Douglas Preston e Lincoln Child

Nalgún momento xa dixen que hai unha serie de autores que practicamente sempre garanten unha lectura entretida, amena e boa para pasar un bo rato. No caso destes dous de hoxe, ademais, aportan tamén tramas ben montadas, personaxes interesantes e ben deseñados, sempre con algo distinto e especial e unha certa tensión argumental que conseguirá que a maior parte das veces non podas deixar a lectura durante demasiado tempo. E digo autores porque no caso do comentario de hoxe a maior parte das novelas son autoría de dúas persoas. Conste que é algo que non entendo demasiado ben, iso de como se pode escribir unha novela entre dúas persoas. Non sei se un aporta a idea e o outro desenvolve a mesma, se cada un vai escribindo unha parte ou se se poñen a escribir entre os dous ao mesmo tempo, algo que me parece complicado. A maior parte das súas novelas entran dentro do xénero de acción e aventuras, en moitos casos de intriga política ou policial pero sempre con historias moi ben plantexadas e desenvolvidas. Falo de Douglas Preston e Lincoln Child. A maior parte das que escreben xuntos forman parte dese tipo de sagas que teñen como núcleo a un grupo de personaxes, pero ademais teñen novelas máis ou menos do mesmo tipo escritas de xeito individual, en ambos casos case todas merecen a pena.

Douglas Preston é un autor norteamericano nado en 1956. Comezou o seu traballo como escritor no Museo Norteamericano de Historia Natural de Nueva York. Ademais de colaborar con Child é autor de varias novelas e libros de temática científica, sobre todo ao redor da historia do sudoeste americano. Ademais ten algunha novela non de ficción escrita xunto ao autor italiano Mario Spezi, como “El monstruo de Florencia”, investigación sobre unha serie de asasinatos en serie. A maior parte das súas novelas están dentro da categoría dos best sellers e traducidos a gran cantidade de idiomas. Tamén escrebe sobre arqueoloxía en varias revistas americanas. No citado museo traballou como escritor, editor e encargado de publicacións. A finais dos anos 80 deixou ese traballo para dedicarse a escribir a tempo completo. De entre as súas novelas en solitario destacaría “El códice maya” (2004), “Tiranosaurio” (2006) ou “Impacto” (2010).

Lincoln Child naceu en 1957. Tras os seus estudios traballou como asistente nunha editorial, chegando despois a editor xefe. Editou numerosas antoloxías de relatos de terror e contos de pantasmas. Posteriormente traballou como analista de sistemas. Tras a publicación da súa primeira novela, en colaboración con Preston, “El ídolo perdido” (1995) deixou o seu traballo e dedicouse á escritura por completo. Das súas novelas en solitario destacar “Armonía Letal” (2005) ou “Infierno helado” (2009). Coñecéronse cando este editou unha novela do anterior. Agora, aínda que viven lonxe un do outro, escriben gracias ao correo electrónico e o teléfono.

A mistura entre un historiador e un analista de sistemas informáticos danos un resultado excelente. Todas as súas novelas están perfectamente documentadas e as historias teñen un desenvolvemento impecable en todos os sentidos. Todas entran dentro do xénero do thriller de acción ou política con elementos do terror máis clásico nunha mistura realmente boa. As historias son excelentes, pero destacan tamén na creación de personaxes, sobre todo de algúns dos que son fundamentais na mellor das súas sagas e das que levan, polo momento e se non conto mal, doce novelas. Os personaxes centrais das mesmas teñen unha serie de características que fan que sexan tremendamente atraentes e algúns deles tan fóra do normal que novela a novela vas descubrindo as súas motivacións, formas de ser e aquilo que os leva a comportarse como o fan, sempre con sorpresas dentro das súas historias persoais.

