"Jesús me quiere", "Yo, mi, me...contigo", David Safier

Hai unhas semanas atopei por aí unha pequena novela dun auto ao que lía moito hai anos e ao que recorría case sempre que quería pasar un rato divertido, porque era algo garantido. É un autor español creo que menos valorado do que debería por varios motivos. Sempre innovador, cun sentido do humor entre ridículo e xenial, un dos mestres da novela humorística sempre cun tratamento orixinal e distinto. A novela, que non coñecía, era “Novísimas aventuras de Sherlock Holmes”e o autor Enrique Jardiel Poncela. Non vou falar desta novela, aínda que vola recomendo para pasar un bo rato, así que vos preguntaredes a que ven esta introdución. Hoxe vou comentar dúas novelas dun autor ao que en certo modo relaciono con Jardiel, porque ao ter recente unha das súas historias e ler as dúas de hoxe dinme conta de que teñen moitas cousas en común. Non sei se o autor de hoxe coñece a Jardiel Poncela, teño as miñas dúbidas máis que nada porque é un novelista alemán actual e non sei ata que punto as historias do noso autor terán chegado ata alá, pero si é certo que ese humor ridículo, relacionando cousas que non teñen demasiado que ver, con frases entre críticas e cáusticas está presente en ambos autores. Incluso houbo momentos nos que tiña dúbidas de a quen estaba a ler. O autor de hoxe é David Safier e as súas dúas últimas novelas, “Jesús me quiere” e “Yo, mi, me...contigo”.

Comentei a súa primeira novela neste blog alá polo mes de setembro do 2010 e dicía que me parecera unha historia orixinal, entretida, divertida e con algunhas cousas boas que facían que destacara algo por riba da media neste tipo de historias. Sobre todo tendo en conta que non hai demasiadas boas historias hoxe por hoxe que teñan o humor como eixo central do que nos están a contar. De principio direi que as dúas son novelas breves e que se len con agrado, aínda que unha gustoume máis que a outra, logo me explicarei. Ambas teñen elementos en común, pero o desenvolvemento dunha pareceume algo máis orixinal e menos simple que o da outra.

David Safier é un autor alemán nado en Bremen en 1966. Estudou periodismo e traballou logo na radio e na televisión. A partir de 1996 empeza a traballar como guionista de programas de televisión, co que empezou a ser coñecido no seu país, realizando varias series e comedias de situación. Por este traballo recibiu varios premios, como o Grimme e o Premio TV en Alemaña, ademais dun Emmy nos Estados Unidos. En 2007 publica a súa primeira novela, “Maldito Karma” que será un gran éxito de ventas en todos os países nos que aparece. En 2009 publícase en España, onde tamén sube rapidamente aos primeiros postos. A súa seguinte novela, do ano 2010, é “Jesús me quiere” e a última polo momento, do 2011 é “Yo, mi, me...contigo”. Aínda non publicaron traducida a seguinte, "Happy family", que supoño que aparecerá pronto.

“Jesús me quiere” cóntanos a historia de Marie, unha muller con certos problemas sentimentais. Especialista en namorar do home errado. O día da súa voda deixa plantado ao seu futuro marido no altar, con todo preparado, pero o medo do último momento e a idea de que ao final ese pode non ser o home da súa vida fai que dea marcha atrás. Desfeita polo que pasou volve a súa casa, co seu pai e cáelle unha parte do teito enriba. Ao día seguinte preséntase un carpinteiro, un home distinto, amable, cunha mirada capaz de calmar e encantar a calquera, é Joshua. Pronto se fixara nel e terán unha cita, sairán a cear e ela ve nel ao home da súa vida, con todas as virtudes e aparentemente ningún problema. Pero non todo será tan sinxelo, sobre todo cando el lle di que en realidade é Xesús, o fillo de Deus que volve á Terra para librar a batalla final contra Satanás e con este combate chegará o Fin do Mundo. A súa vida é un caos, os seus pais están separados, a súa irmá ten un tumor cerebral, o seu pai aparece na casa cunha muller nova e rusa que di estar namorada del e que ademais ten unha filla... E para rematar agora si que parece completamente certo que namora do home máis equivocado que podería elixir. O Xuízo Final será o próximo martes, así que aínda terá uns días para decidir que fará coa súa vida.

Das dúas que comento esta é a que menos me gustou. Quizais por demasiado esaxerada, por xogar con demasiados equívocos e por mesturar demasiadas cousas. Polo medio teremos a Xesús, a Deus, aos Catro Xinetes da Apocalipse, a Satanás, ao arcanxo San Gabriel convertido en humano por namorar da madre de Marie... Nalgúns momentos resultoume demasiado ridícula, non vou dicir que incrible porque iso pásalle a todas as novelas do autor, son ficción pura cun trasfondo de sentimentos, de relacións humanas, de mulleres buscando sempre o seu bo camiño, buscando o amor e quizais unha certa estabilidade nas súas vidas. Nas tres novelas do autor os personaxes protagonistas son mulleres que teñen certos problemas de relación, xa sexan sentimentais ou persoais. De todos modos ten momentos realmente simpáticos e divertidos, xunto con outros que aproveitan estas situacións para tentar que o lector aprenda algo ou reflexione sobre certos aspectos da súa vida. Aínda así é unha lectura entretida, breve e divertida que pode facer pasar un bo rato a calquera tipo de lector. Ridiculiza algunhas cousas pero sen chegar as er, por dicilo dalgún modo, pouco respectuosa con certas crenzas ou aspectos da relixión cristián e penso que ten algunhas páxinas realmente boas, aínda así no seu conxunto é a que menos me gustou das de Safier.

