"El temor de un hombre sabio", Patrick Rothfuss

Alá polo mes de xullo do ano 2010 empezaba un comentario por este blog do mesmo modo que o fago hoxe. Non me gustan as triloxías, nin en literatura, nin en cine..., non imos incluír as series, aínda que podería con ese costume que teñen agora de rematar as temporadas algunhas delas deixándote cun gran interrogante ata o ano seguinte. Neste caso triloxías (peor cando son máis de tres, claro) literarias. Por que? Pois se te gustou mal porque te deixa coa intriga ata, como mínimo, un par de anos despois e se non o fixo pois incluso peor, porque eu son dos que non soen deixar nada sen terminar e cando sae o seguinte sempre caio na tentación de lelo, máis que nada por se mellora a cousa, que as veces pasa. O peor é cando pasa máis tempo e case tes que reler o anterior para poder entender todo, aínda que a verdade é que se o autor sabe facer ben as cousas en moitas ocasións non tes que facelo, porque xa el encárgase de dar os datos suficientes como para que vaias recordando a historia. Ven isto a conto porque a novela que vou comentar hoxe é a segunda entrega dun caso destes, o autor é Patrick Rothfuss e a novela titúlase “El temor de un hombre sabio”.

Como digo ao principio a primeira entrega desta saga apareceu alá polo ano 2010 e podedes ver o comentario no mes de xullo dese ano neste mesmo blog. O seu título era “El nombre del viento”, e se ledes ou recordades o que escribín naquel momento, aínda que me resultou entretida non quedou entre as que máis me gustaron. Aquela primeira entrega non me parecera, fronte a cantidade de comentarios aparecidos naquel momento, tan boa como moitos dicían. Comentaba que era unha novela decente de xénero fantástico pero con demasiados elementos xa coñecidos ou parecidos a outras historias doutros xéneros, conformando algo que non me atrapara demasiado, pero que lera enteira porque a pesar diso tiña bos momentos. Non me gusta deixar as historias a medias e tiña suficientes elementos ou podíanse ver algunhas cousas que podían facer pensar que a súa continuación podería estar ben, polo menos tan entretida como esta primeira. Así que a pouco de saír editada díxenme que tiña que lela, apareceu a finais do ano pasado na editorial Plaza & Janes. A terceira non ten data de publicación e de momento aparece co título provisional de “Las puertas de piedra”.

Teño que dicir que esta vez non me equivoquei ao darlle unha segunda oportunidade ao autor, esta segunda entrega gustoume moito máis que a primeira, pareceume mellor en todos os sentidos, en canto a orixinalidade, entretemento, acción, intriga e interese. Parece un desenvolvemento algo máis maduro, tendo en conta que o protagonista é algo maior, aínda que non demasiado. Agora a historia está máis centrada, máis enfocada ao que nos quere contar, sen as divagacións que poderían aparecer antes, cuns personaxes moito máis definidos e reflectidos cunhas historias máis novidosas e orixinais. Aínda así ten dous ou tres momentos nos que a lectura pode facerse algo lenta, quizais para demasiado nalgúns momentos da historia que poden facer que o lector canse un pouco de pasar demasiadas páxinas para algo que podería resolverse nalgunhas menos. Neste sentido a primeira pecaba moito máis disto que comento, era unha novela de algo máis de oitocentas páxinas á que, na miña opinión, poderíamos quitarlle cerca de duascentas. Neste caso pode resultar peor, estamos ante unha historia que supera en pouco as mil duascentas páxinas, pois creo que poderían quitar esas mesmas duascentas e quedaría algo máis redonda. Non vou dicir en que momentos sobrábanme, porque pasa da metade da historia en adiante e como sempre non me gusta desvelar demasiadas cousas.

Volvemos evidentemente ao mesmo protagonista, o músico, mendigo, ladrón, estudante, mago, heroe e asasino da primeira, e neste caso podemos engadirlle o título de aventureiro xa que nese sentido os cambios de lugar son unha constante na mesma, xa non transcorre a historia centrada nos seus anos de Universidade, en certo momento verase obrigado a deixala para emprender unha viaxe que o levará a coñecer outros pobos, outras persoas e unha boa cantidade de situacións que son as que lle dan esa variedade e interese que ten o desenvolvemento do argumento. De novo ao principio atopámonos con Kvothe, Bsat e o Cronista na taberna que dirixe o primeiro. A historia completa está dividida en tres libros que son os tres días durante os que o protagonista estalle a relatar a historia ao Cronista para que se poida conservar por escrito, así que estamos ante o segundo día e neste caso os momentos que transcorren na taberna son moito menores e máis breves, centrándose moito máis nas aventuras de Kvothe. É unha lenda que todos coñecen, heroe e vilán a partes iguais e dependendo de quen e como conten a historia, quizais iso sexa o que lle leva a contala, para deixar constancia de como foi en realidade. Xa sabemos pola anterior que a maior parte da xente pensa que está morto, pero el cambiou o nome e dirixe unha taberna na que se esconde nunha aldea perdida, sen que saibamos aínda moi ben por que, pero podemos ir facéndonos unha idea. Aí, na Roca de Guía, descubriremos a segunda parte da súa vida.

