Hai tempo que non tocaba
o tema das series de televisión. Como xa dixen anteriormente a
verdade é que non vemos demasiadas novas ultimamente, metidos de
cheo nas novas temporadas de outras das que somos seguidores. Así
que hoxe imos de novo cunha serie que cumpre moitas das ideas que
teño postas por aquí sobre este tema, actores coñecidos, algún
que ven directamente do cine, un bo guión, unha gran realización,
boas interpretacións e unha historia que te atrapa case desde a
primeira imaxe. Hai pouco que rematamos de ver a primeira temporada
de “The Following” e aínda teño na cabeza máis dunha escena,
máis dun momento que me deixou atónito. Iso si, que alguén lle
diga aos guionistas que as formas que teñen ultimamente de rematar
as temporadas é case unha ofensa ao espectador, que agora teño que
esperar meses para poder ver que pasa, tras unha escena final que te
deixa con ganas de moito máis. E non pasa so con esta, senón con
case todas, señores guionistas, que non son formas, home.
Estamos ante un thriller
que podería parecer do máis típico, unha máis. Asasino en serie,
axente do FBI retirado e alcohólico e case todas as constantes do
xénero. Pero xa desde o primeiro capítulo veremos que nos atopamos
cunha nova e orixinal volta de torca na forma de tratar o tema e,
sobre todo, en como xoga co espectador para conseguir que manteña a
atención. E xa vos digo que aquí a mantivemos en todo momento, que
chegamos a ter o corazón nun puño desde o principio ata o final.
Creo que desde o personaxe de Hannibal Lecter ningún asasino
televisivo ou cinematográfico conseguira poñerme os pelos de punta
de tal maneira, sentindo cara a el unha estraña mistura entre
atracción e repulsión difícil de conseguir. Creo que aquí radica
un dos grandes méritos da serie. Xogando con dúas constantes do
xénero, o asasino en serie e o policía retirado, consegue facer
algo novo, darlle un desenvolvemento completamente inesperado e cheo
de sorpresas, de momentos que farán que soltes unha exclamación ou
case saltes no sofá, porque sempre esperaremos o inesperado e
incluso algo máis.
Joe Carroll é o asasino.
Empezamos a historia con el no cárcere e conseguindo escapar da
mesma tras unha brutal e sanguenta fuga. Xa de paso digo que non vou
contar nada que non se descubra ao pouco de empezar a serie, que xa
sabedes que non me gusta nada que me destripen as historias, así que
eu tento facer o mesmo. Ryan Hardy é o axente do FBI que o atrapou
no seu momento, pero lle custou caro, unha puñalada preto do corazón
cando se enfrontaba a el fixo que tivera que deixar o seu traballo a
causa do implante dun marcapasos. Agora vive inmerso no alcohol e a
depresión, pero a fuga de Carroll fará que teña que volver á
acción. En primeiro lugar porque foi el o que o atrapou e en segundo
porque o propio asasino quere que participe no xogo. Carroll é un
profesor de literatura, obsesionado co Romanticismo e sobre todo coa
figura de Edgar Allan Poe, un dos grandes da época. Ademais diso
quere ser escritor, aínda que a primeira novela que publicou non
tivo o éxito que buscaba, senón case todo o contrario. É violento,
desapiadado e asasinou a varias mulleres de forma brutal antes de que
Hardy puidera detelo. Pero o máis destacado é que posúe unha
personalidade hipnótica, coas súas miradas e as súas palabras é
capaz de conseguir case todo o que quere e se propón, incluso
escapar do cárcere de máxima seguridade no que se atopa. Carroll
vai concibir todo como se fora unha nova novela que está a escribir
e coa que pretende alcanzar o éxito que se lle resistiu coa
primeira. Unha novela na que Hardy é o protagonista e el o
antagonista, manexando os fíos e deixando pouco espazo á
improvisación, tentando ter todo calculado e previsto, pero claro,
iso é case imposible. Para iso, ademais consegue que varias persoas
do exterior colaboren con el, xente que foi visitalo ao cárcere e
aos que, con esa gran personalidade que ten, convence para que
traballen con el como elementos da súa vinganza. Iso fai que en todo
momento non saibamos que pensar como espectadores, porque nunca
saberemos se calquera dos que rodean a Hardy ou van aparecendo están
do lado de Carroll ou non, unha das mellores cousas da serie e que
fai que a tensión sexa moi alta. Do mesmo modo, como ben dixeron os
meus irmáns, non lle collades demasiado cariño aos personaxes,
porque pronto veredes que aos guionistas non lles doe nada facer
desaparecer ou morrer a calquera deles, outra das cousas que farán
que saltemos máis dunha vez no sofá.