O título orixinal da terceira novela deste autor viría a ser algo así como “De repente Shakespeare” que me parece algo máis adecuado que o que lle deron aquí, “Yo, mi, me...contigo”. De novo a protagonista é unha muller, Rosa, descontenta coa súa vida, coas súas amizades, co seu traballo, con case todo o que a rodea. Un día vai a unha feira e ve o espectáculo dun hipnotizador que di ser capaz de volver á xente a algunha das súas vidas anteriores. Ao rematar vai falar con el e convénceo para que faga o mesmo con ela. De repente vese metida nun duelo no ano 1594, no corpo dun home que ao pouco descubrirá que é, nada máis e nada menos, que William Shakespeare. Non poderá volver á súa época ata que descubra o amor verdadeiro. Así que se verá compartindo corpo co famoso autor e ademais nun momento no que este verase metido nunha intriga entre a raiña e outros personaxes históricos que a van levar a ter que facer cousa que nunca podería imaxinar.

Aínda que ten momentos que poden recordar á primeira das súas novelas, o plantexamento e o desenvolvemento da historia son bastante orixinais, tanto na forma de contalo como nas cousas que pasan e na estraña relación de dúas persoas que comparten o mesmo corpo e ademais de dúas épocas tan distintas. Esta situación da lugar a momentos realmente divertidos e moi simpáticos. Os diálogos entre eles dous e con outros personaxes son moi áxiles e con momentos sopresivos e inesperados para o lector. Quizais por iso esta gustoume algo máis que a anterior, porque é menos previsible, ten algunhas sorpresas para o lector, cousas que non espera que vaian pasar. Ten máis momentos nos que o lector preguntarase como vai agora a resolver isto o autor, por onde vai levar agora ao personaxe ou que vai pasar. A verdade é que con esta rin bastante, seguindo ese humor estraño e case ridículo ao que o autor vainos acostumando, e tamén na mesma liña de facer que o lector reflexione un pouco sobre por onde vai a súa vida, por onde quere que vaia ou por onde lle deixan os demais que o faga. Non quero contar moito máis sobre esta, porque realmente ten momentos inesperados, personaxes e situacións que dan sorpresas e alegrías ao lector a medida que avanzan as páxinas.

Dúas novelas divertidas, moi entretidas e simpáticas. Moi na liña de “Maldito Karma”, sobre todo a terceira que ten máis similitudes tanto na historia como nalgunhas situacións. Boas lecturas para pasar o rato e, de paso, pensar un pouco nalgunhas cousas da vida, o amor, a amizade e as nosas relacións coas persoas que nos rodean, tanto da familia como fóra dela, con ideas sobre a tolerancia, o deixar vivir e ese tipo de cousas. Como dixen gustoume máis “Yo, mi, me...contigo” que “Jesús me quiere”, pero iso tamén vai en gustos persoais. Creo que as dúas merecen a pena, neste caso as tres se incluímos a primeira se non a lestes aínda. Unha novelo por ano foinos deixando David Safier, pero de momento non vin nada por aí que fale dunha nova historia, que supoño que seguirá na mesma liña. Senón facede caso tamén a miña primeira recomendación e acudide a Jardiel Poncela, que tampouco vos vai decepcionar nunca.

Un bo autor para o verán, David Baldacci

Hoxe en lugar de falar dunha novela concreta vou comentar algunhas cousas sobre un autor ao que leo de vez en cando e que me gusta bastante. É un novelista bastante coñecido por aquí pero que no seu país de orixe, Estados Unidos, é un deses que sempre teñen as súas novelas entre las máis vendidas e bastante esperadas. Un fabricante de best sellers, algo que tampouco me parece mal, sobre todo cando as súas historias son entretidas e manteñen a atención do lector. Hai autores que sempre, ou case sempre, garanten que coller unha das súas novelas é un seguro de que vas pasar un no rato, historias ideais para cando un está canso, non ten demasiadas ganas de romper a cabeza ou de ler cousas máis serias e profundas. Lecturas ideais para as tardes ou noites de verán, para deixar a cabeza libre e centrarse nunha trama interesante e que fai que manteñas a atención na historia que estás a ler. Hai momentos nons que non pido nada máis que iso e canto teño ganas de ler algo así acudo a el ou a outros que irei poñendo por aquí. Así que o autor de hoxe é David Baldacci, e ocorréuseme deixar estas liñas ao fío da publicación da súa última novela, “La esquina del diablo”, a última entrega da súa saga dedicada ao Camel Club.

Nado en 1960 en Richmond, Virginia, é un dos autores con maior éxito de ventas no seu país e cunha boa produción nas súas costas. É licenciado en Dereito pola Universidade de Virginia, que nunca deixarei de pensar que ten isto de ser avogado para ser novelista, que en canto un indaga un pouco nas súas vidas ve que unha gran maioría vén deste mundo. Como estudante escribía contos no seu tempo libre e publicou algúns. Dedicouse á avogacía durante nove anos, na zona de Washington DC. Tamén escribiu ao principio algúns relatos curtos e varios guións de cine, pero con moi pouca repercusión. En 1996 publica a súa primeira novela, “Poder absoluto”, coa que tivo un éxito moi importante. Debido a isto foi levada ao cine ao ano seguinte, protagonizada por Clint Eastwood e Gene Hackman. Nela contaba a historia dun presidente dos Estados Unidos que se ve inmerso no asasinato dunha muller coa que mantiña unha relación e un experto ladrón que é testemuña dos feitos. Tanto a novela como a película gozaron da aprobación do público, convertendo a Baldacci nun dos autores máis esperados. É embaixador da Sociedade Nacional de Esclerose Múltiple e participa en numerosas organizacións benéficas, ademais ten a súa propia fundación para o fomento da alfabetización. Vive en Virginia coa súa muller e dous fillos. As súas obras foron traducidas a máis de trinta idiomas e publicadas en máis de oitenta países. Ademais é autor de varios libros para adolescentes a varios guións de cine. Máis de cen millóns de libros vendidos no mundo non son unha mala tarxeta de presentación. Podedes botarlle un ollo á súa páxina web, www.davidbaldacci.com.

Eu coñecino primeiro polo cine e logo por unha das súas novelas que máis me gustou. O do cine ven de ter visto no seu momento “Poder absoluto” e ver unha historia interesante e ben montada, o que me levou logo a ler a novela. Despois chegou as miñas mans unha novela cunha historia que me chamou moito a atención e que foi a primeira deste autor que lin, titulábase “La ganadora” e aínda que ten uns cantos anos creo que é unha das súas historias máis recomendables. Foi a súa terceira novela, no medio quedou “Control Total” (1996), e que aparece en 1997. Nela Lu Ann é unha muller que leva unha vida miserable, traballa de camareira, vive nunha caravana e a súa parella está sempre bebida. O único que quere é darlle unha boa vida a súa filla. Un día aparece Jackson, un personaxe misterioso, intelixente e mastro do disfrace. Ofrécelle a Lu moito diñeiro, o que lle daría o premio gordo da lotería. Ela, agoniada pola súa vida e sospeitosa dun asasinato, acepta, aínda que non está demasiado convencida. Anos despois, convertida en millonaria, descubrirá que non é tan fácil como pensaba deixar atrás o pasado, e que ninguén da nada sen pedir algo a cambio. Unha novela da que gardo un bo recordo, igual volvo lela un día destes.

Case todas as súas historias móvense no ámbito do thriller, a novela de investigación e a ficción política, aderezadas sempre con máis ou menos escenas de acción trepidante, persecucións, disparos, pelexas, enfrontamentos... Unha das cousas que máis me gustan é que os seus personaxes son sempre moi interesantes, ben deseñados e presentados e con máis complicacións das que parece nun principio, non son nada simples nin planos. Quizais iso fai que sexa deses autores que teñen varias series de novelas cos mesmos personaxes en común, historias que continúan novela tras novela sen que, normalmente, decaia o interese para o lector, que sempre quererá saber máis. Ademais de que, algo que as veces non me gusta demasiado, son historias que rematan sempre deixando algo pendente, algo que fai que esteas esperando á seguinte novela para ver como se resolve. Nese sentido ten moito que ver coas novelas por entregas tan de moda hai xa moitos anos, unha forma máis de enganchar ao lector e facer que teña ganas de mercar a súa seguinte novela. Fóra das sagas, ademais das xa mencionadas, a maior parte seguen esta mesma liña, exceptuando novelas como “El tren de Navidad” ou “Buena suerte” (a historia de dous irmáns que tras a morte dos seu pai teñen que ir vivir de Nueva York a un pequeno pobo de Virginia para quedar coa súa bisavoa), que están lonxe dos temas habituais. Tamén unha das súas últimas novelas, “Un verano” (2011) sae da súa tónica habitual.

As súas novelas para adolescentes aparecen na colección “Freddy y las patatas fritas”, das que xa publicou dúas e unha terceira aparecerá en breve.

Como digo varias coleccións de novelas cos mesmos personaxes son as máis esperadas polos lectores. Eu teño lido bastantes das máis coñecidas e destacan tres por riba do resto, que son as que máis me gustan, aínda que unha moito máis que as outras dúas.

A máis recente está protagonizada polo misterioso Shaw e a periodista Katie James, a primeira “Toda la verdad” apareceu no 2008 e a segunda, “Líbranos del diablo” aínda non foi publicada aquí. Como dixen antes, novelas de ficción política case sempre relacionadas con grandes corporacións e misterios que implican a políticos, sempre co diñeiro e o poder como historia de fondo.