A historia comeza onde rematou a anterior, Kvothe segue na Universidade e os primeiros capítulos seguirán centrados nese momento da súa vida, pero agora a narración cambia algo e faise máis interesante. Xa non é un novato e moitas das cousas que nos contaba “El nombre del viento” agora xa son coñecidas polo lector, co cal esa parte da historia é algo máis directa e máis centrada nos distintos personaxes, tanto el como os seus amigos, inimigos, profesores... Segue obsesionado con atopar datos sobre os Amyr e os Chandrian (os asasinos da súa familia) e certos acontecementos farán que se vexa obrigado a deixar por un tempo os seus estudos e o lugar que foi o seu fogar nos últimos tempos. A súa viaxe vai levalo en primeiro lugar ás terras do maer Alverón, no reino de Vintas, unha corte chea de novidades para el, de novos personaxes e de situacións nas que terá que usar todo a súa intelixencia para saír con ben. De aí terá que ir ao bosque de Eld, ao reino dos Fata..., e algúns sitios máis. Toda esta viaxe estará chea de aventuras, de situacións inesperadas de problemas que terá que solucionar e que farán que o Kvothe que coñeceremos ao rematar esta parte sexa un personaxe máis adulto, máis preparado para moitas cousas e con maiores e mellores coñecementos, mantendo aínda así a súa xuventude e as características esenciais do personaxe.

Se da anterior comentaba que me parecía unha historia para lectores máis novos nesta direi que xa non o e tanto, aínda que segue a ser unha lectura apropiada para todas as idades. Esta quizais sexa algo máis violenta, as escenas de loita teñen unha presencia importante na historia e tamén algúns momentos relacionados co espertar de Kvothe ao sexo e os coñecementos que adquirirá sobre as mulleres en moitos sentidos, algo que case descoñecía por completo. De todos modos en ningún momento a linguaxe é excesiva nin demasiado explícita pero si, como xa comentei, é unha historia algo máis adulta en moitos sentidos que a anterior.

Esta si que me gustou, resultoume unha historia moito máis entretida, amena e variada que a primeira. Quizais como dixen antes ao non ter o autor que darnos tanta información sobre a vida ou o funcionamento da Universidade puido centrarse máis en outros aspectos máis interesantes para o lector. Ademais da primeira a parte da infancia de Kvothe resultárame algo tópica, nesta segunda parte as cousas son máis novidosas e mellores e mellor desenvolvidas. Hai moitos elementos que lle dan interese, non so dentro do desenvolvemento da historia, senón que algúns personaxes van evolucionar algo máis, imos a coñecelos máis e iso fai que sexa máis interesante. Toda a parte da viaxe do protagonista está na liña das boas novelas de aventuras, tanto no que pasa como na forma de contalo. Nalgúns momentos, aínda sendo unha historia de xénero fantástico, tiña a impresión de estar a ler algunha das novelas de aventuras que me fascinaron cando era máis novo, un tanto máis ao seu favor. Non se me fixo nada longa, e iso que o número de páxinas ou o volume cando o vemos nunha librería pode chegar a asustar. Xa comentei que quizais nun par de momentos pode resultar un pouquiño repetitiva ou empezar a contarnos algunhas cousas que poden non interesar demasiado, pero o querer saber que vai ocorrer a continuación fará que tomemos a lectura con calma e algo de humor (que tamén está presente nalgúns momentos da historia). Hai máis dunha liña dentro do argumento que me gustou moito, non vou mencionar porque sería contar cousas que é mellor ler, pero sobre todo desde que marcha da Universidade a narración gana en axilidade, interese, acción e consegue por completo manter a atención do lector. Pódese ler sen ter lido “El nombre del viento”? Penso que non, así que se non o fixestes xa sabedes o que vos toca. Cando a rematedes xa me diredes algo, espero os vosos comentarios.