desconcertan ao lector, que non sabe moi ben a que aterse. Logo temos unha relación entre ambas historias moi ben realizada, levando ao lector por un camiño cheo de perigos e elementos fantásticos. Penso que unha das mellores cousas da novela son os dous personaxes femininos, a rapaza Léonie con toda a súa inocencia xuvenil que pouco a pouco vai desaparecendo forzada polas circunstancias e unha Meredith que parece máis forte do que o é en realidade, pero a súa forza crecerá tamén motivada polas circunstancias nas que a vai poñendo o camiño que emprende en busca de explicacións.

Tamén creo que a autora escribe moi ben, os capítulos inicias no París de finais do século XIX relatan cunhas poucas pinceladas o ambiente desa gran cidade. Cando pasamos a Carcassonne ou Rennes-les-Bains e os seus arredores é sinxelo imaxinar perfectamente os lugares nos que se desenvolve a acción sen que a lectura resulte pesada, non é excesivamente descritiva pero cunhas poucas palabras consegue o seu obxectivo. Os que coñezan a zona verán como é completamente certo que Kate Mosse quedou atrapada polo encanto e fascinación desa parte do sur de Francia, onde cando entras, por exemplo, en Carcassonne, parece que, xa vista desde fóra, vas entrar de repente nun túnel do tempo que te vai levar varios séculos cara atrás.

A medio cabalo entre a novela romántica, a novela de aventuras e a novela de terror nesa vertente que mencionei antes do terror gótico, apta para calquera tipo de lector que queira pasar un bo rato de lectura cunha historia (ou dúas) moi atrainte.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=70bxhZIE2iU&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"La caída de los gigantes", de Ken Follet

Hai autores que sempre espertan moitas expectativas, as súas novelas son esperadas por lectores de todo o mundo con bastantes ganas e normalmente veñen sempre precedidas de boas campañas de publicidade, aínda que teñan garantidas as ventas. Son os creadores de best-sellers que moitos coñecemos e lemos. Ser autor deste tipo de novelas as veces parece que ten un certo compoñente de novelas sinxelas, de calidade media e cousas dese tipo. Eu son dos que len moitas destas obras e penso que este concepto, como xa teño comentado algunha vez, tería que perder un pouco ese elemento case pexorativo que ten en ocasións. Dentro deste saco hai bos autores e outros de calidade media, malos penso que non, que a xente tamén sabe o que le, pero sempre pensei que o máis importante é que a xente lea, e que lea bastante, iso é o máis importante. Cando un é un bo lector serán esas ganas as que lle fagan ir alternando entre cousas mellores e digamos “máis serias” literariamente falando e estas outras, que aínda así, son moitas veces boas, tampouco imos negar iso. Esta novela de hoxe está dentro do concepto de best-seller no seu máis amplo sentido, falamos da última novela do máis que coñecido Ken Follet, “La caída de los gigantes”, publicada moi recentemente e cun número de ventas máis que importante. Moitos estabamos esperando, tras “Un mundo sin fin” a publicación da seguinte novela deste autor, un dos meus favoritos cando se trata de pasar un bo e entretido rato de lectura ademais de aportar algunhas cousas máis na mesma. E o caso desta é deses, comezarei dicindo que, por fin, entendín perfectamente todo o conflito que deu lugar ao comezo da Primeira Guerra Mundial, maticemos de todos modos. Hai anos que rematei de estudar, e hai moitas cousas que esquecín, claro está, sabía o motivo central do conflito, pero tras esta lectura quedoume completamente claro, así que un mérito xa ten. Non vou falar da súa biografía porque xa apareceu en algún comentario anterior, remítome a el.

Por se non o sabedes, esta novela forma parte dunha triloxía, da cal é a primeira. Non son demasiado amigo deste concepto de novelas por partes, sobre todo cando teño que esperar ao 2012 pola segunda e ao 2014 para poder rematar a historia. Ao final da novela quedoume un certo sabor amargo, cando máis metido estaba na historia dos personaxes cheguei á última páxina, e non me sentou nada ben. Chegado ese momento estaba eu xa disfrutando e sufrindo con eles e quedan varias cousas colgadas que sei (ou supoño) que continuarán nas seguintes, pero paréceme demasiado esperar, a verdade. A triloxía é un proxecto ambicioso contido baixo o título de “The Century” (“O século”) e por se alguén non o sabe é unha historia de varias familias ao longo de todo o século XX, mentres están todos inmersos en algúns dos acontecementos históricos máis importantes do século pasado. Nesta primeira chega ata mediados dos anos 30. Empeza a historia uns anos antes da Primeira Guerra Mundial e a parte central da mesma transcorre entre esta guerra e a Revolución Rusa, serán estes os dous acontecementos máis importantes da historia. A segunda partirá máis ou menos do crack de 1929 e a Segunda Guerra Mundial e a terceira concentrarase na Guerra Fría e os acontecementos dos últimos anos do século. Parece algo tremendamente ambicioso, nada fácil e complexo, xa que a historia circula ao redor dunha serie de familias e personaxes que veremos como pouco a pouco van cruzando os seus destinos e participando directamente en todos estes feitos.

Representantes de familias de cinco países serán os que tomen parte na historia que nos vai contar, aínda que uns son algo máis importantes que outros en canto á acción, todos teñen a súa importancia e a súa función e misión dentro da historia. De todos modos penso que a familia inglesa xunto coa galesa son os que máis interveñen; nun segundo plano teríamos aos rusos e aos alemáns e se fora un ranking o último posto sería para os americanos, que teñen unha participación algo menor. O número de personaxes da novela é, como soe pasar coas grandes novelas deste autor, é enorme, pero fronte a outras (polo menos no meu caso) non foi nada difícil seguir a historia en ningún momento. A verdade é que penso que xoga maxistralmente con eles, case como pezas dun xadrez movidas por un gran mestre. Penso que este é un dos maiores méritos de Follet, esa capacidade que ten para mover a un gran número de persoas dentro do mundo da súa novela sen que ningúns sexa anecdótico, todos teñen o seu momento de importancia e todos destacan por algunha cousa, a pesares de ter tamén varios protagonistas que levan o peso da historia. A forma que ten de movelos paréceme impresionante, imos ver como personaxes que parecen completamente lonxanos vanse cruzar en algún momento e o mérito é facer que non pareza nada imposible, senón completamente verosímil. Estes serán os personaxes principais (dos que so direi un par de cosas para que o teñades en conta, pero procurando non contar demasiado):

A familia galesa son os Williams, unha familia de mineiros, e a novela comeza con eles, cando Billy Williams (un dos principais) empeza a traballar de neno na mina. Este inicio fixo que ás poucas páxinas tivera medio claro que a novela ía ser das que me gustan, tiven unha sensación desas que me dixo que ía estar ben, e non fallou. Dentro desta familia este e a súa irmá, Ethel, serán dous dos que máis aparecerán na historia e levarán boa parte do peso da mesma. Ethel traballa como criada na casa duns nobres ingleses, outra parella de irmáns que xunto cos dous galeses serán, penso eu, os elementos máis importantes da historia.