Temos logo ao ex-axente do Servicio Segredo Sean King e á axente Michelle Maxwell, dúas personalidades distintas que por cousas do destino veranse inmersos na desaparición dun importante político na primeira novela da serie, “Una fracción de segundo”, descubrindo mentres investigan un mundo de mentiras, intereses e misterios que farán que teñan que poñer en risco as súas vidas. Catro novelas máis forman a historia destes personaxes, “El juego de las horas”, “Una muerte sospechosa”, “La familia primero” e “El sexto hombre”, todas elas na mesma liña. Os dous protagonistas, coas súas distintas formas de actuar, de ser e de afrontar as cousas, forman unha parella interesante e entretida. Bastante recomendables.

De todos modos a miña serie favorita por varias razóns é a dedicada ao que el chama o Camel Club. Formado por catro homes un tanto especiais, que ven cousas raras en todas partes e reúnense para analizar noticias buscando sempre detrás delas algunhas manipulacións, intrigas e enganos. Cren que os políticos e sobre todo as axencias gobernamentais enganan ao público e eles sempre atopan os feitos ocultos detrás de todo iso. Cada un ten unhas características moi determinadas e todos teñen algo que os fai especiais. Na segunda entrega únese a eles unha muller, Annabelle Conroy, unha estafadora de alto nivel que lle da un toque engadido ás historias. O personaxe central é Oliver Stone (si, como o director de cine), un antigo axente de algo nivel dos servizos segredos que tras o asasinato da súa familia fai crer a todo o mundo que está morto e segue coa súa vida. O seu nome real é John Carr, pero poucos saben iso. Leva unha dobre vida, por un lado como un indixente que vive nunha tenda de campaña diante da Casa Branca protestando por calquera cousa e por outro lado é case o centro do Camel Club, o que leva as investigacións e realiza as accións máis arriscadas, avalado pola súa formación militar, a súa intelixencia e o seu coñecemento profundo de todo ese mundo. A primeira é “Camel Club” (2005), seguida por “Los coleccionistas”, “Frío como el acero”, “Justicia Divina” e a que aparece estes días, “La esquina del diablo”, ¿será a última...? Esta serie gústame tanto polos personaxes como polas tramas que desenvolve, que aínda seguindo sempre unha mesma liña teñen algunhas cousas que fan que no sexan nada repetitivas, cada unha ten algo que a fai distinta, algún elemento especial, algún personaxe que entra a formar parte do círculo ou algún antagonista que sabes que vai seguir aparecendo. Todas elas teñen os elementos centrais da novelística de Baldacci, intriga, enganos, acción, movemento..., todas elas conseguen que o lector entre na historia e queira saber que ven a continuación, que máis vai pasar e que vai ser de todos eses personaxes aos que vai coñecendo á perfección.

Creo que Baldacci é un deses profesionais da literatura de entretemento, á que leva a cotas altas e que case nunca decepciona. Claro que non estamos a falar de literatura con maiúsculas, pero é como ese concepto que mencionei algunha vez referido ás series, agora para os libros, literatura de palomitas (das de verdade, claro), ideal para pasar o rato, ler sen romper a cabeza demasiado e sempre interesante. Creo que é un bo autor e as súas novelas que rompen un pouco con esa liña parécenme moi decentes, ben escritas, cun estilo simple pero que convence. Thrillers de acción con bos personaxes, con tramas moi ben montadas e deseñadas e con algún compoñente crítico cara ao mundo da política e as axencias do Goberno, non creo que se poida pedir máis. Aí queda a recomendación, se non o coñecedes eu empezaría por “La ganadora”, para seguir logo coas aventuras de John Carr e o Camel Club.

"El puente invisible", Julie Orringer

Interesante e entretida a novela que vou comentar hoxe. Tiña o libro por casa desde hai tempo e chamoume bastante a atención cando a merquei. Era desas longas e cunha historia que tiña boa pinta, situada nun momento histórico moi usado na literatura e que, en xeral, soe dar bos resultados. Non coñecía á autora e agora sei, mentres preparaba este comentario, que é a súa primeira novela, creo que cun resultado moi aceptable. Aparece en varios sitios dentro do xénero “narrativa”, algo tan xenérico que é case como non dicir nada. Imos dicir que queda a medio camiño entre unha boa historia cunha serie de personaxes dentro dun marco histórico bastante ben reflectido e que funciona como un dos aspectos fundamentais dentro da trama. Non é unha novela de xénero histórico nun sentido máis ou menos estrito, pero si que usa un marco moi coñecido para desenvolver a historia dun grupo de personaxes conectados entre si. Ademais como dixen en máis dunha ocasión parece que isto da novela histórica queda so reservado par aquelas que transcorran antes do século XIX e sobre todo se o fan na Idade Media, algo que non me parece para nada correcto. Certo é que os protagonistas desta novela de hoxe son ficticios, aínda que lin por aí que están baseados na vida dos avós da autora, dato que non puiden confirmar completamente. Evidentemente si isto é certo aínda podemos falar máis de que está máis preto da novela histórica que a outros xéneros. A autora é Julie Orringer e a novela titúlase “El puente invisible”.

