Hai unhas semanas atopei por aí unha pequena novela dun auto ao que lía moito hai anos e ao que recorría case sempre que quería pasar un rato divertido, porque era algo garantido. É un autor español creo que menos valorado do que debería por varios motivos. Sempre innovador, cun sentido do humor entre ridículo e xenial, un dos mestres da novela humorística sempre cun tratamento orixinal e distinto. A novela, que non coñecía, era “Novísimas aventuras de Sherlock Holmes”e o autor Enrique Jardiel Poncela. Non vou falar desta novela, aínda que vola recomendo para pasar un bo rato, así que vos preguntaredes a que ven esta introdución. Hoxe vou comentar dúas novelas dun autor ao que en certo modo relaciono con Jardiel, porque ao ter recente unha das súas historias e ler as dúas de hoxe dinme conta de que teñen moitas cousas en común. Non sei se o autor de hoxe coñece a Jardiel Poncela, teño as miñas dúbidas máis que nada porque é un novelista alemán actual e non sei ata que punto as historias do noso autor terán chegado ata alá, pero si é certo que ese humor ridículo, relacionando cousas que non teñen demasiado que ver, con frases entre críticas e cáusticas está presente en ambos autores. Incluso houbo momentos nos que tiña dúbidas de a quen estaba a ler. O autor de hoxe é David Safier e as súas dúas últimas novelas, “Jesús me quiere” e “Yo, mi, me...contigo”.Comentei a súa primeira novela neste blog alá polo mes de setembro do 2010 e dicía que me parecera unha historia orixinal, entretida, divertida e con algunhas cousas boas que facían que destacara algo por riba da media neste tipo de historias. Sobre todo tendo en conta que non hai demasiadas boas historias hoxe por hoxe que teñan o humor como eixo central do que nos están a contar. De principio direi que as dúas son novelas breves e que se len con agrado, aínda que unha gustoume máis que a outra, logo me explicarei. Ambas teñen elementos en común, pero o desenvolvemento dunha pareceume algo máis orixinal e menos simple que o da outra.
David Safier é un autor alemán nado en Bremen en 1966. Estudou periodismo e traballou logo na radio e na televisión. A partir de 1996 empeza a traballar como guionista de programas de televisión, co que empezou a ser coñecido no seu país, realizando varias series e comedias de situación. Por este traballo recibiu varios premios, como o Grimme e o Premio TV en Alemaña, ademais dun Emmy nos Estados Unidos. En 2007 publica a súa primeira novela, “Maldito Karma” que será un gran éxito de ventas en todos os países nos que aparece. En 2009 publícase en España, onde tamén sube rapidamente aos primeiros postos. A súa seguinte novela, do ano 2010, é “Jesús me quiere” e a última polo momento, do 2011 é “Yo, mi, me...contigo”. Aínda non publicaron traducida a seguinte, "Happy family", que supoño que aparecerá pronto.
“Jesús me quiere” cóntanos a historia de Marie, unha muller con certos problemas sentimentais. Especialista en namorar do home errado. O día da súa voda deixa plantado ao seu futuro marido no altar, con todo preparado, pero o medo do último momento e a idea de que ao final ese pode non ser o home da súa vida fai que dea marcha atrás. Desfeita polo que pasou volve a súa casa, co seu pai e cáelle unha parte do teito enriba. Ao día seguinte preséntase un carpinteiro, un home distinto, amable, cunha mirada capaz de calmar e encantar a calquera, é Joshua. Pronto se fixara nel e terán unha cita, sairán a cear e ela ve nel ao home da súa vida, con todas as virtudes e aparentemente ningún problema. Pero non todo será tan sinxelo, sobre todo cando el lle di que en realidade é Xesús, o fillo de Deus que volve á Terra para librar a batalla final contra Satanás e con este combate chegará o Fin do Mundo. A súa vida é un caos, os seus pais están separados, a súa irmá ten un tumor cerebral, o seu pai aparece na casa cunha muller nova e rusa que di estar namorada del e que ademais ten unha filla... E para rematar agora si que parece completamente certo que namora do home máis equivocado que podería elixir. O Xuízo Final será o próximo martes, así que aínda terá uns días para decidir que fará coa súa vida.
