Tiña a serie de hoxe
gravada desde hai xa algún tempo, aínda pendente. Hai pouco
remataron de emitir en Fox a segunda temporada e entre o tempo que
tiña e as excelentes críticas por todas partes, nominacións,
premios e demais xa non deixei pasar máis tempo. Por fin hai uns
días empezamos a vela e gustaríame telo feito algo antes, é das
que realmente merecen a pena. Xa no seu momento, a primeira temporada
era do ano 2011, aínda que por aquí chegou algo máis tarde, veu
avalada por un gran éxito de crítica e público, tanto que en
Estados Unidos está prevista a estrea da terceira para setembro
deste mesmo ano. Iso si, fronte a outras son temporadas algo máis
curtas, de doce capítulos cada unha de case cincuenta minutos de
duración. Hoxe toca deixarvos un par de cousas sobre unha das
últimas sensacións en series televisivas, “Homeland”. En estes
dous anos nominada e gañadora en varios apartados dos coñecidos
Globos de Ouro, sobre todo para a súa parella protagonista, ademais
de varios premios menos coñecidos.
“Homeland” céntrase
en dous personaxes, un masculino e outro feminino. Por un lado
teremos ao marine Nicholas Brody. Tras oito anos, nos que se lle deu
primeiro por desaparecido e logo por morto durante a guerra de Iraq,
é rescatado dun xeito milagroso e levado de volta ao seu país. Oito
anos pechado, torturado, maltratado que parecen afectarlle moito
nalgúns momentos e moi pouco noutros. En casa esperan por el
Jessica, a súa muller, e os seus dous fillos, Dana e Chris. O
pequeno case nin o recorda e a súa muller, en todo ese tempo, tentou
refacer a súa vida nalgúns sentidos. Por outro lado temos a Carrie
Mathison, unha axente da CIA especializada no mundo árabe e que
agora traballa na central tras realizar algúns traballos como axente
de campo, traballos que non saíron, sobre todo un, demasiado ben.
Agora esta convencida de que detrás do rescate de Nicholas hai algo
máis, que volta convertido nun dobre axente encargado de despertar a
algunha célula terrorista que ten por obxectivo cometer algún
atentado de importancia nos Estados Unidos. Ademais, aínda que pouca
xente sábeo, sofre un trastorno bipolar que a obriga a tomar
medicación a diario, algo que lle provoca algo máis de ansiedade da
desexada. Este é o eixo central dunha historia que fará que non
perdamos nin un minuto da nosa atención, unha historia onde case
ninguén parece ser o que é, onde todos parecen esconder algo e cuns
guións que se encargarán de manter ao espectador en completa
tensión, sempre esperando o inesperado e con momentos de grandes
sorpresas. Pouco a pouco algúns interrogantes sobre a historia e os
personaxes irán desvelándose, pero ao mesmo tempo abríranse
outros. Unha historia moito máis complexa do que parece nun
principio, con continuos cambios, saltos no tempo (sobre todo cara ao
cativerio de Brody). Todos menos Carrie ven en Nicholas a un heroe de
guerra, ela ve o que quere ver, a un espía dobre ou a un terrorista
e é algo que nos tamén veremos e pensaremos a veces, pero non
noutros moitos momentos. Iremos descubrindo as cousas case ao mesmo
tempo que ela, tendo en conta que saberemos algunhas cousas máis,
claro.
A serie tivo desde un
principio un gran éxito no seu país, converténdose nunha das
sensacións do ano. Detrás dela están guionistas de éxito e
especializados en series sobre este xénero, algunha delas tan
coñecidas como “24” ou “Expediente X”, exemplos de bo facer
sobre todo no narrativo da televisión destes últimos anos. Non
imos quitarlles mérito, pero hai que deixar claro que a idea
orixinal da serie non é deles. Está baseada nunha serie israelí
chamada “Hatufim”, traducida algo así como “Prisioneiros de
guerra” e que, para min, é completamente descoñecida e non teño
nin idea de se está moi preto ou non ao que podemos ver nesta
versión americana. De todos modos, como digo, non lle imos restar
méritos. Xa comentei máis dunha vez que os bos argumentos, boas
direccións, as historias interesantes e que atrapan ao público
están desde hai tempo na televisión moito máis que no cine. Estou
a ver cousas moito mellores, máis atraentes, máis orixinais e
mellor interpretadas nestes últimos anos na pequena pantalla que na
grande, o que non deixa de ser curioso. Tanto é así que grandes
actores, tanto principais como secundarios, están a pasarse a este
medio, onde é evidente que atopan historias e papeis máis
interesantes que os que lle pode ofrecer un panorama cinematográfico
centrado en efectos especiais e versións de historias de hai anos.
