"La vida de Pi"

Este último fin de semana tocou cine, que xa había tempo que apetecía. Iso si, tiñamos intención de que fora algo tranquilo, como outras veces, pero seguimos con ese costume de meter a grupos de nenos e nenas no cine sen ningún adulto que os controle un pouco, celebracións de cumpreanos que sigo sen entender demasiado, así como a razón pola que van ao cine, porque a ver a película seguro que non. Ben, tras esta pequena protesta seguimos co tema. Unha estrea deste último venres, “La vida de Pi”. Nalgúns casos vou ao cine atraido pola historia ou os actores, esta vez foi polo director, un deses que sempre ten algo bo que contar, e sobre todo ben contado, cunha posta en escena case sempre orixinal e distinta, imitada por outros pero co seu selo persoal. A primeira película, creo recordar, súa que vin foi “Tigre y dragón” e quedei fascinado tanto coa historia como pola forma de contala. Era realmente chamativa a maneira de filmar os combates, case como se un estivera a ver unha escena de ballet clásico. O director desta orixinal historia é Ang Lee e a película gustounos moito a todos os que fomos, aínda que a algúns se lle fixo un pouco longa de máis, a min conste que non.

Ang Lee é un director nado en Taiwán en 1954, pero educado nos Estados Unidos. Nas súas historias case sempre están presentes estes dous enfoques do cine, a espectacularidade do cine americano coa delicadeza e a calma do cine oriental. Moitas delas misturan a modernidade coa tradición e en case todas elas temos un certo ton de comedia lixeira, desas que fan que moitas veces teñas un sorriso continuo. Foi un dos primeiros en usar os grandes presupostos do cine americano para películas que unen as artes marciais co exotismo e a espectacularidade visual. Estudou teatro na Universidade de Illinois e logo nunha prestixiosa escola de arte de Nueva York. Como curiosidade foi compañeiro de clase de Spike Lee. En 1992 estrea “Manos que empujan”, unha historia sobre un ancián que non se adapta á vida occidental moderna, empeza a falarse del como un director prometedor. A seguinte confirma esa idea e convérteo nun dos máximos expoñentes do cine do seu país, “El banquete de bodas” (1993). Ao ano seguinte “Comer, beber, amar” dálle un dos seus maiores éxitos. Ademais será o pioneiro dunha boa cantidade de historias que seguían a mesma liña. Logo unha nova adaptación do clásico “Sentido y sensibilidad” conseguindo darlle un aire persoal a unha historia moi coñecida. En 1997 “La tormenta de hielo” o “Tigre y dragón” (2000) confirmaban a súa presencia como un dos directores máis orixinais e innovadores do momento. Sempre misturando o cine comercial pero dándolle un certo toque de calidade e case de selo de autor, “Hulk” (2003) ou a cinta do ano 2005 que lle deu un punto máis, “Brokeback Mountain”. A historia de hoxe é a súa última produción ata o momento. Gañou o Óscar no ano 2000 á mellor película estranxeira por “Tigre y dragón”, sendo nominado dúas veces máis antes desta. Con “Brokeback Mountain” gañou tamén o de mellor director no ano 2005. Outros premios avalan a súa traxectoria.

“La vida de Pi” é unha adaptación bastante fiel dunha novela de aventuras escrita polo autor canadense Yann Martel. Foi publicada tras moitos problemas no ano 2001 e gañou varios premios rapidamente. Como dixen ao principio, aínda que non lin a novela (queda anotada para facelo nalgún momento) por distintas recensións vexo que a adaptación é bastante fiel e segue a historia que Martel conta. Imos coñecer a vida de Piscine “Pi” Molitor Patel, un rapaz nado en Pondicherry, unha cidade da India na que os seus pais tiñan un zoo. Na primeira parte da historia imos coñecer os seus primeiros anos, saberemos por que o chamaron así e a razón pola que é coñecido como Pi, unha historia tan simpática como orixinal. Saberemos tamén dos seus problemas e preocupacións coas relixións, a espiritualidade e as cousas posibles e imposibles, así como o seu primeiro amor. Pero os seus pais ven máis rendible pechar o zoo e marchar cos animais cara a Canadá. Aí empezará a segunda parte da súa historia. Unha tremenda tormenta provoca o naufraxio do barco e todos morren, so se salva Pi, acompañado dunha cebra cunha pata rota, unha hiena, un orangután e Richard Parker, un enorme tigre de bengala. Todos eles compartirán un pequeno bote de salvamento e terán que sobrevivir no mar durante unha boa temporada. Serán 227 días de soidade, buscándose a vida para non morrer de fame, sede ou devorado por algún dos animais. Non vou contar nada máis, teredes que ver a película ou ler a novela, iso xa queda á vosa elección.

