"Capitán América"

Xa dixen no comentario anterior que ían pasar dous de cine seguidos. Esta de hoxe hai pouco máis de dúas semanas que a vimos, pero creo que aínda estou a tempo de recomendala, sobre todo aos afeccionados ao xénero ao que pertence. Outra de superheroes, penso que a última deste ano tan pródigo nos personaxes da Márvel, eu varias producións deste ano apareceron baseándose nestes cómics e todas elas foron pasando por aquí. Queda para o ano que ven a esperada cinta baseada en “Los Vengadores” e polo que vin nos avances de estreas, unha nova partindo do personaxe do Motorista Fantasma que tampouco ten mala pinta. A película de hoxe, por se non o deducistes aínda, é “Capitán América. El primer Vengador”.

Un dos primeiros personaxes de cómic que chegaron as miñas mans creo recordar que foi Superman, que non estaba mal pero nunca estivo entre os meus favoritos. Logo empecei a afeccionarme ao que protagoniza a cinta que comento hoxe, e sempre estivo e estará entre os meus preferidos, senón o que máis. Non sei por que me gustaba tanto, quizais porque a pesar de ter poderes tiña un certo aspecto de persoa máis ou menos normal, o polo escudo, que era unha “chulada”. Tamén porque cando empecei con el todas as súas aventuras transcorrían na Segunda Guerra Mundial e o grupo de personaxes que comandaba nas súas incursións contra os alemáns tamén tiña moito atractivo (o meu favorito era BumBum, cos seus grandes bigotes sempre ao lado do protagonista). Ademais sempre foi un personaxe sen demasiados excesos nin barbaridades, era algo máis crible, por dicilo dalgunha maneira, que outros. Así que segue a ocupar o primeiro posto entre os meus superheroes favoritos.

A película transcorre na maior parte da metraxe durante esa época, a Segunda Guerra Mundial. Steve Rogers é un rapaz algo débil fisicamente, pero con moita coraxe e valentía, que está empeñado en alistarse no exército para ir combater a Europa. Todos os seus intentos resultan mal, xa que sempre é rexeitado, chegando a mentir para conseguilo. Un día o profesor Abraham Erskine, un científico xudeu, por casualidade o atopa e cree que é o candidato perfecto para un experimento encamiñado a conseguir ao soldado perfecto. De este modo será admitido nunha unidade especial xunto con outros novos recrutas, dirixidos polo Coronel Chester Philips, pero so un será o elixido. Non parece que vaia ser el, máis débil, peor preparado e con peores condicións físicas, pero ten algo que lle fai destacar por riba dos demais, a súa valentía, o seu aguante, a súa coraxe e, por riba de todas, o seu alto sentido da xustiza. Para sorpresa de todos el será o que chegue a converterse nese supersoldado tras unha serie de inxeccións, chuvia de raios e demais parafernalia típica deste tipo de personaxes. Dirixindo o experimento o millonario Howard Stark (o pai de Tony Stark, máis coñecido como Iron Man). Así Steve Rogers convertérase no Capitán América e a partir dese momento a historia vai tomando direccións distintas ata chegar a ser o heroe que todos os afeccionados ao cómic coñecemos. Non nos deixemos de lado tampouco ao antagonista da historia, o militar alemán fascinado pola mitoloxía Johan Schmidt, que será máis coñecido como “Cráneo Rojo”, un habitual dos cómics e que alberga, claro está, o desexo de dominar o mundo.

O director é Joe Johnston, centrado en películas de carácter familiar e de aventuras, “Cariño, he encogido a los niños”, “Jumanji” ou “Parque Jurásico III”, xunto coa última versión de “El hombre lobo” están dentro das máis coñecidas. Non destaca demasiado nin podo dicir que teña algo característico que defina un pouco as historias que dirixe, non o fai mal pero tampouco hai nada que destacar. Un cine entretido que cumpre coa súa función sen demasiadas pretensións máis. No que se refire aos actores gustoume a elección de Chris Evans para o papel protagonista, está bastante ben e da perfectamente a imaxe do personaxe; se busco algo que criticar non me gusta nada que o mesmo actor encarne a dous superheroes distintos, pero é así. Digo isto porque é o mesmo actor que fai o papel da Antorcha Humana nas dúas películas de “Los Cuatro Fantásticos”, espero que nunca lles dea por xuntalos na mesma, porque a ver que van facer. Xa comentei algunha vez que neste tipo de historias soen buscar a algún actor coñecido para darlle un pouco máis de empaque á película. Neste caso destacan dous actores máis que consagrados. O papel do científico xudeu, Abraham Erskine, está interpretado por un actor especialista en papeis secundarios normalmente, pero que sempre cumpre perfectamente e a min en concreto gústame moito, Stanley Tucci. Outro dos coñecidos é Tommy Lee Jones, outro que soe gustarme, que interpreta o papel do Coronel Philips, o instructor dos futuros supersoldados e que logo terá unha intervención importante durante a guerra xa en Europa. Destacan os dous por riba de todos os demais e literalmente cómense ao resto dos actores en todas as escenas nas que aparecen. O Cráneo Rojo é outro actor coñecido e con boa cantidade de películas as súas costas, a maior parte delas en papeis non protagonistas, Hugo Weaving. Tampouco deixaremos de mencionar o papel feminino, entre outras cousas porque é o único que hai cunha certa importancia, a militar inglesa Peggy Carter, interpretada por Hayley Atwell e que tamén está bastante ben.

A min gustoume bastante, sobre todo porque se axustou perfectamente ao que esperaba. Ten un aire de película antiga, cuns efectos especiais que entran dentro do pouco espectacular aínda que ben realizados, claro está, pero non son o centro da historia e non se comen as escenas importantes. Como transcorre durante a Segunda Guerra Mundial a ambientación tamén contribúe a ese ambiente case dunha serie B das de hai anos pero co aire e o discorrer dunha película moderna. Entretén e está ben feita, as escenas de acción tampouco son a maior parte da historia, quizais me sobre un pouco da parte que transcorre nos Estados Unidos antes de que o Capitán América teña que viaxar a Europa para intervir na guerra, nalgún momento pode facerse un pouquiño tediosa. Desde que comeza a película ata que tomamos contacto co personaxe central non pasa demasiado tempo, non é excesiva a presentación dos personaxes, ademais de que me parece necesaria para o desenvolvemento posterior da historia. Un defecto que lle saco como afeccionado é a pouca importancia que se lle vai dar ao equipo que actúa con el durante a guerra, xa dixen ao principio que BumBum era un dos meus personaxes preferidos do cómic, pero na película case nin se mencionan os seus nomes, aparecen, pegan catro tiros e pouco máis. Creo que imprescindible para os afeccionados ao cómic e entretida para os que non o sexan. Menos transcendente que, por exemplo “Thor”, máis centrada no entretemento, con algúns momentos cómicos ben repartidos para amenizala un pouco e non moito máis. Cumpre co que promete, unha boa historia para presentarnos ao primeiro Vengador, preparándonos para a estrea da película que protagonizarán todos eles xuntos. Espero que, se ides vela, vos guste.