A familia inglesa son os irmáns Fitzherbert, os nobres que funcionan un pouco como contrapunto dos irmáns do parágrafo anterior. Son o conde coñecido como Fitz e a súa irmá Maud. Teñen unha casa na que traballa Ethel Williams ao principio na novela. Fitz é o típico nobre inglés tradicionalista e que sempre defende a súa postura, mentres Maud é todo o contrario, unha muller que, aínda sen perder ese aire de nobreza, loita polos dereitos das mulleres, sufraxista e algo máis moderna que o seu irmán. Ademais Fitz está casado con Bea, una princesa rusa que tamén terá un papel bastante destacado no desenvolvemento da historia.

A familia alemá tamén pertence á nobreza, son os Von Ulrich, dos que destacará por riba de todos o fillo, Walter, un home que antes da guerra vive en Inglaterra traballando na embaixada do seu país.

Os rusos son os irmáns Peshkov, Grigori e Lev, que tamén serán bastante importantes en moitos dos acontecementos que nos vai contar o autor en moitos sentidos. Dous irmáns moi distintos, serio e traballador un e golfo e vividor o outro, o que dará lugar a algúns conflitos.

E por últimos os americanos teñen dúas familias máis ou menos importantes. Por un lado temos a Gus Dewar e os seus pais, de clase alta el traballa como asesor do presidente Wilson. Por outro lado temos a unha familia rusa afincada en Estados Unidos desde hai tempo, destacando o pai Josef Vyalov e a súa filla Olga, que tamén terán un papel destacado.

Ao lado destes que eu considero os máis importantes teremos a unha boa cantidade máis de familiares, amigos ou veciños que irán tendo a súa función dentro da historia. Poucos son os que aparecen unha soa vez, como dixen antes non hai ningún que non teña algo que dicir, algo que facer que sexa importante para o argumento.

O mellor de todo é como o autor vai xogando con eles, como imos vendo as súas vidas, como van cambiando, crecendo, evolucionando tanto persoalmente como nas súas relacións en calquera sentido. É imposible non esbozar un sorriso en algún momento cando ocorre algo disto, como tendo unha certa complicidade co autor, dicindo “anda, que ben o fixeches”.

Destacaría tamén algo que sempre me chamou a atención neste autor, a dimensión dos seus personaxes femininos que case sempre son algo máis importantes que os masculinos. Xa en novelas anteriores é algo que destacaría, sempre son mulleres con carácter, con moito que dicir e determinantes nas historias. Neste caso, que vemos que é unha historia que transcorre na súa maior parte durante a guerra, podería parecer que isto non ía ser así, pero non. Penso que a maior parte das mulleres que aparecen na historia son as que levan a voz cantante, algo máis importante que a maior parte dos homes, que non quero dicir que non sexan tamén importantes, pero mulleres como Ethel, Maud e algunha máis destacan por riba de todos eles.

E logo temos a unha serie importante de personaxes históricos, a maior parte deles con intervencións directas, é dicir, que aparecen como elementos reais dentro da historia interactuando cos personaxes de ficción. Ao final da novela o propio autor di que todas estas intervencións están baseadas nas súas investigacións e que o que fan ou din parte de momentos reais do que se está a contar, tanto se falan con outros reais como se o fan con personaxes ficticios, trasladando as súas palabras do momento a esas escenas inventadas polo autor. Así teremos ao presidente Wilson dos Estados Unidos, a Winston Churchill e todos os que gobernaban Inglaterra neses anos, ao Kaiser Guillermo, Lenin e Trotsky en Rusia..., penso que todos están perfectamente incluídos dentro do argumento dunha forma moi destacable. Ese é outro mérito, a investigación e o ben que xoga cos datos históricos para contarnos perfectamente os acontecementos centrais dos anos nos que transcorre a novela. Evidentemente non son historiador, pero polo que estudei e o que lin penso que como historia é unha gran novela que incluso, se non fora pola súa extensión, podería ser usada como manual para algunhas clases de historia. Pena que sexa tan longa, algo que asusta moito ao alumnado, a verdade.

Esta vez xa me pasei un pouco de máis de extensión, pero non son capaz de facer un comentario sobre esta novela sen dicir o que dixen e algunhas cousas máis que quedarán no tinteiro. Para rematar dicir que me gustou moito, entretida, amena, ben levada e sobre todo ben engarzada, perfectamente montada para atrapar ao lector. Moitas veces deixa un momento colgado para pasar a outros personaxes, o que fai que teñas que seguir lendo ata chegar a ese momento no que continúa a outra, aínda que moitas delas están relacionadas. Ten ademais en máis dun momento, diálogos simpáticos, sarcásticos e case cínicos sobre moitas realidades da época, conseguindo algún sorriso de vez en cando. É longa, pero non se me fixo nada pesada, ao revés, creo que lin máis que noutras ocasións porque quería avanzar na historia e non era capaz de deixala, sobre todo en certos momentos. Tras a lectura da anterior, “Un mundo sin fin” que como dixen no comentario non me gustou demasiado, volvo a pensar no Ken Follet que máis me gustou, un bo contador de historias, un bo construtor de novelas e sobre todo de personaxes que ademais ten un estilo fluído pero non demasiado sinxelo. Un autor que pode gustar a calquera afeccionado á lectura. Para min máis que recomendable, agora so me queda esperar un par de anos para saber que máis lles vai pasar a todos estes homes e mulleres que deixei colgados nun estante e que espero non esquecer nese tempo.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uNnv2xEk-1I&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

The good wife

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=cB0Re-cSUlE&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Elegancia, intelixencia, interese ou solidez poderían ser algunhas das palabras que definen a serie que vou comentar hoxe. Ademais esta poden vela todos os que non teñan contratado ningún servizo televisivo de pago, xa que hai pouco que se está a emitir nunha das cadeas “satélite” de Antena 3, en concreto Nova, onde parece que van parar moitas cousas que a cadea non considera que vaian ter éxito na principal (de paso tamén engado que unha das últimas comentadas, “Modern Family” estáse a emitir en Neox, creo). Penso que é unha tremenda mágoa que non se lle dera demasiada propaganda, porque é das que merecen a pena por varias razóns. Antes de seguir dicir que vou falar dunha serie americana chamada “The good wife”, que viría a ser algo así como “a boa esposa”. É unha serie da que aquí podedes ver a primeira temporada, pero que alá xa anda pola segunda e con bastante éxito, quizais máis do esperado. So levo vistos catro episodios, pero entre que me encantaron e que un compañeiro e bo amigo, do que neste sentido fíome completamente, viu algúns máis e di que non so está moi ben, senón que vai mellorando en cada capítulo, que cada vez vai a mellor, decídome a comentala. Tiña a temporada completa gravada desde hai tempo, pero non me dera animado a vela, e agora que non tiña demasiadas cousas que me apeteceran, empecei. Non me animara porque nun principio interpretara mal o contido da mesma, pensando que ía dunha cousa, pero resulta que non, que estaba equivocado. Cando a estrearon nos canais de pago falaban da historia dunha muller enganada polo seu marido, un político, e non sei moi ben por que, pensei que a historia centraríase niso e andaba algo errado. Esa é a liña que da unión aos episodios, pero cada un está desenvolvido no sentido máis puro das series de avogados, que cando están ben feitas soen gustarme moito.

