John Grisham é un autor nacido en Jonesboro (Arkansas, Estados Unidos) en 1955. Un autor máis que coñecido en todo o mundo, das súas obras vendéronse máis de 200 millóns de exemplares e varias delas foron levadas ao cine cunhas adaptacións creo que máis que decentes. En 1971 obtén un título en Contabilidade pola Universidade de Mississippi e en 1981 o Doutorado en Dereito na mesma universidade. Durante varios anos exerceu como avogado en Dereito Xeral e Penal, para logo pasarse ao Dereito Civil. Ademais, dentro do Partido Demócrata, foi elixido para a Cámara de Representantes do seu estado, cargo que exerceu ata 1990. En 1984 presenciou a testemuña dunha vítima de violación que so tiña 12 anos, o que fixo que se puxera a traballar na súa primeira novela, “Tiempo de matar”, que rematou en 1987. Foi rexeitado por varias editoriais, pero conseguiu publicala en 1988 cunha tirada modesta. Logo, en 1991, publica “La Tapadera” que foi o libro máis vendido dese ano (e, persoalmente, unha das súas novelas que máis me gustou). A partir dese momento mantén un ritmo de publicación de case un libro por ano, a maioría deles grandes éxitos de ventas. En 2001 publica “La granja”, iniciando unha serie de novelas que xa non están directamente relacionadas con temáticas legais. Neste momento é un dos novelistas máis lidos da historia. En 1992 “El informe pelícano” vendeu máis de 10 millóns de copias so nos Estados Unidos. A última de tema legal publicada ata o momento é “La trampa” (2009) e a última nesta mesma liña é “The Confession” (“La confesión”) que aparecerá en outubro deste ano no seu país. En España a máis recente é a mencionada “Siete vidas”.
A novela do comentario de hoxe é “Una navidad diferente”, publicada no ano 2001. Como dixen antes unha historia algo atípica dentro de súa produción, aínda que relacionada indirectamente con moitos temas que circulan ao redor das súas obras, que sempre teñen algún tipo de crítica de carácter social, político... dentro da liña central da historia. Esta é unha historia distinta, curiosa, interesante e sobre todo simpática. Pensemos por un momento cantos de nós (incluído eu) trememos ante o que supoñen as festas de Nadal e todo o que traen consigo (e con iso non quero dicir que non me gusten, conste, pero penso que se están a desmadrar un pouco). Non sei noutras cidades, pero na miña en breve unha tenda de regalos moi coñecida xa porá a súa decoración para esas festas, aínda que falten máis de tres meses para as citadas datas, agobia un pouco, a verdade. E en Estados Unidos, que supoño que responderá a unha realidade, cantas veces non temos visto nalgunhas películas eses barrios de vivendas unifamiliares que se converten en parques temáticos navideños, coas casas rodeadas de luces, cervos e monecos de proporcións xigantescas nos tellados e nos xardíns, so velas prodúcenme estrés e agobio, a verdade. Se ata fan concursos de decoración nos barrios, alucinante.
Os protagonistas son Luther Krank e Nora, a súa esposa, e a realidade dos máis de seis mil dólares que gastaron nas festas de Nadal anteriores. As colas, as tendas cheas de xente, as panxoliñas en todas partes, árbores de Nadal, festas no traballo, reunións familiares..., algo que para eles convértese case unha tortura de gastos e sorrisos falsos esperando que todo remate. Unha repetición do mesmo de todos os anos é o único que aparece no horizonte para eles. Un día unha idea ábrese ante eles, nunha axencia de viaxes unha oferta para viaxar dez días ao Caribe, unha idea que lles fará escapar de todo iso e volver cando todo rematou. Así que deciden que as festas dese ano serán distintas a todas as anteriores. Pero claro, as cousas non serán tan fáciles. O sono vaise converter en pesadelo, sobre todo cando os seus compañeiros de oficina, amigos, veciños ou familiares vaian acusalos abertamente de “asasinar” o espírito navideño.
Unha novela distinta dentro da produción de Grisham, case duascentas páxinas que se len moi agradablemente, case como un conto e moi entretidas. Con ese estilo fácil e fluído que caracteriza a súa produción, non exento de calidade e con algúns momentos realmente hilarantes. Moita crítica ante as convencións sociais que nos obrigan as veces a facer cousas que non nos gustan demasiado (ou nada) ou a facer cousas simplemente porque hai que facelas aínda que non queiramos. Crítica contra os gastos esaxerados, a falsidade e as ganas de aparentar e, sobre todo, de facer algo nunha época de “paz e amor” que nos faga quedar sempre por riba dos demais, aparentando máis ou sendo máis. ¿Poderán os Krank celebrar esas festas diferentes e facer o que realmente queren facer ou sucumbirán ante a montaña de convencións e as presións de todos os que lles rodean? O mellor é que o leades vós mesmos, pero mellor facelo agora, antes de decembro, non vaia ser que a algúns lles dea por tentar facer o mesmo que eles e escaparse ou, polo menos, tentalo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario