"Memphis Beat"

Non é o verán unha boa época para a televisión, todas as cadeas están cheas de reposicións e poucas novidades hai. Comprensible en certo modo, polo menos desde o seu punto de vista, a xente está de vacacións e ve menos a televisión. Aínda así a veces é desesperante sentar pola noite coa intención de ver algo e non atopar nada de nada, incluso nas cadeas de pago, que aínda que algunha novidade presentan, fano con contagotas. Así que tirando das cousas que tiña gravadas sen ver atopeime cona serie que vos deixo hoxe, “Memphis Beat”.

Dúas temporadas de dez episodios cada unha e cancelada ao rematar a segunda. Hai cousas cos temas da audiencia que non acabo de entender. Hai series que sen aportar nada novo continúan ata o incomprensible, dez ou máis temporadas vendo sempre o mesmo. Certo é que algunhas van introducindo elementos novos e fan que aínda partindo do mesmo parezan distintas. Estaba pensando agora na temporada 12 de “CSI Las Vegas”, que cuns cambios de actores e de guións, ten un aire renovado e máis entretido. En cambio outras que non están mal, como é o caso da de hoxe, desaparecen do mapa case sen darte conta. Non é que esta serie sexa algo especial, distinto ou aporte algo novo ás outras do mesmo tipo, pero si ten bastantes elementos como para merecer, creo eu, algo máis e non desaparecer pola porta de atrás, quedando nuns escasos vinte episodios. Pode deberse á falta de éxito ou ao desgaste dos guionistas, non o sei. So sei que levo vistos uns sete capítulos e está a resultarme moi entretida e atractiva, sobre todo por unha serie de cousas que contarei despois.

Tema central, o de infinidade de series americanas, a policía. Neste caso estamos na cidade que indica o título, Memphis, o berce de Elvis Presley, o rey do rock e de boa parte das grandes estrelas da música americana. E aquí unha das novidades do plantexamento da serie e a que máis me gusta. A música e o personaxe de Elvis son elementos centrais das historias. O protagonista é un inspector da policía, Dwight Hendricks, que podemos dicir que está obsesionado con esta gran figura (un dos meus favoritos musicalmente falando). O salón da súa casa está integramente adicado a el, fotos, figuras, portadas de discos e case calquera cousa que podades imaxinar. Pero non so iso, ademais de traballar do departamento de policía Diwght dedícase a cantar, sobre todo cancións do seu ídolo. Así en cada episodio, en unha ou dúas ocasións, unha sempre ao final, verémolo no escenario do típico bar americano interpretando algunha destas cancións. Máis homenaxes, os títulos de cada un dos capítulos tamén son de cancións coñecidas de Elvis. Pero non so iso, a música é unha constante na serie, soando sempre de fondo ou como acompañamento das escenas de cada capítulo. Grandes clásicos do rock, do soul ou do blues irán aparecendo pouco a pouco. Xa os títulos de crédito con unha declaración de intencións, cunha boa canción de fondo e unha homenaxe estética aos anos 60 e o que os rodea. O protagonista conduce un coche clásico da época, un Pontiac GTO de 1964 e incluso a súa aparencia, sen chegar a caer no ridículo, parece un pouco “pasada de moda”. En outras escenas teremos uns fabulosos riffs de guitarra que tamén merece a pena escoitar. Non o vou negar, Elvis encántame e a estética dos 60 tamén, así como os outros xéneros musicais que mencionei, así que esa debe de ser unha das razóns fundamentais para que me estea a gustar esta serie.

