Da serie que vou comentar hoxe levo vistos máis ou menos a metade dos episodios da súa primeira temporada, así que teño xa suficientes elementos para poder deixarvos unhas impresións. Unha mistura entre o tradicional, o de toda a vida e o moderno. Creo que é bastante atractiva como para poder recomendala, polo menos por aquí está a gustarnos a todos e capítulo tras capítulo vai gañando en interese. Unha das cousas que destacaría é a súa orixinalidade, aínda partindo de algo que case todos coñecemos perfectamente, os contos tradicionais, ten un tratamento do tema que fai que ao mesmo tempo estea lonxe dese aire do de sempre. Como digo, unha mistura cun resultado máis que interesante. O título deixa claro a temática desde un principio, “Once upon a time”, estreada aquí como “Érase unha vez”. Esta primeira temporada componse de 22 episodios, como non cheguei ao final non sei se será desas que rematan a historia ou deixan algunha porta aberta a unha continuación.
Foi un dos grandes éxitos da temporada actual no seu país de orixe, os Estados Unidos, polos índices de audiencia a mellor estrea do ano. Tras uns poucos capítulos tiña xa un bo número de seguidores, incluso algúns que foran algo críticos cando coñeceron a trama. Unha das cousas que máis destacan é a orixinalidade no tratamento deses contos tradicionais, como foron capaces de coller unhas historias coñecidas por case todo o mundo e facer algo distinto, algo novo. Son relatos que todos temos lido, ou que nos leron cando eramos pequenos (ou que nos limos aos nosos fillos), coñecidos polas múltiples adaptacións cinematográficas xa sexa en forma de debuxos animados ou persoas reais, máis ou menos fieis aos orixinais. Neste caso pode parecer raro nun principio, xa que vai misturar a todos eses personaxes que coñecemos nunha soa historia, pero a verdade é que o resultado desa estraña mistura é realmente bo e en ningún momento parecera raro, por exemplo, que Brancaneves asista á voda da Bela Durminte.
A historia parte do momento no que Emma Swann (unha das protagonistas centrais) recebe a visita dun neno, Henry Mills, que di ser o seu fillo ao que deixou en adopción ao pouco de nacer. Aparece case da nada convencéndoa de que debe volver con ela ao pobo no que vive para solucionar un gran problema. Un gran libro de contos é o seu acompañante a todas partes, o libro que ten as claves para solucionar ese gran misterio. É el o que lle di a Emma que ela é a súa nai biolóxica e que os dous son personaxes de conto aos que unha bruxa moi malvada borrou a mente cun forte feitizo, facéndoos vivir unhas vidas baleiras, tristes e simples no mundo real, fóra do seu mundo de fantasía e sen recordar nada da súa vida anterior, deixándoos sen os seus finais felices. Pero non so a eles dous, senón que en Storybrook, o pobo no que vive Henry, viven todos os personaxes deses contos, na mesma situación que Emma e el. Ningún deles recorda nada da súa vida “real” e viven no pobo desempeñando os traballos normais dun pequeno pobo, o ensino, a hostalería, os garaxes... Non recordan a súa infancia nin as súas vidas porque foron postos alí coa idade que tiñan no conto, lonxe dos seus grandes amores, dos seus amigos e da súa marabillosa, ou non tanto, vida de conto. Aínda así no pobo quedan pequenos restos desa maxia que farán que unha incrédula Emma vexa que é posible que Henry teña razón. Aí están Brancaneves, a Bela Durminte, Cenicienta, Carapuchiña Vermella, Gepetto, Pepito Grillo, os Sete Ananitos, os Príncipes Azuis de varios contos e case todos os personaxes que podades imaxinar e recordar. Por suposto temos á malvada bruxa responsable de toda esa situación, que realiza un poderoso conxuro motivado pola súa infelicidade e coa intención de vingarse de todos eles, sobre todo de Brancaneves. Unha bruxa que é nese momento a alcaldesa do pobo e que esconde moitas máis cousas das que parece nun principio, ademais de ser a nai adoptiva de Henry.
Pode parecer estraña a historia pero en canto un acostúmase resulta realmente atrainte e interesante, ademais de amena e curiosa. Cada capítulo vai alternando as dúas realidades, por un lado o mundo dos contos e por outro o engano de Storybrook. Iremos coñecendo e recordando as historias de todos eses personaxes, case como nunha marabillosa viaxe á infancia. É realmente xenial a forma que ten de misturar aos distintos personaxes de contos que en teoría non teñen relación, pero como todos veñen do mesmo mundo de fantasía aparece ante o espectador como algo completamente coherente. Unha das cousas que máis me gustan é a alternancia nas linguaxes e na forma de falar dos personaxes. Cando imos ao mundo de ficción escoitaremos unha linguaxe típica dos contos, formal, coidado, onde os pais diríxense aos fillos de vostede e onde todo é algo máis rebuscado e serio. Cando estamos no mundo actual este cambia completamente, é máis moderno, relaxado e cotián.
