Blue Bloods, Familia de Policías

As series son unha das constantes da televisión, desde os seus principios estiveron presentes e a día de hoxe a cantidade delas que podemos ver é inmensa. Iso fai, evidentemente, que haxa absolutamente de todo e é difícil pensar nalgún tema, profesión ou situación que non pasara por algunha ou varias delas. Creo que o tema máis tratado desde sempre foi o da policía, dunha cidade, dun país ou internacional, da igual. Xa sexan policías de uniforme, de paisano, axentes das brigadas científicas... Digo isto porque a serie da que vou falar hoxe ten ese aire das de hai anos, daquelas nas que os policías de uniforme e a investigación eran o centro de todo. Unha das que máis e mellor recordo deixáronme é “Canción triste de Hill Street”, que seguramente moitos afeccionados recordarán. ¿Como esquecer aquela despedida do sarxento trala reunión diaria para distribuír as tarefas: “Teñan coidado aí fóra”? Pois a de hoxe creo que lle debe moito a esta, ten case o mesmo aire e unha dinámica moi parecida, pero tamén algunha cousa que a diferencia. Aínda así ten o aire dunha produción de hai algúns anos, un certo encanto que fai que pareza das de antes, sen demasiados toques científicos e máis centrada na investigación pura e dura dos casos, así como nos personaxes, quizais unha das mellores cousas que ten. Falo de “Blue Bloods”, que lle engadiron por aquí un “Familia de policías”. Neste momento a canle FoxCrime está a emitir a segunda temporada.

Tivo un éxito destacable na súa primeira temporada polo Estados Unidos e aquí de momento so apareceu polos canles de pago, a ver se algunha das gratuítas decide emitila, porque aínda non sendo nada do outro mundo, está algo por riba da media e merece a pena. No seu éxito algo terán que ver os seus creadores, Mitchell Burgess e Robin Green. Dous nomes que non lle soarán a case ninguén pero que están detrás doutras dúas series que case marcaron unha época no mundo da pequena pantalla: “Doutor en Alaska” e “Os Soprano”. Dous produtos que moita xente recordará e polos que non pasa o tempo. Eta última produción súa quizais non estea á mesma altura que as dúas mencionadas, pero si uns pasos por detrás.

A historia transcorre na cidade de Nueva York e céntrase no corpo de policía desta gran cidade. Como dato interesante e curioso dicir que o corpo de policía desta gran cidade está formado por máis de 35.000 axentes, un número nada despreciable, máis ben impresionante. Dentro do mesmo a historia parte dunha familia na que case todos os seus integrantes forman ou formaron parte deste corpo, a familia Reagan. O avó, Henry, está xa xubilado e o seu fillo, Frank é o Xefe de Policía da cidade, o gran xefe do que dependen todas as comisarías. Frank ten catro fillos, tres homes e unha muller. Os tres varóns son policías, aínda que desde o comezo sabemos que un deles morreu asasinado pouco tempo antes de que comece a historia. Danny é o maior, detective de paisano con moita experiencia e coñecido por resolver os casos usando en máis dunha ocasión métodos pouco ortodoxos. Jamie é o irmán pequeno, que deixa os seus estudos de Dereito para facerse policía, nun principios dos que de uniforme patrullan a cidade. Erin é a única muller, e non é policía, aínda que está relacionada coa lei, traballa como axudante do fiscal e en máis dunha ocasión os seus casos terán relación coas investigacións dos seus irmáns. É unha persoa recta e seria, que aplica a lei ao pe da letra, algo que vai provocar máis dun enfrontamento co seu irmán Danny, que ten a idea de que calquera método é valido para atrapar a un criminal. Ao redor deles algúns personaxes fixos máis da familia, a muller e fillos de Danny ou a filla de Erin serán elementos importantes nalgúns momentos das distintas historias; así como a axente Jackie Curatola, a compañeira de Danny na comisaría na que traballa ou o sarxento Anthony Renzulli, que será o encargado de acompañar ao novato Jamie nas súas patrullas.