A protagonista é Alicia Florrick, a esposa dun fiscal do Estado que vese obrigado a dimitir cando se ve envolto en varios escándalos sexuais e é acusado de corrupción, delitos económicos e algunhas cousas máis que fan que acabe na cadea. Ela comparece con el no momento no que fai a declaración pública que o leva a dimitir, apoiando ao seu marido a pesares de non telas todas consigo, de aí o título de a boa esposa. Parte un caso real, o escándalo que se montou cando o gobernador de Nueva York, Elliot Spitzer, tivo que dimitir pola súa relación cunha prostituta. Claro que so é unha inspiración, todo o que ven a raíz disto non é máis que pura ficción, pero moi ben levada. Así que Alice ve como o seu home acaba no cárcere e terá que buscar a maneira de sacar á súa familia adiante, ademais de pagar as costas dos xuízos e apelacións do seu marido. Por iso dicía antes que non lle dera a oportunidade no seu momento, porque este tema inicial non me parecía que dera unha serie excesivamente interesante. Pero tras esa comparecencia pública a historia da un xiro, a esposa traizoada ten que comezar unha nova vida, xunto co seu fillo, a súa filla e a súa sogra que lle vai botar unha man. Tras case dez anos como a muller dun político importante, sen traballar en nada concreto e vivir unha zona luxosa terá que buscar novos camiños. Para iso retoma a súa profesión de avogada, a pesar de que hai anos que non exerce, e entra, por medio dun amigo, nun prestixioso bufete. En todo momento terá que sufrir a marca de ser a muller de..., e as veces iso parece máis importante que o seu propio traballo ou os seus méritos reais, o que provoca máis dun problema. Ao mesmo tempo quere que os seus fillos manteñan a maior normalidade posible, dous adolescentes marcados polo escándalo no que viu metido o seu pai. Por un lado temos o enfoque de como afronta esta muller esta situación, aínda que veremos a medida que avanzan os capítulos que non todo é o que parece no que se refire aos problemas do seu marido. Este é un elemento que como dixen irá avanzando pouco a pouco (nuns máis que en outros) en cada capítulo dándolle algo de unidade á acción. Por outro lado teremos os casos legais que se desenvolven en cada un, case sempre algo distintos ao habitual (en certos enfoques recorda, en canto ao tratamento legal, a unha serie que xa pasou por aquí e que para min foi a mellor dentro das temáticas legais, “Boston Legal”, aínda que sen ter tanto aire crítico como aquela con moitas cousas) e con compoñentes que fan que sempre sexan interesantes e atraintes, facendo que un manteña sempre a atención, cousa que consegue con bastante facilidade. No medio aparecerán as dúbidas sobre a situación na que se atopa o seu marido; o desexo de demostrar que é moito máis que a esposa dun político caido en desgracia; o desexo de demostrar máis a ela que aos demais que é unha boa avogada e nai e que pode desenvolverse por si mesma en calquera dos campos e tamén todos os distintos casos que irán aparecendo e que terá que defender, sempre cunha intelixencia, interese e axilidade mental que fai dela un dos personaxes femininos máis interesantes do panorama televisivo actual.

Non é unha serie de avogados máis, a trama que funciona como fío de todos os episodios dálle un grande interese e sempre quereremos saber máis do tema. É unha serie dramática, pero non lacrimóxena, os casos son bastante cribles e o seu desenvolvemento, case sempre con algunha sorpresa, é moi interesante e engancha ao espectador tanto como o fío central. Comentar que os produtores son máis que coñecidos, os irmáns Ridley e Tony Scott (ademais de directores de recoñecido prestixio, unha miniserie recente tamén estaba producida por eles, “Los pilares de la tierra”), que se xa eran sinónimo de cine normalmente máis que decente e atractivo agora fan o mesmo no mundo da televisión, producindo cousas de gran calidade e interese.

E deixo para o final aos actores, todos moi ben. Dous son os que máis me chaman a atención. En segundo lugar a Kalinda Sharma (interpretada por Archie Panjabi, a protagonista dunha entretida película de hai xa uns anos, “Quiero ser como Beckam”) que é a compañeira da protagonista e que traballa para ela como investigadora. É unha muller case oposta a Alice, o que fai que o contrapunto sexa importante e dea lugar a situacións moi simpáticas nalgúns casos. Se Alice é a muller perfecta, esta non, políticamente incorrecta, maleducada nalgúns momentos e que funciona moitas veces dicindo e facendo as cousas que Alice, se non fora como é, faría. Un papel moi interesante que moitas veces pon o elemento simpático e divertido e outras o de acción. Funciona perfectamente dentro da parella de mulleres que levan o peso dos casos xudiciais. Pero por riba de todos os actores destaca Alice, interpretada por Julianna Margulies. Moitos coñecerán a súa cara como unha das protagonistas dunha das series médicas máis coñecidas e que leva máis de 15 temporadas en Estados Unidos (aínda que aquí foi tan maltratada por Televisión Española que me resultou imposible seguila), “Urxencias”, na que interpretaba a unha das enfermeiras que traballaba no hospital desde o principio da mesma. Xa aquí apuntaba boas maneiras e logo fixo algunha película digamos “menor” e sen demasiada repercusión. Pero vela aquí, desde o primeiro segundo da primeira escena foi case impactante, impresionoume a actuación, de verdade, con esa mistura entre dúbida e fortaleza dependendo do momento, reflectindo perfectamente en cada momento o sufrimento pola situación do seu matrimonio, entre o perdón e o castigo e a satisfacción de rematar un traballo ben feito. Como dixen as escenas coa súa investigadora son todas excelentes, loitando entre a actitude da muller dun alto cargo público que ten que manter sempre o tipo e os seus desexos de facer o que realmente quere facer. Non me quedo corto se cualifico a súa actuación de soberbia, misturando tristeza, timidez, firmeza e seguridade, convencida as veces e dubidando de todo outras, cada capítulo é un reflexo de case todas as posibilidades de sentir do ser humano.