Tampouco é que sexa, en xeral e como dixen, nada novo, outra máis da típica parella de policías máis ou menos distintos que traballan xuntos. Case todos os tópicos deste tipo de series está presente e poucas cousas novas atoparemos. A maior parte dos casos que teñen que resolver presenta un certo aire de denuncia social. Non son os típicos asasinatos ou roubos relacionados con mafias, drogas ou cousas dese tipo. Imos atoparnos con abusos infantís, violencia de xénero, abusos a persoas maiores, problemas familiares... Este quizais sexa outro dos elementos que fan que sexa algo distinta ao resto, pero tampouco demasiado. Os dous protagonistas son moi simpáticos, como sempre dúas personalidades distintas. Dwight é o sensible, reflexivo e moi intuitivo, preocupado por todo o mundo e buscando sempre a forma correcta de facer as cousas, cunha idea algo especial da xustiza. O seu compañeiro é Charlie “Whitehead” White, algo maior que o outro e un pouco máis seco, serio e directo. Como sempre nestas series aparecerá o enfrontamento co seu xefe, neste caso a tenente Tanya Rice, que acaba de chegar ao departamento e quere impoñer a súa maneira de facer as cousas. Claro que verá que iso non é fácil e terá que chegar, ao igual que os seus subordinados, a un punto intermedio no que traballar dunha maneira correcta e adecuada. E tamén teremos ao axente de uniforme que soe ser algo especial, neste caso é Davey Sutton, amigo dos protagonistas e co que contarán en máis dunha ocasión.

Os casos están ben montados e resultan interesantes, como sempre con varios sospeitosos entre os que elixir para facer máis interesante o desenvolvemento. Gústame ese fondo digamos social de todos eles, implicando case sempre a xente normal e non a verdadeiros delincuentes como pasa en outras series. Ese aire de denuncia social tamén me parece interesante e moitas veces son persoas maiores, nenos ou xente desvalida ou problemática os que sofren as consecuencias dunha violencia non merecida ou gratuíta. O capítulo inicial da primeira temporada marca un pouco as pautas e pareceume unha historia realmente dura, tratada en todo momento desde o cariño e a sensibilidade. En xeral de todos os que levo vistos gustoume bastante ese aire que teñen. Ademais, para ser unha serie policiaca, non é excesivamente violenta nin prima a acción sobre a trama. Os casos son duros, iso si, pero sen cebarse demasiado neles. É máis o que se supón e non se ve, que as veces é peor, que o que contempla directamente o espectador.

En canto aos actores o máis coñecido é o protagonista. O papel de Dwight Hendricks está interpretado por Jason Lee, un actor que case sempre me gusta. Coñecido por algunhas series anteriores, como a divertida “Me llamo Earl” e tamén con algunhas aparicións no cine. O resto son caras máis ou menos coñecidas da televisión e do cine, pero ningunha demasiado destacable. Como curiosidade comentar que un dos produtores da serie é o coñecido actor George Clooney. De paso tamén xa vos digo que non é Jason Lee o que canta na serie, fixéronlle algunhas probas pero a cousa non parecía ir demasiado ben, así que a voz é de un cantante pouco coñecido e que se chama Mark Arnell. Tamén engadir que a serie ten un disco coa maior parte das cancións da mesma, moi recomendable tamén. Gustaríame deixarvos algúns vídeos máis dos que poño para ilustrar o comentario, pero a maior parte están desactivados para insertalos, supoño que a petición da produtora da serie.

Vinte capítulos que quizais saiban a pouco, a min creo que me vai pasar iso. Sen ser unha marabilla e sen aportar demasiadas cousas creo que merece a pena vela. É unha boa serie dentro do xénero das parellas de policías, bastante ben feita e con moito ritmo. Centrada non so nos casos que teñen que investigar, senón que tamén ten momentos nos que coñeceremos a vida dos protagonistas, os seus problemas, amistades, familias e esas cousas. A min paréceme entretida e os casos teñen un bo desenvolvemento. Se a iso lle sumamos o que comentei sobre o tema da música temos unha boa forma de pasar corenta minutos entretidos. Creo que aqueles aos que lles guste este tipo de música deben de tentar recuperala de algunha maneira, por aquí creo que de momento so apareceu en canais de pago, en concreto AXN. Se aparece por algún da TDT non vos despistedes, está algo por riba da media do xénero.