Garrick, de El Tricicle

Vivir nunha cidade de tamaño medio ten as súas vantaxes e inconvenientes. Unha das cousas que máis botamos de menos con respecto ás grandes é a oferta cultural, sobre todo no que se refiera a musicais, concertos ou obras teatrais. Aquí en Vigo imos salvando a cousa de vez en cando gracias á obra social de Novacaixagalicia, que de vez en cando, nin moito nin pouco, vainos deixando cousas, ademais a prezos máis ou menos razonables. Ven isto a conto de que con este comentario inauguro unha nova parte neste blog, que tamén está relacionada co tema xeral, dedicada ao teatro e actuacións deste tipo que vexamos de vez en cando. Non imos moito, pero sempre que podemos aproveitamos para ver algunhas cousas interesantes, amenas, divertidas ou que nos pareza que poden merecer a pena. En concreto onte, 24 de setembro, fomos ao teatro García Barbón a ver a un dos grupos cómicos españois que creo que merecen máis a pena, levan moitos anos xuntos e penso que son coñecidos por todos, o Tricicle.

Este grupo catalán, formado por Joan Gracia, Paco Mir e Carles Sans empezaron aló polo ano 1979, desde entón interpretaron por todo o mundo sete obras: Manicomic, Exit, Slastic, Terrific, Entretrés, Sit a que vimos onte, Garrick. Nestes anos ademais produciron moitos outros espectáculos, programas de televisión e incluso algunha produción cinematográfica. Garrick é a última polo momento, con representacións que se iniciaron alá polo ano 2007. Como a vida media de cada unha delas ven sendo duns catro anos, parece que en breve nos sorprenderán con algo novo. O teatro non era, polo que parece, a súa idea inicial, pero deixaron os seus estudos e matriculáronse no Instituto de Teatro de Barcelona con idea de aprender todo o necesario; pero eles mesmos recoñecen que onde máis aprenderon foi vendo películas de Wilder o Keaton na filmoteca de Barcelona. Desde sempre a base do seu humor é a mímica, os xestos e o uso mínimo da palabra, e son auténticos xenios nese tipo de humor. Desde os seus inicios viron que o uso continuo de breves gags era a mellor forma de manter a atención do público. En 1982 xuntan os mellores sketch que tiñan e iso da pe a Manicomic, o seu primeiro espectáculo que terá un enorme éxito. Unha aparición no programa “Un, dos, tres” será o seu salto á fama. Recordo perfectamente esa actuación, que foi a que me levou a ir velos a primeira vez que viñeron a Vigo. Gardo un recordo xenial da mesma, ao aire libre na praza do Concello, cun pequeno escenario e cadeiras de madeira; pero o que máis me sorprendeu foi que ao rematar estaban os tres na saída preguntando ao público a ver que nos parecera, que nos fixera máis gracia ou menos e esas cousas. Este costume, a pesar de levar 31 anos enriba dos escenarios non o perderon, un bo detalle.

A base das súas montaxes é o gag, buscando unha complicada media de un cada dez segundos. Eu non sei se é así ou non, pero sei que onte pasei hora e media xusta sen parar de rir en ningún momento, eu e todo o teatro, claro. Ademais polo que vin non é sempre igual, algúns vannos cambiando en función dos resultados, eliminando uns e engadindo outros, son montaxes en constante revisión. Outra cousa que destacaría e que tamén me gustou sempre deles é que non necesitan meterse con ninguén, imitar a ninguén, faltarlle ao respecto a ninguén, o seu humor, ademais de internacional e comprensible por calquera está completamente lonxe do mal gusto ou a chabacanería. Tampouco son exactamente mimos, non usan palabras. Eles chámano “teatro de acción”, de xestos dinámicos, sempre en constante movemento, con escenas curtas, uso de onomatopeas (e algunha palabra de vez en cando, pero poucas) e cun certo elemento de humor surrealista nalgúns momentos. Outro dos seus méritos é que é un humor internacional e do que pode disfrutar todo o mundo, sen distinción de idades, sexos, nacionalidades... Hai uns anos conseguín uns vídeos das súas actuacións e llos puxen de vez en cando aos meus fillos. Cando vin que viñan lles comentamos se querían ir velos e a resposta foi inmediata e unánime, ¡claro que queremos! Onte disfrutaron como poucas veces na súa vida, daba gusto velos rindo a gargalladas, sempre cun sorriso na boca. Eles mesmos recoñeceron ao saír que fóra o máis divertido que viran nunca e que lles doía todo de tanto rir; e nós tamén, claro. A verdade é que foi unha das mellores cousas que vimos nun escenario nestes últimos anos, e iso que procuramos levalos a todo o que pensamos que pode gustarlles ou merecer a pena, pero o Tricicle está agora no primeiro lugar da súa lista.

Eu penso que non é nada sinxelo nin fácil o que fan. Parten de cosas cotiás e búscanlle a parte cómica, unhas veces esaxerándoas ou dándolles xiros inesperados. Moitas das situacións xa as vimos noutros sitios, pero eles saben darlle o toque persoal para que parezan outra cousa. É un humor simple, sinxelo pero ao mesmo tempo moi complicado e traballado. A pesar do difícil que é, cada espectáculo seu é distinto, non é como noutros casos que pensas que isto é máis do mesmo, a base é a mesma, pero sempre é distinta. Ademais podes ver os espectáculos máis dunha vez, pasado un tempo, e volver a rir case como a primeira vez. É un humor que mistura elementos de sempre co seu propio toque orixinal co que os seus espectáculos resisten perfectamente o paso do tempo.

Garrick está protagonizado por tres actores en bata branca en gran parte do desenvolvemento, como se foran doctores do humor, sobre todo nunha época na que está de moda a risoterapia. Parten dunha ida, os nenos rin máis de trescentas veces ao día, que gusto, os adultos so unhas quince, así que o mellor es ir velos para compensar esa diferencia e rir a gusto durante un tempo, disfrutar sen romperse a cabeza e ir, ata cansarse. Sketch sobre os tipos de risa, como se produce o humor ou as técnicas ou situacións que a provocan. O título é unha homenaxe a David Garrick, un comediante inglés do século XVIII do que se di que estaba extraordinariamente dotado para a comedia, tanto que algún médicos recomendaban a asistencia as súas actuacións como unha especie de remedio máxico capaz de curar calquera mal.

A recomendación de hoxe é sinxela, os que os coñezan xa saben que asistir a un dos seus espectáculos é garantía de pasalo xenial e rir sen parar. Durante hora e media esqueceredes as cousas de todos os días e saír esgotados de tanta risa, case como se correrades un maratón (ou dous). Para nós foi toda unha experiencia e para os meus fillos algo que creo que non van esquecer en moito tempo, seguro que están desexando que volvan a Vigo para ir velos de novo. Máis de trinta anos nun escenario, sempre eles tres, sen cambios e coa mesma dinámica. Ademais nótase que gozan co que fan, en máis dun momento dálles a risa a eles mesmos con algunha saída ou escena, unha demostración de que están a facer algo que os enche e os satisface plenamente. Penso que non hai ningún grupo de actores que leve tal cantidade de anos traballando xuntos e non se perciba ao velos o cansazo dos anos, senón todo o contrario, disfrutan rindo e sobre todo facendo rir ao público. Creo que esta xira está rematando, pero se tedes a oportunidade de asistir a unha das súas actuacións, non a deixedes pasar, durante hora e media ides pasalo xenial, algo difícil de esquecer.