Conste que aínda quedan algunhas cousas que se salvan, pero cada vez
menos.
A historia é realmente
boa, pero as actuacións fan que sexa aínda mellor. De novo estamos
ante uns actores realmente convincentes e moi destacados neste
aspecto, tanto os principais como os secundarios, ningún deixa de
resultar no que ten que facer. Ademais practicamente todos os
personaxes son complexos, cheos de dobreces e formas de comportarse
que desconcertan ao espectador. Unha actriz de cine de novo da o paso
á televisión para interpretar un papel que parece feito á súa
medida. O papel da axente da CIA é para Claire Danes, coñecida
polos seus papeis en películas como “Romeo y Julieta” ou “Las
horas”. Está xenial encarnando á complexa Carrie, obsesionada por
demostrar que Nicholas é moito máis que un heroe e prisioneiro, que
volta como un terrorista que quere cometer un acto monstruoso no seu
propio país. A verdade é que ten moitos momentos nos que consegue
convencer ao espectador por completo. O papel de Nicholas é para un
actor quizais menos coñecido para os que non sexan seguidores da
televisión, aínda que tivo algúns papeis importantes en películas.
O actor é Damian Lewis, protagonista hai un tempo de outra boa
serie, centrada esta vez no mundo da policía. A serie era “Life”,
onde era un policía que pasou varios anos no cárcere por un crime
que non cometera e que cando sae retorna ao seu traballo cunha
actitude máis que curiosa. A serie era boa e el estaba xenial, pero
aquí está aínda mellor. As súas caras, os seus xestos, a súa
actitude e a súa forma de comportarse, enfrontarse á violencia
durante o seu cativerio, a volta a casa cunha familia que o daba por
morto, aos seus amigos ou a un país que quere convertelo nun heroe e
un exemplo para que non se esqueza nunca o perigo dos atentados. Non
haberá un so momento no que non nos preguntemos se realmente é o
que di Carrie ou o que nos queremos crer, en todo momento estará
entre un lado e o outro, ou nun punto intermedio que nos terá
realmente desconcertados. Entre o resto destacar o papel do xefe de
Carrie, outro personaxe que parece esconder algo, Saul Berenson. Como
curiosidade comentar que é o actor Mandy Patinkin, o inesquecible
Íñigo Montoya do clásico del cine “La princesa prometida”.
Unha serie con elementos
de política ficción, de thriller e de drama, cun ritmo realmente
interesante e onde sempre está a pasar algo. Hai que estar atento a
calquera pequeno detalle porque todo o que pasa é importante para o
desenvolvemento da trama. Cunha forma de filmar, de desenvolver a
historia e de interpretala que recorda e fai unha homenaxe ás
grandes historias do cine do mesmo xénero, tomando o mellor delas e
facendo algo novo. Iso si, a serie é dura e explícita en todos os
sentidos, non recomendada para estómagos sensibles. Hai escenas e
momentos realmente duros e violentos, tanto por cousas que se ven
como por cousas que se supoñen, aínda que nalgúns sentidos non
deixa demasiado á imaxinación do espectador, sorprendendo máis
dunha vez por ser tan directa. Levamos como seis capítulos da
primeira temporada e estamos desexando que chegue o momento de poder
seguir con ela, de seguir avanzando nesta complexa historia. Cada
novo capítulo abre máis interrogantes, máis ideas que parece que
van por un lado pero logo collen outro camiño. Sen saber realmente
se Nicholas é un terrorista ou simplemente un preso liberado, sen
saber que é o que move realmente á axente Carrie, que pasará coa
muller e os fillos de Brody... Moitas preguntas sen resposta, e cando
conseguimos responder a algunha resulta que nos deixan moitas máis
para pensar. Supoño que a maior parte dos meus lectores xa a teñen
visto, pero se aínda non o fixestes non a deixedes pasar, é desas
que realmente merecen a pena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario