Hoxe volvemos ao cine, que xa hai case un mes desde a última vez. Parece que non saímos do tema dos heroes de cómic, porque hoxe lle touca a outro. Os últimos comentarios de cine eran de superheroes saídos deste medio, hoxe imos dicir que é un heroe de cómic, un dos máis coñecidos dentro do panorama europeo, concretamente belga. A última película que vimos foi a esperada adaptación deste personaxe, “As aventuras de Tintín: o secreto do unicornio”.
Varias producións afrontaron antes a adaptación deste personaxe de cómic, tanto en forma de debuxos animados como algunha con actores reais. Este de hoxe non é nin unha cousa nin a outra, quédase a medio camiño, xa que usa unha técnica utilizada nalgunhas películas anteriores pero que nesta chega a extremos realmente impresionantes, a captura de imaxe de actores reais para convertelos logo nunha cinta de animación. Todas as anteriores resultaron algo fallidas e non tiveron demasiado éxito, cousa que non parece que vaia pasar con esta, que case antes da súa estrea xa tiña o éxito de público garantido. O creador do personaxe, Georges Remi, nome real de Hergé, publicou entre 1930 e 1976 vintecatro álbums con este personaxe como protagonista. Pouco antes da súa morte parece ser que chegou a dicir que o único director ao que vía realmente capacitado para levar a súa creación ao cine era a Steven Spielberg, que xa naquela época comezaba a destacar como un renovador do cine de aventuras. Agora lle chegou o momento e esta cinta, dirixida por el e producida por un dos seus “discípulos”, Peter Jackson, parece que ía ser a película definitiva sobre Tintín, o capitán Haddock, Milú, Hernández e Fernández e todos os personaxes e situacións características dos cómics. Non vou facer unha recensión sobre Spilebreg, un dos meus directores favoritos e cunha boa cantidade de películas destacadas as súas costas, case todas elas boas cintas de acción e aventuras e algunhas que xa pasarán á historia do cine pola súa gran calidade e bo facer en todos os sentidos. Peter Jackson creo que quedará como o director que foi capaz de levar ao cine algo tan difícil como “O señor dos aneis” nunha triloxía que tamén me pareceu impresionante e agora está en pleno traballo para a adaptación doutra obra de Tolkien, “O hobbit”; aínda que unha das súas películas que máis me gustou foi unha das primeiras, “Criaturas celestiais”. Tamén parece que será o director da segunda entrega co mesmo personaxe que a de hoxe, algo que era de esperar tendo en conta o éxito de público que está a ter.
A película non parte dunha das historias gráficas, senón que colle elementos de tres delas para conformar un guión que me convenceu so a medias. O coñecido reporteiro atópase nun mercado coa maqueta dun barco, o Unicornio, que lle chama a atención e faise con ela. Pero pronto vemos como hai alguén máis que anda detrás do citado barco, en busca dunha serie de pergamiños que ocultan o lugar onde naufragou un barco que ía cargado cun gran tesouro a finais do século XVI. Pronto se verá inmerso nunha serie de misterios e persecucións e incluso un secuestro. Coñecerá ao capitán Haddock, un dos personaxes dos que se fará inseparable e que correrá con Tintín todas as súas aventuras, que tamén está retido no barco. Detrás de todo isto está Ivanovich Sakharine, que pretende facerse cos tres pergamiños escondidos nas tres maquetas do mesmo barco e que darán as claves para atopar ese fabuloso tesouro. Todo ven dos seus antepasados, deste Ivanovich e do capitán Haddock, un enfrontamento que ven daquela época e que terá a súa continuación neste momento. Esta busca levará aos nosos protagonistas a viaxes en barco, avión, automóbiles ou camelos por varias partes do mundo nunha espiral de movemento e acción que non parará ata o final, sempre acompañados polo fiel compañeiro de Tintín, Milú. Disparos, persecucións, pelexas e moitas escenas de acción, algúns diálogos simpáticos e algúns momentos de comedia, a maior parte protagonizados polos axentes Hernández e Fernández, centrados na captura dun carteirista moi hábil. Tres pergamiños que esconden un misterio para poder saber onde está o fabuloso tesouro que transportaba o barco, para poder sabelo é necesario ter todos. ¿Quen os conseguirá e como? Iso teredes que velo na pantalla do cine (porque esta é para ver no cine, non na pequena pantalla dun televisor), xa sexa en 3D ou non, iso vai a gusto do espectador. Nós vímola en formato normal, o de toda a vida, e dáme a impresión de que o 3D está a cansar un pouco, non sei se polo prezo ou pola técnica en si, pero a nosa sala estaba chea, a outra creo que non tanto.