Das dúas que comento esta é a que menos me gustou. Quizais por demasiado esaxerada, por xogar con demasiados equívocos e por mesturar demasiadas cousas. Polo medio teremos a Xesús, a Deus, aos Catro Xinetes da Apocalipse, a Satanás, ao arcanxo San Gabriel convertido en humano por namorar da madre de Marie... Nalgúns momentos resultoume demasiado ridícula, non vou dicir que incrible porque iso pásalle a todas as novelas do autor, son ficción pura cun trasfondo de sentimentos, de relacións humanas, de mulleres buscando sempre o seu bo camiño, buscando o amor e quizais unha certa estabilidade nas súas vidas. Nas tres novelas do autor os personaxes protagonistas son mulleres que teñen certos problemas de relación, xa sexan sentimentais ou persoais. De todos modos ten momentos realmente simpáticos e divertidos, xunto con outros que aproveitan estas situacións para tentar que o lector aprenda algo ou reflexione sobre certos aspectos da súa vida. Aínda así é unha lectura entretida, breve e divertida que pode facer pasar un bo rato a calquera tipo de lector. Ridiculiza algunhas cousas pero sen chegar as er, por dicilo dalgún modo, pouco respectuosa con certas crenzas ou aspectos da relixión cristián e penso que ten algunhas páxinas realmente boas, aínda así no seu conxunto é a que menos me gustou das de Safier.
O título orixinal da terceira novela deste autor viría a ser algo así como “De repente Shakespeare” que me parece algo máis adecuado que o que lle deron aquí, “Yo, mi, me...contigo”. De novo a protagonista é unha muller, Rosa, descontenta coa súa vida, coas súas amizades, co seu traballo, con case todo o que a rodea. Un día vai a unha feira e ve o espectáculo dun hipnotizador que di ser capaz de volver á xente a algunha das súas vidas anteriores. Ao rematar vai falar con el e convénceo para que faga o mesmo con ela. De repente vese metida nun duelo no ano 1594, no corpo dun home que ao pouco descubrirá que é, nada máis e nada menos, que William Shakespeare. Non poderá volver á súa época ata que descubra o amor verdadeiro. Así que se verá compartindo corpo co famoso autor e ademais nun momento no que este verase metido nunha intriga entre a raiña e outros personaxes históricos que a van levar a ter que facer cousa que nunca podería imaxinar.
Aínda que ten momentos que poden recordar á primeira das súas novelas, o plantexamento e o desenvolvemento da historia son bastante orixinais, tanto na forma de contalo como nas cousas que pasan e na estraña relación de dúas persoas que comparten o mesmo corpo e ademais de dúas épocas tan distintas. Esta situación da lugar a momentos realmente divertidos e moi simpáticos. Os diálogos entre eles dous e con outros personaxes son moi áxiles e con momentos sopresivos e inesperados para o lector. Quizais por iso esta gustoume algo máis que a anterior, porque é menos previsible, ten algunhas sorpresas para o lector, cousas que non espera que vaian pasar. Ten máis momentos nos que o lector preguntarase como vai agora a resolver isto o autor, por onde vai levar agora ao personaxe ou que vai pasar. A verdade é que con esta rin bastante, seguindo ese humor estraño e case ridículo ao que o autor vainos acostumando, e tamén na mesma liña de facer que o lector reflexione un pouco sobre por onde vai a súa vida, por onde quere que vaia ou por onde lle deixan os demais que o faga. Non quero contar moito máis sobre esta, porque realmente ten momentos inesperados, personaxes e situacións que dan sorpresas e alegrías ao lector a medida que avanzan as páxinas.
Dúas novelas divertidas, moi entretidas e simpáticas. Moi na liña de “Maldito Karma”, sobre todo a terceira que ten máis similitudes tanto na historia como nalgunhas situacións. Boas lecturas para pasar o rato e, de paso, pensar un pouco nalgunhas cousas da vida, o amor, a amizade e as nosas relacións coas persoas que nos rodean, tanto da familia como fóra dela, con ideas sobre a tolerancia, o deixar vivir e ese tipo de cousas. Como dixen gustoume máis “Yo, mi, me...contigo” que “Jesús me quiere”, pero iso tamén vai en gustos persoais. Creo que as dúas merecen a pena, neste caso as tres se incluímos a primeira se non a lestes aínda. Unha novelo por ano foinos deixando David Safier, pero de momento non vin nada por aí que fale dunha nova historia, que supoño que seguirá na mesma liña. Senón facede caso tamén a miña primeira recomendación e acudide a Jardiel Poncela, que tampouco vos vai decepcionar nunca.
No hay comentarios:
Publicar un comentario