Julie Orringer é unha escritora nacida en Miami, Estados Unidos, en 1973. Graduouse en 1996 nun Taller de Escritura Creativa en Iowa, onde estivo despois ensinando a mesma materia becada durante dous anos, e graduada na Universidade de Cornell. Tamén estivo como becaria na prestixiosa Universidade de Stanford, onde tamén deu clases desde o 2001 ata o 2003. Os seus contos foron publicados en coñecidas revistas americanas e recibiron varios premios importantes; varios deles foron incluídos en antoloxías americanas do xénero. A súa primeira publicación foi unha colección de contos, “Cómo respirar bajo el agua”, composta de nove historias, moitas delas centradas en personaxes que perderon a alguén e como afrontar esa situación. Tivo unhas excelentes críticas e conseguiu varias mencións e premios con ela. No ano 2004 consegue unha subvención para financiar a investigación con vistas a escribir unha novela ambientada en Hungría e París e que transcorrera durante a Segunda Guerra Mundial. O resultado é a novela que comento hoxe, aparecida a principios do 2010 e que pronto foi traducida a varios idiomas. Así “El puente invisible” foi a súa primeira novela longa, recibida ben tanto pola crítica como polo público. Neste momento está a preparar un libro baseado nun personaxe histórico (ao que non coñecía), Varian Fry, un periodista americano que dirixiu unha rede de rescate na Francia ocupada durante a guerra e que permitiu a salvación de entre 2000 e 4000 xudeus e membros da resistencia.

Antes de falar do argumento dicir que non vou contar nada que non se poida saber lendo a contraportada ou os resumos que aparecen dela nas páxinas de venta de libros.

“El puente invisible” podemos dicir que ten dúas partes ben diferenciadas, aínda que ambas teñen en común aos mesmos protagonistas da historia. A primeira parte transcorre en París nos anos anteriores á Segunda Guerra Mundial, a segunda pasará a desenvolverse sobre todo en Hungría durante os anos da contenda. Andras Lévi é o protagonista central, ao que pouco a pouco iranse engadindo outros. A súa familia é xudía e orixinaria dun pequeno pobo de Hungría, Konyár, pero cando os coñecemos el e un dos seus irmáns viven en Budapest, como paso previo para ir estudar fóra do país. Os seus pais, Flóra e Béla, teñen un almacén de madeira e ademais de Andras teñen outros dous fillos. Tibor é o que está con el desde o principio, o seu irmán pequeno co que ten unha gran relación. O irmán maior vive no pobo cos seus pais, Mátyás. O soño de Andras é ser arquitecto e verá como pode ser un soño cumprido. Gracias a algunhas influencias tras traballar nun pequeno periódico consegue unha beca para ir estudar arquitectura a París e é nese momento previo á viaxe cando empeza a historia. O seu irmán Tibor tamén ten o seu propio soño, ir fóra de Hungría para estudar medicina, carreira que lle gustaría facer en Italia. Antes de marchar Andras recebe un encargo, unha familia acaudalada quere que lle leve unha caixa a un fillo que tamén teñen en París, József, ademais de levar unha carta para unha misteriosa muller. Andras chega a París tras unha longa e complicada viaxe e a súa chegada as cousas tampouco serán sinxelas. Case sen diñeiro, sen coñecer a ninguén, sen saber demasiado francés..., todo son problemas, pero é unha persoa que non se deixa levar por eles e que sempre atopará unha solución. A situación cos xudeus empeza a ser complicada incluso en París pero fai amistade con outros tres estudantes de primeiro curso que serán fundamentais para todo o que veña despois. Polaner, Ben Yakov e Rosen serán os seus grandes amigos en calquera circunstancia. Entre eles xurdirá unha amistade que vai axudalos a sobrepoñerse case a calquera cousa que lles poida pasar. Intrigado pola muller á que lle debe enviar a carta decide presentarse na dirección que figuraba no sobre. Alí coñecerá a Klara, unha muller algo maior que el e que ten unha filla, Elisabet. Non desvelo nada importante se conto que namorará dela perdidamente e terá que superar unha gran cantidade de problemas e obstáculos se quere que esa relación chegue a bo fin. Pero chega a guerra e o seu visado expira, así que terá que volver ao seu país natal, onde transcorrerá a segunda parte da historia. A guerra comezou e Hungría é aliada dos alemáns. Andras e o resto dos personaxes agora estarán dentro desa outra realidade tan lonxe da que coñecemos ao principio. Agora virán os problemas, as discriminacións, os batallóns de traballo, as malas condicións de vida, a fame, o medo e moita máis cousas que teredes que ler se queredes coñecer a vida destes personaxes e algúns máis que irán aparecendo a medida que avanza o argumento.

