"RED"

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=eSE48L7P4i8?rel=0&w=560&h=345]
Esta fin de semana tocou cine, que hai tempo que non o facíamos e xa apetecía. Xa digo antes de nada que a película é algo completamente intranscendente, desas feitas co único obxectivo de facer pasar un bo rato ao espectador, que bote unhas risas e pase dúas horas sen pensar en moito máis. Quero dicir que non é que teña un argumento espectacular ou algún elemento que provoque a reflexión do espectador, pero penso que as veces tamén é boa cousa ir a pasar un rato entretido, case coa mente en branco, e saír cunha leve alegría no corpo. Un dos obxectivos fundamentais do cine ten que ser ese, entreter, se de paso ten algo máis pois mellor que mellor, pero non lle imos pedir todo a unha soa cinta, claro. Neste caso falo de “Red”, una cinta de recente estrea que aínda está na carteleira. Unha das mellores cousas da mesma son os actores, a verdade é que como ocorre en moitos casos, son eles os que lle dan algo máis de calidade á película, que con outros menos coñecidos quizais, pola historia, non pasaría dunha mediocre cinta do que se chama serie B, das que se poden ver en moitas ocasións, demasiadas penso eu, na maior parte dos canais de televisión calquera fin de semana pola tarde.

O cómic está a ser unha fonte de inspiración para o cine americano, e non so o de superheroes, senón que hai outros que tamén están a pasar a gran ou pequena pantalla. Recordar un comentario anterior sobre unha serie de televisión, “The walking dead” que tamén partía dunha novela gráfica. Neste caso pasa o mesmo, “Red” basease nun cómic de DC aparecido entre os anos 2003 e 2004 escrito por Warren Ellis e ilustrado por Cully Hamner. A verdade é que non o coñecía de nada e non sei se chegou a circular por aquí pero polo que vin ten un aire algo máis serio que a película á que deu lugar, que é unha comedia de acción basicamente. Comentar que aquí “Red” son as siglas de “Red de espías desactivados” aínda que no orixinal responde a “Retirados extremadamente perigosos” (“Retired extremely dangerous” en inglés). Esta definición orixinal responde moito máis ao que imos ver en pantalla que a adaptación castelán, penso claro, a D non tiña unha tradución demasiado fácil, así que había que coller algo que fora o máis aproximado posible.

A historia é ben sinxela, como dixen ao principio, nada complicado de entender nin de seguir, relativamente crible pero ben desenvolvida. Frank Moses (Bruce Willis) é un espía de alto nivel que tras unha vida de acción, viaxando e resolvendo todo tipo de conflitos vive agora retirado na típica casa do típico barrio residencial americano. Os primeiros quince minutos parécenme ben simpáticos neste sentido, como mira no Nadal os tremendos e enormes adornos cos que o resto dos seus veciños recargan as súas casas nunha especie de competición para ver quen pon máis cousas. Vive so, aburrido, sacando os seus cubos de lixo e tentando compartir a súa soidade chamando á encargada do envío dos cheques da súa pensión. Cando os recibe rompe con eles so para poder chamar a esta muller, Sarah Ross (Mary-Louise Parker), afeccionada ás novelas románticas de acción que Frank tamén lerá para poder compartilas con ela. Pero todo isto vai cambiar cando unha noite un equipo de aniquilación (¡vaia nome!) entre na súa casa co obxectivo de acabar coa vida de Frank, cousa que, claro, non conseguen. Co seu pixama, bata de casa e aspecto desaliñado vai acabar con eles e marchar fuxindo. Así acaba en casa de Sarah, xa que pensa que ela tamén pode estar en perigo porque supón que os mesmos que o quixeron matar estiveron escoitando as conversas que tiñan. A partires deste momento vai levala con el case secuestrada sen que ela entenda demasiado as cousas, pero pronto verá que non lle quedará máis remedio que confiar nel se quere seguir con vida. Comezará así una espiral de acción, persecucións, disparos, explosións que non parará ata o final. Pero non vai ser so a el ao que están a buscar, tamén a varios espías máis que tiveron contacto con el e aos que irá recollendo nunha viaxe acelerada por varias cidades dos Estados Unidos. Primeiro Joe Matheson (Morgan Freeman), logo Marvin Boggs (John Malkovich) ou Victoria (Helen Mirren) e incluso terá que recorrer a antigos inimigos, como o espía ruso Ivan Simanov (Brian Cox). Un grupo de xubilados que vai loitar para seguir con vida, demostrando que a idade non vai ser un impedimento para levar a cabo a última misión, a de seguir con vida e descubrir a razón de que queiran acabar con eles.