Antes de seguir teño que recoñecer que nunca dun demasiado seguidor de Tintín. Lin todos os seus cómics, creo que porque naquel momento lía todo o que podía, pero nunca me chamou demasiado. As historias, os desenvolvementos e o resto dos personaxes si, pero el en si non me gustaba demasiado, non sei, parecíame demasiado listo, demasiado serio e cun comportamento un pouco por riba da súa idade. Digo isto con todo o respecto para os seus seguidores, que os ten en todo o mundo. A verdade é que dentro do seu mundo sempre me quedaba moito máis cos demais personaxes antes que con el. O capitán Haddock parecíame moito máis simpáticos e máis entretido e, sobre todo, máis espontáneo. Hernández e Fernández tiñan os seus momentos, pero máis dunha vez teño rido con eles. Outro que me gustaba bastante e que nesta non aparece pero creo que na seguinte si, era o profesor Tornasol, ese sabio despistado caíame ben tamén. Recoñézolle un gran mérito a Hergé, os seus argumentos estaban ben elaborados e os debuxos eran realmente excepcionais, pero o seu personaxe central creo que non me caía ben, aínda así lin todos, eran entretidos e bastante amenos. E penso que á película pásalle algo parecido, dáme a impresión de que a Spielberg tamén lle caía mellor Haddock, que para min é case o protagonista desta historia. O seu personaxe está realmente ben, impresionante en todos os matices de caras, xestos e penso que leva o peso da historia, algo máis que Tintín, algo máis seco e serio.
¿Que me pareceu a película? Por aquí todos coincidimos nunha cousa. É un dos espectáculos visuais máis impresionantes que temos visto no cine en moito tempo. A nivel técnico impresiona por todas partes. As escenas de acción son rápidas, cheas de elementos, de matices e é difícil disfrutar por completo pola cantidade de cousas que aparecen. As caras, os xestos, o pelo, os movementos..., xenial. Antes xa viramos algunha outra cinta que usaba esta técnica da captura de movemento, pero neste caso Spielberg bota o resto e creo que fixo algo difícil de superar, desde o principio a espectacularidade é o que máis chama a atención. As rúas, as casas con todos os seus elementos, escenas como a do barco ao anoitecer entrando no porto, a parte que transcorre no deserto, a persecución, son varios os momentos que farán que un poña unha certa cara de asombro, o cal tendo en conta como está o mundo dos efectos especiais neste momento xa é difícil. Polo que parece aínda hai xente que está disposta a ir un pouco máis aló e sorprender ao espectador. Neste sentido non teño nada que dicir, deixoume completamente alucinado e fascinado e quítome o sombreiro ante o traballo neste sentido do señor Spielberg. Pero tras todo isto hai un pero. Pareceume, dentro de todo este espectáculo, algo aburrida, non sei se é a historia que non me convenceu demasiado, algo previsible e con poucas sorpresas que poidan facerte manter a atención nela. Nalgún momento pareceume, como dixen, impresionante na parte de fóra pero botei en falta algo no argumento, que non está á altura da técnica. Aínda así creo que é Tintín en estado puro e quizais non ser un fan completo do personaxe teña algo que ver con esta opinión. De todos modos onte no cine había varias familias con nenos pequenos e puiden ver que os que tiñan algo menos de oito ou dez anos cansaban un pouco, non entendían demasiado ben a historia e aburríanse un pouco. Tamén creo que os cómics de Tintín estaban pensados para xente algo máis maior e quizais o problema sexa ese, que se promocionou como algo axeitado para todo o mundo pero creo que os máis pequenos aínda non poden disfrutar plenamente con este tipo de historias. Claro que esta, como sempre, é a miña opinión persoal, outros seguro que terán outras completamente distintas. Como dixen antes no momento no que Haddock entra en escena a cousa gaña bastante, pero ata ese momento case me preocupaba máis das imaxes que da historia en si.
Polo que lin por aí a maior parte dos fans de Tintín quedan contentos coa película, nese sentido xa digo que eu non o son, pero si que creo que Spielberg respectou bastante o espírito tanto do personaxe como das historias que protagoniza. Quizais o tema do argumento teña tamén algo que ver con que non é nada novidoso nin fóra do habitual, un dos meus fillos dicía que era “o de sempre”, pero iso era Tintín, aventuras e investigación con algún toque de humor por parte doutros personaxes. Creo que merece a pena vela, sobre todo pola parte técnica que é impecable. A duración, pouco máis de hora e media, fai que non sexa posible cansarse e pasa con bastante rapidez sobre todo porque desde a primeira hora os personaxes non paran de moverse, viaxar, escapar e correr. Podedes ir vela, así poderedes opinar e dicirme se coincidides comigo ou non, espero os vosos comentarios.
No hay comentarios:
Publicar un comentario