A historia pareceume realmente boa, aínda estando preto doutras que transcorren na mesma época esta engade algunhas cousas descoñecidas para min. Sobre todo porque se desenvolve en Hungría, un país que durante a guerra estivo aliada con Alemaña, o que fai que as cousas foran parecidas pero distintas nalgúns sentidos. Toda a historia dos pelotóns de traballo é moi interesante e está moi ben contada, a vida dos xudeus nun país que ao principio non seguía ao pé da letra as instrucións dos alemáns, os contrastes entre algúns militares máis de acordo coas ideas nazis e outros que non o eran tanto... A verdade é que ten momentos realmente bos e da paso danos información sobre ese momento histórico que non deixa de sorprenderme polo bárbaro e brutal. Vainos dar outro punto de vista, outra forma de ver a mesma historia que coñecemos cando pasamos de Francia a Hungría.

Ademais a historia está moi ben contada. Incluso o estilo cambia lixeiramente entre ambos momentos. A primeira parte, aínda tendo momentos fortes ou tristes, é máis suave, máis fluída e cunha linguaxe máis coidada. Cando pasamos a Hungría chega o horror e con el cambia a forma de contar, facéndose máis directa, máis brutal. Aínda así a autora usa as palabras xustas e necesarias para que o lector poida imaxinar todo perfectamente, quedando no límite xusto entre axitar os sentimentos do lector e traspasar a liña cara a unha violencia ou brutalidade máis gratuíta. Gustoume moito a forma en que está escrita.

Ademais da historia, que me gustou moito, un apartado especial para os personaxes. Todos están perfectamente retratados e tratados, desde o primeiro ao último todos teñen o seu momento importante. Incluso algúns que poderían parecer máis secundarios, como por exemplo os pais de Andras, irán aparecendo nalgúns momentos puntuais para aportar algo a trama. O protagonista central está moi ben montado, así como Klara; pero o mellor é que todos os demais tamén. Non hai un so que non teña o seu momento importante, que a súa intervención na historia non sexa fundamental para a mesma. Ademais diso varios dos importantes van sufrir cambios e evolucionarán nas súas forma de pensar ou de comportarse; outro dato máis para engadir méritos á autora. Todos aparecen ante o lector como persoas reais, máis que meros personaxes de novela. Coñeceremos case todo deles, que tamén é importante, pero están deseñados de tal maneira que podemos pensar que calquera deles puido existir e pasar case o mesmo que lemos páxina tras páxina. Esta é outra das cousas que máis me atraeron da historia. Noutros casos de historias deste tipo asistimos a unha continuación de desgracias dos protagonistas, tanto que as veces chega un momento en que case non nos cremos nada, en que pensamos que o autor está a pasarse un pouco. Neste caso son máis os momentos tristes e desgraciados que os doutro tipo, pero en ningún momento tiven esa sensación de pasarse da raia, de ir demasiado lonxe no que lle pasa aos personaxes. Toda a historia ten un aire de verosimilitude, de credibilidade que fai que un entre aínda máis nas vidas de todos eles.

Amor, tristeza, drama, felicidade, acción, guerra, estudos..., unha gran cantidade de compoñentes dentro dunha historia que me enganchou desde o principio. Quizais non desde as primeiras páxinas nas que aínda non sabía demasiado ben por onde ía, pero pronto cambiou e custábame deixala. Tanto que as cento cincuenta últimas páxinas tiven que lelas dun tirón, tiña que saber como remataba e non podía deixala. Tiña que chegar ao final da historia, saber que pasaba con todos eles nunhas últimas páxinas que son realmente emocionantes. Unha boa historia, ben contada, interesante e amena ao mesmo tempo, creo que bastante recomendable. Espero á seguinte historia de Julie Orringer, creo que merecerá a pena.

"Érase unha vez", "Once upon a time"

Da serie que vou comentar hoxe levo vistos máis ou menos a metade dos episodios da súa primeira temporada, así que teño xa suficientes elementos para poder deixarvos unhas impresións. Unha mistura entre o tradicional, o de toda a vida e o moderno. Creo que é bastante atractiva como para poder recomendala, polo menos por aquí está a gustarnos a todos e capítulo tras capítulo vai gañando en interese. Unha das cousas que destacaría é a súa orixinalidade, aínda partindo de algo que case todos coñecemos perfectamente, os contos tradicionais, ten un tratamento do tema que fai que ao mesmo tempo estea lonxe dese aire do de sempre. Como digo, unha mistura cun resultado máis que interesante. O título deixa claro a temática desde un principio, “Once upon a time”, estreada aquí como “Érase unha vez”. Esta primeira temporada componse de 22 episodios, como non cheguei ao final non sei se será desas que rematan a historia ou deixan algunha porta aberta a unha continuación.