O concepto da serie é arriscado e audaz e o resultado desa estraña mistura é bo. A posta en escena é outros dos aspectos destacados. Os castelos, as pradeiras, a maxia, os soldados ou os personaxes fantásticos están tratados con gran delicadeza e coidado, e responden á perfección a unha actualización da tradición, sendo case o que todos imaxinamos na infancia cando liamos ou escoitabamos esas historias. Os guións están perfectamente elaborados para manter a atención e ir avanzando pouco a pouco na historia. En cada capítulo descubriremos quen é cada habitante de Storybrook e máis dun sorriso aparecerá cando vexamos que este é Pepito Grillo, aquela Carapuchiña ou aquel é o cazador de Brancaneves. Nótase que dous dos seus guionistas participaron nunha das series que máis xogaban cos personaxes en canto a súa identidade, o seu pasado, presente ou futuro, “Perdidos”. Todo está perfectamente engranado, de momento, para atrapar ao espectador e que teña ganas de ver que vén a continuación, xogar a descubrir quen é quen ou esperar a ver se por fin Brancaneves e o Príncipe Azul acaban xuntos no mundo da actualidade.
Se destaca pola perfección dos seus guións tamén o fai noutro dos aspectos fundamentais, os actores e actrices que interpretan os distintos papeis. Non é sinxelo facelo, xa que teñen que ser parecidos pero distintos en ambos mundos e o resultado tamén é interesante en todos os casos. Quero dicir que as interpretacións son todas realmente destacables e algúns sobresaen moi por riba da media. A protagonista, Emma Swann, é Jennifer Morrison, coñecida polo seu papel durante varias temporadas como a doutora Cameron de “House”. Ela é a única que coa súa intervención e sempre seguindo as teorías de Henry, pode romper o maleficio e conseguir que cada un volva a súa vida de fantasía e felicidade. Emma é unha muller forte, que en certo momento tivo que abandonar ao seu fillo e deixalo en adopción e que de repente atópase con el de novo na súa vida e ademais cunha historia ben difícil de crer. Henry é Josh Dallas, que realmente está a gustarme moito no papel dese neno soñador, con continuos problemas coa súa nai adoptiva e querendo establecer unha relación coa súa nai real, ademais de ter que convencela de que todo o que lle está a contar é certo; antes so o vira como fillo de Don Draper na xenial “Mad Men”. Pero hai tres personaxes que para min destacan por riba de todos os demais e que lle dan un toque máis de calidade á historia.
Brancaneves é Ginnifer Godwin, unha actriz con algo de cine e bastante televisión as súas costas. É un dos personaxes centrais e é na que quizais máis se vexa esa diferencia entre os dous personaxes que ten que interpretar. Incluso cando aparece como Brancaneves no mundo de fantasía aparece nalgúns momentos, dependendo da situación, case como se foran dúas persoas distintas. No mundo actual é Mary Margaret Blanchard, profesora do colexio do pobo, tímida e pouco decidida, aínda que irá cambiando co tempo. Para min unha das mellores.
Lana Parrilla interpreta a Regina Mills, a alcaldesa do pobo na actualidade e a malvada bruxa do conto do personaxe anterior. A verdade é que da medo, estremece e é malísima, recordemos que as bruxas deses contos sempre eran tremendamente malas e perversas, baste recordar os pesadelos que provocaron a moitos nenos e nenas tras ver as versións de Disney, que sempre conseguía unhas bruxas realmente impresionantes. Aquí é a que manexa todos os fíos, a que está detrás de case todo o que pasa e a que controla todo en Storybrook. Destaca por riba de case todos os demais e sempre nos sorprenderá, porque será capaz de ir un paso máis adiante na súa perversidade.
Por que será que os personaxes escuros sempre son os máis atraintes nestes contos que os outros. Digo isto porque o outro que destaca, e moito, é tamén un dese tipo. O actor que o encarna é un dos bos actores do cine, polo menos a min sempre me gustou, Robert Carlyle é o Señor Gold no pobo e Rumplestilskin dos contos. Enfrontado á alcaldesa por unha antiga rivalidade, rexentando unha tenda de antigüidades e sempre buscando tratos que lle favorezan para os seus intereses. Como de todos tamén coñeceremos a súa historia, e penso que é das mellores interpretacións e papeis da serie, ambiguo e misterioso, sen saber demasiado ben a que cartas xoga en cada momento.
De paso direi que con isto que contei non desvelo demasiado, porque coñeceremos a historia destes personaxes e o seu alter ego de fantasía xa no primeiro capítulo, de todos os demais non digo nada, deixarei que os coñezades a medida que pasan os capítulos.
Unha serie recomendable, entretida, misteriosa, sorprendente e ao mesmo tempo tradicional. Unha marabillosa forma de que algúns volvamos á infancia, será difícil non esbozar un sorriso recordando aquela época da nosa vida. A época na que era máis fácil soñar, na que criamos case todo e na que todos eses personaxes inundaban os nosos soños ou os nosos pesadelos. Unha boa forma de volver atrás, de recuperar os soños e a fantasía que probablemente a vida cotiá nos fai deixar un pouco de lado. Iso si, matizo que a pesar de contarnos os contos de toda a vida non é demasiado recomendable para pequenos, a maior parte dos contos non están nada dulcificados e teñen momentos de certa (non demasiada) violencia, de situacións escuras, de personaxes que poderían alimentar pesadelos... Aí queda a recomendación, se alguén xa a viu ou vai facelo gracias a este comentario xa me dirá que tal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario