Hoxe vou comentar dúas películas polo prezo dunha. É que estas dúas últimas fins de semana tocou cine, a da semana pasada despistóuseme pero vai agora. Tamén é certo que non me gustou demasiado, así que primeiro comento algo da que si me gustou e a outra queda para o final.
Outra de superheroes, xúntanse as estreas e xa dixen que estas non as deixo pasar. Neste caso é unha estrea do último venres, así que seguramente cando leades este comentario aínda estará en carteleira, por se vos apetece vela. Falo de “X-Men: Primeira Xeración”. É a cuarta entrega que circula ao redor do mesmo grupo de personaxes, para min unha das mellores series do cómic que hai neste terreo e á que sempre fun moi afeccionado, quizais a que máis. Claro que na miña época eran coñecidos como a “Patrulla X”, pero agora coa moda de poñer as cousas en inglés pasaron a ser os “X-Men”. As dúas primeiras foron dirixidas por Bryan Singer, que neste cede a testemuña a Matthew Vaughn, que curiosamente ata agora é máis produtor que diretor, intercambiando papeis, xa que nesta o primeiro é o produtor. As de Singer parecéronme moi decentes e entretidas, máis a primeira que a segunda, pero en xeral respondían bastante ben á idea que os seguidores do cómic podían ter, os personaxes estaban moi ben elixidos e os argumentos, tendo en conta do que estamos a falar, non estaban mal. Máis decepcionante para min foi a dedicada a un dos integrantes deste equipo que máis me gusta, Lobezno, pareceume frouxa en moitos sentidos, tanto de guión como de entretemento. Así que cando vin que estaban preparando esta digamos que tiven algúns reparos, a ver se o declive iniciado coa anterior seguía ou decidían facer algo cun pouco máis de calidade. Pois penso que acertaron, porque se fago un listado de películas deste xénero esta quedaría entre o segundo e o terceiro posto. O primeiro é, inevitablemente, para a última versión de Batman, “O Cabaleiro Escuro”, que me pareceu unha película redonda en todos os sentidos, creo que realmente boa. Agora recordo que é a quinta entrega, pero no medio quedábame a terceira entrega de "X-Men", queda claro que non me gustou demasiado porque case nin a recordaba.
Non nos imos atopar aquí co grupo dos heroes máis coñecidos deste equipo, polo que pasaron gran cantidade de personaxes. Quero dicir que aviso que aquí non imos ter a Lobezno, Cíclope, Tormenta... Os dous únicos que repiten son Magneto e o profesor Charles Xavier, case o antagonista e o protagonista da coñecida saga. A acción transcorre nos anos sesenta, inmersos na guerra fría entre Estados Unidos e Rusia e a crise dos mísiles, que neste caso ten como instigador a un mutante, o “malo” da película. Xavier é un científico centrado no mundo das mutacións xenéticas; mentres Erik Lehnsherr é un neno xudeu que ve como os seus pais son levados a un campo de concentración, momento no cal se manifestará a súa mutación, será o futuro Magneto. Adestrado por un científico alemán, Sebastian Shaw, conseguirá desenvolver eses poderes. Nunha investigación a CIA descobre algo raro e encarga ao profesor Xavier que investigue e localice a mutantes por todo o mundo así imos asistir ao nacemento do grupo que coñeceremos despois como “X-Men” e veremos tamén de onde xurden e que razóns de ser teñen moitas das cousas que vimos nas películas anteriores e nos cómics. Tamén ten como tema central a idea dos mutantes como xente distinta aos demais e as sensacións, problemas e situacións que iso lles provoca; céntrase bastante neste tema, pero está tratado de tal maneira que non fai que a cinta sexa nada pesada, ao revés, as algo máis de dúas horas que dura pasáronseme nun suspiro, o que é un bo sinal. Saberemos moitas cousas e darannos algunhas explicacións, por exemplo o porqué da relación que vimos entre Magneto e o Profesor X, amigos e inimigos a un tempo. Non quero contar máis, é mellor que a disfrutedes, porque desde o meu punto de vista é bastante recomendable, e imprescindible para os afeccionados a o xénero.
No que se refire aos actores, desde o meu punto de vista, hai dous que destacan por riba dos demais. Os malos destas historias soen ser moi atraentes e neste caso o papel de Sebastian Shaw está interpretado por un actor que sempre me gustou bastante e ao que hai tempo que non vía nun cine, Kevin Bacon, creo que está estupendo e é un dos elementos centrais da historia. O outro que destaco é o actor que fai o papel de Magneto, Michael Fassbender, creo que promete (aínda que tamén e da a impresión de que pode ser un deses casos nos que sempre lle dean o mesmo tipo de papeis). Posiblemente sea a mellor actuación da historia, porque tamén é o personaxe que ten máis que mostrar, máis torturado, vingativo e contraditorio nalgunhas ocasións, gustoume moito. Algo por debaixo estarían, aínda que tampouco quero dicir que estean mal, porque en xeral todos me gustaron moito. James McAvoy interpretando ao profesor Charles Xavier e moitas caras coñecidas do cine e a televisión que igual de nome non soan, pero si as súas caras. Entre as máis coñecidas, January Jones no papel da seria e imperturbable Emma Frost; se polo nome non vos soa direivos que é a esposa de Don Draper na magnífica serie “Mad Men”, paseando o seu porte e convertíndose nunha muller de diamante puro, fría como o aceiro en todo momento. En plan curiosidade ata temos a un actor español entre os mutantes do grupo dos malos, Álex González, interpretando a Riptide, aínda que se non recordo mal non ten unha soa liña de diálogo, pero aínda así chama a atención nalgúns momentos. A pesar de que destaco a dous actores algo por riba do resto unha das mellores cousas é o reparto en xeral, a media é alta en todos eles e non hai un so dos personaxes que rebaixe esa idea, están todos perfectamente conxuntados e penso que bastante ben dirixidos.