Outra das mellores cousas
da serie son os actores. De novo o protagonista provén directamente
do mundo do cine e é outro deses que sempre me gustan e que aquí
está realmente ben. O papel de Ryan Hardy é para o coñecido Kevin
Bacon, un todoterreno que pasou do musical ao drama pasando pola
comedia, tocando case todos os xéneros, incluso un par de boas
cintas de terror. É un actor que sempre cumpre e gusta, pero aquí
está xenial, cumprindo á perfección co seu papel e transmitindo ao
espectador cos seus xestos, miradas e agonías, todo aquilo que o
guión pídelle. O papel de Carroll é para James Purefoy. Xenial
tamén encarnando a ese asasino frío, calculador e cun punto de
loucura que fai que sexa completamente crible na súa actuación.
Podería parecer que non, pero en todo momento parécenos que o que
fai, o que pensa e o que di podería ser moi ben dunha persoa real. A
súa obsesión por Poe, polo Romanticismo máis negro e violento fai
del un personaxe que creo que quedará como un dos mellores dentro do
mundo televisivo. E ao redor destes dous unha boa cantidade de
personaxes que non me atrevo a considerar secundarios, porque non hai
un so que non teña unha participación importante dentro de toda esa
tea de araña que Carroll constrúe ao seu redor. Todos eles, tanto
os que están con Hardy como os que están con Carroll (sobre todo
estes, que dan calofríos máis dunha vez) conforman un mundo que
desconcertará ao espectador. De todos eles quedo con dous, o axente
do FBI que está ao lado de Hardy en todo momento, Mike Weston, e
Emma Hill, da que non vou dicir nada de nada, xa o veredes.
A serie xoga con todos os
tópicos deste tipo de historias, pero consegue darlle tales xiros
que fai que sexa, desde o meu punto de vista, moi orixinal, creativa
e sorprendente. A introdución dos relatos de Poe dun modo directo e
constante é outro elementos que fai que me guste máis, xa que está
entre os meus escritores favoritos e creo que todos os seus contos
foron das primeiras cousas que lin cando era algo máis novo e que
volvo ler algunha vez. O desenvolvemento da historia e as
interpretacións son realmente sobresaíntes e farán que sexa
difícil verse un so capítulo, porque sempre quereremos saber algo
máis, non poderemos deixar a cousa colgada. A tensión chega a
extremos que farán que manteñamos a respiración máis dunha vez, a
as veces demasiado para soportalo, soltando unha boa exclamación
cando eses momentos rematen. Unha das mellores cousas que ten é o
guión e a forma de desenvolvelo, xa que as sorpresas serán
constantes, é difícil dicir iso de “xa sei que vai pasar”
porque aínda que esperemos algo normalmente as cousas non irán polo
camiño que nos podemos seguir na nosa cabeza. É máis, irán por
sitios completamente inesperados pero completamente lóxicos dentro
do argumento, sen pasarse en ningún momento.
Rematada a primeira
temporada espero con moitas ganas a segunda, esperando que manteñan
a mesma liña, aínda que me parece bastante difícil. Se non a
vistes no seu momento recomendo que busquedes a forma de facelo, do
último que teño visto tanto neste xénero como noutros creo que é
do mellor, completamente recomendable.
Completamente de acordo: a min tamén me encatou esta serie, estou desexando que volva a segunda parte.
ResponderEliminarSaúdos