Como sempre, xa me pasei, así que se se vos pasou a posibilidade de vela, non a perdades, nas de pago xa rematou esta primeira temporada e en breve emitirán a segunda, que polo que vin, aínda que non vou adiantar nada, promete incluso máis que esta, pero en Nova creo que deben levar dous episodios ou tres como moito. Espero que vos guste.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=kW8Tcm1w8Rs&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"La conexión Alejandría", de Steve Barry

Hai autores que garanten sempre, polo menos, o entretemento, que como dixen máis dunha vez, é unha das cousas que moitos buscamos cando nos achegamos a un libro. Cando un non ten demasiadas ganas de ler algo serio e profundo temos sempre algúns novelistas que vannos garantir unhas cantas horas de lectura amena e, as veces, como é o caso do comentario de hoxe, con algúns datos máis que a simple historia que nos contan. Xa comentei algunha vez que hai algúns especializados en coller feitos históricos, lendas ou algúns datos e montar ao redor deles unha historia de ficción normalmente ben estruturada e que nos vai dar algo máis que a mera acción. A novela e o autor de hoxe pertencen a esta liña. Falo de Steve Berry e unha das súas novelas, “La conexión Alejandría”.

Steve Berry é un novelista norteamericano de éxito, nacido en Atlanta en 1955. É licenciado en Dereito con máis de 30 anos de exercicio legal, combinado con actividades políticas a nivel local e a escritura. Ademais é un gran afeccionado a viaxar, unha paixón que se une á que ten pola historia, iso levarao a iniciar a súa carreira como escritor. A súa primeira novela, “La habitación de ámbar” publicouse en 2003 e foi candidata ao Premio Edgar a ao Premio ao mellor debut. Ao ano seguinte publica “El tercer secreto”, tamén con bastante éxito. Tras estas primeiras novelas chega un personaxe creado por el que será o protagonista das seguintes, Cotton Malone. A primeira da serie, do ano 2006, é “Los caballeros de Salomón”. A continuación a comentada hoxe, “La conexión Alejandría” (2007), para seguir con “La traición veneciana” (2007), “En busca de Carlomagno” (2008) e “El club de París” (2009). Na súa páxina web podemos atopar dúas novas novelas, unha dispoñible en formato electrónico o 13 de setembro, titulada “The Balkan Escape” (que sería algo así como “La huida de los Balcanes”) e outra con edición en papel para o 23 de novembro en Estados Unidos titulada “The emperor´s tomb” (“La tumba del emperador”). Polo que vin na súa páxina a segunda tamén ten como protagonista ao mesmo das mencionadas anteriormente. Como se pode deducir polos títulos, todas elas pertencen a ese xénero que mistura os datos históricos con intrigas, acción, asasinatos e investigación. Unha mistura entre novela negra e novela histórica case sempre con bos resultados e que non creo que decepcionen en ningún momento ao afeccionado ao xénero. Quizais máis para os que lles guste a novela negra ou de acción que a histórica, aínda que os datos que usa nese sentido sempre soen ser bastante interesantes. Ademais Cotton Malone é un personaxe bastante atrainte, aínda que responde aos parámetros básicos do xénero pero que tamén ten elementos propios e orixinais que fan del un bo personaxe.

Nesta novela Malone, tras o seu divorcio e unha vida moi movida traballando como axente do goberno dos Estados Unidos vive tranquilamente en Copenhague como propietario dunha librería especializada en rarezas e libros antigos. Dicir que, como comentei antes, ten unha serie de características que fan del un personaxe atractivo, é un gran afeccionado aos libros, fala varios idiomas e é un gran e intelixente investigador. Pero claro, terá que deixar esa tranquila vida. O seu fillo desaparece e todo parece indicar que foi vítima dun secuestro e ao pouco tempo un incendio destrúe a súa librería completamente. Ante esta situación e recorrendo a antigos amigos que o axudaban nas súas investigacións, seguirá unha serie de pistas para tentar atopar e salvar ao seu fillo. Descubrirá un misterioso código, denominado a Conexión Alexandría que tamén chama a atención dos servizos secretos de Israel a causa duns informes entregados por axentes palestinos que traballan infiltrados en países árabes. Unha pista que está relacionada con un mito, a Biblioteca de Alexandría, a maior colección de libros do mundo antigo que se perdeu entre as areas do tempo e do deserto. Un escuro segredo se esconde nela, un segredo que podería acabar coas tres grandes relixións da humanidade. Xunto a el unha serie de personaxes buscan o mesmo, una carreira contrarreloxio en busca de salvar ao seu fillo e descubrir se a lenda é certa ou non.

A Biblioteca de Alexandría foi a máis grande do mundo na súa época. Puido crearse cara ao século III e chegou a albergar máis de 700.000 volumes. A súa destrución é un dos grandes misterios de occidente e centos de lendas circulan ao redor da súa existencia. Son poucas as mencións á mesma, a súa organización, distribución ou localización, o que deu lugar a moitas teorías, ningunha comprobada, sobre a mesma. Algúns opinan que, aínda existindo, a súa magnitude ten máis de lenda que de realidade, o que da lugar a centos de historias que parten máis da imaxinación dos que as crean que da realidade.

Nalgunha ocasión comentei que hai moitas novelas que parten de personaxes históricos, feitos, lendas, mitos, tentando darlles un certo aire de realidade ou credibilidade, é fácil xogar con cousas que non teñen unha existencia certa e comprobable, pero non é tan sinxelo convertilas en historias interesantes, amenas e entretidas. Steve Berry penso que é un deses autores que o consegue. A novela está chea de acción, de momentos de tensión, de adiviñas e misterios, de viaxes, de movemento e de personaxes interesantes e bastante ben deseñados. O principal, o ex-axente Malone é un deles, pero os que o rodean tampouco están nada mal. Calquera das súas novelas merece a pena para pasar un máis que bo rato de lectura, ademais de presentar unha serie de datos que algunhas veces están máis preto da lenda que da realidade, pero que sempre aparecen ben introducidos dentro da historia. Como a moitos outros podemos comparalo nalgúns aspectos co moitas veces mencionado neste tipo de xéneros Dan Brown e incluso o personaxe principal podería compararse con Robert Langdon. Penso que prefiro a Berry e a Malone, a verdade, as súas aventuras resúltanme algo máis entretidas e amenas e quizais menos repetititivas no sentido de estar relacionadas coa igrexa e temas relixiosos, aínda que esta comentada hoxe vai por esa liña, pero non todas, polo menos las que teño lido (que non son todas as deste autor, pero van caendo pouco a pouco). Creo que máis que recomendable, a min gustoume bastante e recomendaríaa no seu xénero.

United States of Tara

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=popChgi7vbA&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Hoxe volvemos de novo á televisión e a unha serie da que rematou hai pouco a súa segunda temporada. Xa adianto que, polo que acabo de ver antes de facer este comentario, haberá unha terceira, tanto desta como dunha que comentei anteriormente, “Nurse Jackie”. Por aquí de momento so paso por Paramount Comedy, así que sempre podedes esperar a ver se aparece por algunha das gratuítas. Falo de “United States of Tara”. De momento so vin a primeira temporada e en breve comezarei coa segunda, que lle teño ganas, así que so vou falar desta que é a que coñezo.

