"Total Recall", "Desafío Total"

Os anos noventa foron un gran momento para o cine de ciencia ficción, algúns clásicos veñen daquela época e houbo algunhas películas a medio camiño entre este xénero e o de acción que me pareceron moi boas, máis de unha segue entre as miñas favoritas. En 1990 estreouse “Desafío Total”, dirixida por un dos directores máis destacados do xénero, Paul Verhoeven, e protagonizada por Arnold Schwarzenegger. Unha película cunha boa historia, cuns efectos especiais que na época deixáronnos pasmados, entretida e, penso eu, algo por riba da media do xénero naquel momento. Para min é un deses clásicos neste tipo de cine, divertida e cun toque que te tiña pendente da historia desde o principio ata o final, xogando co que crías ver e dándolle voltas á historia. Algunhas das súas escenas creo que están gravadas na cabeza de moitos afeccionados. Ah, tamén aparecía Sharon Stone nunha das súas primeiras presencias con certo protagonismo no cine.

Ven isto a conto de que esta última fin de semana fomos ao cine, non había demasiado onde elixir e tíñalle unhas ganas relativas á película que vos deixo hoxe, pero non me decepcionou en absoluto. De todos modos é un dato máis da falta de imaxinación dos guionistas de Hollywood ou das poucas ganas de arriscar un pouco e dedicarse a películas que poidan ter garantida unha certa taquilla, xa que son versións actualizadas de algunhas desas moi coñecidas de hai uns anos e que moita xente non viu no seu momento, aproveitando de paso o tirón de certos actores e historias con algo de interese e, sobre todo, de entretemento. Vimos a nova versión desa que menciono no primeiro parágrafo, claro que agora con esa manía de deixar os títulos en inglés en vez de “Desafío Total” é “Total Recall”. É unha das moitas versións novas que chegarán deste xénero, anteriormente estrearon “Dredd”, partindo da que imos dicir mediocre “Juez Dredd”, protagonizada por Stallone en 1995. E para o ano que ven estrearán “Robocop”, curiosamente outra película de Verhoeven de 1987. Teño a impresión de que algunha máis aparecerá por aí. Claro que se é como o caso da de hoxe tampouco é que me importe demasiado, non vou dicir que sexa mellor que a orixinal, porque non é así, pero queda cerca e a pesar de ser o mesmo pódese ver como algo distinto. Ademais os que non coñezan a cinta anterior estou seguro de que disfutarán con esta boa historia de ciencia ficción con bos momentos de acción.

Outro dato a ter en conta é de onde parte esta historia. Está libremente baseada nun relato de Philip K. Dick, un autor nado en Chicago en 1928 e que morreu en 1982. Escribiu gran cantidade de novelas e relatos curtos, a maior parte dentro do xénero da ciencia ficción. Durante a súa vida viviu na pobreza, case sen ter ningún recoñecemento polos seus escritos. Trala súa morte o cine foi o mundo que o devolveu ao gran público e sacouno do esquecemento, converténdoo nun dos grandes clásicos do xénero. Aínda que como en moitos outros casos este recoñecemento chegoulle un pouco tarde. Boas películas tiveron algún dos seus relatos ou novelas como base de inspiración, aínda que hai que dicir que case sempre dun modo algo libre, funcionando máis como un punto de partida sobre o que desenvolver unha historia. Grandes películas e coñecidos directores acudiron aos seus libros. Desde Ridley Scott coa imprescindible “Blade Runner” a Spielberg con unha das súas cintas que máis me gustan, “Minority Report”. De outros directores quizais menos coñecidos pero tamén recomendables temos “Destino oculto”, “Paycheck” ou “Next”. E posiblemente non sexan as últimas que usan a Dick como base. “Total Recall” segue a historia dun relato curto titulado “Podemos recordalo por vostede ao por maior”.

Estamos a finais do século XXI. Douglas Quaid leva unha vida gris, traballando como operario nunha factoría dedicada á montaxe de robots encargados da seguridade. Un pequeno apartamento, unhas vistas deprimentes e unha muller que traballa como policía. Todos os días vese obrigado a realizar unha viaxe desde onde vive cara ao outro lado do planeta, o lugar onde traballa. Para isto colle o que chaman a “cascada”, unha especie de gran verme que atravesa o centro da Terra nuns minutos. Un mundo devastado polas guerras químicas, gobernado por Cohaagen e o seu exército de forma ditatorial. So a resistencia enfróntase con el, dirixida polo misterioso Mathias. Cando lle denegan un ascenso decide vivir unha nova experiencia, algo que o separe da súa vida monótona e aburrida. Rekall é unha empresa que se dedica a implantar falsos recordos na mente das persoas, a base de drogas e novas técnicas garante unha experiencia inesquecible, algo grande e cheo de aventuras que un so vivirá de modo virtual, pero que na súa mente quedará como algo completamente real. Quaid decide probar pero algo sae mal, ou polo menos iso parece. De repente, verase perseguido pola policía, inmerso en persecucións, disparos e misterios. Non entende nada, agora descobre que en realidade é Hauser, un axente secreto infiltrado na resistencia por orde de Cohaggen para acabar con ela. A súa muller non é a súa muller, personaxes que parecen coñecelo e aos que non recorda crúzanse continuamente con el... Está completamente desconcertado. ¿Que hai de certo nesa aventura? ¿Tan real é o efecto conseguido por Rekall? Un xogo de enganos, misterios, traizóns...onde case ninguén é o que parece.

O director é Len Wiseman, especializado en películas de acción cunha certa calidade e incluso algúns elementos orixinais. É o responsable de “La jungla 4.0” ou varias historias da saga “Underworld”. Neste sentido está dirixida con bastante ritmo e non hai demasiado que reprocharlle, consegue atrapar ao espectador nese mundo de ficción ou real, non o saberemos ata o final e terá ao espectador tan desorientado como ao propio protagonista da historia. Anotemos que sempre e cando non teña visto a anterior, porque entón terá claro desde un principio que é o que pasa. En canto aos actores cambiamos aquí a Arnold por un moi convincente Colin Farrell. Este é outro deses actores que soe gustarme e aquí está bastante ben, consegue que nos metamos na historia, misturando escenas de acción vibrante con outras nas que brilla algo máis como actor. En xeral as interpretacións están, desde o meu punto de vista, un pouco por riba da media neste tipo de historias. Xunto con Farrell os dous papeis protagonistas son para dúas mulleres. Kate Beckinsale e Jessica Biel, amiga unha e inimiga a outra. Do resto destacaría dúas caras coñecidas. O papel do revolucionario Mathias é para o inglés Bill Nighy, cunha aparición breve pero importante. Mentres Cohaagen está interpretado por Bryan Cranston, que sae do mundo da televisión (imprescindible a súa interpretación de Walter White na brutal “Breakin Bad”) e está a ter algunhas aparicións secundarias en varias películas destes últimos anos.

A súa maior virtude é que se parece moito á versión dos 90, o que ao mesmo tempo é o seu maior defecto. Digo isto porque o seu maior interese reside en descubrir que hai de certo ou de ficción no que está a vivir o protagonista. Os meus fillos non viran a anterior e gustoulles moito, no meu caso desde o principio sabía que era o que estaba a pasar, o que non fixo que disfrutara moito. Salvo algúns detalles menores segue a historia ao pe da letra. Cambiamos o Marte do orixinal por un centro de traballo en Australia, algúns personaxes secundarios e pouco máis. O resto mantense case integramente, tamén é certo que mellor non cambiala demasiado porque xa a orixinal era unha historia redonda. ¿Cal me gustou máis? Pois as dúas, cada unha ten as súas cousas, esta nova perde a orixinalidade pero gaña noutros aspectos, é máis espectacular e algo máis movida en canto a escenas de acción. Dúas destacan por riba das demais, unha persecución ao máis puro estilo das clásicas de automóbiles e, sobre todo, a escena dos ascensores, tensa e orixinal. O deseño da colonia é practicamente igual ao que vimos situado en Marte, nese sentido a homenaxe é inevitable. E incluso ten algúns guiños en varias escenas para os fans da primeira, non os vou contar porque teredes que descubrilos, e os que o sexan seguro que non poderán evitar un sorriso.

Cine de ciencia ficción e acción algo por riba da media, con momentos realmente espectaculares. Os efectos especiais evolucionaron moito desde os 90 ata hoxe e iso nótase, gaña con respecto á orixinal. Algo máis emocionante e tensa que este, pero fáltalle o encanto dos 90, aínda que hai uns dúas puxéronna nalgún canal e estiven a vela, non enteira, pero case, e quizais esta fora algo máis simpática ou divertida nalgúns momentos. Como dixen son o mesmo e ao mesmo tempo non o son, as innovacións técnicas axudan a manter e acrecentar esas emocións que provoca no espectador. Coñecendo a historia non se me fixo nada aburrida, todo o contrario, as cerca de dúas horas que dura pasaron con bastante rapidez. Ben interpretada e dirixida garante unha boa dose de acción, diversión, entretemento e intriga. Así que a recomendo para todos, para os que disfrutaron nos 90 e para as novas xeracións que non o fixeron. Aínda así non podo evitar pensar que falta imaxinación e era mellor ver algo novo e distinto, non ter que volver aos 90 para facer películas que algúns xa vimos.