A min a película gustoume moito. A primeira parte, cando nos conta a historia dos primeiros anos de Pi resultoume fascinante. Unha historia moi metafórica, chea de dobres sentidos e de reflexións sobre a vida humana, as relacións entre as persoas ou a relixión. Todo contado desde un punto de vista que mistura realidade e ficción, con momentos a veces case ridículos misturado con elementos oníricos. Vese cun continuo sorriso, desde os primeiros anos de colexio ata as conversas cos seus pais á hora de comer, momentos realmente curiosos. Logo ven a parte central, o naufraxio, que se ve dunha maneira e chega a verse de outra parecida pero distinta cando cambiamos, case ao final, a forma de velo. Tanto unha parte como a outra teñen suficientes cousas interesantes como para que a historia non caia en ningún momento. A cinta dura algo máis de dúas horas e a min concretamente tívome atento e disfrutando en todo momento, sen chegar a aburrirme nunca. Tamén é certo que a algunha outra persoa das que viñan comigo non lle gustou demasiado e incluso se lle fixo algo longa, como sempre a subxectividade é unha constante. Creo que cada frase, cada palabra, cada escena ten algo que dicirnos, algo en que pensar e reflexionar. Toda a historia está chea de contido. Unha mistura perfecta entre realidade e fantasía, unha fábula chea de contidos e na que poderemos preguntarnos onde está a fronteira entre a fantasía e a realidade. En moitos comentarios falan de “realismo máxico”, creo que é un bo apelativo para esta historia.

E hai que comentar aparte a mestría coa que está filmada. Cando falei de Ang Lee xa dixen que como director ten unha serie de cousas que o distinguen do resto, incluso de moitos que seguen a súa estela. A historia está dirixida por unha gran man e fai que sexa mellor do que é. En moitos momentos é un auténtico espectáculo visual. As escenas da grandiosidade do mar con ese pequeno barco en metade da nada, o uso dos reflexos dun ceo diúrno ou nocturno no mar, os momentos tensos da historia... Todos teñen algo que fará que a maior parte dos espectadores non poidan permanecer indiferentes ante o que están a ver. O mesmo aire de fábula marabillosa que ten a historia pode verse na forma de contala, que axuda moitísimo ao argumento, é máis, sen esa mestría visual estaríamos ante unha historia creo que incluso fría, sen vida. Unha gran historia contada dunha maneira tan grande como ela mesma. Coidada ata o mimo, con momentos de horror e de poesía nunha mistura realmente boa, tanto no contado como no visual. Nos non a vimos en 3D, peor lin por aí que realmente podía merecer a pena vela así. Eu sigo a pensar que o 3D fai que, entre outras cousas, perda algo de luz, de nitidez, algo que é fundamental para poder disfrutala como se merece.

Os actores non son demasiado coñecidos, salvo unha intervención case anecdótica de Gerard Depardieu. Aínda así a parte central da historia está interpretada por un actor chamado Suraj Sharma, nado na India e completo novato nestas lides. Tendo isto en conta aínda lle dou máis mérito, completamente convincente en todo momento, na desesperación, na alegría, na tristeza, en todo momento creo que consegue transmitir ao espectador aquilo que se pretende.

Para min recomendable, amena, interesante e moi ben filmada. Con moito máis contido do que pode parecer nun principio e con varias posibles lecturas. Espero que vaiades ao cine, xa me diredes que vos pareceu.