Estamos ante unha serie algo distinta, por un lado polo tema que trata, pero sobre todo pola forma de tratalo. A cadea que a emite aquí está case especializada en series relacionadas coa comedia, pero penso que esta a pesares de ter certos momentos cómicos é máis unha traxicomedia, cun argumento bastante duro, difícil e cunha protagonista máis que problemática en todos os momentos da súa vida e de todo o que a rodea.

Tara Gregson é unha ama de casa que vive en Overland Park (Kansas) co seu marido, un fillo e unha filla, o problema é que sofre un trastorno de desorde diasociativo de personalidade, dito doutra maneira máis simple, ten un problema de personalidade múltiple. Xa desde o principio saberemos que decidiu, co acordo da súa familia, deixar a medicación que tomaba para controlar o seu trastorno e que a tiña atontada, pera tentar levar unha vida algo máis normal e consciente. Ademais quere tentar controlar por si mesma o problema sen necesidade de química e tentar atopar as razóns e as causas da súa enfermidade. Iso vai provocar que as distintas personalidades que ten saian en calquera momento, en calquera lugar, case sempre relacionadas con situacións de tensión, estrés ou momentos nos que non sabe moi ben por onde saír. Entón é cando aparecen esas outras “Taras” que van tomar o mando da situación, porque cada unha das personalidades digamos que ten a súa función, aínda que todas elas o que fan máis que nada é provocar grandes problemas para todos. A súa familia aceptou esa renuncia á medicación que tomaba, pero os malos momentos serán constantes por esta causa, aínda que tamén haberá algúns bos aproveitando as situacións. Cada unha das personalidades é completamente distinta as outras e non teñen case nada que ver coa auténtica Tara, ¿ou si?. Na primeira temporada imos coñecer a catro delas. Temos a T, unha adolescente saída de madre, descarada, atrevida e vulgar tanto na forma de falar como na súa forma de vestir e comportarse, que ademais tenta competir coa súa propia filla adolescente. Logo está Alice, que vai ser a perfecta ama de casa, impecable, boa cociñeira, ben vestida aínda que algo clásica, nalgúns momentos parece un personaxe de “Mad men” que escapou da súa serie para pasarse a esta. A terceira en danza é Gimme, unha muller que se comporta case como un animal e que sae en momentos verdadeiramente duros, non fala, camiña agachada e so gruñe. É por último temos a Buck, que neste caso é un home, ordinario, bruto e que é un veterano da guerra de Vietnam, podedes facervos unha idea de como pode ser; leva gafas, bebe, fuma e di que non ten pene porque recibiu un disparo na guerra. O peor é que ela non é demasiado consciente de cando se vai producir o cambio nin de quen vai ser, pode pasar en calquera momento e en calquera lugar, algo enormemente problemático. O seu home, Max, está moi namorado da súa muller, adícase á xardinería e ten unha cantidade inesgotable de paciencia, será o que teña que encargarse de facer que os efectos dos cambios da súa esposa en todo o seu entorno sexan os mínimos posibles. Kate Gregson é a filla adolescente, con todos os problemas desa idade acrecentados pola súa situación familiar, que as veces acepta e outras non tanto, dependendo sobre todo de canto lle afecte a ela. Marshall é o fillo, ten catorce anos, é homosexual (o que fai que unha das personalidades da súa nai, o homófobo Buck, sempre a tome con el), é moi listo, pero todos os seus propios problemas unidos a súa situación familiar fan del un rapaz algo especial. E por últimos, dentro dos digamos fixos, temos a Charmaine, a irmá pequena de Tara que no fondo pensa que a súa irmá o problema que ten é que quere ser sempre o centro de atención e que a súa enfermidade é máis finxida que real.

A serie céntrase sobre todo en como esa familia ten que convivir a diario con esa situación excepcional e como tentan manter as rutinas. Está moi ben plantexada e sorprende a tranquilidade aparente coa que se toman a enfermidade da súa nai e esposa, desenvolvendo estratexias que lles leven a poder tratar a cada unha das distintas personalidades para non ter demasiados problemas. Aínda así é evidente e lóxico que é unha situación que ten a todos moi tocados, aínda que na superficie non se vexa demasiado as veces. Creo que é unha serie distinta, con moi boas ideas e calidade, cun humor intelixente, irónico e crítico aproveitando unha situación que pode parecer ridícula ou esaxerada. Ao mesmo tempo é unha serie dura, con momentos difíciles para todos, sobre todo para a familia, pero tamén para a protagonista, que sofre moito cando descobre o que as “outras” fixeron, sen poder controlar demasiado eses cambios que rompen por completo a súa dinámica familiar e social. Os guións son excelentes e perfectamente montados, todos os personaxes son interesantes e as situacións xeniais. O equilibro entre drama e comedia é perfecto, e aínda que é dura, sempre hai varios momentos en todos os capítulos nos que un sorrí máis do que pensaría ante algunhas situacións.

E deixo para o final o que para min é un dos grandes acertos da mesma, a protagonista. Visto o argumento é evidente que non é unha interpretación sinxela, pero creo que non me quedo curto se digo que é impresionante. É como ver a cinco persoas distintas, porque como podedes ver son todas completamente distintas e opostas e a actuación e sobresaínte. Ver un momento ao masculino e vulgar Buck para pasar despois a fina e educada Alice e de repente aparece T, coas súas minisaias e tangas..., xenial. Eu ademais vina en versión orixinal, e os cambios nas voces, tons e acentos chamaba moito a atención (iso si, subtitulada, claro). Tara é a actriz Toni Collette, bastante coñecida e á que considero unha gran actriz. Xa me chamou a atención na primeira película que vin dela, “La boda de Muriel”, unha cinta australiana de hai xa uns anos, pero moi recomendable. Esta fixo que marchara a Estados Unidos, onde fixo bastante cine e agora é a protagonista absoluta e central desta serie que recomendo hoxe. Gracias a ela gañou un Emmy no ano 2009 e un Globo de Ouro no 2010, ademais de outros menos coñecidos. E o resto dos actores e actrices non lle van á zaga, porque están todos moi ben nos seus papeis, que non nos imos esquecer deles, que ademais de ben tamén son moi importantes en todo o que sucede en cada capítulo.

Aí queda a recomendación de hoxe. Son capítulos deses que non chegan á media hora, co que pasan case sen darse conta, pero sempre está a pasar algo, a acción é constante e case sempre hai algunha sorpresa, algún xiro da historia que fai que nunca baixe o interese. Máis que recomendable.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ivFAuqpeaz4&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"La conspiración", Dan Brown

Dan Brown é outro deses autores que provocan normalmente sentimentos enfrontados, ten fans incondicionais e detractores acérrimos. A min persoalmente paréceme un autor deses máis que entretidos, cunhas historias amenas, cheas de tensión, ben desenvolvidas e que me soen atrapar nunha espiral, as veces demasiado delirante, de acción, misterios, enigmas, adiviñas e as tramas habituais do xénero. Do mesmo modo penso que hai outros autores dentro deste mesmo tipo de novelas mellores que el en moitos aspectos, máis orixinais sobre todo cos personaxes e que repiten menos o esquema, defecto (ou virtude) que ten Brown. Tamén penso que atopou un modelo que lle debe de resultar sinxelo (aínda que penso tamén que detrás ten un proceso de investigación bastante serio) e adícase a repetilo, cousa que supoño que fará ata que vexa que non funciona e o éxito das súas novelas baixe un pouco, cousa que de momento non parece que estea cerca, xa que todas as súas obras son grandes éxitos de ventas. Tamén, fronte a eses autores que comento que me parecen mellores ou máis orixinais, creo que ten detrás un máis que bo proceso de marketing que fai que as súas novelas sexan sempre vendidas e esperadas.

