Outra de cine. Cando era máis novo e so había unha cadea e media de televisión a oferta cinematográfica para público xuvenil eran as películas de vaqueiros, piratas e as de espadachíns, as que máis me gustaban. Era basicamente cine de aventuras entretido e para nós espectacular. Hoxe teñen o equivalente a aqueles xéneros en outros con moito máis uso dos efectos especiais e quizais con argumentos algo máis simples, aínda que se somos sinceros e as comparamos tampouco é que os de aquelas de antes foran demasiado complicados. Cando queremos ir ao cine todos os de casa sempre dependemos do gusto dos meus fillos, claro, que son os que ao final teñen a decisión máis ou menos. De vez en cando eliximos nós con intención de que vexan algunhas cousas distintas, pero o normal é buscar algo entretido que máis ou menos poida gustar a todos. Isto pasou esta última fin de semana, tendo en conta que o tempo non era demasiado veraniego tocou cine. Estamos en verán e a carteleira está chea de películas “familiares” que buscan entreter sen demasiadas pretensións máis, pero como dixen máis dunha vez, creo que esa é unha das funcións principais deste espectáculo. Así que fomos ver “Transformers 3”, subtitulada como “O lado escuro da lúa”.
É a terceira entrega baseada nos coñecidos xoguetes, eses que se transforman de coches en robots con características humanas e que hai que recoñecer que teñen o seu encanto, menos canto toca coller o robot e cambialo a coche, algo que moitos pais recoñecerán como algo realmente complicado, porque ademais o folleto que os acompaña parece feito por enxeñeiros da NASA en lugar de para nenos. Vin as dúas anteriores e non estaban mal, sen ser nada doutro mundo estaban entretidas e tiñan unha certa calidade dentro do xénero, pero cumprían. Creo que neste caso foi mellorando lixeiramente co tempo e non cumpren a premisa de que a medida que collen números van sendo peores. Esta terceira foi a que máis me gustou, igual que aos meus fillos, tendo sempre en conta o tipo de cine do que estamos a falar. Penso que dentro deste está algo por riba da media, un bo medidor é dicir que dura algo máis de dúas horas e media e non se nos fixo nada longa a ningún, esgotadora, iso si, pero non longa.
Os personaxes son os xa coñecidos nese eterno enfrontamento entre o ben e o mal. Por un lado temos aos bos, os Autobots, que axudan aos humanos na súa loita contra os malos, os Decepticons. Como sempre ata pola súa imaxe son facilmente distinguibles, uns de cores vivas, atraentes e os outros moito máis escuros e sinistros. Nesta partimos da base de que a guerra espacial entre americanos e rusos dos anos 60 ven motivada pola aterraxe forzosa dunha nave espacial na cara oculta da lúa. É unha nave que escapou do planeta dos Transformers durante a guerra mantida entre ambos bandos polo dominio do mesmo e que motivou a súa destrución. Nela levan, ademais de a un novo personaxe, algo que lles permitiría transportar todo tipo de cousas desde o seu planeta de orixe a onde queiran. Isto vai provocar de novo un enfrontamento entre os dous grupos de Transformers, un liderado por Optimus Prime e o outro por Megatrón, acompañados dos robots habituais e algún novo. Por suposto Sam Witwicky, o humano que tomou contacto con eles na primeira, é outro dos personaxes centrais e que terá unha importante intervención no desenvolvemento da historia. A partires de aquí empezará unha espiral de acción, disparos, loitas e escenas espectaculares que xa non parará ata o final.
Evidentemente non é unha película na que destaquen os actores nin o argumento. Prima a acción e os efectos especiais sobre calquera outra cousa, pero aínda así é sorprendente a nómina de actores que aparecen nela e que supoño que coa súa intervención tentan darlle un aire algo máis serio á historia, aínda que tampouco é que o consigan demasiado, pero fai gracia. Digo isto porque os fundamentais son os mesmos que nas anteriores, incluído o papel de Simmons, interpretado por John Turturro, que pasa de axente estatal a traballar pola súa conta como un ser algo lunático e especial, pero sempre simpático. Pero un non pode evitar poñer unha certa cara de sorpresa cando ve aparecer a John Malkovich nun papel secundario que tamén ten a súa gracia; a Frances McDormand como axente de enlace cos Autobots tamén cunha actuación que ten a súa gracia polo histriónica ou a Patrick Dempsey como o multimillonario para o que traballa a noiva do protagonista. Pero unha das maiores sorpresas é a aparición de Buzz Aldrin, o astronauta, interpretándose a si mesmo. Xa digo, moitos actores coñecidos que quizais tentan darlle algo máis de empaque e atracción a unha cinta que non busca máis que o puro e duro entretemento, sen demasiadas pretensións máis.
O director é Michael Bay, especializado neste tipo de producións de acción, director que se deu a coñecer con películas como “Armaggedon” ou “Pearl Harbour”. Creo que é un bo director de escenas de acción, capaz de mover gran cantidade de elementos, pero que as veces cae na esaxeración, en pasar un pouco el límite e mover tal cantidade de cousas que poden facer que o espectador pérdase nalgún momento. Aínda así penso que está algo por riba doutros directores deste tipo de cine, así que as súas películas, aínda que non pasarán á historia do cine, sempre teñen un mínimo de calidade que fan que non decepcione e non aburra.
Para os que vimos como foron evolucionando os efectos especiais en todos estes anos segue a ser sorprendente o que poden conseguir. Non deixa de chamarme a atención todo o que se pode facer neste momento nese campo. Certo é que en moitos casos eses efectos dominan sobre outras cousas máis importantes, como pode ser o argumento, pero neste caso estamos ante unha verdadeira marabilla visual, xa non sei que máis se pode facer, pero cada vez que vexo unha película deste tipo observo unha evolución que non sei a onde chegará. A presencia dos Transformers nestas tres historias vai sendo cada vez maior e as escenas nas que interveñen cada vez de máis duración e con moito máis detalle. Pouco ten que ver o que aparecía na primeira co que pasa nesta. As transformacións cada vez son máis rápidas e espectaculares e coidando cada vez máis o detalle. A súa presencia dentro da cidade e interactuando cos humanos é cada vez maior e resulta completamente crible. Os enfrontamentos que hai entre varios deles parecéronme alucinantes, a verdade. As escenas de acción, usando cada vez máis a cámara lenta, son moi boas e as veces un dubida de que o que está a ver non é máis que unha animación dixital, moi ben feita. Neste sentido é do mellor que teño visto nos últimos anos.
Cine de verán, de acción, de palomitas e espectáculo. Pareceume bastante entretida e sobre todo espectacular, visualmente impresionante e con algúns momentos realmente bos. Resulta esgotadora en canto á cantidade de movemento e acción que ten, porque como xa dixen a historia é simple. Recomendable para pasar un bo rato en familia, polo menos a nós gustounos bastante a todos. Iso si, é para ver no cine, esta si que perde moito se a deixamos para a pequena pantalla da televisión. Non sei como resultará en 3D, non somos demasiado afeccionados á velas así e preferimos o formato de sempre. Se o verán non vai demasiado ben en canto ao tempo non é unha mala alternativa para unha tarde na que non se teña demasiado claro que facer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario