Hoxe en lugar de falar dunha novela concreta vou comentar algunhas cousas sobre un autor ao que leo de vez en cando e que me gusta bastante. É un novelista bastante coñecido por aquí pero que no seu país de orixe, Estados Unidos, é un deses que sempre teñen as súas novelas entre las máis vendidas e bastante esperadas. Un fabricante de best sellers, algo que tampouco me parece mal, sobre todo cando as súas historias son entretidas e manteñen a atención do lector. Hai autores que sempre, ou case sempre, garanten que coller unha das súas novelas é un seguro de que vas pasar un no rato, historias ideais para cando un está canso, non ten demasiadas ganas de romper a cabeza ou de ler cousas máis serias e profundas. Lecturas ideais para as tardes ou noites de verán, para deixar a cabeza libre e centrarse nunha trama interesante e que fai que manteñas a atención na historia que estás a ler. Hai momentos nons que non pido nada máis que iso e canto teño ganas de ler algo así acudo a el ou a outros que irei poñendo por aquí. Así que o autor de hoxe é David Baldacci, e ocorréuseme deixar estas liñas ao fío da publicación da súa última novela, “La esquina del diablo”, a última entrega da súa saga dedicada ao Camel Club.
Nado en 1960 en Richmond, Virginia, é un dos autores con maior éxito de ventas no seu país e cunha boa produción nas súas costas. É licenciado en Dereito pola Universidade de Virginia, que nunca deixarei de pensar que ten isto de ser avogado para ser novelista, que en canto un indaga un pouco nas súas vidas ve que unha gran maioría vén deste mundo. Como estudante escribía contos no seu tempo libre e publicou algúns. Dedicouse á avogacía durante nove anos, na zona de Washington DC. Tamén escribiu ao principio algúns relatos curtos e varios guións de cine, pero con moi pouca repercusión. En 1996 publica a súa primeira novela, “Poder absoluto”, coa que tivo un éxito moi importante. Debido a isto foi levada ao cine ao ano seguinte, protagonizada por Clint Eastwood e Gene Hackman. Nela contaba a historia dun presidente dos Estados Unidos que se ve inmerso no asasinato dunha muller coa que mantiña unha relación e un experto ladrón que é testemuña dos feitos. Tanto a novela como a película gozaron da aprobación do público, convertendo a Baldacci nun dos autores máis esperados. É embaixador da Sociedade Nacional de Esclerose Múltiple e participa en numerosas organizacións benéficas, ademais ten a súa propia fundación para o fomento da alfabetización. Vive en Virginia coa súa muller e dous fillos. As súas obras foron traducidas a máis de trinta idiomas e publicadas en máis de oitenta países. Ademais é autor de varios libros para adolescentes a varios guións de cine. Máis de cen millóns de libros vendidos no mundo non son unha mala tarxeta de presentación. Podedes botarlle un ollo á súa páxina web, www.davidbaldacci.com.
Eu coñecino primeiro polo cine e logo por unha das súas novelas que máis me gustou. O do cine ven de ter visto no seu momento “Poder absoluto” e ver unha historia interesante e ben montada, o que me levou logo a ler a novela. Despois chegou as miñas mans unha novela cunha historia que me chamou moito a atención e que foi a primeira deste autor que lin, titulábase “La ganadora” e aínda que ten uns cantos anos creo que é unha das súas historias máis recomendables. Foi a súa terceira novela, no medio quedou “Control Total” (1996), e que aparece en 1997. Nela Lu Ann é unha muller que leva unha vida miserable, traballa de camareira, vive nunha caravana e a súa parella está sempre bebida. O único que quere é darlle unha boa vida a súa filla. Un día aparece Jackson, un personaxe misterioso, intelixente e mastro do disfrace. Ofrécelle a Lu moito diñeiro, o que lle daría o premio gordo da lotería. Ela, agoniada pola súa vida e sospeitosa dun asasinato, acepta, aínda que non está demasiado convencida. Anos despois, convertida en millonaria, descubrirá que non é tan fácil como pensaba deixar atrás o pasado, e que ninguén da nada sen pedir algo a cambio. Unha novela da que gardo un bo recordo, igual volvo lela un día destes.
Case todas as súas historias móvense no ámbito do thriller, a novela de investigación e a ficción política, aderezadas sempre con máis ou menos escenas de acción trepidante, persecucións, disparos, pelexas, enfrontamentos... Unha das cousas que máis me gustan é que os seus personaxes son sempre moi interesantes, ben deseñados e presentados e con máis complicacións das que parece nun principio, non son nada simples nin planos. Quizais iso fai que sexa deses autores que teñen varias series de novelas cos mesmos personaxes en común, historias que continúan novela tras novela sen que, normalmente, decaia o interese para o lector, que sempre quererá saber máis. Ademais de que, algo que as veces non me gusta demasiado, son historias que rematan sempre deixando algo pendente, algo que fai que esteas esperando á seguinte novela para ver como se resolve. Nese sentido ten moito que ver coas novelas por entregas tan de moda hai xa moitos anos, unha forma máis de enganchar ao lector e facer que teña ganas de mercar a súa seguinte novela. Fóra das sagas, ademais das xa mencionadas, a maior parte seguen esta mesma liña, exceptuando novelas como “El tren de Navidad” ou “Buena suerte” (a historia de dous irmáns que tras a morte dos seu pai teñen que ir vivir de Nueva York a un pequeno pobo de Virginia para quedar coa súa bisavoa), que están lonxe dos temas habituais. Tamén unha das súas últimas novelas, “Un verano” (2011) sae da súa tónica habitual.
