"Hope" ("Raising Hope")

Antes do comentario dicir que os dous vídeos están en inglés, imposible atopalos en castelán

Hai xa tempo que non tocaba o tema das series televisivas, entre o cine e os libros xa hai da última que apareceu por aquí, así que imos poñerlle remedio. Non é que non siga a ver algunhas, pero ultimamente teño varias novas en espera porque estamos a terminar de ver os últimos episodios de novas temporadas de algunhas que xa comentei, pero en breve aparecerán cousas novas. Non teño por costume comentar ningunha da que non vira, polo menos, a metade dos episodios, creo que é a mellor maneira de facerse unha idea xeral da mesma, pero hoxe voume saltar esa norma e deixarvos unhas liñas sobre unha da que vin tres ou catro capítulos, pero creo que vai merecer a pena sobre todo polo divertida. É unha serie que comezou hai pouco en Fox e que emiten tras a segunda temporada dunha que xa comentei, “Modern Family”. Quizais porque ambas son comedias sobre familias e con esa duración ideal de media hora escasa que permite manter con moita máis facilidade a atención do espectador sen chegar a cansalo. A serie de hoxe titúlase en inglés “Raising Hope”, aquí o deixaron so en “Hope”, en Fox os xoves pola noite, a ver se algunha das cadeas de TDT faise con ela, para min recomendable.

É desas que rompen un pouco coa dinámica das típicas series familiares de comedia americana, cun humor sarcástico, distinto en ocasións, pouco correcto moitas veces e incluso algo basto noutras. É un humor que non fai gracia a todo o mundo, iso o recoñezo, pero a min en concreto gústame esa liña, sobre todo porque sorprende en máis dun caso, xoga con momentos inesperados polo ridículo nalgunhas ocasións ou polo esaxerado noutras, aínda así dubido que algúns dos gags non fagan rir a todo o mundo, aínda que podo equivocarme, claro. O guionista é Gregory Thomas García, outro deses rapaces que levan algún tempo a facer televisión, xa que naceu en 1970. Un dos seus primeiros traballos como guionista foron algúns capítulos dunha serie de hai tempo, “Cousas de casa” (¿Quen podería esquecer ao tremendo Steve Urkel?), unha serie que aínda sendo bastante tradicional xa tiña algúns elementos novidososo. Pero outros podedes coñecelo como o guionista dunha das series de comedia que máis me teñen gustado nos últimos anos, “Chámome Earl”, unha serie para min xenial que chegou ás catro temporadas. Aínda que son distintas no argumento e desenvolvemento teñen ese mesmo tipo de humor moderno, novidoso e cheo de sorpresas; a historia de Earl, o seu irmán, o karma que o levaba a tentar arranxar todos os desastres cometidos ao longo da súa vida, pedir perdón a todos aqueles aos que ofendera baseándose na idea de que ao que fai cousas boas pásanlle cousas boas e se as fai malas terá as súas consecuencias negativas. Recoñezo que non é un humor, o de ambas series, do gusto de todo o mundo (penso que o humor é unha das cousas máis subxectivas deste mundo), pero a min gústame, faime moita gracia.