Outra das cousas que destacaría e que, a pesar de ser unha cinta de superheroes mutantes con poderes, non se converte nun delirio visual de efectos especiais en plan enorme espectáculo. Ten momentos espectaculares, pero penso que se centra máis na historia e nos personaxes e estes efectos son so un aderezo necesario para o desenvolvemento do argumento e as relacións entre os personaxes. Quero dicir que, tendo en conta o dito, mantense dentro dunha liña de verosimilitude, case de realidade que resulta bastante convincente.
Así que é moi recomendable para os afeccionados e para os demais penso que poderían vela tranquilamente, van pasar un rato moi entretido e con momentos realmente bos.
A semana anterior fun con moitas ganas, e algo de medo tendo en conta a liña que estaba a tomar, a ver a cuarta entrega de “Piratas del Caribe”, subtitulada “En mareas misteriosas”. Xa digo de entrada que non me gustou demasiado, esperaba algo máis e a decepción foi bastante grande. A primeira é unha desas películas que chamou moito a atención, tiña unha boa historia, era moi entretida, moi divertida e con momentos realmente xeniais, falando sempre desde o punto de vista do cine como un mero entretemento, penso que cumpría con creces esa idea. A segunda e a terceira tiñan os seus momentos, aínda sendo algo máis irregulares. Claro que non contaban xa coa capacidade de sorpresa da primeira, moitas das cousas eran xa esperables e aínda así me gustaron bastante, pero en orde descendente, é dicir, cada vez me convencían menos. Claro que a presencia de Johnny Deep compensaba moitas cousas, creo que o capitán Jack Sparrow é un deses personaxes xa clásicos dentro da historia do cine, sempre e cando non acaben con el nalgunha película máis, porque como non cambien de director e guionistas acabará por ser unha caricatura de si mesmo, e iso que o personaxe xa é unha caricatura completa.
Quero dicir que me aburrín véndoa, que creo que é o peor que se pode dicir dunha película que o que busca é entreter e divertir ao espectador. Pareceume lenta, falta de ritmo, con escenas metidas a golpes e incluso sen demasiado sentido, repetindo case as mesmas gracias dalgunhas das anteriores e sen demasiada orixinalidade. Falta de emoción, cun guión collido polos pelos e con personaxes metidos dentro da historia non se sabe moi ben con que intención. Creo que sorrín un par de veces, pero so leves sorrisos, e penso que non fun o único na sala ao que lle pasou o mesmo. Se lle quitamos a Johnny Deep perdería o pouco interese que ten e incluso con el non ten demasiado, non se pode vivir de enganar ao espectador dándolle máis do mesmo e, se se fai, debería ter algo máis para poder mantelo. Non sei se haberá algunha máis, aínda que a recadación desta parece que non é tan mala como penso que merece, pero como dixen antes se queren convencer á xente terán que facer algo máis. Nada comparable á que comento antes, que ten suficientes elementos novos e distintos como para manter á xente pendente e esperar a ver se hai outra máis despois para ver que pasa cos personaxes.
Incluso actores que son deses que sempre gustan, como é o caso de Geoffrey Rush quedan aquí case como actores do montón, porque non ten un so momento no que chame a atención. O papel feminino da historia é interpretado por Penélope Cruz, soada intervención desta actriz nunha cinta americana de alto presuposto. Vou dicir que non está mal, aínda que tampouco é que sexa un papel para lucirse, pero o problema é que aparece como unha antiga noiva do capitán Sparrow, e a forma de plantexar esta relación tampouco me resultou nada crible, a verdade. O único actor que me chamou a atención foi Ian McShane, que interpreta ao pirata Barbanegra, é o único de case todo o plantel que enche a pantalla nalgúns momentos, chegando a eclipsar a todos os demais.
Se a anterior queda entre as destacadas deste ano, polo momento, esta non, é mais, non a recomendo case nin para os incondicionais. Ata saín algo enfadado, esta moda de esgotar ata a saciedade certos personaxes ata que non dean un duro en taquilla e queden marcados por esa liña descendente de calidade e entretemento está chegando a un extremo dificilmente sostible. En lugar de buscar novos argumentos, personaxes ou situacións estanse limitando en moitos casos a levar o que funcionou ben ao límite, primando o diñeiro sobre a imaxinación. O cine era unha fábrica de soños, será que non soñan nada novo xa, porque entre versións de outras anteriores e secuelas están enchendo as salas. Algunha excepción hai, pero cada vez menos. Eu recomendaría aos afeccionados a esta serie que a vexan en casa cando a poñan na televisión ou en DVD, mellor gastar o diñeiro en cousas que merezan algo máis a pena.
No hay comentarios:
Publicar un comentario