As súas novelas para adolescentes aparecen na colección “Freddy y las patatas fritas”, das que xa publicou dúas e unha terceira aparecerá en breve.
Como digo varias coleccións de novelas cos mesmos personaxes son as máis esperadas polos lectores. Eu teño lido bastantes das máis coñecidas e destacan tres por riba do resto, que son as que máis me gustan, aínda que unha moito máis que as outras dúas.
A máis recente está protagonizada polo misterioso Shaw e a periodista Katie James, a primeira “Toda la verdad” apareceu no 2008 e a segunda, “Líbranos del diablo” aínda non foi publicada aquí. Como dixen antes, novelas de ficción política case sempre relacionadas con grandes corporacións e misterios que implican a políticos, sempre co diñeiro e o poder como historia de fondo.
Temos logo ao ex-axente do Servicio Segredo Sean King e á axente Michelle Maxwell, dúas personalidades distintas que por cousas do destino veranse inmersos na desaparición dun importante político na primeira novela da serie, “Una fracción de segundo”, descubrindo mentres investigan un mundo de mentiras, intereses e misterios que farán que teñan que poñer en risco as súas vidas. Catro novelas máis forman a historia destes personaxes, “El juego de las horas”, “Una muerte sospechosa”, “La familia primero” e “El sexto hombre”, todas elas na mesma liña. Os dous protagonistas, coas súas distintas formas de actuar, de ser e de afrontar as cousas, forman unha parella interesante e entretida. Bastante recomendables.
De todos modos a miña serie favorita por varias razóns é a dedicada ao que el chama o Camel Club. Formado por catro homes un tanto especiais, que ven cousas raras en todas partes e reúnense para analizar noticias buscando sempre detrás delas algunhas manipulacións, intrigas e enganos. Cren que os políticos e sobre todo as axencias gobernamentais enganan ao público e eles sempre atopan os feitos ocultos detrás de todo iso. Cada un ten unhas características moi determinadas e todos teñen algo que os fai especiais. Na segunda entrega únese a eles unha muller, Annabelle Conroy, unha estafadora de alto nivel que lle da un toque engadido ás historias. O personaxe central é Oliver Stone (si, como o director de cine), un antigo axente de algo nivel dos servizos segredos que tras o asasinato da súa familia fai crer a todo o mundo que está morto e segue coa súa vida. O seu nome real é John Carr, pero poucos saben iso. Leva unha dobre vida, por un lado como un indixente que vive nunha tenda de campaña diante da Casa Branca protestando por calquera cousa e por outro lado é case o centro do Camel Club, o que leva as investigacións e realiza as accións máis arriscadas, avalado pola súa formación militar, a súa intelixencia e o seu coñecemento profundo de todo ese mundo. A primeira é “Camel Club” (2005), seguida por “Los coleccionistas”, “Frío como el acero”, “Justicia Divina” e a que aparece estes días, “La esquina del diablo”, ¿será a última...? Esta serie gústame tanto polos personaxes como polas tramas que desenvolve, que aínda seguindo sempre unha mesma liña teñen algunhas cousas que fan que no sexan nada repetitivas, cada unha ten algo que a fai distinta, algún elemento especial, algún personaxe que entra a formar parte do círculo ou algún antagonista que sabes que vai seguir aparecendo. Todas elas teñen os elementos centrais da novelística de Baldacci, intriga, enganos, acción, movemento..., todas elas conseguen que o lector entre na historia e queira saber que ven a continuación, que máis vai pasar e que vai ser de todos eses personaxes aos que vai coñecendo á perfección.
Creo que Baldacci é un deses profesionais da literatura de entretemento, á que leva a cotas altas e que case nunca decepciona. Claro que non estamos a falar de literatura con maiúsculas, pero é como ese concepto que mencionei algunha vez referido ás series, agora para os libros, literatura de palomitas (das de verdade, claro), ideal para pasar o rato, ler sen romper a cabeza demasiado e sempre interesante. Creo que é un bo autor e as súas novelas que rompen un pouco con esa liña parécenme moi decentes, ben escritas, cun estilo simple pero que convence. Thrillers de acción con bos personaxes, con tramas moi ben montadas e deseñadas e con algún compoñente crítico cara ao mundo da política e as axencias do Goberno, non creo que se poida pedir máis. Aí queda a recomendación, se non o coñecedes eu empezaría por “La ganadora”, para seguir logo coas aventuras de John Carr e o Camel Club.
No hay comentarios:
Publicar un comentario