Non vou facer reseña biográfica, xa que nalgún comentario anterior aparecía, así que a el me remito.

A novela de hoxe é “La conspiración”, e xa digo antes de nada que é unha das súas novelas que máis me gustou. Hai varias razóns para isto, por un lado non ten como protagonista ao habitual, Robert Langdon (a cara de Tom Hanks, que xa comentei que me custa ler libros de Brown que o teñen como elemento central sen poñerlle a cara deste actor), o cal xa é un elemento para darlle un punto máis, algo distinto e fóra das habituais adiviñas e enigmas que soen circular ao redor del. Tampouco ten nada que ver con esas cuestións relixiosas “escandalosas” que coa publicación de “El código Da Vinci” puxérono en boca de case todo o mundo, o que para min é outro punto a favor, e, aclaro, non porque me molesten, senón porque son moitas xa e moitos autores usan este recurso como, creo eu, un modo de darlle máis publicidade as súas novelas e tentar vender algo máis. É unha novela de acción, de intriga, centrada en cuestións medio políticas medio científicas. Tamén hai que ter en conta que é unha novela de ficción con algunhas esaxeracións e licencias, cuns conceptos científicos algo “esaxerados” pero creo que bastante ben plantexados e desenvolvidos. Tamén é un xogo de enganos, de mentiras, de falsidades buscando sempre o éxito e o poder, neste caso relacionado coa NASA e o xogo político pola presidencia dos Estados Unidos. Por certo, que se me pasaba, non é unha das súas últimas novelas, é a anterior á mencionada hai unhas liñas, en concreto do ano 2001, de aí quizais que non siga ao pe da letra o modelo das tres seguintes, que teñen todas ao mesmo protagonista xa citado.

Neste caso a protagonista é unha muller, Rachel Sexton, que traballa na Oficina Nacional de Recoñecemento, un traballo de gran responsabilidade e especialización que leva a cabo unha serie de investigacións de carácter segredo. É a encargada, entre outras cousas, de investigar e filtrar datos sobre terrorismo, política ou delitos contra o medio ambiente e logo, unha vez investigados, pasarllos á CIA ou ao Departamento de Defensa. Ademais é filla dun senador, Sedgewick Sexton, candidato á presidencia do país pero co que mantén, por dicilo dalgún xeito, unha relación algo tensa. De repente vese entre dúas augas cando os seus servizos son solicitados polo actual presidente, un home que, por unha serie de cuestións, ve en perigo a súa reelección. Sorprendida descobre que debe realizar unha longa viaxe a un lugar no Ártico para participar como investigadora un descubrimento que pode cambiar a forma de ver a historia do mundo. A NASA atopa un meteorito nos xeos do Círculo Polar con algo no seu interior que deben certificar para poder facelo público, algo que pode provocar un gran cambio na forma de ver moitas cousas. Xunto a ela traballará Michale Tolland, un oceanógrafo que, entre outras cousas, será o encargado de certificar ese descubrimento. De repente todos os que participan no asunto verán que empezan a pasar unha serie de cousas que non son normais e se verán metidos nunha espiral de acción, asasinatos, intervencións misteriosas e varios personaxes que nin eles nin o lector saberán de que lado están e que é realmente o que queren facer.

A min, como xa dixen, pareceume do máis entretida dentro da ficción entre científica e política. Os personaxes principais están bastante ben deseñados e montados e a historia tampouco está nada mal. É unha novela de algo máis de cincocentas páxinas que se le moi ben, con ganas de seguir pasando páxinas porque non deixa un momento de respiro ao lector, sempre está a pasar algo e cando parece que vai chegar a un momento de certa tranquilidade, de novo as cousas se complican. Hai unha serie de personaxes que teñen algo desconcertados ao lector, sen saber moi ben se queren protexer aos protagonistas ou acabar con eles, porque, claro está, hai un segredo que uns queren desvelar e outros protexer. Hai moitas escenas de acción, algunhas quizais algo esaxeradas, pero xa sabemos que é un autor moi cinematográfico nese sentido, aínda que penso que desta non hai película (a verdade é que sería máis entretida e movida que outras baseadas en novelas do autor). Algúns momentos quizais parecen demasiado “pantasmas”, pero non esquezamos que estamos a falar dunha obra de ficción que non busca moito máis que entreter ao lector. De fondo tamén unha certa crítica do que, quizais, son capaces de facer os gobernos e os gobernantes por protexer as súas posicións de poder ou acceder a elas, de como poden manexar a información e “enganar” ou “acomodar” as cousas aos seus propios intereses. Recomendable para os que lle guste Dan Brown e tamén unha forma de ler algo lixeiramente distinto do que fai máis habitualmente (isto dígoo para aqueles aos que non lles gusta, para que lle dean unha certa oportunidade). Iso si, como xa dixen, non esperedes demasiado, non deixa de ser un puro e duro entretemento no sentido máis estricto do xénero.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QXgPyYtLFVw&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Modern family

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3QWvRlHm2fc&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Setembro é o mes no que, tras o verán, xunto coas novas temporadas de series xa coñecidas que pronto chegarán ao noso país, aparecen tamén as novas series que pretenden facerse un oco nas programacións das distintas cadeas. Como en case todo a maioría son de procedencia estadounidense e, claro está, algunhas merecen máis a penas que outras. Nestas últimas semanas teño visto algúns episodios de varias de estas novas series, algunhas merecen a pena e outras non tanto, pero varias irán aparecendo por aquí a medida que teña vistos os suficientes capítulos como para ter unha certa opinión sobre elas. Da que vou comentar hoxe levo vistos sete ou oito, e penso que é das que certamente merecen algo a pena porque a pesar de parecer “o de sempre” introduce algúns elementos novos que fan que teña unha certa orixinalidade, ademais de estar, como dicía no anterior comentario sobre televisión sobre “Nurse Jackie” dentro desas que aínda que non tanto como outras, quedan preto do concepto contrario ao correcto, con bastante mala uva e un certo compoñente crítico suavizado dentro dun aire de comedia familiar. Falo de “Modern Familiy”, unha serie que vai pola segunda temporada alá e que aquí podemos ver en Fox e que espero que pase por algún dos canais gratuítos, porque fará que pasedes un bo rato. A primeira temporada, que é a que están a emitir, é do ano 2009 e ven avalada por un éxito máis que destacable, nominada para varios premios Emmy e gañando algúns no seu primeiro ano de emisión, o que pode dar unha idea do éxito que está a ter. Hai anos estaban moi de moda as serie de tipo familiar, iso si cun aire algo distinto a esta, agora a maior parte delas teñen como protagonistas a policías, detectives, forenses e argumentos de acción e este tipo de series cotiás quedaron un pouco de lado, así que tampouco está mal renovar estes argumentos que antes centraban a nosa programación.

