"El símbolo perdido", de Dan Brown

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=9fPMlQWM1EM&hl=es_ES&feature=player_embedded&version=3]

Hai uns días un alumno meu de 4º da ESO preguntoume se lera “El símbolo Perdido” de Dan Brown. A verdade é que estaba entre as lecturas que tiña pensado facer en breve, pero tendo en conta a sorpresa de que alguén preguntara por unha novela que está lendo de xeito voluntario e porque lle apetece decidinme a ler esta novela antes do que tiña pensado, máis que nada por comentar con el, xa que cando me preguntou xa me dixera que lle estaba encantando. Normalmente leo por entreterme, pasar o rato e por iso, aínda que de vez en cando faga lecturas digamos máis “series” non son dos que escapan dos best-sellers polo mero feito de selo, nin moito menos, xa digo que unha das miñas prioridades cando leo e pasar o rato e olvidarme un pouco de todo, pero sempre buscando algo cun mínimo de calidade.
Debo dicir que non é Dan Brown un dos meus autores favoritos, pero é difícil escapar deste tipo de autores, sobre todo porque ao ser lidos por moita xente sempre dan algo que comentar. “El código Da Vinci” pareceume bastante entretida, sen entrar en cuestións de carácter relixioso, que sempre son un motivo para aumentar as ventas de certos produtos, e os libros non están exentos desa dinámica. Pola contra “Ángeles y demonios” pareceume bastante máis frouxa, incrible e excesivamente fantástica, dentro do xénero, bastante peor que a anterior, fácil, simple e incluso bastante “fantasma” no seu desenvolvemento final, case incrible. Unha das súas novelas que máis me gustou e anterior a que motiva este comentario foi “La conspiración”, un relato de intrigas lonxe dos temas relixiosos e simbólicos. Partindo do descubrimento dun meteorito no seo do Polo desenvolve unha historia entretida, moi movida, con algunha sorpresa e que, sobre todo, non repite o esquema das anteriores (ou da mesma da que estou a falar). Os personaxes son bastante cribles e a pesar de ser tamén algo esaxerada todo queda cun aire de verosimilitude que non lle queda nada mal, iso si, non deixa de ser un puro e duro entretemento, pero cumpre coa súa función.
Moi esperada era a publicación da súa última novela, e cumpriu as expectativas vendéndoa moi ben nos Estados Unidos, e o mesmo está a pasar por este outro lado do Atlántico.
A acción transcorre en Washington. O personaxe de Robert Langdon (que xa aparecía en varias novelas anteriores e que agora xa ten a cara para sempre de Tom Hanks) é convocado polo seu amigo Peter Solomon, masón, millonario, filántropo e o seu mentor, para dar unha conferencia no Capitolio. Descubrimos que Solomon foi secuestrado e a aparición dunha man tatuada con cinco enigmáticos símbolos cambia todo o que o protagonista esperaba. Vese atrapado entre as esixencias dun personaxe tremendamente perturbado e os representantes da CIA, sen saber moi ben a quen crer nin que crer. Coa axuda de Katherine Solomon, irmá do secuestrado e experta en ciencias noéticas (hai que ler o libro para saber que é iso, e aínda así...), Langdon ten doce horas para salvar ao seu amigo e ao mesmo tempo evitar que un dos secretos mellor gardados da historia caia en mans equivocadas. E como diría alguén, “ata aquí podo contar”.
Segue o mesmo esquema das novelas anteriores, ritmo trepidante, capítulos curtos que te deixan querendo saber que vai pasar a continuación e un montón (quizais neste caso demasiados) de claves, símbolos (algúns igual demasiado rebuscados e que hai que reler varias veces para comprender completamente) e misterios. Fai máis ou menos o mesmo de sempre, coller varios elementos da antigüidade e vai poñéndoos uns ao lado dos outros tentando montar un puzzle minimamente verosímil. A verdade é que ten bastante mestría para isto, porque o lector queda convencido, creo eu, de que todo é posible, factible e crible, polo menos eu que son dos que tentan crerse toda a ficción que len, senón para que. Temos os mesmos personaxes que no Código, Langdon (o máis listo, espabilado e áxil de mente que podamos coñecer), un personaxe feminino e un antagonista que se no caso anterior era un albino agora tamén ten unha serie de características que o apartan da “normalidade”.
Quizais o máis interesante da novela, porque a boa documentación non lla podemos negar, é todo o que podemos coñecer do mundo da masonería (que, polo que estiven vendo en comentarios e críticas resposta bastante fielmente a realidade deste grupo) e a historia dos edificios e monumentos de Washington, que son unha parte fundamental da historia; isto aderezado cuns criptogramas, obras de arte antigas, mención a moitos personaxes moi coñecidos de varias épocas históricas e algúns toques de altísima e novedosísima tecnoloxía (o Ipad ao lado do que teñen estes é un xoguete) é o que nos ofrece. Niso non engana a ninguén, cando collemos unha novela súa xa sabemos máis ou menos o que vamos atopar.
A isto lle engadimos un estilo sinxelo (demasiado quizais), sen case nada que comentar, simple e directo e fácil de ler para calquera tipo de lector, o que, para certos momentos nos que un non quere complicarse demasiado tampouco está nada mal. En poucas palabras, para pasar un rato entretido e sen ter que esforzar demasiado o cerebro, para iso, recomendable.
E xa, claro está, están a facer a película, ¿sabedes quen vai a interpretar ao protagonista ? O seu nome aparece un pouco máis arriba.