Cada episodio circulará ao redor dun caso criminal que terán que resolver e no que normalmente dunha forma ou doutra todos estarán implicados. Ademais diso na primeira temporada teremos un fío común a todos os capítulos, a historia do Templario Azul, unha especie de grupo dentro da policía e que parece ter algo que ver coa morte do fillo de Frank (aínda que esta historia terá altibaixos na temporada, quedando un pouco diluída case ata o final). Ademais de resolver os crimes o interese da mesma reside nas relacións familiares entre todos os Reagan. A unión preside as súas relacións, reúnense para comer ou cear polo menos un día á semana, asisten a actos, partidos ou celebracións todos xuntos, son unha gran familia moi unida. Claro que iso non impide que entre eles haxa discusións, problemas e enfrontamentos que lle dan bastante interese ás historias. Os personaxes están bastante ben definidos e penso que son unha das mellores cousas da mesma, a que lle da o aire de ser algo distinto ás habituais series do mesmo estilo. Cada un ten a súa forma de ser, de actuar, de comportarse, aínda que iso non evita ao final que as cousas sempre rematen ben, claro está.

Investigacións de roubos, asasinatos, crimes máis ou menos brutais, drogas, terrorismo ou a inevitable presencia da mafia, xa sexa italiana ou rusa son algúns dos elementos centrais dos argumentos. Normalmente bastante ben desenvolvidos e tentando manter a atención do espectador, algo que consegue a maior parte das veces. Todo isto aderezado co inevitable aire americano, tanto no sentido de ensalzar o espírito do país en situacións complicadas como en dar unha idea de que a familia é o máis importante e as relacións familiares están por riba de todo. Por iso comentaba que parecía unha serie de hai algúns anos, porque en moitos sentidos é bastante tradicional, con todo o bo e o malo desa idea.

En canto aos actores poucas caras coñecidas, pero unha delas destaca por riba de todas as demais. Neste caso o protagonista central é un actor que saltou á fama gracias á televisión e aínda que tentou algunha cousas no cine nunca tivo tanto éxito como nas series. Creo que case todos recordaredes a serie “Magnum, investigador privado”, protagonizada por Tom Selleck, aquel home alto, cunha gran presencia e un tremendo bigote. Tivo moito éxito con ela e de aí pasou a algunhas outras, pero nunca con tanta audiencia como nesa primeira (por culpa da cal parece que non puido interpretar ao aventureiro Indiana Jones, que quizais cambiara a súa carreira). Aquí interpreta ao elemento central da familia, o Xefe de Policía Frank Reagan, exemplo de integridade, de seriedade, de calma, un home que xamais perde os papeis, disposto a enfrontarse con quen sexa (incluso co alcalde ou coa prensa) para defender as súas dúas familias, a de verdade e ao corpo de policía de Nueva York. É un actor que sempre me gustou e aquí a verdade é que está realmente ben, coa súa altura e o seu porte, xa sexa de traxe e abrigo escuro ou co uniforme enche a pantalla e a súa presencia destaca por riba de todas as demais. Do resto dicir que algunhas son caras coñecidas do medio televisivo e que todos están bastante ben, cumprindo perfectamente cos seus papeis.

Unha serie algo por riba da media habitual, recuperando aquelas de antes centradas en policías, sen demasiados elementos de investigación científica como ocorre con algunhas das de agora, incluso mantén ese aire na forma de filmala. Os casos son interesantes e conseguen manter a atención e a intriga. Ben tamén no desenvolvemento das relacións familiares entre todos os integrantes dos Reagan, todos eles personaxes algo máis complexos do que pode parecer nun principio. A min gustoume bastante a primeira temporada, aínda non empecei coa segunda pero seguramente mantén a mesma liña. Recomendable sobre todo para os que lles gusten as series cun certo aire clásico aderezadas con algúns elementos algo máis actuais. Espero que vos guste.