Foi un dos grandes éxitos da temporada actual no seu país de orixe, os Estados Unidos, polos índices de audiencia a mellor estrea do ano. Tras uns poucos capítulos tiña xa un bo número de seguidores, incluso algúns que foran algo críticos cando coñeceron a trama. Unha das cousas que máis destacan é a orixinalidade no tratamento deses contos tradicionais, como foron capaces de coller unhas historias coñecidas por case todo o mundo e facer algo distinto, algo novo. Son relatos que todos temos lido, ou que nos leron cando eramos pequenos (ou que nos limos aos nosos fillos), coñecidos polas múltiples adaptacións cinematográficas xa sexa en forma de debuxos animados ou persoas reais, máis ou menos fieis aos orixinais. Neste caso pode parecer raro nun principio, xa que vai misturar a todos eses personaxes que coñecemos nunha soa historia, pero a verdade é que o resultado desa estraña mistura é realmente bo e en ningún momento parecera raro, por exemplo, que  Brancaneves asista á voda da Bela Durminte.

A historia parte do momento no que Emma Swann (unha das protagonistas centrais) recebe a visita dun neno, Henry Mills, que di ser o seu fillo ao que deixou en adopción ao pouco de nacer. Aparece case da nada convencéndoa de que debe volver con ela ao pobo no que vive para solucionar un gran problema. Un gran libro de contos é o seu acompañante a todas partes, o libro que ten as claves para solucionar ese gran misterio. É el o que lle di a Emma que ela é a súa nai biolóxica e que os dous son personaxes de conto aos que unha bruxa moi malvada borrou a mente cun forte feitizo, facéndoos vivir unhas vidas baleiras, tristes e simples no mundo real, fóra do seu mundo de fantasía e sen recordar nada da súa vida anterior, deixándoos sen os seus finais felices. Pero non so a eles dous, senón que en Storybrook, o pobo no que vive Henry, viven todos os personaxes deses contos, na mesma situación que Emma e el. Ningún deles recorda nada da súa vida “real” e viven no pobo desempeñando os traballos normais dun pequeno pobo, o ensino, a hostalería, os garaxes... Non recordan a súa infancia nin as súas vidas porque foron postos alí coa idade que tiñan no conto, lonxe dos seus grandes amores, dos seus amigos e da súa marabillosa, ou non tanto, vida de conto. Aínda así no pobo quedan pequenos restos desa maxia que farán que unha incrédula Emma vexa que é posible que Henry teña razón. Aí están Brancaneves, a Bela Durminte, Cenicienta, Carapuchiña Vermella, Gepetto, Pepito Grillo, os Sete Ananitos, os Príncipes Azuis de varios contos e case todos os personaxes que podades imaxinar e recordar. Por suposto temos á malvada bruxa responsable de toda esa situación, que realiza un poderoso conxuro motivado pola súa infelicidade e coa intención de vingarse de todos eles, sobre todo de Brancaneves. Unha bruxa que é nese momento a alcaldesa do pobo e que esconde moitas máis cousas das que parece nun principio, ademais de ser a nai adoptiva de Henry.

Pode parecer estraña a historia pero en canto un acostúmase resulta realmente atrainte e interesante, ademais de amena e curiosa. Cada capítulo vai alternando as dúas realidades, por un lado o mundo dos contos e por outro o engano de Storybrook. Iremos coñecendo e recordando as historias de todos eses personaxes, case como nunha marabillosa viaxe á infancia. É realmente xenial a forma que ten de misturar aos distintos personaxes de contos que en teoría non teñen relación, pero como todos veñen do mesmo mundo de fantasía aparece ante o espectador como algo completamente coherente. Unha das cousas que máis me gustan é a alternancia nas linguaxes e na forma de falar dos personaxes. Cando imos ao mundo de ficción escoitaremos unha linguaxe típica dos contos, formal, coidado, onde os pais diríxense aos fillos de vostede e onde todo é algo máis rebuscado e serio. Cando estamos no mundo actual este cambia completamente, é máis moderno, relaxado e cotián.

O concepto da serie é arriscado e audaz e o resultado desa estraña mistura é bo. A posta en escena é outros dos aspectos destacados. Os castelos, as pradeiras, a maxia, os soldados ou os personaxes fantásticos están tratados con gran delicadeza e coidado, e responden á perfección a unha actualización da tradición, sendo case o que todos imaxinamos na infancia cando liamos ou escoitabamos esas historias. Os guións están perfectamente elaborados para manter a atención e ir avanzando pouco a pouco na historia. En cada capítulo descubriremos quen é cada habitante de Storybrook e máis dun sorriso aparecerá cando vexamos que este é Pepito Grillo, aquela Carapuchiña ou aquel é o cazador de Brancaneves. Nótase que dous dos seus guionistas participaron nunha das series que máis xogaban cos personaxes en canto a súa identidade, o seu pasado, presente ou futuro, “Perdidos”. Todo está perfectamente engranado, de momento, para atrapar ao espectador e que teña ganas de ver que vén a continuación, xogar a descubrir quen é quen ou esperar a ver se por fin Brancaneves e o Príncipe Azul acaban xuntos no mundo da actualidade.