Creo recordar que a primeira novela súa que lin e que me enganchou por completo foi “Los asesinatos de Manhattan”, unha historia de misteriosos asasinatos en serie. Aí coñecín por primeira vez a un deses personaxes que te deixan encantado e que te fascinan desde un primeiro momento. Un deses que quedará na historia do xénero como algo realmente xenial. Un axente do FBI estraño, curioso e sempre con raras teorías que ao final rematan por ser certas. Apoiado sempre por unha capacidade de observación e razoamento por riba do normal e que deixa pasmados tanto ao seus compañeiros como a unha serie de personaxes da policía que o seguen de maneira fiel en todas as súas aventuras. Unha mistura entre Sherlock Holmes, James Bond ou o típico detective das clásicas novelas do xénero negro. Un home que mistura perfectamente a acción coa calma e o razoamento. Non se asusta ante case nada e os seus recursos son innumerables. Xa o seu aspecto, delgado, seco, elegante, seguro de si mesmo ata irritarte... Este é Aloysius Pendergast, posiblemente hoxe por hoxe o meu detective literario favorito por unha gran cantidade de razóns. Procede de Nueva Orleáns, a súa familia ten tendencia á loucura e algún estivo ingresado nun psiquiátrico. Fala varios idiomas e domina todo tipo de armas. Os seus métodos non sempre responden ao esperado, pero os seus resultados están sempre por riba do que o lector podería esperar. Un personaxe irrepetible e orixinal dentro do xénero. Ao seu lado irán aparecendo outra serie de persoas que estarán traballando máis ou menos ao seu lado ou enfrontándose a el. Dos seus colaboradores máis habituais temos ao tenente da policía de Nueva York Vincent D´Agosta, a antropóloga Margo Green, o periodista Bill Smithback, a arqueóloga Nora Kelly, a estraña protexida de Pendergast, Constance... Todos eles con personalidade e características suficientes como para resultar interesantes. Ademais novela tras novela iremos coñecendo algo máis das súas vidas, irán relacionándose entre eles conformando un tecido cada vez máis complexo. Os antagonistas serán sempre os asasinos, pero entre todos eles e protagonizando varias novelas da saga, temos a Diógenes, o malvado e perverso irmán do axente Pendergast, dous irmáns instalados nos extremos do ben e do mal.

Como xa comentei a primeira novela destes personaxes que lin foi “Los asesinatos de Manhattan” (2003) e entretívome de tal maneira que tiven que ler as anteriores e esperar con ganas as novas entregas. A primeira foi “El ídolo perdido” (1995) e a última polo momento é “Sangre fría” (2011). Todas elas parecéronme bos exemplos de literatura de entretemento puro e duro e todas me gustaron, cunha excepción, a titulada “El círculo oscuro” (2007). Pareceume a máis frouxa de todas, cunha historia algo lonxe da norma e cun desenvolvemento un tanto estraño, aínda así ten bos momentos. En case todas teremos elementos fantásticos, moitos deles case homenaxes ás grandes historias da literatura e o cine de terror, metidos dunha forma realmente maxistral dentro da historia, aínda que algunhas veces esas posibles intervencións fantásticas non o son tanto, chegando a unha explicación racional de case todo o que pasa. Salvo nos casos de algunha das últimas que si gardan unha estreita relación (refírome as que tratan o tema do irmán de Pendergast por un lado e a investigación da morte da esposa do axente por outro) podemos lelas en calquera orde, non é algo imprescindible seguir a serie tal como se publicou, pero se non a coñecedes eu recomendaría que empezarades pola primeira e seguirades a orde. Os personaxes van evolucionando, en ocasións temos referencias a aventuras anteriores que normalmente non son imprescindibles para seguir a historia, pero si para ter unha idea máis completa de como son os distintos personaxes.

Recentemente publicaron as dúas primeiras novelas dunha nova saga cun novo personaxe central, distinto do anterior pero con algúns elementos en común. De momento por aquí so apareceu a primeira, titulada “Venganza”. Neste caso o protagonista é Gideon Crew, un home que aos doce años foi testemuña do asasinato do seu pai, un famoso matemático que foi acusado de traizón ao seu país. Aos 24 anos a súa nai, antes de morrer, cóntalle que o seu pai era inocente e a súa morte foi a consecuencia dunha conspiración. Así que lle pide que vingue a morte do seu pai. Gideon elaborará un complexo plan, pero as cousas, por suposto, non van ser tan simples. A verdade é que me gustou menos que as anteriores, pero aínda así ten suficientes elementos como para que lea a segunda cando se publique.

Son dous deses autores que fan que teña ganas de ler as súas novelas ao pouco tempo de aparecer publicadas. A verdade é que son moi afeccionado a este xénero e non son demasiados os que saben facelo dándolle unha certa orixinalidade, tensión e atrapando ao lector desde as primeiras páxinas. Teñen unha forma de escribir moi visual, moi de cine e iso axuda moito a ler con ganas e fluidez. Son historias con moito ritmo, nas que sempre está a pasar algo e con sorpresas para o lector, sobre todo na resolución dos casos e na forma de desenvolver as tramas. Gústanme cando teño ganas de ler algo que non sexa nada complicado pero que ao mesmo tempo teña un mínimo de calidade. Best sellers, iso si, pero xa dixen máis dunha vez que ese apelativo tampouco ten por que ser malo ou sinónimo de moi baixa calidade. Preston e Child teñen un bo lugar dentro da literatura, as súas novelas véndense a millóns en todo o mundo e son moitos os lectores que esperan as súas novidades. Se non os coñecedes e vos gusta o xénero non os deixedes pasar, estou seguro de que van ser do voso gusto.