"Pagagnini", una producción de Yllana

Hoxe imos polo lado das producións teatrais. Antes de nada darlle as gracias ao meu irmán (o terceiro) e á miña cuñada ( a súa muller) por empeñarse en que foramos ver a este grupo, eles xa o fixeran varias veces e non facían máis que insistir en que tiñamos que ir velos algunha vez, pois foi onte, sábado, cando por fin nos decidimos, e non nos arrepentimos en absoluto. Agradecemento por partida dobre, ademais, porque ao coller as entradas hai máis dun mes estabamos empeñados en que era a finais de novembro, e non onte día 12, así que nunha breve mensaxe da súa parte nos fixo o favor de lembrarnos o día, porque senón pasábasenos, adeus entradas e adeus a un espectáculo que nos deixou marabillados, atónitos e cansos de rir. Falo dunha produción da compañía “Yllana, titulada neste caso “Pagagnini”.

Yllana é unha compañía nacida en 1991, partindo da idea do humor xestual como base dos seus espectáculos. Desde hai uns anos diversificou un pouco a súa actividade e agora ofrece distintos tipos de obras sempre dentro do mundo das artes escénicas e o audiovisual. Agora é unha empresa que se dedica sobre todo á creación, produción e distribución de espectáculos. A premisa fundamental de todos eles é o humor, un humor universal que levan a escenarios de todo o mundo. Desde os seus inicios produciron dezaseis espectáculos, representados en máis de 2000 ocasións en 32 países, máis dun millón de espectadores gozaron dos mesmos. Participaron en numerosos festivais internacionais con gran éxito. Ademais ofrecen asesoramento artístico a concellos e empresas para a organización de eventos culturais. Gracias a unha boa labor a lista de premios que teñen recibido é moi extensa. Podedes ampliar esta información na súa páxina web: http://www.yllana.con

“Pagagnini” é o primeiro espectáculo que vemos desta compañía, e podo garantir que non será o último, creo que irei ver cada produción súa que se achegue por aquí, porque o pasamos realmente ben. En hora e media de actuación reúne o humor e a música clásica (e outros xéneros máis actuais) dunha maneira maxistral, entretida, musicalmente impresionante e, ao mesmo tempo, realmente divertida. Imos asistir a un concerto de música clásica un tanto especial, interpretado por un cuarteto de corda, tres violíns e un chelo, con obras (intepretadas de forma maxistral e impresionante en todos os sentidos) de, entre outros, Sarasate, Vivaldi, Mózart, Falla, Boccherini...que de repente poden transformarse en flamenco, blues, rockabilly e incluso nunha fascinante interpretación con violín eléctrico do clásico de U2 “With or without you”. Desde o primeiro momento a mobilidade no escenario é continua, as risas arrancan desde o principio, é deses espectáculos nos que un sae cansado, esgotado de tanto rir; pero neste caso a iso voulle sumar a interpretación duns músicos que tamén me deixaron a mandíbula cansada de ter a boca aberta ante as súas interpretacións e forma de tocar. Unha boa complicidade co público, aproveitando en moitos momentos para dirixirse a el. Un número no que dous espectadores entrarán a formar parte da orquestra, a risa sonora dalgún que provoca miradas de odio nos músicos, unha tos que interrompe unha interpretación, todo enfocado a que a xente pase un rato fenomenal e ao mesmo tempo disfruta dun grandioso concerto.

Catro músicos, tres menos coñecidos máis un invitado de renome que ademais é o coprodutor do espectáculo. Fernando Clemente (violín), Eduardo Ortega (violín) e Gartxot Ortiz (violoncello) son os tres músicos da compañía. Na páxina dedicada á obra podedes, http://www.pagagnini.com, podedes atopar máis datos sobre eles, cuns currículums interesantes e diversos que non vou reflectir aquí para non estenderme demasiado. Evidentemente non son un gran entendido en interpretación musical, pero sei valorar algo cando me gusta e calquera deles, ademais de ser moi simpáticos enriba do escenario, parecéronme grandes músicos. Todos eles teñen algún momento ao longo do concerto para o seu lucimento persoal desde o punto de vista musical, e teño que dicir que me impresionaron.

Deixo para un aparte ao cuarto integrante do grupo, un virtuoso real e coñecido do violín que conseguiu que recuperara o gusto que tiña hai anos por un bo concerto de música clásica. É un verdadeiro gustazo escoitar un concerto desta música e en concreto o son do violín en directo é algo que sempre me fascinou. Ara Malikian é, creo, o centro desta produción, no sentido de que a idea central é súa. Hai uns días lía unha entrevista no diario cun titular que a encabezaba e que penso que ten toda a razón: “Na música clásica hai unha arrogancia inexplicable”. Eu non son dos que teñen un concepto “sagrado” deste tipo de música e penso que espectáculos como o que comento hoxe fan moito por recuperar o gusto e atraelo de moita xente cara a este tipo de música. Tamén matiza que todos eles teñen un gran respecto pola música e que en ningún momento rin dela, senón con ela. Virá isto a conto dalgunhas críticas ao que eles fan durante a función, pero eu non creo que sexa unha falta de respecto, máis ben un achegamento, unha forma nova e distinta de facer que a xente recupere algo este xénero musical. Malikian é un músico libanés de ascendencia armenia nado en 1968. Empezou a tocar moi novo e aos doce anos deu o seu primeiro concerto. Gañou numerosos premios e estudou nas máis prestixiosas escolas. Ademais de participar neste tipo de espectáculos da concertos de música clásica que teñen como obxectivo achegala a todo tipo de públicos. Ten un programa sobre este tema na 2 de Televisión Española. A súa idea para o desenvolvemento desta obra era misturar humor e música clásica, amosar que pode facerse música ben feita dándolle un toque de alegría, sobre todo para achegala ao gran público. A idea, ademais de brindar un bo concerto e entreter, e separar un pouco aos clásicos da sobriedade e a solemnidade. O currículum deste músico é impresionante, tocou con todas as grandes orquestras do mundo, ten varios discos gravados e está moi centrado no tema dos concertos didácticos e espectáculos familiares con a idea de achegar e descubrir a música clásica para todo o mundo. Podedes atopar máis datos e información en http://aramalikian.com.

Penso que cumpren con creces todos os seus obxectivos. Aos meus fillos non lles fales de música clásica, porque lles soa como a rollo e algo aburrido. Onte disfrutaron moito, pasárono ben, riron e ademais tiveron a oportunidade de escoitar a un cuarteto de corda interpretando unha serie de obras clásicas moi coñecidas, algo que penso que non farían se non fora por esta función. A resposta do público foi alucinante, os aplausos durante todo o espectáculo foron tan constantes como as risas e a ovación final foi longa e máis que merecida. O número de despedida foi algo impresionante e deixou un sabor de boca excelente, con ganas de máis, porque a hora e media que durou pasóusenos a todos nun suspiro. Musicalmente parecéronme algo fóra de serie e como actores, tendo en conta que todos eles son músicos profesionais e non actores cómicos, moi expresivos, con ese humor que todo o mundo pode entender e disfrutar, centrados en xestos, miradas e movementos básicos no humor xestual, pero tan ben interpretados e metidos dentro do concerto que parecían completamente novos e con máis dunha sorpresa inesperada. Xunto co comentario déixovos uns vídeos, quizais algo longos pero penso que merece a pena que vexades enteiros, non é o mesmo que escoitalo en directo, pero si que serve para que vos fagades unha idea. Un divertidísimo concerto, desconcertante e ata un pouco didáctico. Se tedes a oportunidade de ir velo non a deixedes pasar, ides gozar dunhas interpretacións maxistrais (sigo sen entender como se pode tocar o violín desa maneira movéndose como se moven polo escenario), de moi boa música e dun espectáculo realmente entretido e divertido, non vos ides arrepentir. Na súa páxina tendes as próximas actuacións, por se queredes botar un ollo. A ver se alguén ten a oportunidade e me di que lle pareceu.