Se destaca pola perfección dos seus guións tamén o fai noutro dos aspectos fundamentais, os actores e actrices que interpretan os distintos papeis. Non é sinxelo facelo, xa que teñen que ser parecidos pero distintos en ambos mundos e o resultado tamén é interesante en todos os casos. Quero dicir que as interpretacións son todas realmente destacables e algúns sobresaen moi por riba da media. A protagonista, Emma Swann, é Jennifer Morrison, coñecida polo seu papel durante varias temporadas como a doutora Cameron de “House”. Ela é a única que coa súa intervención e sempre seguindo as teorías de Henry, pode romper o maleficio e conseguir que cada un volva a súa vida de fantasía e felicidade. Emma é unha muller forte, que en certo momento tivo que abandonar ao seu fillo e deixalo en adopción e que de repente atópase con el de novo na súa vida e ademais cunha historia ben difícil de crer. Henry é Josh Dallas, que realmente está a gustarme moito no papel dese neno soñador, con continuos problemas coa súa nai adoptiva e querendo establecer unha relación coa súa nai real, ademais de ter que convencela de que todo o que lle está a contar é certo; antes so o vira como fillo de Don Draper na xenial “Mad Men”. Pero hai tres personaxes que para min destacan por riba de todos os demais e que lle dan un toque máis de calidade á historia.

Brancaneves é Ginnifer Godwin, unha actriz con algo de cine e bastante televisión as súas costas. É un dos personaxes centrais e é na que quizais máis se vexa esa diferencia entre os dous personaxes que ten que interpretar. Incluso cando aparece como Brancaneves no mundo de fantasía aparece nalgúns momentos, dependendo da situación, case como se foran dúas persoas distintas. No mundo actual é Mary Margaret Blanchard, profesora do colexio do pobo, tímida e pouco decidida, aínda que irá cambiando co tempo. Para min unha das mellores.

Lana Parrilla interpreta a Regina Mills, a alcaldesa do pobo na actualidade e a malvada bruxa do conto do personaxe anterior. A verdade é que da medo, estremece e é malísima, recordemos que as bruxas deses contos sempre eran tremendamente malas e perversas, baste recordar os pesadelos que provocaron a moitos nenos e nenas tras ver as versións de Disney, que sempre conseguía unhas bruxas realmente impresionantes. Aquí é a que manexa todos os fíos, a que está detrás de case todo o que pasa e a que controla todo en Storybrook. Destaca por riba de case todos os demais e sempre nos sorprenderá, porque será capaz de ir un paso máis adiante na súa perversidade.

Por que será que os personaxes escuros sempre son os máis atraintes nestes contos que os outros. Digo isto porque o outro que destaca, e moito, é tamén un dese tipo. O actor que o encarna é un dos bos actores do cine, polo menos a min sempre me gustou, Robert Carlyle é o Señor Gold no pobo e Rumplestilskin dos contos. Enfrontado á alcaldesa por unha antiga rivalidade, rexentando unha tenda de antigüidades e sempre buscando tratos que lle favorezan para os seus intereses. Como de todos tamén coñeceremos a súa historia, e penso que é das mellores interpretacións e papeis da serie, ambiguo e misterioso, sen saber demasiado ben a que cartas xoga en cada momento.

De paso direi que con isto que contei non desvelo demasiado, porque coñeceremos a historia destes personaxes e o seu alter ego de fantasía xa no primeiro capítulo, de todos os demais non digo nada, deixarei que os coñezades a medida que pasan os capítulos.

Unha serie recomendable, entretida, misteriosa, sorprendente e ao mesmo tempo tradicional. Unha marabillosa forma de que algúns volvamos á infancia, será difícil non esbozar un sorriso recordando aquela época da nosa vida. A época na que era máis fácil soñar, na que criamos case todo e na que todos eses personaxes inundaban os nosos soños ou os nosos pesadelos. Unha boa forma de volver atrás, de recuperar os soños e a fantasía que probablemente a vida cotiá nos fai deixar un pouco de lado. Iso si, matizo que a pesar de contarnos os contos de toda a vida non é demasiado recomendable para pequenos, a maior parte dos contos non están nada dulcificados e teñen momentos de certa (non demasiada) violencia, de situacións escuras, de personaxes que poderían alimentar pesadelos... Aí queda a recomendación, se alguén xa a viu ou vai facelo gracias a este comentario xa me dirá que tal.

Recitando a Celso Emilio Ferreiro no IES Valadares

Este ano celébrase o centenario dunha figura fundamental para a cultura galega, Celso Emilio Ferreiro. Xoán Gulías, coordinador do Equipo de Normalización Lingüística, compañeiro de traballo e amigo, dedicou unha boa cantidade de horas a filmar por distintos lugares do centro a alumnas, alumnos, profesoras, profesores, pais, nais e persoal non docente recitando breves fragmentos de varios poemas deste autor. Logo, penso eu, pasou aínda máis horas facendo esta estupenda montaxe cun resultado realmente bo. O que aparece ao principio e Luís Ferreiro, fillo do homenaxeado, e que estivo no instituto para inaugurar unha sala de lectura dedicada ao seu pai. Aquí está o vídeo completo, penso que merece moito a pena que o vexades enteiro.