É unha produción da cadea ABC e está centrada nunha familia que podería representar varias das novas estruturas familiares, algo lonxe do concepto de familia tradicional. De todos modos non podemos esquecer que estamos vendo unha serie americana, co que ao final a mensaxe de que a familia é o máis importante, sexa esta como sexa, queda sempre recalcado. Son capítulos de media hora plantexados como se estivésemos a ver un falso documental no que os protagonistas responden a unha serie de preguntas sobre a súa familia, ao mesmo tempo que reflicten situacións da súa vida cotián, pasando dun núcleo familiar a outro e tendo en conta que todos están relacionados.

A serie segue a vida diaria da familia de Jay Pritchett e os seus dous fillos, Claire e Mitchell. Jay está casado con Gloria, unha explosiva muller colombiana moito máis nova ca el, faladora e á que non hai quen poida calar, cun carácter latino que choca moitas veces co resto dos personaxes. Ademais aporta a ese matrimonio a Manny, un fillo preadolescente que tivo dun matrimonio anterior. Manny é un home no corpo dun neno, serio, formal e que ten ao seu verdadeiro pai idolatrado, o que provoca moitos problemas co seu pai actual. Claire está casada con Phil e teñen tres fillos. Phil é o pai “guay” que non quere ter problemas cos seus fillos, sempre presto a tentar ser como eles e comportarse dun xeito que non lle faga ter que actuar como un pai, tanto nas súas actitudes como na súa linguaxe, aínda que sexa con palabras que os adolescentes xa non usan, pero que a el lle parecen do máis moderno. Iso provoca continuos problemas coa súa esposa, que por veces o considera brando e pouco efectivo para ter unha certa disciplina na casa. Ademais ela será a que sempre poña as cousas do xeito que ela considera que teñen que ser nunha casa cunha filla adolescente que está a ter os seus primeiros contactos co sexo oposto; outra filla algo menor que non quere ser como a súa irma maior e un fillo que tamén é algo “especial”. O outro fillo de Jay, Mitchell vive co seu compañeiro, Cameron, nunha relación que o seu pai non é que non acepte, pero que non lle gusta demasiado aínda que sabe que non lle queda máis remedio que facelo. Ademais eles dous acaban de adoptar a unha nena vietnamita, o que tamén será un golpe para Jay. A través desta maraña de personaxes vai tocar temas de familia, raciais, de xénero e, sobre todo da complicada convivencia entre todos eles. Todo está tratado en ton humorístico pero cun aire ácido, sarcástico e histriónico en moitas ocasións, pero que no fondo sempre esconde unha serie de realidades máis que recoñecibles, aínda que as veces poida parecer algo esaxerado. Iso si, como dixen antes, tras todos os problemas, discusións, intercambios de opinións, todo remata cun aire de aceptación, de reconciliación e comprensión coa idea central de que, pase o que pase e sexan como sexan, o máis importante é a familia e sobre todo outra idea, de que temos que aceptar á xente tal é como é.

Ten, como dixen, o formato dun falso documental, os personaxes as veces falan directamente á cámara, sentados nos sofás dos salóns das súas casas, contando as súas experiencias e as súas opinións sobre temas de familia, da vida, da sociedade e logo veremos momentos da vida desas tres familias no seu desenvolvemento diario, cada unha polo seu lado, para rematar, case sempre, cun momento no que están todos xuntos, celebrando a unión desa caótica familia. Catorce nominacións aos Emmy e varios premios gañados avalan esta produción que ten momentos realmente divertidos.

Ed O´Neill é Jay, actor bastante coñecido da televisión por unha serie de hai xa bastantes anos e que tiña un certo aire a esta, tamén sobre unha familia un tanto “especial” pero algo máis ácida, “Matrimonio con hijos”. Claire é a actriz Julie Bowen, á que vimos nunha serie que xa comentei aquí, “Boston Legal” e o resto son actores todos eles doutras series con caras tamén coñecidas. Todos eles están realmente ben, pero destacaría a dous. Por un lado a Cameron, o compañeiro de Mitchell; e por outro a Phil, o pai que non quere exercer demasiado como tal pero que polas presións da súa muller ten que facer cousas que considera que non responden a esa imaxe de pai cercano e comprensivo que quere ter e que, claro, sempre lle saen mal, rematadamente mal; ademais a relación co seu sogro non é demasiado boa, xa que a este tampouco é que lle resulte demasiado bo que teña o comportamento que ten.

Son episodios de media hora sempre movidos e entretidos, é imposible non sorrir máis dunha vez ao longo dos mesmos e moitas veces as situacións que se producen provocan algo máis que tímidos sorrisos. Nalgúns momentos ata parece unha mistura entre dúas series de animación pero cambiando os debuxos por persoas (falo de “Los Simpson” e “Padre de familia”), aínda que estas dúas son algo máis esaxeradas e con menos momentos digamos convencionais. A pesares da esaxeración cómica todos poderemos ver momentos e situacións das nosas vidas familiares e moitas veces pensaremos que está máis preto da realidade que outras series familiares nas que todo é marabilloso e xenial, nas que os problemas sempre se resolven con ben ou directamente non existen, aínda que todos saibamos que a familia sen problemas non existe en ningún sitio. Recomendable para pasar un bo rato, simpática, divertida, entretida e cun fondo de realidade máis que importante.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=TL4d554cyvE&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

"El alma de las piedras", Paloma Sánchez-Garnica

Hoxe vou comentar algo doutro libro de recente publicación e que me deixou un sabor algo agridoce, non é que non me gustara pero a verdade é que esperaba algo máis despois de ler algúns comentarios sobre o argumento e tanto a portada como o título fixeron que pensara que ía ser moito máis atrainte do que foi en realidade. Xa teño dito varias veces que a novela histórica é un dos meus xéneros favoritos, dos que agora máis leo e busco, tanto novidades como outras novelas non tan recentes pero que no seu momento non me chamaron a atención ou as descoñecía. Tamén comentei que aproveitando o tirón do xénero aparecen moitas obras que se meten dentro dese saco pero que, ao final, igual debían de estar noutro distinto, porque non responden exactamente ao que eu penso do xénero, e iso é o que me pasou con esta novela de hoxe, que pensei que sería máis “histórica” do que é en realidade, polo menos na miña opinión. A autora é Paloma Sánchez-Garnica y la novela “El alma de las piedras”.

