Kate Mosse é unha autora inglesa nacida en West Sussex en 1961. Estudou no Chichester High School e posteriormente no New College de Oxford. Tras graduarse traballou como editora e logo dedicouse á escritura. En 1996 publica a súa primeira novela “Besos esquimales” e en 1998 o thriller “Crucifijo”. Desde 1998 ata 2011 foi directora do Festival de Teatro de Chichester. Durante uns anos estivo ocupada en traballos de investigación para unha novela que lle deu o éxito internacional, “Laberinto”, publicada en 2005, unha historia de aventuras ambientada entre a Idade Media e o momento actual. Conseguiu varios premios, entre eles o British Book Award, con esta novela e foi un gran éxito de ventas, converténdoa nunha autora traducida en máis de corenta países. A súa seguinte novela, obxecto deste comentario, foi “Sepulcro”, publicada no ano 2007. A súa última novela ata o momento, do 2009, é “Fantasmas del invierno”. De “Laberinto” cendeu máis de dous millóns de copias no seu país e alcanzou os primeiros postos en países como Estados Unidos, Alemaña, Francia ou Italia. Ademais é autora de relatos curtos e artigos publicados en varias revistas e periódicos internacionais, como The Times, The Guardian ou The Financial Times, entre outros. Tamén á autora de libros de non ficción, “Convertirse en madre” e “La casa: detrás de las bambalinas de la Ópera Real de Covent Garden”. Xunto co seu marido, Gren Mosse, tamén escritor, crearon o Premio Orange de ficción en 1996 e os dous ensinan escritura creativa no West Dean College. Ademais é presentadora dun programa sobre libros na BBC polo que pasaron varios dos autores máis coñecidos e importantes do mundo. Viven, xunto cos seus fillos, entre Inglaterra e unha casa que teñen en Carcasonne (Francia) desde hai máis de vinte anos, unha zona na que se sitúan algunhas das súas novelas. “Laberinto” e “Sepulcro” forman parte dunha triloxía, que ela denomina “Triloxía de Languedoc” por estar situadas as accións das novelas nesa zona de Francia que a ten atrapada desde que se foi a vivir temporalmente alí. A terceira aparecerá este ano, “La ciudadela”
Para escribir “Sepulcro” partiu de varios elementos, desde un poema de Charles Baudelaire titulado “Sepultura”, a música de Charles Debussy, as cartas do tarot, unha visita ao pobo francés de Rennes-les-Bains (onde se sitúa boa parte da acción)... Unha idea que apareceu cando mercaron unha casa en Carcassonne alá polo ano 1989 e que pouco a pouco foise desenvolvendo con todos os elementos anteriores e algún máis. Unha historia que mistura segredos, asasinatos, ocultismo a cabalo entre o século XIX e o XXI.
A historia comeza en 1891 con dous irmáns, Léonie y Anatole Vernier no París de finais do século XIX, onde viven coa súa nai. Certos problemas fan que Anatole teña que escapar da cidade e buscar un sitio apartado e remoto onde se faga difícil que o poidan atopar, a súa vida corre perigo. Saben dunha tía que vive en Rennes-les-Bains, na zona do santuario de Domaine de la Cade, cerca de Carcassonne, nunha gran mansión e casualmente reciben unha invitación para pasar alí unha temporada, invitación que aceptan ao momento, aínda que Léonie non sabe as verdadeiras razóns polas cales o seu irmán quere marchar da cidade. Pronto descubrirán que os dominios da súa tía Isolde non son exactamente o que pensaban. Algúns habitantes pensan que o antigo señor da mansión morreu tras invocar a un demoño tras atopar un antigo sepulcro visigodo dentro das súas posesións. Na biblioteca da mansión Léonie descubrirá un libro, unha misteriosa baralla de tarot que desapareceu tras a morte do seu tío e algúns misterios máis. Todo encerra un antigo misterio relacionado co pasado e cunhas cartas que parecen ter poderes sobre a vida e a morte. Ao redor de todo isto o acoso dun misterioso personaxe que os persegue, a xente do pobo, os amigos e criados da súa tía... En 2007 a historia trasládase de novo a Francia, onde Meredith Martin investiga par escribir unha biografía do músico Claude Debussy, ao mesmo tempo que busca elementos que a axuden a comprender a súa vida e, sobre todo, o seu pasado. Conta cunha antiga peza de piano e unha fotografía en branco e negro que pronto descubrirá que están relacionadas coa historia dun amor tráxico, unha rapaza desaparecida e un alma torturada. Ela tamén chegará a Rennes-les-Bains, a un hotel cunha serie de personaxes que non sabe moi ben nin quen son nin que pretenden. Terá estraños soños, reforzados polas predicións duna botadora de cartas, ao mesmo tempo que descubre un paquete de cartas do tarot que puideron ser pintadas por Léonie Vernier e que poden ser a clave de moitas cousas, sobre todo de certos segredos do pasado que están a punto de saír á luz.
Unha novela que descubrín case de casualidade e que teño que dicir que me gustou bastante. Recoñezo que ao principio custoume un pouco entrar nela, non sei moi ben por que, pero as primeiras páxinas non que que me atraeran demasiado. Pero pouco a pouco vaste metendo nas dúas historias, imaxinando a relación entre elas, porque a verdade é que están moi ben alternadas para conseguir a atención do lector, e terminou por gustarme bastante. A historia do século XIX está moi cerca, por non dicir que o é, do terror gótico máis clásico. Bosques misteriosos, noites de tormenta, personaxes sinistros, asasinatos, espíritos, criptas, aparicións, choiva, tormentas... case todos os elementos máis típicos do xénero están presentes. A historia actual tamén está moi ben, cun personaxe que ten como escusa a biografía de Debussy para ver como, pouco a pouco, realmente está buscando elementos dun pasado que descoñece e desexa coñecer. Tamén está chea de misterios, de personaxes que a teñen desconcertada e en ocasións tamén desconcertan ao lector, que non sabe moi ben a que aterse. Logo temos unha relación entre ambas historias moi ben realizada, levando ao lector por un camiño cheo de perigos e elementos fantásticos. Penso que unha das mellores cousas da novela son os dous personaxes femininos, a rapaza Léonie con toda a súa inocencia xuvenil que pouco a pouco vai desaparecendo forzada polas circunstancias e unha Meredith que parece máis forte do que o é en realidade, pero a súa forza crecerá tamén motivada polas circunstancias nas que a vai poñendo o camiño que emprende en busca de explicacións.
Tamén creo que a autora escribe moi ben, os capítulos inicias no París de finais do século XIX relatan cunhas poucas pinceladas o ambiente desa gran cidade. Cando pasamos a Carcassonne ou Rennes-les-Bains e os seus arredores é sinxelo imaxinar perfectamente os lugares nos que se desenvolve a acción sen que a lectura resulte pesada, non é excesivamente descritiva pero cunhas poucas palabras consegue o seu obxectivo. Os que coñezan a zona verán como é completamente certo que Kate Mosse quedou atrapada polo encanto e fascinación desa parte do sur de Francia, onde cando entras, por exemplo, en Carcassonne, parece que, xa vista desde fóra, vas entrar de repente nun túnel do tempo que te vai levar varios séculos cara atrás.
A medio cabalo entre a novela romántica, a novela de aventuras e a novela de terror nesa vertente que mencionei antes do terror gótico, apta para calquera tipo de lector que queira pasar un bo rato de lectura cunha historia (ou dúas) moi atrainte.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=70bxhZIE2iU&rel=0&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]
No hay comentarios:
Publicar un comentario