Como dixen ao principio o mellor da cinta son os actores, aderezado cun guión sinxelo pero ocurrente por momentos e moi divertido, polo menos a nós provocounos moitos sorrisos, algúns máis altos que outros e todos compartidos por unha sala que estaba chea. Bruce Willis é outro dos meus actores favoritos, sempre con “Luz de lúa” na memoria, creo que unha das primeiras series que me enganchou desde o principio. Recoñezo que non é un gran actor pero si que é deses como digo eu “resultóns”, que dan ben en pantalla e que resulta crible faga o que faga. Aquí ten un dos seus papeis máis típicos, o home de acción prepotente, todopoderoso, chulesco e faltón, que parece que ninguén pode con el e, como sempre, borda o mesmo. Do resto xa dixen ao principio que con outros actores o resultado non sería para nada o mesmo, pero eles dánlle un empaque ao desenvolvemento da historia que fai que sexa apetecible. Morgan Freeman ten un papel curtiño, non demasiado destacado, pero aínda así encántame velo. Helen Mirren destaca como unha elegante e fría asasina profesional, sempre impecable e disposta a matar. Pero entre todos eles destacaría, dos máis coñecidos, a John Malkovich, xenial para unha cinta deste tipo. O home medio tolo, por non dicir enteiro, obsesionado con que o están a controlar, violento e brutal, sempre disposto a solucionar as cousas pola vía directa, disparando e fóra. As súa caras, ocorrencias e frases son do mellor da historia e a maior parte delas son dos mellores momentos da mesma. Pero por riba de todos estes coñecidos actores destaca a protagonista feminina, Mary-Louise Parker no papel da parella por obriga de Frank Moses. Relativamente coñecida, fixo algunhas películas e é a protagonista dunha serie, “Weeds” na que interpreta a unha nai de familia que tras a morte do seu home métese no negocio da venta de marihuana para sostelos a todos, o que traerá consigo un bo montón de problemas (esta non apareceu por aquí aínda, pero calquera día aparecerá, xa que é realmente boa). A verdade é que é unha excelente actriz cómica, tanto que nesta película en concreto nas escenas que non aparece é como se faltara algo, a súa presencia garante sempre unhas boas risas con todo o que fai, o que di e a súa forma de actuar, un papel realmente bo e do máis destacable da mesma. Tamén fixo algo máis de cine, pero con poucos papeis de protagonista.
E destacar a dous actores máis. Por un lado nun pequeno papel a outro bo actor, Richard Dreyfuss, recordado sempre por ser o protagonista de “Encontros na terceira fase”. O outro é un clásico do cine de gangsters de hai xa moitos anos e sorprendeume velo aquí, porque hai tempo que non sabía nada de el, Ernest Borgnine, que aos máis de 90 anos ten un aspecto realmente excelente.
A todos estes actores manéxaos bastante ben o director, Robert Schwentke, que fixo as súas primeiras películas en Alemaña e marchou a Estados Unidos, onde dirixiu algún episodio de series e unha película con Jodie Foster que non estaba mal, “Plan de voo, desaparecida”.

Como dixen ao principio evidentemente non pasará á historia do cine nin será recordada dentro duns meses, é cine de acción e comedia sen máis pretensións, pero fronte a outras que pretenden o mesmo esta penso que o consegue, polo menos a nós fíxonos pasar un bo rato. Non é máis que un entretemento bastante ben feito, penso que ben interpretado e que provoca varios sorrisos en moitas ocasións do metraxe, se queredes pasar un bo rato eu recomendaríaa, pero non busquedes nada de nada máis. Cine de palomitas e refresco, e de paso aproveito para dar a queixa de turno sobre a xente que vai o cine, que ultimamente non sei se confunde as salas de proxección con restaurantes o lugares de picnic. Xa tivemos de case todo ao lado, xente comendo o normal, pero tamén iogures, natillas, hamburguesas, pizza, pero o desta vez penso que xa superou todo isto, tocoume ao lado unha rapaza que estaba a comer aceitunas nunha bolsa de plástico, nada agradable estar no cine co cheiro a salmuera ao lado, pero que lle imos facer, é o que hai.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ayFfMfN5AvE?rel=0&w=560&h=345]