Paloma Sánchez-Garnica é unha autora nacida en Madrid no ano 1962. Licenciada en Dereito e historiadora, deixou o seu traballo como avogada para dedicarse á literatura. De momento é autora de tres novelas, todas elas incluídas dentro do xénero histórico. A primeira foi “El gran arcano” no ano 2006, á que seguiu “La brisa de Oriente” no 2009. Esta do comentario de hoxe é, polo momento, a súa última obra, publicada neste mesmo ano.

“El alma de las piedras” vainos contar dúas historias ao mesmo tempo, ben distintas pero relacionadas co Camiño de Santiago e unhas intrigantes marcas dos canteiros que aparecen en distintas igrexas e sepulcros ao longo do mesmo. Unha delas transcorre no século VIII e a outra entre o XI e o XII. Na primeira o protagonista é un monxe, axudante do Bispo de Iria Flavia, Teodomiro. Este monxe é Martín de Bilibio e no ano 824 asiste a un descubrimento milagroso que vai supor un cambio na súa forma de ver o mundo e a relixión. Nese momento a igrexa está preocupada pola cantidade de problemas que ten, enfrontándose cunha morea de ritos pagáns cos que non se ve capaz de competir. Un día aparece un eremita, Paio, que lle di ao bispo que atopou unha tumba, na que xacen os restos do Apóstolo Santiago, partindo duns máis que dubidosos sinais. Pero a necesidade de atopar algo que dea esperanza e faga máis forte a fe un momento complicado fai que estas dúbidas sexan rexeitadas polos tres protagonistas do descubrimento, o bispo Teodomiro, Martín e Paio. Comeza así o “locus Sancti Iacobi”, as peregrinacións a Santiago de Compostela para achegarse aos restos do suposto santo que aí repousan. Tanto o Bispo como Martín son sabedores do engano, polo que se redacta unha especie de confesión que van denominar “A Inventio” (“a invención”) na que se relatan os feitos. Trala morte de Teodomiro, Martín emprende unha viaxe custodiando o pergamiño coa idea de escondelo para sempre. Ao mesmo tempo coñecerá a un canteiro que lle descubrirá o significado das misteriosas marcas das pedras e algunhas cousas máis. Por outro lado temos o relato que comeza en 1094, cando a protagonista do mesmo, Mabilia de Montmerle e o seu amigo Ernaud atopan nunha capela subterránea os restos de Martín de Bilibio xunto co documento que levou con el á tumba e a marca na pedra da espada rota sobre unha das lápidas. Mabilia é filla do conde de Montmerle, que morre ao pouco de empezar a historia e esta morte vai provocar todo o que ven despois. Geoffroi, o irmán do Conde, un home vil que so quere tomar o posto do defunto, pretende casar coa súa sobriña, eliminar ao fillo pequeno e á nova muller do Conde e facerse con toda a herdanza en contra dos desexos do seu irmán, que deixou todo ben escrito no seu testamento, un documento que non valerá para nada ante a ambición de Geoffroi. Ante isto Mabilia verase forzada a escapar. Facéndose pasar por un home e, ao principio, acompañada do seu amigo Ernaud vivirá cuns monxes un tempo, pero o seu tío non deixa de buscala, polo que, sempre como un home, pensa que o mellor que pode facer é escapar de Francia e pasar a España, seguindo o Camiño de Santiago como un peregrino máis. No medio de todo, como un fío que relaciona ambas historias temos as misteriosas marcas das pedras, a idea de que a quen realmente van ver os peregrinos a Santiago é ao herexe Prisciliano e todo o que rodea a esta historia de lendas, relixión, herexías e aventuras

Para min non é exactamente unha novela histórica, senón máis unha novela de aventuras con certos elementos históricos, a maior parte deles partindo da interpretación de lendas, mitos e historias que circulan por moitas partes en torno ao Camiño de Santiago e aos restos que levan á xente a facelo. Certo é, polo que vin, que esas misteriosas marcas nas igrexas do Camiño existen e ninguén é capaz de darlle una interpretación que satisfaga a todo o mundo e esta novela circula en moitos sentidos ao redor destas marcas. Cando collín o libro chamoume a atención por esa idea que aparece no resumo de que os canteiros sacan a alma das pedras e parecíame atractiva, pero en realidade non hai demasiado desenvolvemento desta idea que aparecía como algo central e importante. A historia de Mabilia non deixa de ser un relato de aventuras co recurso de facer que unha muller apareza ante case todo o mundo como un home, con moitos momentos entretidos e tensos, pero non podemos falar de novela histórica nesta liña argumental, penso eu, claro está. A min persoalmente , aínda que me entretivo, non podo dicir que me atrapara ou conquistara. É unha historia de amores e desamores, de enganos, moi movida e con bos momentos pero nalgúns non me pareceu demasiado crible para o ton que quere ter. Gustoume moito máis a historia de Martín de Bilibio, creo que ten máis interese e os personaxes fóronme máis atractivos, varios deles, non so o central. A súa viaxe de Santiago a Francia para volver de novo a Santiago e ir morrer á Francia ao final pareceume moito máis interesante, máis atractiva e mellor desenvolvida que a outra. A verdade é que estaba desexando saber máis da vida dese escribán que se ve, sen querelo, metido en algo que non sabe moi ben como resultará. Neste sentido gustoume tamén a idea de que Martín, aínda que a súa conciencia sofre pola posible invención pensa que non é algo tan grave porque a cousa non terá tanta repercusión e o número de peregrinos non será tan grande. Claro que cando chegamos ao relato do século XI vemos como non foi así e o número de peregrinos que acoden a Santiago é grande e cada vez crece máis, algo co que o pobre Martín non contaba.

Aparte desta historia tamén me gustou bastante todo o que ten como relato dos peregrinos que ían ver ao Apóstolo. O camiño, as paradas, a atención aos enfermos, as comidas, o tempo, as dificultades, os perigos, as diferencias (como sempre) entre os nobres e os que non o son, a picaresca e os enganos... Todo o que circula ao redor das peregrinacións resultoume moi interesante e atractivo, máis que algunhas partes da historia de Mabilia e os personaxes que circulan ao redor dela.

Nalgúns sitios vin que falaban desta novela como unha novela metade testemuña histórica metade novela de misterio. Na primeira parte coincido, pero na segunda non, máis que de misterio para min é unha novela de aventuras. É a primeira novela súa que teño a oportunidade de ler, penso que as anteriores lereinas nalgún momento, o estilo é bastante coidado e preciso, lese con moito agrado e facilidade e tenta enganchar ao lector, aínda que a min so o fixo en parte, xa dixen en cales.

Penso que fronte a outras si que pode ser unha novela recomendable, entretida e amena, sobre todo se a un lle gustan esas historias entre románticas e aventureiras protagonizadas por mulleres na Idade Media, unha época na que contaban ben pouco, case menos se eran nobres que se non o eran, a verdade. Non se fai longa a pesar de ser, como case todas as deste tipo, unha novela extensa o que tamén é unha virtude. Xa me contaredes se coincidides comigo ou non, espero os vosos comentarios.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=phRxSetL8b4&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]