A historia da que partimos xa ten o seu punto ridículo. Os protagonistas son a familia Chance, clase media baixa americana que tenta sobrevivir como pode, pero hai algo que nunca perden, o optimismo, a alegría de vivir e tentar ser felices custe o que custe, por moi mal que vaian as cousas. Céntrase en Jimmy Chance, o máis novo da familia, fillo de dous pais xoves que o tiveron cando cando eran adolescentes e que vive con eles e a súa avoa materna. Virginia e Burt son os pais, ela traballa nunha empresa de limpeza de casas e el ten unha pequena, moi pequena, empresa de xardinería e limpeza de piscinas, formada por dous traballadores, el e o seu propio fillo. Como non teñen demasiado diñeiro viven na casa da avoa, que ten un Alzheimer galopante e que nalgún momento de lucidez dáse conta de que ten a todos vivindo de gorra na súa casa, ademais confunde a Jimmy co seu defunto marido, pasease pola casa en roupa interior (ou sen ela en máis dunha ocasión) e provoca continuamente situacións moi graciosas. Xa dixen ao principio que está bastante lonxe dun humor politicamente correcto, pero sempre tratado con cariño aínda que pode resultar un pouquiño groseiro nalgún momento. Unha noite Jimmy sae a comprar xeado e coñece a unha chica coa que pasa esa noite. Á mañá seguinte descobren vendo nas noticias que é unha asasina en serie que mata aos seus noivos, así que a deixan inconsciente e chaman á policía. Uns días antes de que a executen Jimmy recibe un aviso para que vaia vela, terá que facerse cargo da nena que tivo no cárcere, el é o seu pai e terá que quedarse con ela. E esta é Hope, a nena que cambiará a vida de todos eles. Os seus pais non aceptan demasiado ben á nova integrante da familia, eles foron pais adolescentes e saben o que pasa (ademais foron uns desastrosos pais, a media que vemos concluímos que é case imposible que Jimmy sobrevivira a tantas cousas) e cren que o seu fillo non está en absoluto preparado para esa responsabilidade (e eles tampouco). A ao redor desa situación desenvolveranse os capítulos, engadindo algúns personaxes como a rapaza do dente morto ou unha simpática dependenta dun supermercado (que de todos eles é a que está máis preto de ser unha persoa digamos normal). Os problemas para atender á nena, a cantidade de novidades que terán que afrontar, combinar educación e traballo e moitas cousas que darán pe a máis dunha situación divertida en cada capítulo, polo menos eu nalgún momento fun incapaz de non soltar algunha gargallada.

No que se refire aos actores dúas caras coñecidas interpretando aos pais de Jimmy. Burt Chance é Garret Dillahunt, unha cara bastante habitual en moitas series, pero faime gracia porque ata agora case sempre interpreta a mafiosos rusos, un asasino, un psicópata e cousas parecidas, este faceta para a comedia é unha novidade para min e teño que dicir que o fai moi ben. A súa muller, Virginia, é a actriz Martha Plimpton, empezou moi nova no cine (xa tiña un papel en “Los Goonies”) e que ultimamente aparece máis en televisión que na gran pantalla. Xenial no seu papel de nai excéntrica, chea de manías, que atesoura cousas nun galpón que non lle valen para nada pero que garda porque nunca se sabe en que momento poden facer falta, soñando sempre con levar unha vida moito mellor, cunha gran casa como esas que ela ten que limpar ou, por exemplo, en ter a foto de familia perfecta para poñer no salón da súa casa. Jimmy é Lucas Neff, case un recén chegado á televisión e que me está a gustar moito, con esa mistura de inseguridade, inocencia e ao mesmo tempo determinación. E o papel de avoa é para Cloris Leachman, unha veterana do cine e a televisión.

Neste momento por aquí podemos ver a primeira temporada, pero por Estados Unidos tivo bastante éxito e os 22 episodios desta terán unha continuación a partir de setembro deste mesmo ano. Son capítulos de algo menos de media hora, que me parece o ideal para unha comedia deste tipo porque así é capaz de manter o ritmo dunha forma continua sen cansar ao espectador e estando sempre pendente de que pode pasar a continuación, porque como xa dixen unha das cousas que destacaría é que ten momentos realmente inesperados que son os que provocan máis situacións cómicas. A min gústame bastante, paréceme moi divertida, sen moitas máis pretensións que o entretemento e creo que o consegue con creces; pero como xa dixen nos temas do humor inflúe moito a subxectividade e algo que a un lle fai gracia a outro déixao indiferente. Teredes que vela para decidir se segue a liña que vos fai rir ou non, espero os vosos comentarios ao respecto.